Villagers of Ioannina City: Ροκ, κλαρίνο και μυρωδιά από βρεγμένο χώμα…

Γρά­φει η Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Οι Villagers of Ioannina City, ή κατά πολ­λούς «V.I.C», είναι ένα πει­ρα­μα­τι­κό ροκ συγκρό­τη­μα από τα Γιάν­νε­να. Και λέγο­ντας πει­ρα­μα­τι­κό εννο­ού­με το εξής: η μπά­ντα έχει κατα­φέ­ρει να συν­δυά­σει την ψυχε­δέ­λεια με το post rock, το κλα­ρί­νο και τους λοι­πούς ηπει­ρώ­τι­κους σκοπούς.

Έχο­ντας κλεί­σει οκτώ χρό­νια ζωής, έχουν κατα­φέ­ρει να γεμί­ζουν τα συναυ­λια­κά venues όπου εμφα­νί­ζο­νται και να δημιουρ­γούν κλί­μα διο­νυ­σια­κό. Από τις πρώ­τες εμφα­νί­σεις επί αθη­ναϊ­κού εδά­φους ήταν αυτή δύο χρό­νια πριν, στις 2 Ιου­νί­ου του 2013, στο gig space του six D.O.G.S. Με λίγο δια­φο­ρε­τι­κή από την τωρι­νή τους σύν­θε­ση, οι Αλέ­ξης Καρα­μέ­της (κιθάρα/φωνή), Γιάν­νης Χαλ­δού­πης (κλαρίνο/φωνή), Άκης Ζώης (μπά­σο), Αχχι­λέ­ας Ράδης (πλήκτρα/φωνή) κι ο Άρης Γιαν­νό­που­λος (τύμπα­να), γεμί­ζουν με τους ήχους τους το στε­νό της Αβραμιώτου.

Οι πιο πολ­λοί βέβαια, τους μαθαί­νουν στην παρου­σί­α­ση του δίσκου τους στο Κοο­Κοο, την Παρα­σκευή 2 Μαΐ­ου 2014. Ένα live που απο­δει­κνύ­ε­ται sold out, μιας και πάνω από 200 άτο­μα δεν κατα­φέρ­νουν να περά­σουν το κατώ­φλι. Με τον Κωστα­ντή Πιστιό­λη πλέ­ον στα πνευ­στά, τo «Riza» μας χαρί­ζε­ται στην ολό­τη­τά του, ο κόσμος χορεύ­ει γύρω και πάνω στη σκη­νή, αμέ­τρη­τα stage diving ανα­δει­κνύ­ουν τους πρω­τα­γω­νι­στές της βρα­διάς κι όλοι τρα­γου­δά­με τα «Τι κακό» και «Κρα­σί» με μια φωνή. Τους πλαι­σιώ­νουν οι Blame The Trees και τα φωνη­τι­κά της γλυ­κύ­τα­της Νατα­λί­ας, σε συν­δυα­σμό με το γενι­κό­τε­ρο «δέσι­μο» των μελών της μπά­ντας συμπλη­ρώ­νουν το μου­σι­κό puzzle της βραδιάς.

Ρακί και τσί­που­ρο πηγαί­νουν κι έρχο­νται, όλοι έχουν γίνει μια παρέα, όλοι θυμού­νται τις ρίζες τους κι όλοι δακρύ­ζουν. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος να ακού­σεις τους V.I.C.: να ‘ρθεις κοντά στις ρίζες σου, να ψάξεις μέσα σου, να σιγο­τρα­γου­δή­σεις μες στην παραζάλη.

Ακο­λου­θεί ένα καλο­καί­ρι με ζωντα­νές εμφα­νί­σεις σε ποι­κί­λα φεστι­βάλ και μια περιο­δεία ανά την Ελλά­δα – όπως τους πρέ­πει άλλω­στε. Η συγκε­κρι­μέ­νη μου­σι­κή, θα έλε­γε κανείς, δε μπο­ρεί να χαρα­κτη­ρι­στεί ως «μου­σι­κή δωμα­τί­ου». Για να πάρεις ό,τι έχει να σου δώσει αυτό το συγκρό­τη­μα μέσα από τη μου­σι­κή του, πρέ­πει οπωσ­δή­πο­τε να τους δεις live. Εκεί είναι που ο αυτο­σχε­δια­σμός συνα­ντά το μερά­κι και οι μελω­δί­ες βγαί­νουν αβί­α­στα, έχο­ντας ωστό­σο μία συνοχή.

Λίγους μήνες μετά, πιο συγκε­κρι­μέ­να στις 13 Νοεμ­βρί­ου, κυκλο­φο­ρούν το νέο τους ΕΡ, το οποίο συνα­πο­τε­λούν τα κομ­μά­τια τους «Zvara» και «Karakolia». Δύο μέρες αργό­τε­ρα, επι­στρέ­φουν στα αθη­ναϊ­κά venues, στο χώρο του Fuzz. Έχουν μαζί τους τους Βούλ­γα­ρους Smallman με τις folk επιρ­ρο­ές τους. Γεμί­ζουν το live stage για ακό­μα μία φορά με τον κόσμο να χορεύ­ει συν­δυά­ζο­ντας το συρ­τό με το headbanging. Οι εμφα­νί­σεις τους δεν μένουν μόνο εντός συνό­ρων. Ταξι­δεύ­ουν σε χώρες τις Ευρώ­πης κι ο κόσμος τους αγκαλιάζει.

Έχουν χαρα­κτη­ρι­στεί πολ­λές φορές ως δια­μά­ντι, για τον συγκε­ρα­σμό παρά­δο­σης και heavy rock ήχου. Το απο­δει­κνύ­ουν σε κάθε τους εμφά­νι­ση, άλλω­στε. Ούσα ηπει­ρώ­τισ­σα, έχω μεγα­λώ­σει με τους λυγ­μούς του κλα­ρί­νου. Τόσο στα οικο­γε­νεια­κά τρα­πε­ζώ­μα­τα, όσο στα πανη­γύ­ρια κάθε καλο­καί­ρι στο χωριό με τα τσά­μι­κα και τα πωγω­νί­σια, με τη για­γιά μου τη λεβέ­ντισ­σα να σέρ­νει το χορό. Ανε­πη­ρέ­α­στη, ωστό­σο, δε με έχουν αφή­σει ούτε οι ψυχε­δέ­λειες που τόσο πολύ φοριού­νται τον τελευ­ταίο και­ρό. Οι Villagers Of Ioannina City, ένα κρά­μα εν τέλει των άνω­θι, με κέρ­δι­σαν από την πρώ­τη τους νότα. Από το «Kalesma» ως το «Riza», σου ‘ρχο­νται στο μυα­λό εικό­νες από την πλα­τεία με τον πλά­τα­νο, το τσί­που­ρο, το βρεγ­μέ­νο χώμα, τα Τζουμέρκα.