Χρυσή Αυγή — προσωπική υπόθεση

“Ο σύντρο­φός μου είναι Εβραί­ος, ο ένας γιoς μου γκέι, ο άλλος αναρ­χι­κός κι εγώ αρι­στε­ρή φεμι­νί­στρια, κόρη μετα­να­στών. Αν η Χρυ­σή Αυγή έρθει στα πράγ­μα­τα το μόνο μας πρό­βλη­μα θα είναι σε ποιο βαγό­νι θα μας βάλουν».

Αυτή η φρά­ση περι­λαμ­βά­νε­ται στο δελ­τίο Τύπου του ντο­κι­μα­ντέρ, απο­τυ­πώ­νο­ντας το προ­σω­πι­κό στίγ­μα της δημιουρ­γού του, της ελλη­νο­γαλ­λί­δας δημο­σιο­γρά­φου και σκη­νο­θέ­τριας Angelique Kourounis, για ένα ζήτη­μα, που είναι πρω­τί­στως συλλογικό.
Κι αυτό θέλει να πετύ­χει κι η δημιουρ­γός, επι­διώ­κο­ντας τη μαζι­κή προ­βο­λή της δου­λειάς της, την προ­ώ­θη­σή της σε σχο­λεία και μαζι­κούς χώρους. Για­τί δε θέλει να απευ­θυν­θεί στους “συνή­θεις ύπο­πτους” και υπο­ψια­σμέ­νους, αλλά στο ευρύ κοι­νό ‑που απο­τε­λεί τη βασι­κή πηγή πόρων για την έρευ­νά της και την ανε­ξάρ­τη­τη παρα­γω­γή του ντοκιμαντέρ.

Η Angelique Kourounis έχει συνερ­γα­στεί με πολ­λά γαλ­λι­κά ΜΜΕ, ενώ αυτή είναι η τρί­τη ται­νία της για το φαι­νό­με­νο της Χρυ­σής Αυγής και την εξά­πλω­ση του νεο­να­ζι­σμού. Η συγκε­κρι­μέ­νη δου­λειά είναι παρα­γω­γή του Omnia TV (με διά­φο­ρους συμπα­ρα­γω­γούς εντός κι εκτός Ελλά­δας), ένα συλ­λο­γι­κό εγχεί­ρη­μα που κατα­πιά­νε­ται με διά­φο­ρες εναλ­λα­κτι­κές παρα­γω­γές με αντι­φα­σι­στι­κό στίγ­μα, ενώ μετα­ξύ άλλων παρα­κο­λου­θεί από κοντά τη δίκη της Χρυ­σής Αυγής.

Η έρευ­να δε μένει στην επι­φά­νεια του φαι­νο­μέ­νου, αλλά προ­σπα­θεί να ανα­δεί­ξει αφε­νός κάποιες παγιω­μέ­νες, ρατσι­στι­κές-εθνι­κι­στι­κές αντι­λή­ψεις και πρα­κτι­κές, κι αφε­τέ­ρου τις δια­συν­δέ­σεις της Χρυ­σής Αυγής με τμή­μα­τα του κλή­ρου, τη ΝΔ, και άλλα κόμ­μα­τα του λεγό­με­νου “συνταγ­μα­τι­κού τόξου”.
Παράλ­λη­λα όμως ανα­δει­κνύ­ο­νται κάποιοι περιο­ρι­σμοί, που δια­κρί­νουν συνο­λι­κά το αντι­φα­σι­στι­κό κίνη­μα που αυτο­προσ­διο­ρί­ζε­ται γενι­κά ως τέτοιο, κι εμφα­νί­ζε­ται ως υπέρ­μα­χος της δημο­κρα­τί­ας (εξί­σου γενι­κά κι αόρι­στα). Χωρίς δηλα­δή να κατα­πο­λε­μά το φασι­σμό μονά­χα ως καπι­τα­λι­σμό, στην πιο ωμή και κατα­πιε­στι­κή του μορ­φή, όπως λέει ο Μπρεχτ. Κι αυτοί οι περιο­ρι­σμοί γίνο­νται αντι­λη­πτοί και στο λόγο της Angelique Kourounis, πχ σε μια πρό­σφα­τη συνέ­ντευ­ξή της στη (συστη­μι­κή) Lifo.

Το ντο­κι­μα­ντέρ προ­βλή­θη­κε για πρώ­τη φορά στο Φεστι­βάλ Ντο­κι­μα­ντέρ της Θεσ­σα­λο­νί­κης, ενώ αυτό το μήνα διορ­γα­νώ­νο­νται διά­φο­ρες προ­βο­λές σε αίθου­σες της πρω­τεύ­ου­σας. Επό­με­νη προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη προ­βο­λή, στις 27 του μηνός, στο Booze (Κολο­κο­τρώ­νη 57, στις 8 μ.μ.)