Από τον Αϊλάν στη Βαλέρια: Θύματα του ιμπεριαλισμού

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Για «σοκ» και «ανεί­πω­τη τρα­γω­δία» κάνουν λόγο απο χθές τα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης προ­βάλ­λο­ντας την εικό­να με τα άψυ­χα κορ­μιά του Όσκαρ Αλμπέρ­το Μαρ­τί­νεζ και τις δίχρο­νης κόρης του Άντζι Βαλέ­ρια στις όχθες του ποτα­μού Ρίο Γκρά­ντε στο Μεξι­κό. Χαρα­κτη­ρι­στι­κοί οι τίτλοι ελλη­νι­κών αστι­κών εφη­με­ρί­δων: «Η φωτο­γρα­φία που σόκα­ρε τον πλα­νή­τη» (Δημο­κρα­τία), «Η τρα­γι­κή μοί­ρα των προ­σφύ­γων» (ΤΑ ΝΕΑ), «Αμε­ρι­κα­νι­κός Εφιάλ­της» (Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών), «Τρα­γω­δία στον Ριο Γκρά­ντε» (Ελεύ­θε­ρος Τύπος).

Δεν είναι ασφα­λώς η πρώ­τη φορά που συμ­βαί­νει αυτό. Ανά­λο­γα δακρύ­βρε­χτα ρεπορ­τάζ είχαν γρα­φτεί και το 2015, με αφορ­μή την τρα­γι­κή ιστο­ρία του μικρού πρό­σφυ­γα από την Συρία, του 4χρονου Αϊλάν Κουρντί.

Ωστό­σο, πίσω από τα πηχυαία πρω­το­σέ­λι­δα του αστι­κού Τύπου, άλλο­τε για τον «άτυ­χο Αϊλάν» και άλλο­τε για την «τρα­γι­κή μοί­ρα» της Βαλέ­ρια, κρύ­βε­ται μια προ­σπά­θεια συγκά­λυ­ψης των πραγ­μα­τι­κών αιτιών που οδη­γούν σε αυτήν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Και, ασφα­λώς, οι αιτί­ες δεν περιο­ρί­ζο­νται, γενι­κά και αόρι­στα, στον «πόλε­μο», την «προ­σφυ­γι­κή κρί­ση» ή τις «αξί­ες του δυτι­κού πολι­τι­σμού», όπως επι­χει­ρούν να μας πεί­σουν ορισμένοι.

Εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες αθώα παι­διά, σαν τη Βαλέ­ρια και τον Αϊλάν, θυσιά­ζο­νται σε όλον τον κόσμο στο βωμό του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους, για τον έλεγ­χο των ενερ­γεια­κών πόρων, των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής και των αγο­ρών. Ανα­ρίθ­μη­τα παι­δι­κά κορ­μά­κια, σαν του Αϊλάν και της Βαλέ­ρια, σφα­γιά­στη­καν από τους ευρω­ΝΑ­ΤΟι­κούς ιμπε­ρια­λι­στές σε πλη­θώ­ρα επεμ­βά­σε­ων «για τη δημο­κρα­τία» και «τα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα», στο Αφγα­νι­στάν, το Ιράκ, τη Γιου­γκο­σλα­βία, την Συρία, τη Λιβύη, το Μάλι, την Παλαι­στί­νη, την Ουκρα­νία, την Υεμέ­νη και αλλού. Σε 25.000 υπο­λο­γί­ζο­νται τα παι­διά κάτω των 5 ετών που πεθαί­νουν κάθε μέρα στην «μαύ­ρη ήπει­ρο», την Αφρι­κή, που ο ιμπε­ρια­λι­σμός έχει κατα­δι­κά­σει στον υπο­σι­τι­σμό, την ανέ­χεια και την εκμετάλλευση.

Αυτήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, επι­χει­ρούν να κρύ­ψουν τα αστι­κά επιτελεία.

Ανα­φέ­ρο­νται υπο­κρι­τι­κά σε «άτυ­χους πρό­σφυ­γες», χωρίς να να βγά­ζουν άχνα για τους πολέ­μους που προ­κα­λούν την προσφυγιά.

Μιλούν για «ανεί­πω­τες τρα­γω­δί­ες» και «ανθρω­πι­στι­κά δρά­μα­τα», επι­χει­ρώ­ντας να απο­κρύ­ψουν ότι η μήτρα αυτών των τρα­γω­διών και δρα­μά­των είναι η εξου­σία των μονο­πω­λί­ων. Βλέ­πε­τε, η αστι­κή τάξη έχει τερά­στια απο­θέ­μα­τα «συμπό­νοιας» και «ευαι­σθη­σί­ας», μέχρι του σημεί­ου όμως που θίγο­νται τα ζωτι­κά της συμφέροντα.

Να, λοι­πόν, για­τί χρειά­ζε­ται να δυνα­μώ­σει η ταξι­κή εργα­τι­κή αλλη­λεγ­γύη στους ξερι­ζω­μέ­νους των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων και της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, να απο­μο­νω­θούν και να τσα­κι­στούν οι δυνά­μεις του εθνι­κι­σμού και του ρατσι­σμού. Στη χώρα μας, αυτές τις θέσεις εκφρά­ζει το ΚΚΕ, το μονα­δι­κό κόμ­μα που από την πρώ­τη στιγ­μή ανέ­δει­ξε τις βαθύ­τε­ρες αιτί­ες του προ­σφυ­γι­κού δρά­μα­τος, προ­βάλ­λο­ντας την ανά­γκη της ακα­τά­παυ­στης πάλης ενά­ντια στον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, τον καπι­τα­λι­σμό και τα μονοπώλια.

Αυτό μπο­ρεί και πρέ­πει να απο­τε­λεί άλλο ένα κρι­τή­ριο ψήφου στις προ­σε­χείς εκλο­γές της 7ης Ιούλη.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.