Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Υπεραστικοί — Εμείς

Λίγες μέρες πριν από την εμφά­νι­σή τους στο Φεστι­βάλ ΚΝΕ-Οδη­γη­τή, οι “Υπε­ρα­στι­κοί” κυκλο­φο­ρούν ένα και­νού­ριο τρα­γού­δι τους, που θέτει επι­τα­κτι­κά το ερώ­τη­μα: αν όχι εμείς, τότε ποιος;

Ποιος θα φωτί­σει όλο τού­το το σκοτάδι,
τη νύχτα που ’πεσε απά­νω στις ζωές μας;
Πριν να σιγή­σει κι η ελπί­δα στις φωλιές μας,
ποιος θ’ ανα­τεί­λει απ’ τους κρα­δα­σμούς του κόσμου;

Ποιος θα δια­σχί­σει όλο αυτόν τον παγετώνα,
τα βήμα­τά μας που ’χει δέσει μ’ αλυσίδες;
Πριν να νεκρώ­σει απ’ του ψύχους τις αγκίδες,
ποιος την καρ­διά μας σαν φωτιά θα την ανάψει;

Ποιος θα αντέ­ξει όλη αυτή την ανηφόρα
που την ανά­σα μας την κόβει σαν μαχαίρι;
Πριν πάψει η δύνα­μη να σφίγ­γου­με το χέρι,
ποιος στ’ ανη­φό­ρι όρθιους θα μας κρατήσει;

Εμείς. Θα γίνου­με φωτιά μέσα στον πάγο.
Λαός, θα γίνου­με το φως μέσα στη νύχτα.
Εμείς. Θα σπά­σου­με του ανή­φο­ρου το αδράχτι
που γνέ­θει κάμα­το, υπο­τα­γή και ήττα.

Εμείς. Κρα­τώ­ντας πάλι κόκ­κι­νες σημαίες,
λαός που τον δικό του δρό­μο θα ανοίξει.
Εμείς. Με ανά­σα των νεκρών μας τους αγώνες,
στις φλέ­βες το αίμα κι η οργή τους να κυλή­σει.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο