Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το είδαμε και αυτό: Καμπουράκης και Οικονομέας εναντίον των αφεντικών!

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Ξαφ­νιά­ζουν στο πρώ­το άκου­σμα αυτά που είπαν για την κατά­στα­ση που έχει δημιουρ­γη­θεί στο MEGA, οι δημο­σιο­γρά­φοι του κανα­λιού Δημή­τρης Καμπου­ρά­κης και Γιώρ­γος Οικο­νο­μέ­ας στην εκπο­μπή τους.

Σε ένα ξέσπα­σμα οργής και αγα­νά­χτη­σης ο Καμπου­ρά­κης τα βάζει με τους μετό­χους του κανα­λιού, «τα αφε­ντι­κά μας» όπως λέει χαρα­κτη­ρι­στι­κά και γενι­κά… τους «πλού­σιους», και  ακού­γε­ται μετα­ξύ άλλων να λέει: «Είναι ντρο­πή, είναι απα­ρά­δε­κτο,  είναι αίσχος αυτό που συμ­βαί­νει εδώ μέσα… τα λέω εγώ αυτά, ο Καμπου­ρά­κης και ας με διώ­ξουν…». Και ο Οικο­νο­μέ­ας από κοντά να συμπλη­ρώ­νει: «Είναι κατα­δί­κη σε εξευ­τε­λι­σμό… για­τί αυτός ο εξευτελισμός;».

Ακού­γο­νται διά­φο­ρα ενδει­κτι­κά της προ­σέγ­γι­σης των δυο στο ζήτη­μα (όπως πχ «Ας λυπη­θούν αυτοί που έχου­νε τα λεφτά αυτούς που δεν έχουν να θρέ­ψουν τα παι­διά τους»! αλλά και άλλα) για να κατα­λή­ξουν: «Ας το κλεί­σουν το ρημά­δι, να ξεμπλέξουμε»!

Δεν προ­ξε­νεί εντύ­πω­ση το «ξέσπα­σμα» των μεγα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φων. Γνω­ρι­ζό­μα­στε καλά σ’ αυτόν τον τόπο. Πολ­λά χρό­νια και οι δυο στο τηλε­ο­πτι­κό κουρ­μπέ­τι μάς χάρι­σαν αμέ­τρη­τες στιγ­μές οργής και απέ­χθειας για τον τρό­πο (ειρω­νεία, δια­στρέ­βλω­ση, παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση) που  απ’ το κανά­λι τους αντι­με­τώ­πι­σαν  αγω­νι­στι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις κλά­δων και εργα­ζο­μέ­νων που  διεκ­δι­κού­σαν το δίκιο τους. Τώρα που η «κρί­ση» χτύ­πη­σε και τη δική τους πόρ­τα… σήκω­σαν τα λάβα­ρα του αγώνα…

Όπως λέει και ο λαός μας «σκυ­λί που γαβγί­ζει μην το φοβά­σαι». Παλιές καρα­βά­νες και οι δυο, γνω­ρί­ζουν καλά ότι τα αφε­ντι­κά (τους) δεν έχουν να φοβη­θούν από τέτοια «ξεσπά­σμα­τα» ούτε «λυγί­ζουν» μπρο­στά σε παρα­κά­λια. Όπως δεν έχουν να φοβη­θούν ξεχω­ρι­στά τους εργα­ζό­με­νους του Μέγκα, του Μαρι­νό­που­λου, της Ηλε­κτρο­νι­κής, τόσων κλά­δων που ρημά­ζο­νται και επι­χει­ρή­σε­ων που κλεί­νουν και πετιού­νται στο δρόμο.

Τα αφε­ντι­κά τρέ­μουν μην και ξυπνή­σουν οι εργα­ζό­με­νοι, απο­χτή­σουν ταξι­κή συνεί­δη­ση, ενω­θούν και παλέ­ψουν ενα­ντί­ον τους. Και για να απο­τρέ­ψουν ακρι­βώς αυτό δού­λευαν τόσα χρό­νια όλα τα πιστά «σκυ­λιά» τους, μπρο­στά και πίσω από κάμερες…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο