Έρμη Πατρίδα

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

                      τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδο­ξό­τε­ρον από τού­το το αλωνάκι
Διο­νύ­σιος Σολωμός 

Πώς σε κατά­ντη­σαν έτσι ανα­ξιό­πι­στοι τσα­να­κο­γλύ­φτες, — σουρ­λου­λού στα ειρω­νι­κά μει­διά­μα­τα τοκο­γλύ­φων- σαν στρα­πα­τσα­ρι­σμέ­νο κου­ρε­λό­χαρ­το σε συνα­γω­γή κερδοσκόπων.

Η μαγεία της Άγιας τού­της λέξης καπη­λεύ­ε­ται από ασυ­νεί­δη­τους κάλ­πη­δες και προ­βάλ­λε­ται σαν άλλο­θι στα άνο­μα συμ­φέ­ρο­ντα στις επι­διώ­ξεις και τις πανουρ­γί­ες τους και πίνου­νε νερό στο όνο­μα της ρου­φιά­νοι και μαστροποί.

-Έρμη Πατρί­δα…! Σκλά­βοι Οθο­μα­νών, Ενε­τών, Ούνων και κοτσα­μπά­ση­δων «φίλων», και «συμ­μά­χων»… Σκλά­βοι ευπα­τρί­δων, σπιού­νων, μαφιό­ζων προ­α­γω­γών και ντα­βα­τζή­δων. Έρμαιο σε χέρια πει­ρα­τών που σύλη­σαν και σκύ­λε­ψαν τάφους και μνη­μεία Ηρώ­ων και Μαρ­τύ­ρων. Έρμη Πατρί­δα…! Δια­βό­λων κι Αρχαγ­γέ­λων σπα­θι­στών. Σατα­νι­κοί δυνά­στες, «προ­στά­τες» και «σωτή­ρες».

Μεγά­λη κι ένδο­ξη πατρί­δα: Τόπος φτω­χών, πει­να­σμέ­νων, κατα­πιε­σμέ­νων κι εκμεταλευομένων…!

***

Πατρί­δα, τ’ Άγια Χώμα­τά σου, εκεί που τα μάτια μου αντί­κρι­σαν για πρώ­τη φορά το φως του Ήλιου. Εκεί που γεν­νή­θη­κα, μεγά­λω­σα και μάτω­σαν τα γόνα­τά μου στις αλά­νες παί­ζο­ντας με ένα τόπι. Εκεί που σήκω­σα το χέρι ζητιά­νος στα μαύ­ρα χρό­νια της Κατοχής.

Κι είδα πολέ­μους και προ­σφυ­γιά και λαβω­μέ­νους και σακα­τε­μέ­νους ν’ αργο­πε­θαί­νουν σε μια παγε­ρή γωνιά από την πεί­να. Διωγ­μούς και κατα­τρεγ­μούς από ντό­πιους χαφιέ­δες και δρα­γου­μά­νους με ξενι­κές στο­λές, όπλα και λοφία να μακε­λεύ­ουν και να μαγα­ρί­ζουν τον τόπο. Κι ύστε­ρα δυνά­στες και κου­μα­ντα­δό­ροι πάνω από τα κεφά­λια μας…

***

Έρμη Πατρί­δα: Προ­σκυ­νά­με τους Αγί­ους Τόπους εκεί που ακού­στη­κε και θέριε­ψε η φωνή του Ρήγα και του Κοσμά του Αιτω­λού. Εκεί που βρό­ντη­ξε τα’ αστρο­πε­λέ­κι του Άρη, στα βου­νά και τις λαγκα­διές, τις σπη­λιές, τις πηγές και τα ποτά­μια, που ηχούν ακό­μα από τους βόγκους των προ­δο­μέ­νων και αδι­κο­χα­μέ­νων. Εκεί που έπαι­ξε λύρα και ζουρ­νά ο γυρο­λό­γος μου­σι­κά­ντης των πανηγυριών.

-Πατρί­δα της εξο­ρί­ας, Της κυνη­γη­μέ­νης Ιδέας!

Μακρό­νη­σος, Γιού­ρα, Άγιος Στρά­της, Τρί­κε­ρι, Ακρο­ναυ­πλία, Ικα­ρία, Λέρος, Γυά­ρος και Φολέγανδρος.

Πατρί­δα της θυσί­ας, Καλά­βρυ­τα, Δίστο­μο, Μονο­δέ­ντρι, Κάν­δα­νο, Φαρ­δύ­κα­μπος, Χαϊ­δά­ρι, Καισαριανή…!

Το Σού­λι, το Κού­γκι, το Αρκά­δι, το Μεσο­λόγ­γι! Το Ζάλογ­γο, το Χάνι της Γρα­βιάς… ο Υμητ­τός και το Μπιζάνι.

Πατρί­δα της πίκρας, της προ­δο­σί­ας και του μισε­μού! Πατρί­δα του Έρω­τα. Του Ερω­τό­κρι­του και της Αρε­τού­σας. Της Γκόλ­φως και του Τάσου. Του Μιμί­κου και της Μαί­ρης. Του πόνου, της στέ­ρη­σης και του πάθους.

Πατρί­δα του τσά­μι­κου και του καλα­μα­τια­νού…! Ο συρ­τός, ο πωγω­νί­σιος, ο ζεϊ­μπέ­κι­κος, το πεντο­ζά­λι, ο καρ­σι­λα­μάς…! Το σου­ρά­βλι, το κλα­ρί­νο, ο μπα­γλα­μάς, το λαγού­το, το μπου­ζού­κι, το μαντο­λί­νο, η κιθά­ρα, η πίπι­ζα, ο ταμπουράς.

Το δημο­τι­κό τραγούδι.

Πατρί­δα της ξερα­μέ­νης Ελιάς και των Αμπε­λιών που τα ξεκλή­ρι­σες για λίγες δεκά­ρες της Ε.Ε. Να κλά­ψω; ή να χαρώ; Ή και να πω … για την Πατρί­δα… ρε γαμώτο!!!