Θωμάς Νικολάου: «Οι σκλάβοι δουλεύουνε ρολόι»

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Τέσ­σε­ρα ποι­ή­μα­τα του Θωμά Νικο­λά­ου δημο­σιεύ­ου­με σήμε­ρα στο περιο­δι­κό Ατέ­χνως. Τέσ­σε­ρα ποι­ή­μα­τα που απο­τε­λούν μια προ­σπά­θεια από την πλευ­ρά του δημιουρ­γού, κι όπως δηλώ­νει χαρα­κτη­ρι­στι­κά, να απο­τυ­πώ­σει δημιουρ­γι­κά τη σχέ­ση του με την καλ­λι­τε­χνι­κή ελευ­θε­ρία ξεκι­νώ­ντας από το ζήτη­μα της εξου­σί­ας και κατα­λή­γο­ντας στην ποι­η­τι­κή από­δο­ση της… χυλόπιτας!

Ο νεος ποι­η­τής Θωμάς Νικο­λά­ου γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το 1988 αλλά η οικο­γέ­νεια του κατά­γε­ται από τον Άγιο Γεώρ­γιο, ένα μικρό χωριό στους πρό­πο­δες των Αγρά­φων, όπου οι λαι­κές ιστο­ρί­ες και οι μύθοι της περιο­χής έχουν επη­ρε­ά­σει, ψεύ­τι­κοι ή πραγ­μα­τι­κοί, την προ­σω­πι­κό­τη­τά του, όπως δηλώ­νει επί­σης. Αλλά μπο­ρού­με να υπο­θέ­σου­με, κι αυτό δια­βά­ζο­ντας τα ποι­ή­μα­τά του και χωρίς να θέλου­με να δημιουρ­γή­σου­με­έ­να ψυχο­λο­γι­κό-αισθη­τι­κό προ­φίλ του δημιουρ­γού – πράγ­μα αδύ­να­το εφό­σον το κεί­με­νο απο­τε­λεί μια πρώ­τη γνω­ρι­μία με τον Θωμά Νικο­λά­ου, ότι η ίδια η πόλη, οι κοι­νω­νι­κές και πολι­τι­κές συν­θή­κες έχουν επη­ρε­ά­σει τον δημιουργό.

Μια μελαγ­χο­λι­κή διά­θε­ση μπο­ρεί να εντο­πί­σει κανείς πίσω από τις λέξεις του αλλά και μια διά­θε­ση για συνο­λι­κό­τε­ρη σύγκρου­ση με θεσμούς, κατε­στη­μέ­νες αντι­λή­ψεις κι ιδέ­ες, με υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα. Τα ποι­ή­μα­τα του δεν είναι μονό­πλευ­ρα, δεν έχουν μόνο μία εξή­γη­ση κι η γλώσ­σα τους είναι απλή αλλά όχι απλοϊ­κή, δεί­χνο­ντας με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο ότι όντως απο­τυ­πώ­νε­ται δημιουρ­γι­κά η σχέ­ση του ποι­η­τή με την καλ­λι­τε­χνι­κή ελευ­θε­ρία σχε­τι­κά με την εξου­σία και τα ερρω­τι­κά, πρό­σκαι­ρα ή μόνι­μα, συναισθήματα.

Δεν θα προ­χω­ρή­σου­με σε περισ­σό­τε­ρα σχό­λια, είναι περιτ­τό και κου­ρα­στι­κό για τον ανα­γνώ­στη – μπο­ρού­με όμως να πού­με πως περι­μέ­νου­με κι άλλα ποι­ή­μα­τα από τον Θωμά Νικολάου.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Θα έρθει η μέρα που
οι ποιητές
θα έχου­νε την εξουσία
και θα ανα­τι­νά­ζουν δόγματα.

Με νεκρούς σωρούς από
άχρη­στα ονό­μα­τα, λέξεις
και εξισώσεις
θα γεμί­σουν οι πόλεις,
μετά τις πρώ­τες εκρήξεις.

Και η αδυ­να­μία των αρχών
να συλλάβει
την εξέ­γερ­ση των οργασμών
θα τιμωρηθεί
με μελαγχολία.

ΕΙΔΟΣ ΣΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ

Οι λεγε­ώ­νες κλείσανε
τα μάτια τους,
αλλά οι σοφοί τις περιμένουν.

Οι ελευ­θε­ρω­τές λαοί κουράστηκαν.
Οι σκλά­βοι δου­λεύ­ου­νε ρολόι.

Χρό­νια μετά την κρίση,
οι ειδικοί
δεν βρή­κα­νε τη μηχανή
που αναπαράγει
“τα μεγά­λα, τα ωραία και τ’ αληθινά”

κι έτσι το είδος,
κρέ­με­ται στις τύχες του.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΕΖΟΤΗΤΑ

Η επα­νά­στα­ση
παρα­μέ­νει ανολοκλήρωτη
και η πεζότητα
εννο­εί­ται ως συνώνυμο
της υποχρηματοδότησης.

Μετά από μήνες στο εργαστήριο
κατάλαβαν
πως η και­νού­ρια αισθητική
μπο­ρεί να εκφραστεί
και χωρίς την ανά­γκη της.

Οι ειδι­κοί μιλά­νε για
επα­να­στα­τι­κή πεζότητα
και οι δημιουρ­γοί σωπαίνουν.

Τα νέα μυα­λά, τα νέα χέρια
μετά βίας αντιστέκονται
στις δυνά­μεις της υποανάπτυξης.

Δεν ήτα­νε ο Αρχιμήδης
που ανακάλυψε
τους μοχλούς της ιστορίας.

Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Όπως τυλί­γε­σαι ερωτικά
μέσα στη νύχτα
της παρακ­μής των θαυμάτων,

ξεφεύ­γει η μαύ­ρη πεταλούδα
από την άκρη του τσι­γά­ρου σου
και τρα­γου­δά­ει υπνωτισμένη.

Η τρο­μπέ­τα προ­σπα­θεί ν’ αντισταθεί
στις σκο­τει­νές σου αισθήσεις
παί­ζο­ντας προειδοποιητικά
για την πλη­γή που θ’ αφήσει
το παθια­σμέ­νο σου άγγιγμα.

Θα πετά­ξεις το καπνό
και θα σβή­σεις το κρύο
φεύ­γο­ντας, τρομαγμένη,
μέσα στη ρηχότητα
που ήθε­λε να σε τυλί­ξει με ηδονή.

Η γεύ­ση θα μεί­νει στη σκιά
απόψε
να σε παρηγορεί
γνω­ρί­ζο­ντας πως
χάνο­νται οι μάχες.