Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Άγιος Σπυρίδων, χρόνια πολλά στο Σπύρο και τη Σπυριδούλα

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Με τη γιορ­τή του Αγί­ου Σπυ­ρί­δω­νος αύριο, η Κέρ­κυ­ρα έχει την τιμη­τι­κή της. Τέσ­σε­ρις φορές το χρό­νο τον βγά­ζου­νε σε λιτα­νεία εις ανά­μνη­ση της προ­στα­σί­ας (!) στο νησί.

«Τιμά­ται κατε­ξο­χήν στην Κέρ­κυ­ρα, όπου βρί­σκε­ται και το λεί­ψα­νό του. Όπως πιστεύ­ε­ται, ο άγιος Σπυ­ρί­δω­νας πολ­λές φορές βγαί­νει από την εκκλη­σία του και γυρί­ζει τη θάλασ­σα και τη στε­ριά, για να κάμει καλά και να βοη­θή­σει κεί­νους που τον επι­κα­λού­νται. Γι’ αυτό χαλά­ει τα υπο­δή­μα­τά του και είναι ανα­γκα­σμέ­νος να του τ’ αλλά­ζουν κάθε τόσο». Εζη­σε περί­που το 270–348, ήταν κυπρια­κής κατα­γω­γής και όσο ζού­σε δεν είχε καμία σχέ­ση με το νησί της Κέρ­κυ­ρας. Πέθα­νε στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη και με την άλω­ση της πόλης ένας ιερέ­ας το 1456 μετέ­φε­ρε το σκή­νω­μά του στην Κέρ­κυ­ρα. Εναν αιώ­να αργό­τε­ρα, περί­που στα 1589 κτί­στη­κε και ο ναός ο οποί­ος στε­γά­ζει το σκή­νω­μα του αγίου.

«Κατὰ τὴ βασι­λεία τῶν Τούρ­κων εὑρέ­θη εἰς τὰ χέρια ἑνὸς εὐλα­βο­ῦς χρι­στια­νοῦ ποὺ τὸν λέγα­νε Βούλ­γα­ρη, κι᾿ αὐτὸς μὲ μεγά­λα βάσα­να καὶ κόπους τὸ ἔφε­ρε ἕως τὴν Ἀλβα­νία κρυμ­μέ­νο μέσα σὲ τσου­βά­λια, κι᾿ ἀπὸ κεῖ τὸ πέρα­σε μ᾿ ἕνα καΐ­κι στὴν Κέρ­κυ­ρα ποὺ τὴν κρα­τού­σα­νε οἱ Βενε­τσιά­νοι, κι᾿ ἀπὸ τότε βρί­σκε­ται σ᾿ αὐτὸ τὸ νησί, ἀπεί­ρα­χτο ἀπὸ τὸν και­ρό, μὲ ὅλο ὁποῦ περά­σα­νε 1600 χρό­νια ἀπὸ τὴν κοί­μη­σή του. Στὸ κου­βού­κλιο στέ­κε­ται ὄρθιος ὁ ἅγιος, μὲ χέρια σταυ­ρω­μέ­να, ντυ­μέ­νος μὲ τὰ ἄμφιά του καὶ τὸν βγά­ζου­νε σὲ λιτα­νεία δυὸ φορὲς τὸ χρό­νο», γρά­φει ο Φώτης Κόντογλου.

Ο Αγιος Σπυ­ρί­δων ονο­μά­στη­κε πρώ­τος έτσι. Δεν ξέρου­με το κοσμι­κό του όνο­μα, μας κλη­ρο­δό­τη­σε όμως το όνο­μα Σπυρίδων.

