Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το χέρι και το πόδι του θεού

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Η ατμό­σφαι­ρα στο Στά­διο Αζτέ­κα ήταν καυ­τή από κάθε άποψη.

Αφε­νός η ΦΙΦΑ όρι­ζε τους αγώ­νες μες στο κατα­με­σή­με­ρο, για να συμπί­πτουν με τη ζώνη υψη­λής τηλε­θέ­α­σης (prime-time) στην Ευρώ­πη, και στους παί­κτες έβγαι­νε το λάδι. Πολ­λοί μπο­ρεί να θυμού­νται τις ακτί­νες του ήλιου να πέφτουν κάθε­τα και τη χαρα­κτη­ρι­στι­κή σκιά από το θυρεό των Αζτέ­κων, στο κέντρο του γηπέδου.

Αφε­τέ­ρου ο αγώ­νας γινό­ταν στον από­η­χο του πολέ­μου στα Φώκλαντ, μετα­ξύ των δύο χωρών, που είχε λήξει με την ταπεί­νω­ση της Αργε­ντι­νής. Σε κάθε περί­πτω­ση, ήταν ένας προη­μι­τε­λι­κός Μου­ντιάλ, και τα νεύ­ρα ήταν τετα­μέ­να μετά από ένα στεί­ρο πρώ­το ημί­χρο­νο, που έλη­ξε χωρίς τέρματα.

Μέχρι που ένας κοντο­πί­θα­ρος μάγος πήρε την κατά­στα­ση (κυριο­λε­κτι­κά) στα χέρια του και στα πόδια του κι ανέ­βα­σε μονο­μιάς το θερ­μό­με­τρο από τους 0 στους 100 βαθ­μούς κι ανά­πο­δα, κάνο­ντας τους Άγγλους να βρά­ζουν από θυμό για το πρώ­το αντι­κα­νο­νι­κό γκολ και να μένουν παγω­μέ­νοι με τη μαγι­κή αύρα του δεύ­τε­ρου, περί­που όπως ήταν δηλ και στο γήπε­δο, όπου τους περ­νού­σε σαν σταματημένους.

Πρώ­τα όμως έγι­νε αυτό.

Ο Σίλ­τον πήδη­ξε στον αέρα, αλλά δεν έπια­σε ποτέ την μπά­λα, για­τί τον πρό­λα­βε το χέρι του Ντιέ­γκο. Όλο το γήπε­δο ήταν σίγου­ρο για αυτό που είχε συμ­βεί και είχε δει, εκτός από τον Τυνή­σιο διαι­τη­τή που κατα­κύ­ρω­σε ως κανο­νι­κό το γκολ, για το 1–0. Ο Μαρα­ντό­να σάστι­σε προς στιγ­μήν, αλλά άρχι­σε αμέ­σως να πανη­γυ­ρί­ζει, για να ολο­κλη­ρώ­σει την “τσο­γλα­νιά”. Αργό­τε­ρα, στις δηλώ­σεις του στους δημο­σιο­γρά­φους, αρνή­θη­κε να ομο­λο­γή­σει το προ­φα­νές και έκα­νε λόγο για “το χέρι του θεού” που έστει­λε την μπά­λα στα δίχτυα.

Μετά από λίγα λεπτά, ο θεός θα φορού­σε την αλμπι­σε­λέ­στε φανέ­λα με το νού­με­ρο 10 και θα χόρευε τους αντι­πά­λους του, για να πετύ­χει το γκολ του αιώ­να, που κλεί­νει σήμε­ρα τριά­ντα χρό­νια ζωής (για να μας θυμί­σει ίσως πόσο γρή­γο­ρα γερνάμε).

Πήρε την μπά­λα στο κέντρο, χόρε­ψε γύρω από τον εαυ­τό του, διέ­σχι­σε το μισό γήπε­δο, άλλα­ξε πέντε παρ­τε­νέρ που τους άφη­σε πίσω του, έβλε­πε ελεύ­θε­ρους τους συμπαί­κτες του αλλά η φιγού­ρα απαι­τού­σε σόλο εκτέ­λε­ση, ξεπέ­ρα­σε και τον τερ­μα­το­φύ­λα­κα και έστει­λε την μπά­λα στα δίχτυα. Δέκα δευ­τε­ρό­λε­πτα πραγ­μα­τι­κού χρό­νου για το παι­χνί­δι, μια αθα­να­σία για το σκό­ρερ, που εκτός από το χέρι είχε και το πόδι του θεού. Κι αυτό ήταν αριστερό…

Οι Άγγλοι είχαν μια σπου­δαία φουρ­νιά και τον πρώ­το σκό­ρερ εκει­νης της διορ­γά­νω­σης, τον Γκά­ρι Λίνε­κερ, αλλά δεν κατά­φε­ραν κάτι παρα­πά­νω από το να μειώ­σουν σε 2–1. Κι ανα­γκά­στη­καν να περι­μέ­νουν 16 χρό­νια για την εκδίκηση.

Η Αργε­ντι­νή θα συνέ­χι­ζε να χορεύ­ει ως τον τελι­κό (3–2 τη Δυτι­κή Γερ­μα­νία) και την κορυ­φή του κόσμου, που ανή­κε δικαιω­μα­τι­κά στο Ντιέ­γκο Αρμά­ντο Μαρα­ντό­να, το βρα­χύ­σω­μο θεό του ποδο­σφαί­ρου. Ο οποί­ος είχε μπρο­στά του μια γεμά­τη πεντα­ε­τία και την κατα­ξί­ω­ση με τη Νάπο­λι, του φτω­χού ιτα­λι­κού νότου, προ­τού κηρυ­χθεί έκπτω­τος και μεγα­λώ­σει (ακό­μα και μέσα από την παρακ­μή του) το μύθο του…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο