Στον κήπο της Ακρόπολης

Όλη η Πλά­κα έχει υπο­τα­χθεί στα κελεύ­σμα­τα της του­ρι­στι­κής ανά­πτυ­ξης και του φτη­νού φολκλόρ.

Όλη; Όχι. Για­τί μια μικρή συνοι­κία, τα γρα­φι­κά Ανα­φιώ­τι­κα, αντι­στέ­κε­ται ακό­μα στην ισο­πέ­δω­ση και θα συνε­χί­ζει να το κάνει, όσο υπάρ­χουν άνθρω­ποι που την αγα­πούν και την προ­στα­τεύ­ουν, σαν γαλα­τι­κό χωριό που πάει ενά­ντια στον κανό­να του εκφυλισμού.

Αν τα Ανα­φιώ­τι­κα είναι ο προ­θά­λα­μος της Ακρό­πο­λης, έχουν κι αυτά ένα δικό τους προ­αύ­λιο: ένα μικρό κήπο, που ενώ­νει τη συνοι­κία με την οδό Στρά­τω­νος και δίνει μια μικρή πρό­γευ­ση στο δια­βά­τη για όσα ακο­λου­θούν στην κορυ­φή του λόφου.

Ο χώρος αυτός ήταν απρο­σπέ­λα­στος, γεμά­τος μπά­ζα και σκου­πί­δια που συσ­σω­ρεύ­ο­νταν, ώσπου τον καθά­ρι­σε ο Γιώρ­γος Κου­τλί­δης, τον “απαλ­λο­τρί­ω­σε” για λογα­ρια­σμό του Δήμου και τον αξιο­ποί­η­σε με μερά­κι και φρο­ντί­δα, στο­λί­ζο­ντάς τον με δικά του μικρά έργα λαϊ­κής τέχνης (ζωγρα­φιές, αγιο­γρα­φί­ες, κτλ). Στα­δια­κά δια­μόρ­φω­σε έναν πολύ ωραίο χώρο με δρο­μά­κι και κήπο με ξερο­λι­θιές, στις οποί­ες ήταν εντοι­χι­σμέ­να τα έργα (τεχνο­τρο­πία φρέσκο).

Τι σημαί­νει όμως Λαϊ­κή Τέχνη; Είναι τέχνη (κατά κανό­να) ανώ­νυ­μη και μαζι­κή, που προ­έρ­χε­ται από το λαό κι απευ­θύ­νε­ται σε αυτόν, δια­φο­ρε­τι­κά χάνει την αξία και το νόη­μά της, τον αυθε­ντι­κό της χαρα­κτή­ρα. Αυτή ήταν κι η βασι­κή έννοια του Γ.Κ. που φιλο­τέ­χνη­σε το χώρο κι εξέ­θε­τε δημό­σια τα έργα, σε μια ιδιό­τυ­πη ανοι­χτή και δημό­σια γκα­λε­ρί, χωρίς να σκο­τί­ζε­ται για τυχόν φθο­ρές και μικρο­κλο­πές των έργων. Εξάλ­λου “εγώ θα χαλά­σω πριν από αυτά” συνή­θι­ζε να λέει προ­φη­τι­κά, όταν τον βρή­κε η αρρώ­στια από την οποία κατέ­λη­ξε, το μακρι­νό 94′. Άφη­σε όμως πίσω του κάτι δια­χρο­νι­κό, που δεν μπή­κε ποτέ προς πώλη­ση ως εμπό­ρευ­μα, και το χαί­ρο­νταν όλοι ανεξαιρέτως.

Ή μάλ­λον σχε­δόν όλοι. Για­τί πάντα θα βρε­θεί η εξαί­ρε­ση στον κανό­να ‑που αυτή τη φορά επι­βε­βαιώ­νει τον εκφυ­λι­σμό. Τον περα­σμέ­νο Φλε­βά­ρη, άγνω­στοι βαν­δά­λι­σαν το μικρό κήπο, έκλε­ψαν δεκά­δες ζωγρα­φιές και κατέ­στρε­ψαν ό,τι δεν κατά­φε­ραν να ξηλώ­σουν. Άφη­σαν πίσω τους μόνο λίγα έργα άθι­κτα και τη σύντρο­φο του Κου­τλί­δη που προ­σπα­θεί να περι­σώ­σει οτι­δή­πο­τε κι αν σώζε­ται, για να δια­μορ­φώ­σει ξανά το χώρο, ώστε να θυμί­ζει την προη­γού­με­νή του μορ­φή. Όπως σημειώ­σα­με και στην εισα­γω­γή άλλω­στε, το σημα­ντι­κό είναι να υπάρ­χουν άνθρω­ποι που να αγα­πούν και να φρο­ντί­ζουν τις γει­το­νιές και τη λαϊ­κή τους ψυχή (μακριά από την υπο­κρι­σία και τη βιτρί­να των διά­φο­ρων Ατενίστας).

Ως ελά­χι­στη συμ­βο­λή σε αυτή την προ­σπά­θεια, το Ατέ­χνως φιλο­ξε­νεί μαζί με το σημε­ρι­νό κεί­με­νο κι ένα μικρό φωτο­γρα­φι­κό αφιέ­ρω­μα στο χώρο, όπου οι εικό­νες μιλά­νε από μόνες τους.