Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θ. Πάγκαλος: Όλοι μαζί υποφέρουμε

«Μπο­ρού­σα να περι­μέ­νω μια σύντα­ξη βου­λευ­τι­κή και παράλ­λη­λα ήμουν δικη­γό­ρος. Η σύντα­ξη αυτή (σ.σ.: του δικη­γό­ρου) ήταν 1.600 ευρώ. Πήγε μέσα στο πρώ­το τρί­μη­νο της κυβερ­νή­σε­ως ΣΥΡΙΖΑ στα 780. Σας θυμί­ζω ότι αυτή η σύντα­ξη οφεί­λε­ται απο­κλει­στι­κά σε δικά μου χρή­μα­τα. Μετά γίνε­ται μία νέα παρέμ­βα­ση, 630. Τον Αύγου­στο του 2016 γίνε­ται από 630, 485. Γίνε­ται 460 τον Σεπτέμ­βριο του 2016 και πήρα σήμε­ρα το πρωί την σύντα­ξή μου, 382 ευρώ. Δηλα­δή το 1/4.»

 

Και το όνο­μα αυτού Θεό­δω­ρος Πάγκαλος.

Μέχρι πρό­τι­νος μας έλε­γε πως όλοι μαζί τα φάγα­με ‑γι’ αυτό πλη­ρώ­νου­με όλοι μαζί τα σπα­σμέ­να και το λογα­ρια­σμό. Σήμε­ρα λέει πως κατ’ ουσί­αν όλοι μαζί υπο­φέ­ρου­με κι επι­χει­ρεί να μπει στο ίδιο τσου­βά­λι με το μέσο συντα­ξιού­χο, που βγά­ζει το μήνα με μια σύντα­ξη πεί­νας. Μόνο που αυτό είναι κάπως δύσκο­λο, όχι λόγω σωμα­τι­κής διά­πλα­σης, αλλά για­τί ο λαός έχει μνή­μη. Κι η οργή του προς τη συγκυ­βέρ­νη­ση Σύρι­ζα-ΑΝΕΛ και τη “Δεύ­τε­ρη Φορά Αρι­στε­ρά” που γκρε­μί­ζει ό,τι είχε μεί­νει όρθιο από το ασφα­λι­στι­κό, δε σημαί­νει πως ξεχνά και αθω­ώ­νει τους προη­γού­με­νους, που έφε­ραν “καλά μνη­μό­νια” και “δικαιο­λο­γη­μέ­νες περι­κο­πές” συντάξεων.

Αλλά όταν ανοί­γει το στό­μα του ο Πάγκα­λος, δεν έχει τελειωμό.

«Πρό­κει­ται για μία βαρ­βα­ρό­τη­τα άνευ προη­γου­μέ­νου και για μερι­κούς που μιλά­νε για Μαδού­ρο, ο Μαδού­ρο είναι ήδη εδώ».

«Εμέ­να η νομι­κή μου κατάρ­τι­ση μου δίνει την πεποί­θη­ση ότι αυτό δεν γίνε­ται σε μία χώρα πολι­τι­σμέ­νη, γίνε­ται μόνο σε χώρες που επι­κρα­τεί βαρ­βα­ρό­τη­τα, δηλα­δή φασι­σμός ή κομμουνισμός».

Η μαρ­ξι­στι­κή κατάρ­τι­ση που είχε ίσως κάπο­τε ο κ. Πάγκα­λος, θα του επέ­τρε­πε να ξεχω­ρί­σει δυο λογιών άχυ­ρα. Ότι ο Μαδού­ρο και ο Σύρι­ζα έχουν τόση σχέ­ση με τον κομ­μου­νι­σμό, όση και το ΠαΣοΚ με το σοσια­λι­σμό. Και πως στην επο­χή μας, περισ­σό­τε­ρο από ποτέ, το πραγ­μα­τι­κό δίλημ­μα είναι “σοσια­λι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα”. Κι όσοι υιο­θε­τούν τη θεω­ρία των άκρων, παί­ζουν άρι­στα το παι­χνί­δι του φασι­σμού και τιμούν τη σημε­ρι­νή επέ­τειο. Όχι της εκλο­γι­κής νίκης του ΓΑΠ. Αλλά της παγκό­σμιας μέρας των ζώων…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο