Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένας βετεράνος διασώζει τα λάβαρα του πάλαι ποτέ PCI ‑ΚΚ Ιταλίας

🚩 Είναι η μνήμη μας, η ιστορία μας και πρέπει έτσι να παραμείνουν» οι μνήμες από τα λάβαρα των 100άδων πυρήνων του Τορίνου που χάθηκαν με τη διάλυση του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος.

🔺  Ο Pierluigi Teofilo, 70 ετών σήμερα, αποφάσισε να τα  αναζητήσει και να τα διαφυλάξει 🔻

Στο «Regio Parco» παρα­μέ­νει μόνο η μακρι­νή ανά­μνη­ση των πάμπολ­λων “πυρή­νων” του PCI.
Εξα­φα­νί­στη­καν με την κρί­ση μιας αρι­στε­ράς που είχε κάπο­τε ευρεία παρου­σία στην πόλη, στην συνοι­κία, στη γειτονιά…
Αντίο στον 23ο «Sorelle Arduino» (αδελ­φές Arduino) και στις μεγά­λες πολι­τι­κές συγκε­ντρώ­σεις και συζη­τή­σεις στα εργο­στά­σια και στη λαϊ­κή κατοι­κία της περιοχής.
Οι «Olga Naviganti», «De Carli», «Francesco Valentino», «Nicola Grosa» και η Manifattura Tabacchi.
Οι ΚΟΒες που πέρα­σαν στην ιστο­ρία και δεν υπάρ­χουν πια όπως το σύν­θη­μα στην πρό­σο­ψη της Via Cravero, «η εργα­τι­κή τάξη πρέ­πει να διευ­θύ­νει τα πάντα», που εξη­γού­σε με σαφή­νεια αυτό που ο λαός απο­φά­σι­σε με την ψήφο του σε αυτό το προάστιο.

✔️ «Ένα “εξα­φα­νι­σμέ­νο” Τορί­νο που δεν μπο­ρεί όμως να ξεχα­στεί», λέει ο Pierluigi Teofilo, 70 ετών, πρώ­ην εργα­ζό­με­νος στην Ilte (ΣΣ |> Industria Libraria Tipografica Editrice SpA, μεγά­λη εκδο­τι­κή ‑γρα­φι­στι­κή εταιρεία)

«Είναι μια ιστο­ρι­κή κλη­ρο­νο­μιά που είναι και θα μεί­νει ζωντα­νή - Πολ­λοί πυρή­νες (ΣΣ |> ΚΟΒες) έχουν ονό­μα­τα παρ­τι­ζά­νων».
Η ιστο­ρία της πόλης (και όχι μόνο) φυλάσ­σε­ται στο Circolo Banfo στη Via Cervino.
Εκεί υπάρ­χουν πολ­λά …βιβλία, αλλά και ‑κεντη­μέ­να στο χέρι- λάβαρα.
Για παρά­δειγ­μα, η σημαία του «Manifattura Tabacchi», που κυμά­τι­ζε το 1949, από τις«sigaraie» (ΣΣ |> γυναί­κες στις καπνο­βιο­μη­χα­νί­ες που δού­λευαν στο χέρι), όπως γρά­φει το πανό με το σφυροδρέπανο.

«Τα τελευ­ταία χρό­νια, με τον Francesco Vercillo (ΣΣ |> γνω­στός αντι­στα­σια­κός της περιο­χής), διορ­γα­νώ­σα­με εκθέ­σεις που μίλη­σαν για την ιστο­ρία της Barriera di Milano

(παρέν­θε­ση ΣΣ |>)
Απο­κα­λεί­ται συχνά απλώς «Barriera» και είναι μια παλιά συνοι­κία του Τορί­νο ‑στο 6ο δια­μέ­ρι­σμα / Circoscrizione 6, που βρί­σκε­ται περί­που 1,5 χλμ. βόρεια του ιστο­ρι­κού κέντρου της πόλης και ήταν μια λαϊ­κή περιο­χή κατε­ξο­χήν προ­λε­τα­ρια­κή — εργα­τι­κή συνοι­κία.
Σήμε­ρα τίπο­τε σχε­δόν δεν έχει απο­μεί­νει, οι δια­βό­η­τοι δρό­μοι ‑που «είχαν τη δική τους ιστο­ρία» με τα συν­θή­μα­τα που άντε­ξαν πάνω από 60 χρό­νια «εκσυγ­χρο­νί­ζο­νται» με γρή­γο­ρους ρυθμούς.
Παλιές απο­θή­κες και ιστο­ρι­κά κτί­ρια μετα­μορ­φώ­νο­νται σε στού­ντιο και εργα­στή­ρια, ενώ ο λευ­κός χώρος του Museo Ettore Fico φιλο­ξε­νεί εκθέ­σεις και πολι­τι­στι­κές εκδη­λώ­σεις, που δεν έχουν καμιά σχέ­ση με την ιστο­ρία του.
Στο πλαί­σιο «έργων ανά­πλα­σης» ευρεί­ας κλί­μα­κας, κατα­σκευά­ζο­νται σύγ­χρο­να κτή­ρια και οι δρό­μοι είναι γεμά­τοι με καφε­τέ­ριες και πιτσα­ρί­ες.

[ Συνε­χί­ζει ο ο Pierluigi Teofilo ] Εμβα­θύ­να­με εκεί στο ρόλο των γυναι­κών της Αντί­στα­σης και της «la Grandi Motori», και συνε­χί­σα­με με το αγα­πη­μέ­νο μας δηλ. τα λάβα­ρα των πυρήνων.

(ΣΣ |> Η Fiat Grandi Motori ήταν τμή­μα της Fiat για την κατα­σκευή κινη­τή­ρων ντή­ζελ για κάθε εφαρ­μο­γή, ιδί­ως για βιο­μη­χα­νι­κή και θαλάσ­σια χρή­ση, που λει­τούρ­γη­σε από το 1923 έως το 1966 με κατα­γε­γραμ­μέ­να στοι­χεία από το 1884, όταν στην περιο­χή Barriera di Milano του Τορί­νο άρχι­σαν οι δρα­στη­ριό­τη­τες των μηχα­νο­λο­γι­κών εργα­στη­ρί­ων Michele Ansaldi για την κατα­σκευή εργα­λειο­μη­χα­νών που απα­σχο­λού­σαν περί­που 300 εργα­ζό­με­νους υψη­λής ειδί­κευ­σης)

Pierluigi Teofilo λάβαρα PCI ΚΚ Ιταλίας«Είναι αυτά ανα­πό­σπα­στα κομ­μά­τια της ιστο­ρί­ας της συνοι­κί­ας», εξη­γεί ο Teofilo, επι­κε­φα­λής του ANPI στην περιο­χή, ο οποί­ος με την πάρο­δο του χρό­νου έχει συλ­λέ­ξει πάνω από τριά­ντα σημαί­ες και λάβα­ρα.

Είναι αυτά που κυμάτιζαν μπροστά στα εργοστάσια και στις πορείες της Πρωτομαγιάς.
Σύμβολα περηφάνιας για την ύπαρξη κομμουνιστών ακόμα και σε εκείνες τις φάμπρικες και τις επιχειρήσεις όπου δεν ήταν πάντα εύκολο να υπάρχεις.

Ορι­σμέ­να από αυτά τα εργο­στά­σια έχουν κλεί­σει και κατε­δα­φι­στεί και, σαν για ειρω­νεία, παρα­μέ­νουν τα κομ­μου­νι­στι­κά λάβα­ρα που θυμί­ζουν την ύπαρ­ξή τους. Όπως στην περί­πτω­ση του Ceat Gomme, Ceat Cavi di Settimo ή Filatura Bona. «Οι σημαί­ες τους είναι ποτι­σμέ­νες με τον ιδρώ­τα των εργα­ζο­μέ­νων», σχο­λί­α­σε ο Pierluigi.
Με την κρί­ση στο κόμ­μα πολ­λά κατέ­λη­ξαν σε κακό χάλι, όταν δια­λύ­θη­κε ο σώζων εαυ­τόν σωθή­τω: Πολ­λές σημαί­ες έχουν εξα­φα­νι­στεί: μερι­κές έχουν γίνει καρι­κα­τού­ρες ή κου­βέρ­τες για σκύ­λους…
Ευτυ­χώς, όμως όχι όλες. Όπως και εκεί­νη του ’52 με τη γρα­φή «Όχι στον γερ­μα­νι­κό επα­νε­ξο­πλι­σμό». .
Ή το μπλε λάβα­ρο, που κεντή­θη­κε από 68 προ­λε­τά­ριες το ’48, με ένα περι­στέ­ρι και μια ευχή: «Θέλου­με δια­κα­ώς την ειρή­νη, γι’ αυτό έξω οι Αμε­ρι­κα­νοί από την Ιτα­λία». Ή αυτή των δημο­τι­κών υπαλ­λή­λων του τμή­μα­τος “Elvira Pajetta” του ’64.

Pierluigi Teofilo ANPI PCI ΚΚ Ιταλίας

Χάρη στις πολ­λές σημαί­ες που «γύρι­σαν στο σπί­τι» στό­μα με στό­μα κατα­φέ­ρα­με να βρού­με κάτι που θεω­ρού­σα­με χαμέ­νο για πάντα. Ακό­μα και στις ντου­λά­πες των συντρό­φων από τα παλιά ή των απο­γό­νων τους που σε μερι­κές περι­πτώ­σεις δεν ήθε­λαν να αποχωριστούν.
Κάνου­με μια έκκλη­ση — λένε από το «Banfo». Όποιος έχει μια σημαία, όχι μόνο του PCI, να μας την φέρει. Απο­τε­λεί κλη­ρο­νο­μιά όλων».

Μερι­κές φορές ίσως κυμα­τί­σουν όπως στο «Good Bye, Lenin!».

🚩 Αλλά και στις κηδείες των παρτιζάνων — βετεράνων του αγώνα
Πολλοί, πριν πεθάνουν, έχουν εκφράσει την επιθυμία να τους θυμούνται με τη σημαία και τα λάβαρα της ΚΟΒας ‑να κυματίζει γι’ αυτούς η κόκκινη σημαία για στερνή φορά.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο