Ανακεφαλαίωση (τραπεζών και γεγονότων)

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Τι μας άφη­σαν πίσω τα «συγκαι­ρι­νά Ιουλιανά»;

Την επα­νά­λη­ψη της ιστο­ρί­ας ως φάρ­σα (την τρα­γω­δία τη ζού­σα­με από πριν).

Μια ξεκά­θα­ρη μαρ­τυ­ρία (για όποιον έχει μάτια και δεν ξεγε­λιέ­ται από οφθαλ­μα­πά­τες) για το τι είναι και τι επι­φυ­λάσ­σει για τους λαούς της Ευρώ­πης η λυκο­συμ­μα­χία της Ευρω­παϊ­κής Ένωσης.

Τις τρά­πε­ζες να κλεί­νουν, για να τρο­μο­κρα­τή­σουν τον κόσμο, που δε μάση­σε, για­τί πλέ­ον δεν του έχουν μεί­νει και πολ­λά να χάσει. Παρά μόνο τις αυτα­πά­τες του.

Μια νωπή λαϊ­κή ετυ­μη­γο­ρία, που ξεπου­λή­θη­κε πριν καν προ­λά­βει να στεγνώσει.

Ένα όχι που απο­κοι­μή­θη­κε στην αγκα­λιά του ναι. Τον κόσμο να κοι­μά­ται περή­φα­νος και να ξυπνά­ει προ­δο­μέ­νος. Και τη μεγά­λη πλειο­ψη­φία των ψηφο­φό­ρων του «όχι», να απο­γοη­τεύ­ε­ται και να πέφτει σε θερι­νή νάρ­κη διαρ­κεί­ας, μήπως και μπο­ρέ­σει να ονει­ρευ­τεί ξανά.

Πολ­λούς σημαιο­φό­ρους του όχι να βαυ­κα­λί­ζο­νται πως το μπο­λιά­ζουν με συνε­πή χαρα­κτη­ρι­στι­κά, προ­τού πέσουν στην παγί­δα της κυβέρ­νη­σης και σε κινη­μα­τι­κή κατά­θλι­ψη. Και την τακτι­κή επι­λο­γή του άκυ­ρου να δικαιώ­νε­ται γρη­γο­ρό­τε­ρα από κάθε προσ­δο­κία. Μια μέρα μετά οι πολι­τι­κοί αρχη­γοί (πλην του Λακε­δαι­μό­νιου) τα μιλή­σα­νε τα συμ­φω­νή­σα­νε και μες σε μια βδο­μά­δα η συμ­φω­νία είχε κλείσει.

Ένα εθνι­κά υπε­ρή­φα­νο μνη­μό­νιο και έναν αρι­στο­τε­χνι­κό κυβερ­νη­τι­κό ελιγ­μό, που περιέ­βαλ­λε τον πρω­θυ­πουρ­γό με το φωτο­στέ­φα­νο του ηρω­ι­κού δια­πραγ­μα­τευ­τή και του θύμα­τος εκβια­σμού. Αλλά επει­δή δεν μπο­ρού­σε να τον απο­φύ­γει, χαλά­ρω­σε να τον απο­λαύ­σει. Άσε που μπο­ρεί στο τέλος να αγα­πή­σεις και τον (εκ)βιαστή σου, κατά το σύν­δρο­μο της Στοκχόλμης.

Μια πλατ­φόρ­μα να κατα­δι­κά­ζει τη δολο­φο­νία, στη­ρί­ζο­ντας το δολο­φό­νο και να γίνε­ται το αρι­στε­ρό του άλλο­θι. Και δύο εκκο­λα­πτό­με­νους πολι­τι­κούς αστέ­ρες (Βαρου­φά­κης και Κων­στα­ντο­πού­λου) να κάνουν αρχη­γι­κές εμφα­νί­σεις, περι­μέ­νο­ντας να βρουν στρα­τό για να γίνουν οι στρα­τη­γοί του.