Το Σπυ­ρί­δων κυριαρ­χεί στο νησί της Κέρ­κυ­ρας. Είναι πρώ­το με δια­φο­ρά — 15,89%  (1,65% το πανελ­λα­δι­κό) ένα­ντι 10,71% του δεύ­τε­ρου Γιώρ­γου. Εχει 89 εμφα­νί­σεις (και 2 το Σπύ­ρος) σε δείγ­μα 560 ανδρών (1% του πλη­θυ­σμού) με τον δεύ­τε­ρο Γιώρ­γο να έχει 60. Το θηλυ­κό Σπυ­ρι­δού­λα, με 5 εμφα­νί­σεις σε δείγ­μα 289 γυναι­κών, έχει ποσο­στό 3,93% (0,35% το πανελ­λα­δι­κό). Το Γερά­σι­μος με τις 7 εμφα­νί­σεις δεν είναι μέσα στην πρώ­τη δεκά­δα, αλλά το ποσο­στό του (1,25%) είναι πολύ υψη­λό­τε­ρο από το πανελ­λα­δι­κό (0,34%), ενώ το Διο­νύ­σιος με τις 4 εμφα­νί­σεις του (0,71%) είναι πιο κοντά στο πανελ­λα­δι­κό του ποσο­στό (0,60%) και 3 εμφα­νί­σεις έχει το Διο­νυ­σία. Ιδιαί­τε­ρα ενι­σχυ­μέ­νο εμφα­νί­ζε­ται το όνο­μα Ανα­στά­σιος που είναι στην 9η θέση (2,32%) με 13 εμφα­νί­σεις (15η πανελ­λα­δι­κά — 1,62%), όπως επί­σης και το Αλε­ξάν­δρα με 9 εμφα­νί­σεις και ποσο­στό 3,11% (0,98% το πανελ­λα­δι­κό). Τα Σπυ­ρέ­τα, Σπυ­ρού­λα, Σπυ­ρί­δω από 1 εμφά­νι­ση στο πανελ­λα­δι­κό δείγμα.

Από τους πολιούχους θεούς και ήρωες στους πολιούχους αγίους

Στην προ­σπά­θειά του να επι­κρα­τή­σει στη λεκά­νη της Μεσο­γεί­ου ο χρι­στια­νι­σμός υιο­θέ­τη­σε πολ­λά ειδω­λο­λα­τρι­κά στοι­χεία, όπως π.χ. πολ­λοί άγιοι του χρι­στια­νι­σμού είναι μεταμ­φιε­σμέ­νοι θεοί και ήρω­ες της αρχαιό­τη­τας. Πίσω από τον άγιο Γεώρ­γιο βρί­σκε­ται ένας από τους αρχαί­ους ήρω­ες, ο Περ­σέ­ας, πίσω από τον προ­φή­τη Ηλία ο θεός Ηλιος ή ακό­μη η παρά­στα­ση του αγί­ου Δημη­τρί­ου είναι πανο­μοιό­τυ­πη με αυτή του νεα­ρού ιππέα Δεξί­λεω και σβή­νει τη μορ­φή του Δημή­τριου του Πολιορ­κη­τή, στη θέση του Διό­νυ­σου ο άγιος Τρύ­φω­νας, ο αϊ-Νικό­λας παρα­μέ­ρι­σε τον Ποσει­δώ­να κ.ά.

Κάτι αντί­στοι­χο συμ­βαί­νει και με τους πολιού­χους άγιους που αφθο­νούν στον ορθό­δο­ξο και καθο­λι­κό χρι­στια­νι­σμό (στους προ­τε­στά­ντες σπα­νί­ζουν ή λεί­πουν τελεί­ως). Είναι ένα από τα παγα­νι­στι­κά στοι­χεία που υιο­θέ­τη­σε ο χρι­στια­νι­σμός. Η Αθη­νά ήταν η πολιού­χος της Αθή­νας (και άλλων πόλε­ων), πολιού­χος των Δελ­φών ήταν ο Απόλ­λων, της Ολυ­μπί­ας ο Δίας, της Σπάρ­της ο Ηρα­κλής, της Πάτμου η Πάτμια Αρτε­μις, ο Αια­κός ήταν ο πολιού­χος ήρω­ας της Αίγι­νας, ο Διό­νυ­σος λατρευό­ταν ως πολιού­χος της Ανδρου κλπ. Ετσι και σήμε­ρα κάθε πόλη έχει το δικό της πολιού­χο και κάθε χωριό το δικό του άγιο.

Αυτή η σχέ­ση αγί­ου και πόλης καθο­ρί­ζει και τη γεω­γρα­φία των ανθρω­πω­νυ­μί­ων της περιο­χής. Στις περισ­σό­τε­ρες περι­πτώ­σεις βλέ­που­με τα ονό­μα­τα κάποιων αγί­ων να αυξά­νε­ται το ποσο­στό τους στην πόλη που ο άγιος είναι πολιού­χος, όπως για παρά­δειγ­μα συμ­βαί­νει στην Πάτρα με τον Ανδρέα ή στη Φλώ­ρι­να με τον Παντε­λε­ή­μο­να. Υπάρ­χει όμως και η περί­πτω­ση του Ιονί­ου όπου ανα­τρέ­πο­νται τα πανελ­λα­δι­κά δεδομένα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο