Βέλγιο, Ανθρακωρυχεία Marcinelle … 262 νεκροί ανθρακωρύχοι από 15 κράτη

Ηταν ολό­σω­μο, το πρό­σω­πό της περί­λυ­πο, σκε­πτι­κό θα έλε­γα. Τα χέρια κρε­μα­σμέ­να, λες και δεν την ενδιέ­φε­ρε αυτό που κρατούσε…

Το όνο­μα του έργου: «Το γράμ­μα που δεν έφτα­σε ποτέ!».

Δεν έδω­σα και πολ­λή σημα­σία στο γλυ­πτό, μέχρι που ο Nandir μού εκφώ­νη­σε την ξενά­γη­ση Google translate στα Ελληνικά!!

«…Αυτό, είναι το μνη­μείο των Ιτα­λών εργα­τών ανθρα­κω­ρύ­χων από την Farindola και της περιο­χής του Abruzzo που έχα­σαν τη ζωή τους στο Βέλ­γιο όταν κατέρ­ρευ­σε η στοά όπου δού­λευαν μετά από έκρη­ξη στο ορυ­χείο του Marcinelle.

Ηταν Αύγου­στος του 1956,

Επο­χή των μετα­να­στεύ­σε­ων, όταν οι νέοι εγκα­τέ­λει­ψαν τη χώρα μας, από τη φτώ­χεια, για να βρουν μια καλύ­τε­ρη μοίρα.

Τα πρό­σω­πά τους ήταν φωτι­σμέ­να από την ελπί­δα, αλλά δεν ήξε­ραν ότι αυτό το φως θα έσβη­νε, από μια πυρ­κα­γιά, με απο­τέ­λε­σμα να προ­κύ­ψουν αλυ­σι­δω­τές εκρή­ξεις μέσα στις στοές!

Υπήρ­χαν πολ­λά θύμα­τα και 60 από αυτά ήταν από τη Farindola και από την περιο­χή Abruzzo.

το μνη­μείο «Το γράμ­μα που δεν έφτα­σε ποτέ!»

Στις 8 Αυγού­στου κάθε χρό­νο, γιορ­τά­ζου­με τη μνή­μη αυτών των εργα­τών που συνα­ντή­θη­καν στο σκο­τά­δι του θανά­του, στην άνθι­ση της νιό­της τους.Με την ευκαι­ρία της εξη­κο­στής επε­τεί­ου της τρα­γω­δί­ας, φτιά­χτη­κε προς ανά­μνη­σή τους αυτό το έργο, όπου χαρά­χτη­καν μερι­κές επι­στο­λές τις οποί­ες οι σύζυ­γοι των νεκρών εργα­τών έστελ­ναν στους άνδρες τους στο Marcinelle, τις οποί­ες δεν έλα­βαν ποτέ και επέ­στρε­φαν με την ένδει­ξη: “Χωρίς παρα­λή­πτη!”. Να για­τί το έργο έχει τίτλο “Το γράμ­μα που δεν έφτα­σε ποτέ!”».

◾ Η ανάκληση μνήμης.

Ψάχνο­ντας λίγο το χρό­νο προς τα πίσω, ξεδι­πλώ­νο­νταν δύο βίοι παράλ­λη­λοι για τη φτω­χή εργα­τι­κή τάξη της Ιτα­λί­ας, της Ελλά­δας, που έζη­σαν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου τότε που χωριά ολό­κλη­ρα, οικο­γέ­νειες και νιά­τα που δεν πρό­λα­βαν να ανθί­σουν, ξερι­ζώ­θη­καν και μετα­νά­στευ­σαν, σκορ­πί­σαν στις 5 ηπεί­ρους ανα­ζη­τώ­ντας μια καλύ­τε­ρη μοίρα.

Να λοι­πόν εκεί, στα κάτερ­γα του ανθρα­κω­ρυ­χεί­ου του Marcinelle στο Βέλ­γιο, σκά­βο­ντας βαθιά, ήρθε στο φως, το ταξι­κό γεγο­νός που αντα­να­κλά τη βαρ­βα­ρό­τη­τα της αστι­κής τάξης, που δεν υπο­λο­γί­ζει τίπο­τε μπρο­στά στα κέρ­δη της.

Τον Αύγου­στο του 1956, στην πόλη Marcinelle του Βελ­γί­ου, σημειώ­θη­κε μια πρω­το­φα­νής τρα­γω­δία, που στοί­χι­σε τη ζωή σε 262 εργά­τες ανθρα­κω­ρύ­χους, από τους οποί­ους οι 6 ήταν Ελληνες.

Το ανθρα­κω­ρυ­χείο «Bois de Cazier» ιδρύ­θη­κε στις αρχές του 1800. Και είναι ένα από τα 800 που υπήρ­χαν στην περιοχή.

Στα ανθρα­κω­ρυ­χεία αυτής της περιο­χής κατευ­θύν­θη­καν όλοι οι Έλλη­νες μετα­νά­στες, που ήλθαν στο Βέλ­γιο για να εργα­στούν ως ανθρα­κω­ρύ­χοι, από τις αρχές του 1950 και μετά.

Μια δου­λειά απάν­θρω­πα σκλη­ρή μέσα σε γαλα­ρί­ες και σε στο­ές που έφθα­ναν μέχρι και τα 1.200 μ. κάτω από τη γη.Ξερι­ζω­μέ­νοι, που διώ­χτη­καν στα τάρ­τα­ρα της ξενι­τιάς από την αβά­στα­χτη φτώ­χεια της πατρί­δας, τους πολέ­μους, με μια λάμπα για ήλιο και ο ένας δίπλα από τον άλλο, τη μια στο δρό­μο για τη φλέ­βα και την άλλη στο δρό­μο για τη χαμοζωή.

Ελλη­νες, Βέλ­γοι, Ιτα­λοί, Γιου­γκο­σλά­βοι, Ισπα­νοί, Γερ­μα­νοί, Τούρ­κοι, Πολω­νοί, Κινέ­ζοι, Ούγ­γροι, Ολλαν­δοί, Γάλ­λοι, Βρε­τα­νοί, Ουκρα­νοί, Ρώσοι, με γλώσ­σα δια­φο­ρε­τι­κή, αλλά με ίδια μοί­ρα, εκεί στο ανθρα­κω­ρυ­χείο «Bois de Cazier».

Εργάτες!
Η νιότη του κόσμου, στα έγκατα της γης δολοφονημένη για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Από τις 07.45 το πρωί της 8ης Αυγού­στου 1956, στις στο­ές του ανθρα­κω­ρυ­χεί­ου «Bois de Cazier» είχαν κατέ­βει για εργα­σία 274 άνδρες. Περί­που μισή ώρα μετά το ξεκί­νη­μα της βάρ­διας (08.15 π.μ.), ένα από τα βαγο­νέ­τα ανα­τρά­πη­κε και χτύ­πη­σε στα ηλε­κτρο­φό­ρα καλώ­δια υψη­λής τάσης του μηχα­νι­σμού ανέλκυσης.

Σήμα­νε συνα­γερ­μός. Στην επι­χεί­ρη­ση κατά­σβε­σης και διά­σω­σης που ακο­λού­θη­σε έσπευ­σαν πολ­λοί ανθρα­κω­ρύ­χοι ιτα­λι­κής κατα­γω­γής δια­σώ­στες. Ηταν γνω­στό ότι στη στοά που είχε απο­κο­πεί εργά­ζο­νταν κυρί­ως Ιτα­λοί εργά­τες — μετανάστες.

Οι έρευ­νες για τους αγνο­ού­με­νους κρά­τη­σαν μέχρι τις 23 Αυγού­στου 1956. Οι ελπί­δες όλες τελεί­ω­σαν στις 3 τα ξημε­ρώ­μα­τα της μέρας αυτής, όταν ένας από τους Ιτα­λούς δια­σώ­στες που κατόρ­θω­σε να φτά­σει μέχρι τον υπό­γειο θάλα­μο βγή­κε έξω και ανα­κοί­νω­σε στη μητρι­κή του γλώσσα:

«Tutti cadaveri» («παντού πτώ­μα­τα»).Η εργα­τι­κή τάξη μετρά τους νεκρούς της βίαι­ης ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σής της.

Συνο­λι­κά η εργα­τι­κή τάξη μετρά τους νεκρούς της βίαι­ης ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σής της. Ανα­σύρ­θη­καν νεκροί από το ανθρακωρυχείο.

262 νεκροί ανθρα­κω­ρύ­χοι από 15 κράτη
136 Ιτα­λοί, 95 Βέλ­γοι, 8 Πολω­νοί, 6 Ελλη­νες, 5 Γερ­μα­νοί, 5 Γάλ­λοι, 3 Ούγ­γροι, 1 Βρε­τα­νός, 1 Ολλαν­δός, 1 Ρώσος και 1 Ουκρα­νός. Μόνο 12 επέ­ζη­σαν…

Όσοι, λοι­πόν, σήμε­ρα ψάχνουν να βρουν δια­φο­ρές ανά­με­σα στους λαούς της Γης, ας ανα­ρω­τη­θούν για ποια­νού το συμ­φέ­ρον τόσοι ανθρα­κω­ρύ­χοι θάφτη­καν στα ορυ­χεία του Βελγίου;

Ποια γλώσ­σα μιλού­σαν οι ιδιο­κτή­τες, εάν όχι τη γλώσ­σα του κέρδους;

Το κοι­νο­τά­φιο της εργα­τι­κής τάξης στο ανθρα­κω­ρυ­χείο «Bois de Cazier» του Marcinelle μας στέλ­νει σήμε­ρα ένα και μόνο επί­και­ρο και ανα­γκαίο μήνυμα:

«Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»

Σήμε­ρα τα καρα­βά­νια των προ­σφύ­γων — μετα­να­στών, από τις χώρες του πολέ­μου, αν δεν πνι­γούν στη θάλασ­σα της Μεσο­γεί­ου, θα φτά­νουν στα νησιά της Ελλά­δας: Στη Χίο, στη Μυτι­λή­νη, στη Σάμο, στην Κω και από όπου αλλού βρουν πέρα­σμα, έρχο­νται για να σωθούν και ας ριζώ­σουν όπου βρουν.

Αλλοι θαλασ­σο­πνιγ­μέ­νοι, θα φτά­σουν στη Λαμπε­ντού­ζα της Ιτα­λί­ας και από εκεί, όπως και από την Ελλά­δα, αφού θα μπουν στη δια­λο­γή, θα φύγουν για τα σύγ­χρο­να δου­λε­μπο­ρι­κά του καπι­τα­λι­σμού, για να συνα­ντή­σουν τους δικούς μας νέους 500.000 Ελλη­νες μετα­νά­στες, που έφυ­γαν ανα­ζη­τώ­ντας μια καλύ­τε­ρη τύχη.

Τρι­γω­νι­κή απαν­θρω­πιά: Πόλε­μος — μετα­νά­στευ­ση — άγρια καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, που δεν δια­χω­ρί­ζει λαό, φύλο, χρώ­μα, γλώσ­σα και θρη­σκεία, παρά μόνο το κέρ­δος από την ανθρώ­πι­νη αξία!

Στο μέτω­πο της Δικαιο­σύ­νης, το δικα­στή­ριο απάλ­λα­ξε όλους τους κατη­γο­ρού­με­νους, επι­βάλ­λο­ντας ποι­νή 6μηνης φυλά­κι­σης με ανα­στο­λή και πρό­στι­μο 2.000 βελ­γι­κών φρά­γκων (περί­που 300 ευρώ), μόνο στον διευθυντή!

Το έργο, λοι­πόν, επα­να­λαμ­βά­νε­ται ξανά και δεν είναι φάρσα!

• Η έκρη­ξη στο ορυ­χείο «Bois de Cazier» του Marcinelle, στις 8 Αυγού­στου 1956 και η δολο­φο­νία των 262 ανθρα­κω­ρύ­χων, από 15 δια­φο­ρε­τι­κά κρά­τη, επι­βε­βαιώ­νει ότι το κεφά­λαιο για τις ανά­γκες του για περισ­σό­τε­ρα κέρ­δη δεν διστά­ζει μπρο­στά σε τίποτα!
• Μπρο­στά στην αύξη­ση των κερ­δών του, δεν κάνει δια­κρί­σεις σε χρώ­μα, γλώσ­σα, πατρί­δα, θρη­σκεία και φυλή.
• Θεω­ρεί την εργα­τι­κή τάξη όλου του κόσμου ενιαία και ανα­λώ­σι­μη, μετα­φε­ρό­με­νη όπου Γης, ήπια ή βίαια στα κάτερ­γά της, μόνο για τα κέρ­δη της.

Να λοι­πόν η ανα­γκαιό­τη­τα, η επι­και­ρό­τη­τα που φέρ­νει μπρο­στά μας το μήνυμα:

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
🚩  Άλλος δρόμος δεν υπάρχει! 🔺