Την «πρώ­τη φορά αρι­στε­ρά» να φεύ­γει τόσο δεξιά, που να την τρο­λά­ρει ακό­μα και ο Μιχα­λο­λιά­κος: «σύντρο­φοι της Αρι­στε­ράς, ο ΦΠΑ είναι καπι­τα­λι­στι­κός φόρος». Και το χει­ρό­τε­ρο… να έχει δίκιο!

Την «πρώ­τη φορά αρι­στε­ρά» να πνί­γει στα χημι­κά και να δια­λύ­ει βάση σχε­δί­ου τους δια­δη­λω­τές και να ξανα­γε­μί­ζει με (άλλου είδους αυτή τη φορά) καπνούς την πλα­τεία Συντάγ­μα­τος. Αντι­λαϊ­κά μέτρα, και κατα­στο­λή του λαϊ­κού κινή­μα­τος βαδί­ζουν χέρι-χέρι.

Τον αστι­κό εσμό που υπο­στή­ρι­ζε το «ναι» να επαι­νεί την κυβέρ­νη­ση για την υπεύ­θυ­νη στά­ση της και να της τρα­βά φιλι­κά το αυτί για την καθυ­στέ­ρη­σή της να υπο­γρά­ψει τη συμ­φω­νία εξαρχής.

Τον Τσί­πρα να θεω­ρεί­ται λεβέ­ντης και το Λεβέ­ντη να μπαί­νει στη βου­λή βάση απο­λύ­τως έγκυ­ρων δημο­σκο­πή­σε­ων. Που δυστυ­χώς όμως δεν εμφα­νί­ζουν το ΚΟΛΑΝ του Σπύ­ρου Παπα­δό­που­λου απ’ τους Απα­ρά­δε­κτους, που έχει εξάλ­λου κι έτοι­μο πολι­τι­κό σύν­θη­μα για τον πρό­ε­δρό του: «με το ευρώ καλύ­τε­ρα» (πού πάνε και τα βρί­σκουν όμως…)!

Έναν άτυ­πο μεγά­λο συνα­σπι­σμό αλά γερ­μα­νι­κά, που υπερ­ψη­φί­ζει τα μνη­μο­νια­κά προ­α­παι­τού­με­να και χωρίς να συγκυ­βερ­νά. Και το «φανα­τι­κό πολέ­μιο» του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού (Σύρι­ζα) να ασπά­ζε­ται το δαι­βό­η­το ΤΙΝΑ της Θάτσερ (There Is No Alternative = δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή) και να το κρα­δαί­νει ως απει­λή κι αντε­πι­χεί­ρη­μα ενά­ντια σε κάθε δια­φο­ρε­τι­κή φωνή). Και εις ανώτερα…

Τα σύγ­χρο­να Ιου­λια­νά να ανα­βάλ­λο­νται ένε­κα ο καύ­σω­νας και τα περι­βό­η­τα μπά­νια του λαού –που παρα­μέ­νουν ως κυρί­αρ­χη νοο­τρο­πία, αν και ολο­έ­να περισ­σό­τε­ρος κόσμος θεω­ρεί τον παρα­θε­ρι­σμό πολυ­τέ­λεια για μεγά­λα πορτοφόλια.

Να βάζουν διαρ­κώς το λαό στη γωνία, εν ανα­μο­νή της άνω­θεν σωτη­ρί­ας και των εξε­λί­ξε­ων, που τις παρα­κο­λου­θεί με κομ­μέ­νη ανά­σα και πετσο­κομ­μέ­να δικαιώματα.

Η συνέ­χεια επί της οθό­νης μας. Εκτός κι αν βγού­με μαζι­κά στους δρό­μους, για να τη γρά­ψου­με εμείς, με το δικό μας τρό­πο. Η ιστο­ρία γρά­φε­ται με πάλη ταξική…