Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής έπεσαν ήρωες

ΟΙ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΙ

Για­τί, καη­μέ­νε πλά­τα­νε, βογ­γάς κι αναστενάζεις;
λυπά­σαι που χει­μώ­νια­σε και σου ’φυγαν τ’ αηδόνια
για μήπως παρα­γέ­ρα­σες και κοψοκουφαλιάστης;
Δε θλί­βο­μαι που γέρα­σα, δεν κλαίω για τον χειμώνα,
μον’ κλαίω για τούτ’ τα σκέ­λε­θρα που τα τρα­βάν οι σάρες.
Πιά­νο­νται από τις ρίζες μου και μου παρακαλιώνται:
«Ρίξε μας φύλ­λα, πλά­τα­νε, κλα­ριά σαβά­νω­σέ μας,
και πιά­σε με τις ρίζες σου βαθιά παρά­χω­σέ μας,
μη μας τρα­βάν τα ρέμα­τα σε σάρες και λαγκάδια,
γιατ’ ανε­μο­σκορ­πί­ζο­νται τα δόλια κόκ­κα­λά μας
κι έχου­με μάνες που μας κλαιν, δικούς που μας θυμούνται».

Βασί­λης Ρώτας