Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το κόκκινο στις φλέβες μας

Γρά­φει ο 2310net //

Να εδώ, κάτι εκα­τομ­μύ­ρια Ινδοί, περί­που 150, απερ­γή­σαν τις προ­άλ­λες και έκα­ναν την μαζι­κό­τε­ρη απερ­γία στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας. Είναι που η ιστο­ρία τελεί­ω­σε, ο καπι­τα­λι­σμός νίκη­σε και οι εξε­γέρ­σεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.

Πάρ­τε το χαμπά­ρι: ο κομ­μου­νι­σμός, ως αίτη­μα, ως διεκ­δί­κη­ση, ως όνει­ρο ήταν και είναι πάντα εδώ. Δεν έφυ­γε για να επα­νέλ­θει. Δεν μπή­κε στον πάγο, δεν έμει­νε στο ράφι. Εδώ είναι. Ζωντα­νός και ολόφρεσκος.

Κι αυτό δε συμ­βαί­νει επει­δή το λένε οι κομ­μου­νι­στές. Αντί­θε­τα. Ο καπι­τα­λι­σμός είναι που μας οδη­γεί με μεγα­λύ­τε­ρη βεβαιό­τη­τα και ταχύ­τα­τα προς τα εκεί.

Όχι, τα εκα­τομ­μύ­ρια εργά­τες στην Ινδία που απερ­γή­σαν δεν είναι όλοι κομ­μου­νι­στές. Ούτε πιστεύ­ου­με πως μια, ακό­μα και τόσο μαζι­κή απερ­γία, είναι ικα­νή από μόνη της να ανα­στρέ­ψει τον καπι­τα­λι­στι­κό όλεθρο.

Δεν παρα­γνω­ρί­ζου­με την δύνα­μη του καπι­τα­λι­σμού να επι­βάλ­λε­ται είτε δια της βίας είτε δια της πει­θούς. Ωστό­σο φαί­νε­ται ότι το δεύ­τε­ρο έχει αρχί­σει να φθί­νει. Γι’ αυτό άλλω­στε ανα­σύ­ρο­νται οι μαύ­ρες φασι­στι­κές σημαί­ες του σε πολ­λές γωνιές της γης.

Ούτε τυφλοί είμα­στε. Βλέ­που­με ότι αυτό που λέμε επα­να­στα­τι­κό υπο­κεί­με­νο υστε­ρεί σε οργά­νω­ση, στό­χευ­ση, ταξι­κή προ­σή­λω­ση και αυταπάρνηση.

Αλλά ρε γαμώ­το, είναι ωραίο να βλέ­πεις ότι δεν είσαι μόνος. Ότι στην άλλη άκρη του κόσμου, σε μια χώρα τόσο δια­φο­ρε­τι­κή, τόσο ιδιαί­τε­ρη, οι άνθρω­ποι δια­δη­λώ­νουν με τα ίδια σύμ­βο­λα και με τα ίδια περί­που αιτήματα.

Είναι σημα­ντι­κό να βλέ­πεις ότι εργα­ζό­με­νοι και εργα­ζό­με­νες αρχί­ζουν να αφυ­πνί­ζο­νται, να αντι­στέ­κο­νται και να αντι­δρούν. Να ανα­ζη­τούν την διέ­ξο­δο για­τί αντι­λαμ­βά­νο­νται ότι η ζωή στα καπι­τα­λι­στι­κά δεσμά απλά δεν είναι βιώσιμη.

Σήμε­ρα σχε­δόν τρεις δεκα­ε­τί­ες μετά το σοκ, είναι σαν να κλεί­νουν οι πλη­γές και στα­δια­κά να αρχί­ζει να ξανα­κυ­κλο­φο­ρεί το κόκ­κι­νο στις φλέ­βες μας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο