Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Τα δεκανίκια», λαϊκό παραμύθι

Μας υπέ­δει­ξαν μια ενδια­φέ­ρου­σα δου­λειά την οποία και παρουσιάζουμε.

Αντι­γρά­φου­με από το κεί­με­νο που συνο­δεύ­ει το λαϊ­κό παρα­μύ­θι «Τα δεκανίκια»:

Τα όπλα για την ταξι­κή πάλη είναι πολ­λά …και ένα από αυτά τα όπλα είναι η ιδε­ο­λο­γι­κή δια­παι­δα­γώ­γη­ση των παι­διών και νέων…παιδιών της εργα­τι­κής τάξης — των λαϊ­κών οικο­γε­νειών έξω και απέ­να­ντι από την «πλα­στή» μόρ­φω­ση και αστι­κή ιδεολογία.

«Ποιος ξέρει από που να έρχο­νταν αυτές οι ιστο­ρί­ες μεγά­λες και μικρές. Μη ξεπη­δού­σαν απ΄την φλο­γέ­ρα ή μήπως απ’ την φωτιά; Μην έρχο­νταν από κάποιο ποτα­μό ή από κάποια λίμνη; Μην ήταν οι φωνές των ξωτι­κών ή μήπως ο χορός των νεράι­δων; Μήπως τις έφε­ραν μαζί τους οι καλι­κάν­τζα­ροι τα Χρι­στού­γεν­να; Μαζί θα ταξι­δέ­ψου­με μονα­χά με την φωνή και θα θυμί­σου­με ιστο­ρί­ες που θυμού­νται οι παλιοί, ιστο­ρί­ες που τις ύφαι­νε το μυα­λό και τις μετέ­φε­ρε ο λόγος. Ιστο­ρί­ες που κου­βα­λά­νε σοφία, έρω­τα, δάκρυα, πάθη και λάθη των ανθρώ­πων, αλλά και στε­ναγ­μούς από τα έγκα­τα της γης. Κάθε λέξη να μας θυμί­ζει και μια βελο­νιά από τα υφα­ντά τους ή ένα σπυ­ρί από το καλα­μπό­κι που ξεσπύ­ρι­ζαν τα βρά­δια. Κάθε παρα­μύ­θι και μια μάζω­ξη ή έναν ξενι­τε­μό. Θα πού­με ψέμ­μα­τα, θα πού­με αλή­θεια. Ψέμ­μα­τα όμως κι’ αλή­θεια για­τί έτσι είναι τα παρα­μύ­θια… Και όπως λένε και οι παλιοί, όσα μύθια τόση αλήθεια».

Ε. Στ.

 

* Τα εικο­νο­γρα­φή­μα­τα που επι­λέ­χθη­καν για το βίντεο είναι του Ιβάν Γιά­κο­βλε­βιτς Μπι­λί­μπιν (1876 — 1942) εικο­νο­γρά­φος και καθη­γη­τής γρα­φι­κής τέχνης στο ινστι­τού­το του Λένινγκραντ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο