Χαρταετοί!

«Και μόνο τότε αρχί­σα­με να ανα­γνω­ρί­ζου­με το συμ­βο­λι­σμό των χαρ­τα­ε­τών μας. Τότε που κατα­λά­βα­με πως το όνει­ρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύ­γειες πολέ­μων και αριθ­μούς άδι­κων θανά­των, δε θα γινό­ταν ποτέ μάθη­μα στις αίθου­σες των σχο­λεί­ων μας. Δε θα γινό­ταν ποτέ «κεντρι­κό δίδαγ­μα» στο στό­μα των φοβι­σμέ­νων δασκά­λων. Αρχί­σα­με να ανα­γνω­ρί­ζου­με το συμ­βο­λι­σμό των πεθα­μέ­νων χαρ­τα­ε­τών μας, τότε που κατα­λά­βα­με πως οι καλοί έφυ­γαν και πως όσοι ήτα­νε καλοί και έτυ­χε να μεί­νουν μας ψιθύ­ρι­ζαν τους τρό­πους, για να ξεπε­ρά­σου­με το τυχαίο της Καθα­ρής Δευ­τέ­ρας και να «καντη­λιά­σου­με» τους χαρ­τα­ε­τούς μας.

Να κοι­τά­ξου­με τον ουρα­νό της μελαγ­χο­λι­κής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στε­γνά κι ανοι­χτά, απει­λη­τι­κά και παμ­φά­γα, με μάτια που να βλέ­πουν πίσω από τα πυρα­κτω­μέ­να ηλιο­βα­σι­λέ­μα­τα, πίσω από τις γαλά­ζιες τρύ­πες των στη­μέ­νων ουρα­νών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέ­ξουν στην απο­γεί­ω­ση των χαρ­τα­ε­τών μας. Να στη­ρι­χτού­με σε ό,τι πιο δυνα­τό μετρά­ει. Κι αυτό που σήμε­ρα μετρά­ει, βέβαια, είναι η δική μας η δύνα­μη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετρά­ει να είναι γερές οι δικές μας καλού­μπες και καλο­φτιαγ­μέ­νοι οι σκε­λε­τοί, που μόνοι εμείς θα φτιά­ξου­με με και­νού­ριες οδη­γί­ες, δοκι­μα­σμέ­νες κάτω από συν­θή­κες αντί­ξο­ων καιρών (…)».

Γ. Χ. Χουρμουζιάδης
(Ριζο­σπά­στης, 31/3/2002)

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος