Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βολιβία-Μοράλες «επί ξυρού ακμής» (μετά και το πραξικόπημα)

Τα γεγο­νό­τα στη Βολι­βία τρέ­χουν ‑δυστυ­χώς στον «επί ξυρού ακμής» δρό­μο που χάρα­ξε το κεφά­λαιο και το αστι­κό κρά­τος, με τον Έβο Μορά­λες να έχει απο­χω­ρή­σει από τη χώρα φτά­νο­ντας στο Μεξι­κό  και την κατά­στα­ση  να παρα­μέ­νει εκρη­κτι­κή, με την Jeanine Áñez  — Τζα­νί­νε Άνιες  -στα χνά­ρια του Γουαϊ­δό- να αυτο­χρί­ζε­ται μετα­βα­τι­κή πρό­ε­δρος, τονί­ζο­ντας την «ανά­γκη να απο­κα­τα­στα­θεί ένα κλί­μα κοι­νω­νι­κής ειρή­νης» καθώς η χώρα παρα­μέ­νει βυθι­σμέ­νη σε πολι­τι­κή κρί­ση και πρό­σθε­σε πως στό­χος είναι να προ­κη­ρυ­χθούν εκλο­γές «το συντο­μό­τε­ρο».

Στο 1ο μέρος της πολι­τι­κοϊ­στο­ρι­κής ανα­δρο­μής μας ανα­φέ­ρα­με εισα­γω­γι­κά: «Η κατά­στα­ση στη Βολι­βία, όπως και εκεί­νη στη Βενε­ζου­έ­λα και σε άλλες χώρες της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής έχει να κάνει με την ανα­μόρ­φω­ση του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος που επι­χει­ρεί­ται εκεί, με τις θολέςατα­ξι­κές εν πολ­λοίς αντι­λή­ψεις για το νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, με τις «επα­να­στα­τι­κές» αυτα­πά­τες μιας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, που χωρά­ει, κατα­πί­νει και χωνεύ­ει πλέ­ον τα πάντα, προ­κει­μέ­νου να κυβερνήσει»…

Οι αντι­δρά­σεις φίλων, «φίλων» και συνα­γω­νι­στών υπήρ­ξαν ανά­μει­κτες ‑οι περισ­σό­τε­ροι επι­κρό­τη­σαν ή προ­βλη­μα­τί­στη­καν υπήρ­ξε και κάποιος έγρα­ψε με πηχυαία γράμ­μα­τα «απα­ρά­δε­κτο» ‑χωρίς παρα­πέ­ρα εξηγήσεις…

Έχου­με τη γνώ­μη πως ‑ανε­ξαρ­τή­τως πολι­τι­κών και ιδε­ο­λο­γι­κών ανα­φο­ρών που οδη­γούν κάποιους σε από­ψεις σκο­πι­μό­τη­τας εκεί­νο που μετρά­ει είναι να δού­με κάποια ζητή­μα­τα στην ουσία τους έξω από βου­λη­σιαρ­χί­ες και ευχο­λό­για: πριν και­ρό σε σημεί­ω­μα με τίτλο «todos somos venezuela”  … όμως με ποια Βενε­ζου­έ­λα;», σημειώ­να­με πως οι «εξε­λί­ξεις στη Βενε­ζου­έ­λα έχουν τρο­φο­δο­τή­σει, εκτός των άλλων, την όξυν­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης για τον λεγό­με­νο “σοσια­λι­σμό του 21ου αιώ­να” με πολ­λές αντιε­πι­στη­μο­νι­κές αμπε­λο­φι­λο­σο­φί­ες και με κυρί­αρ­χη την προ­σπά­θεια αστι­κής και οπορ­του­νι­στι­κής ερμη­νεί­ας των γεγο­νό­των (συνε­χείς ανα­φο­ρές στο σοσια­λι­σμό κλπ) που συσκο­τί­ζει την πραγ­μα­τι­κή κατάσταση».

Για να φέρου­με ένα ακραίο παρά­δειγ­μα, πριν λίγο σε ΜΚΔ αλιεύ­σα­με το (καλο­προ­αί­ρε­το) — ανα­φο­ρι­κά με την μετα­βα­τι­κή αχυ­ράν­θρω­πο Jeanine Áñez, σχό­λιο που αναφέρει
«Τραμπά­κου­λα, τώρα θα δεις τι “ηρε­μία” θα επι­κρα­τή­σει στο “πεδίο”. Δεν θα ξέρουν από που να λακί­σουν οι πρά­κτο­ρές σου»
Είμαστε όλοι Βολι­βιά­νοι καμπεσίνος»

Guera civil por la victoria»
(ΣΣ |>
campesino είναι ο αγρό­της & Guerra civil por la victoria θα πει “Εμφύ­λιος Πόλε­μος για Νίκη” ‑ευτυ­χώς που δε λέει “hasta la victoria” = “μέχρι τη νίκη”)

Τις προ­άλ­λες, ειδη­σε­ο­γρα­φι­κό-ενη­με­ρω­τι­κό site δημο­σί­ευ­σε άρθρο με τίτλο «Βολι­βία : Τα έξι “εγκλή­μα­τα” του προ­έ­δρου Μορά­λες», όπου ανα­φέ­ρε­ται σε λίγο-πολύ γνω­στά θέμα­τα, ΑΕΠ, φτώ­χεια, βασι­κή εκπαί­δευ­ση (δημο­τι­κό σχο­λείο) ισο­ζύ­γιο τρε­χου­σών συναλ­λα­γών  …μέχρι και στην «Έκθε­ση Ευτυ­χί­ας του ΟΗΕ» (!!).

Δε θα στα­θού­με σε τετριμ­μέ­νες επι­ση­μάν­σεις, σχε­τι­κά με το ότι κάποιοι αριθ­μοί -«κέρα­μοι και λίθοι ατά­κτως ερριμ­μέ­νοι», μπο­ρεί να μη σημαί­νουν τίπο­τε για τη λαϊ­κή οικο­γέ­νεια για­τί τα από­λυ­τα νού­με­ρα (που κι αυτά μπο­ρεί να είναι κατ’ επι­λο­γή ‑επο­μέ­νως δια­βλη­τά) δεν έχουν να κάνουν με την κατα­νο­μή του πλού­του μια και τις περισ­σό­τε­ρες φορές ‑όπως λέει ο λαός, όταν ευτυ­χούν αυτοί οι αριθ­μοί  δυστυ­χούν οι άνθρωποι.

Πριν την ανά­λυ­ση, τα γρα­φή­μα­τα κλπ το συγκε­κρι­μέ­νο σημεί­ω­μα αναφέρει:
Ας μην μιλή­σου­με με πολι­τεια­κούς / πολι­τι­κούς όρους.
Ίσως τις ώρες αυτές, οι εξε­λί­ξεις στη Βολι­βία είναι τέτοιες που απαι­τούν λίγες ώρες ακό­μα να κάτσει με μεγα­λύ­τε­ρη ασφά­λεια η «μπί­λια» της κρι­τι­κής δημο­σιο­γρα­φι­κής ανά­λυ­σης. Ας δούμε…

θεωρία παιγνίων

Ρου­λέ­τα και «όπου κάτσει η μπί­λια» λοι­πόν; Όπως ο «Γιά­νης» του Σύρι­ζα ‑νυν ΜΕΡΑ, που ‑με τη «θεω­ρία των παι­γνί­ων» του, μας έσκα­ψε το λάκ­κο;
Η ηλι­κία της ιστο­ρί­ας έχει δεί­ξει πως η διε­θνής πολι­τι­κή είναι σκα­κιέ­ρα όχι «ρόδα που γυρί­ζει»

AMERICA LATINA tierra de revolucionarios

Το ακροδεξιό «εργαλείο»

Στη δεδο­μέ­νη φάση η αιχ­μή του δόρα­τος για την εκδή­λω­ση του πραξικο­πή­μα­τος ήταν ο Luis Fernando Camacho από τη λεγό­με­νη Επι­τρο­πή Πολι­τών της Σάντα Κρους

Πρό­κει­ται για γόνο μιας από τις πιο πλού­σιες οικο­γέ­νειες της Βολι­βί­ας, ο πατέ­ρας του είναι ιδρυ­τής της πιο ισχυ­ρής μασο­νι­κής στο­άς «Καβα­λιέ­ροι της Ανα­το­λής» και του ισχυ­ρού Ομί­λου Ασφα­λί­σε­ων Grupo Empresarial de Inversiones Nacional Vida S.A., με δρά­ση σε όλη τη χώρα.

Ο Καμά­τσο είναι δικη­γό­ρος και γνω­στός από τα νεα­νι­κά του χρό­νια για τη συμ­με­το­χή του σε τρα­μπού­κι­κες ομά­δες, αντι­τά­χθη­κε από την πρώ­τη στιγ­μή στη δια­κυ­βέρ­νη­ση Μορά­λες ειδι­κά για το πρό­γραμ­μα κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων του φυσι­κού αερίου.

Το όνο­μά του επί­σης εμπλέ­κε­ται σε διά­φο­ρες υπο­θέ­σεις ξεπλύ­μα­τος χρή­μα­τος και στα λεγό­με­να έγγρα­φα του Πανα­μά (Panama papers) και εται­ρεί­ες που έχει στή­σει σε φορο­λο­γι­κούς παρα­δεί­σους, ενώ εμφα­νί­ζε­ται και ως πιστός χρι­στια­νός ευαγ­γε­λι­στής, που συχνά απο­κα­λεί­ται ο «Μπολ­σο­νά­ρο της Βολιβίας».

Βαριά λαβωμένο το κομμουνιστικό κίνημα στη λατινική Αμερική

Η στρε­βλή οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη της περιο­χής, που για χρό­νια ήταν λεία των υπο­λειμ­μά­των της αποι­κιο­κρα­τί­ας, καθώς και μια σει­ρά άλλοι παρά­γο­ντες ‑που δεν χωρούν στα όρια αυτού του σημειώ­μα­τος (πχ. η επί­δρα­ση του τρα­τσκι­σμού κά) δια­μόρ­φω­σαν και τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμματα:

▪️  Τρα­νό παρά­δειγ­μα το ΚΚ Χιλής, ένα ιστο­ρι­κό κόμ­μα (ιδρύ­θη­κε το 1918) που κυριο­λε­κτι­κά εκφυ­λί­στη­κε

✔️  Το 1987, η εθνι­κή ηγε­σία του ΚΚ απο­φα­σί­ζει ριζι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση των στρα­τη­γι­κών στό­χων του, δια­χω­ρί­ζει τη θέση του από το FPMR και υιο­θε­τεί την από­φα­ση για δημο­ψή­φι­σμα κατά της χού­ντας.…

▪️ Μαζί με τους Σοσια­λι­στές (Partido Socialista-Almeyda), τη “Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά” (Izquierda Cristiana), το Κίνη­μα δρά­σης “Movimiento Democrático Popular”- (MDP), και με το Κίνη­μα “Επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά”, δημιουρ­γεί μια “εναλ­λα­κτι­κή κέντρο — αρι­στε­ρή Δημο­κρα­τι­κή συμ­μα­χία” που τάχτη­κε με το «Όχι» στο δημο­ψή­φι­σμα του 1988- σε αντι­δια­στο­λή με τις ανα­νε­ω­μέ­νες “αρι­στε­ρές” ομά­δες τόσο των Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών όσο και του νέου Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος υπό τον Núñez. Αλλά η διά­δο­χη κατά­στα­ση ήταν έτοι­μη από το αστι­κό κρά­τος, έτσι μετά τη «νίκη» (ΝΑΙ 3,119,110 — 44 % ΟΧΙ 3,967,569 56%) στη­ρί­ζει τον «μαχη­τι­κό» χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τη Patricio Aylwin που τελι­κά θα είναι και ο πρώ­τος ‑προ­ϊ­όν συμ­βι­βα­σμού, πρό­ε­δρος της Χιλής στη μετά­βα­ση από τη δικτα­το­ρία στη δημοκρατία.

✔️  Το 1989, με τον Augusto Pinochet, ακό­μη στην κυβέρ­νη­ση, το ΚΚΧ δημιουρ­γεί ένα ‑όπως δια­τεί­νε­ται, «κομ­μα­τι­κό εργα­λείο ειδι­κού σκο­πού» (“un partido instrumental”), μαζί με την IC -«Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά» (Partido Izquierda Cristiana), το Λαϊ­κό Ενω­τι­κό Κίνη­μα Δρά­σης (Movimiento de Acción Popular Unitaria), το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα ‑PS (Almeyda) και το MIR, με όλα τα πρώ­ην μέλη της Ενω­τι­κής Αρι­στε­ράς (Izquierda Unida) και του MDP, το ονο­μα­ζό­με­νο “διευ­ρυ­μέ­νο” (Partido Amplio de Izquierda Socialista [PAIS] που κατε­βαί­νει το 89 στις εκλο­γές σαν συνα­σπι­σμός «Ενό­τη­τα για τη Δημο­κρα­τία» (coalición electoral Unidad para la Democracia), μαζί με το Ριζο­σπα­στι­κό Σοσια­λι­στι­κό Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (PRSD).

✔️  Φυσι­κά, στη συνέ­χεια οι Σοσια­λι­στές έκα­ναν τα δικά τους παι­χνί­δια (επα­νέ­νω­ση PS Almeyda με σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, ενσω­μά­τω­ση μεγά­λου αριθ­μού των μελών της IC και MAPU στο Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα (PS) και στο νεοϊ­δρυ­θέν Κόμ­μα για τη Δημο­κρα­τία (PPD), το PAIS έχα­σε λόγο ύπαρ­ξης και δια­λύ­θη­κε: έτσι τη 10ετία του 90 το ΚΚΧ μένει χωρίς τους παρα­δο­σια­κούς επί 25 και πάνω χρό­νια συμ­μά­χους του και απο­φα­σί­ζε­ται από ηγε­τι­κά στε­λέ­χη ‑με την Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία αντί­θε­τη η ίδρυ­ση ‑αλά ιτα­λι­κά, του PDI (Δημο­κρα­τι­κό Αρι­στε­ρό Κόμ­μα), που όμως δεν θα βρει μεγά­λη αντα­πό­κρι­ση και τελι­κά θα οδη­γή­σει στην ενσω­μά­τω­ση αυτής της ομά­δας στους σοσια­λι­στές (PS και PPD).

▪️ Μετά από δια­δο­χι­κές πολι­τι­κές κρί­σεις με δια­σπά­σεις κλπ (πχ. Fuerza Social y Democrática, Nueva Izquierda) θα κατα­λή­ξει στο σύμ­φω­νο “Juntos Podemos Más” μια «νέα πολι­τι­κή ανα­φο­ρά» ‑Δεκ 2003 με «ανθρω­πι­στι­κά» κινή­μα­τα και το 2005, εν μέσω λεγκα­λι­στι­κών αυτα­πα­τών (μπρο­στά για το δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών) παρέ­χει «κρι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη» (!!) προς την υπο­ψή­φια του κυβερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος, Michelle Bachelet, που οδή­γη­σε το “Juntos Podemos Más” πρα­κτι­κά σε διά­λυ­ση στα εξ ων συνετέθη

✔️  Και τότε άνοι­ξαν οι ασκοί του Αιό­λου: Η αστι­κή κυβέρ­νη­ση Bachelet (2006–2010) και στη συνέ­χεια (2010–2014) του Sebastián Piñera έδει­ξαν τα δόντια τους.
▪️ Ο λαός στο δρό­μο ‑σχε­δόν χωρίς οργά­νω­ση …μεγά­λη μαθη­τι­κή κινη­το­ποί­η­ση το 2006, τυφλή σύγκρου­ση των εργα­ζο­μέ­νων με τις εται­ρί­ες υπερ­γο­λα­βί­ας χαλ­κού το 2007, και εθνι­κές απερ­γί­ες (2007 & 2009), ενώ την ίδια περί­ο­δο το PCCh (ΚΚΧ) μαζί με την Izquierda Cristiana (Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά ‑πρό­σφα­τα νομι­μο­ποι­η­μέ­νη) το Partido Humanista (Ανθρω­πι­στι­κό Κόμ­μα) και άλλες ομά­δες του Juntos Podemos Más «όλοι μαζί μπο­ρού­με» κάνουν μια εκλο­γι­κή συμ­φω­νία αχταρ­μά και με 9,12% σε εθνι­κό επί­πε­δο το ΚΚΧ κερ­δί­ζει μόνο 4 mayoralties …απο­καρ­διω­τι­κά και τα ποσο­στά στη συνέ­χεια (2012 > 1,35%, 2016 > 1,63%)

✔️  Και ακο­λου­θεί η άτολ­μη και συμ­βι­βα­στι­κή του στά­ση στις τελευ­ταί­ες μεγα­λειώ­δεις κινη­το­ποι­ή­σεις του λαού της Χιλής -|> Η Χιλή στο μικρο­σκό­πιο | άλλα­ξε ο Μανωλιός…

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Βολι­βί­ας (PCB), ξεκί­νη­σε τη δρά­ση του πολύ αργό­τε­ρα ‑μετά το 2ο Παγκό­σμιο πόλεμο:

Partido Comunista de Bolivia

Ιδρύ­θη­κε ‑τυπι­κά στις 17-Ιαν-1950, από κάποιους πυρή­νες που υπήρ­χαν το 1949 με θολή ανα­φο­ρά σε  μαρ­ξι­στι­κές-λενι­νι­στι­κές θέσεις. Οι ιδρυ­τές του ήταν νεα­ροί μαθη­τές-φοι­τη­τές, δάσκα­λοι και υπάλ­λη­λοι.  Η άνο­δος του κινή­μα­τος, οδή­γη­σε σε μαζι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις (9‑Α­πρ-1952), στη La Paz και στο Oruro για την εθνι­κο­ποί­η­ση των ορυ­χεί­ων, την αγρο­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση, την καθο­λι­κή ψηφο­φο­ρία κλπ. που πνί­γη­κε στο αίμα (ένας από τους νεκρούς ήταν ο Manuel Miranda, που θεω­ρεί­ται ο πρώ­τος ήρω­ας του PCB). Ήταν τότε που η χώρα παρα­δό­θη­κε κυριο­λε­κτι­κά στο ξένο κεφά­λαιο και στις πολυ­ε­θνι­κές. Το PCB αντι­στά­θη­κε ‑με τις λίγες δυνά­μεις που είχε, προ­τεί­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να τη δημιουρ­γία ενός «μετώ­που για την εθνι­κή απε­λευ­θέ­ρω­σηw» FLNB, στα πρό­τυ­πα της πρα­κτι­κής των άλλων χωρών της περιοχής.

Στην 6η συν­διά­σκε­ψη (1954) απο­φα­σί­ζουν το άνοιγ­μα στο λαό και ειδι­κά στους νέους με την «concentración de cuadros» (πολι­τι­κή στε­λε­χι­κού δυνα­μι­κού) και απο­κτούν ερεί­σμα­τα στα ορυ­χεία, στα συν­δι­κά­τα των ανθρα­κω­ρύ­χων, στη μετα­ποί­η­ση, στους σιδη­ρο­δρό­μους, στις  κατα­σκευ­ές κλπ και στην «κεντρι­κή» εργα­τι­κή συνο­μο­σπον­δία Obrera Boliviana (COB) ‑κάτι σαν ΓΣΕΕ ας πού­με, αγω­νι­ζό­με­νοι για την ενό­τη­τά της, από ταξι­κή σκο­πιά ενά­ντια στις εθνι­κι­στι­κές τάσεις και στους ρεφορ­μι­στές, με απο­κο­ρύ­φω­μα την εκλο­γή Secretarios Ejecutivos (εκτε­λε­στι­κών γραμ­μα­τέ­ων) από τις τάξεις του Κόμματος.
Πολύ αργό­τε­ρα (1959) συγκλή­θη­κε το 1ο Εθνι­κό Συνέδριο.

Όλη αυτή την περί­ο­δο ‑ενός κολο­βού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, πρό­ε­δρος της χώρας είναι ο Víctor Paz Estenssoro ‑παλιά καρα­βά­να ‑από το 1942,  του Movimiento Nacionalista Revolucionario (MNR) ένα είδος πότε «φωτι­σμέ­νης» και πότε φασι­στι­κής δεξιάς / κεντρο­δε­ξιάς. Αυτά ως το 1964, όταν με τον René Barrientos ξεκί­νη­σε η επο­χή των απρο­κά­λυ­πτων δικτα­το­ριών, με βάση το «δόγ­μα της εθνι­κής ασφάλειας».H.lV .S.

Κατά την περίοδο αυτή ξεκινάει το λεγόμενο  αντάρτικο του Ñancahuazú, υπό την ηγεσία του Che, που ανεξάρτητα από το τραγικό τέλος οδήγησε σε άνοδο των αντιμπεριαλιστικών αγώνων στη Βολιβία και γενικότερα στη Λατινική Αμερική

| παρέν­θε­ση <|
Το λεγό­με­νο «Επα­να­στα­τι­κό Εθνι­κι­στι­κό Κίνη­μα» (MNR), εμφα­νί­στη­κε ως ένα «ευρύ» κόμ­μα (το 1952 μετά την έντο­νη λαϊ­κή πίε­ση, εισή­γα­γε την καθο­λι­κή ψηφο­φο­ρία, έκα­νε μια κάποια μεταρ­ρύθ­μι­ση στην ιδιο­κτη­σία γης και εθνι­κο­ποί­η­σε τα μεγα­λύ­τε­ρα μεταλ­λεία της χώρας).

Δώδε­κα χρό­νια αργό­τε­ρα (το 1964), μια στρα­τιω­τι­κή χού­ντα ανέ­τρε­ψε τον Estenssoro στην αρχή της τρί­της θητεί­ας του.

Το 1969 ο René Barrientos Ortuño, πρώ­ην μέλος της χού­ντας που εξε­λέ­γη πρό­ε­δρος το 1966, ηγή­θη­κε κάποιων αστα­θών κυβερ­νή­σε­ων, μέχρι που στρα­τιω­τι­κοί, MNR και άλλοι ανέ­δει­ξαν πρό­ε­δρο τον Hugo Banzer Suárez το 1971 (ξανά επί κεφα­λής 1997–2001) .

Στο μετα­ξύ το 1976 δολο­φο­νεί­ται ο «νόμι­μος» πρό­ε­δρος Juan José Torres στο Μπου­έ­νος Άιρες, στο πλαί­σιο της επι­χεί­ρη­σης Condor (ΗΠΑ+CIA, που είχε «δρα­στη­ριο­ποι­η­θεί» στην παρο­χή μέσων και εκπαί­δευ­σης στις χού­ντες στη δεκα­ε­τία του 1960).

Στις 9 Οκτω­βρί­ου 1967 δολο­φο­νεί­ται ο Che από ομά­δα αξιω­μα­τι­κών της CIA, με επί κεφα­λής Félix Rodríguez (που ήταν και ο δολο­φό­νος του)

Οι εκλο­γές του 1979 & 1981 είναι μια ακό­μη φάρ­σα, με αλλε­πάλ­λη­λα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα και βρα­χύ­βιες κυβερ­νή­σεις (με πιο γνω­στό το αιμα­τη­ρό πρα­ξι­κό­πη­μα του στρα­τη­γού Luis García Meza ‑1980).

Ο Tejada που δεν απέ­κτη­σε κανέ­να λαϊ­κό έρει­σμα βγή­κε στη μέση της θητεί­ας του στην τηλε­ό­ρα­ση λέγο­ντας «Bueno, me quedo» — “Εντά­ξει, θα μείνω”!.

Ακολού­θη­σαν από το 1981, τρεις άλλες στρα­τιω­τι­κές κυβερ­νή­σεις για 14 μήνες μέχρι που τον Οκτώ­βριο του 1982, ο Hernán Siles Zuazo έγι­νε πάλι πρό­ε­δρος, 22 χρό­νια μετά το τέλος της πρώ­της θητεί­ας του (1956–60).

Partido Comunista de Bolivia

Ξανα­γυρ­νώ­ντας στο ΚΚ Βολι­βί­ας: Το 1985 δημιουρ­γεί το Frente Pueblo Unido, σε πλή­ρη αρμο­νία με το ιδε­ο­λο­γι­κό του πλαί­σιο και χωρίς καμιά σχέ­ση με την κατά­κτη­ση της πολι­τι­κής εξου­σί­ας (αργό­τε­ρα 1996–97 θα μετο­νο­μα­ζό­ταν «Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά» και μετά μαζί με την υπό­λοι­πη «αρι­στε­ρά» θα γίνει μέλος στο Κίνη­μα Σοσια­λι­σμού του Morales..
Το PCB πρα­κτι­κά αυτο­δια­λύ­θη­κε το 2003 και δια­χύ­θη­κε στο «Επα­να­στα­τι­κό Κόμ­μα Αρι­στε­ράς», ενώ παίρ­νει αυτό­νο­μα μέρος σε Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις (Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των, Φόρουμ του Σάο Πάο­λο κά)

✔️  Το 2003 μάλι­στα, το Εκλο­γι­κό Δικα­στη­ρί­ου ακύ­ρω­σε τη «νομι­κή οντό­τη­τα» του PCB για παρα­βί­α­ση της απαί­τη­σης δημο­σί­ευ­σης των κατα­λό­γων των μελών του

Γενι­κά η σχέ­ση με τον Evo Morales, υπήρ­ξε αρμο­νι­κή (πιο απλά ουρά) με συμ­με­το­χή στην κυβέρ­νη­ση: ο Ignacio Mendoza (γερου­σια­στής), ο Víctor Cáceres (Υπουρ­γός Παι­δεί­ας), ο Pedro Quiroz (Ανα­πλη­ρω­τής Υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών) και πολ­λοί άλλοι.

✔️   Θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φέ­ρου­με πολ­λά ακό­μη, που όμως δε θα άλλα­ζαν ούτε στο ελά­χι­στο την εικό­να, ούτε της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής ταυ­τό­τη­τας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Βολι­βί­ας, ούτε της κατά­στα­σης εκεί, όπως εξελίχτηκε

🔻🔻

🔺🔻 Χωρίς ρήξη με την καπιταλιστική εξουσία δεν μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις  🔻

Αν κάτι επι­βε­βαιώ­νουν οι εξε­λί­ξεις στη Βολι­βία είναι ότι για να απαλ­λα­γούν οι λαοί από τους ντό­πιους και ξένους δυνά­στες τους πρέ­πει να αντι­πα­λέ­ψουν το ίδιο το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα εκμε­τάλ­λευ­σης. Η «αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη» ρητο­ρεία και οι δια­κη­ρύ­ξεις της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής δια­χεί­ρι­σης και του Ε. Μορά­λες περί «σοσια­λι­σμού του 21ου αιώ­να» αφο­πλί­ζουν το λαϊ­κό κίνημα.

Χωρίς να πει­ρα­χτούν τα θεμέ­λια της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, παρά την άμβλυν­ση της ακραί­ας φτώ­χειας, με θεω­ρί­ες περί «εθνι­κών μοντέ­λων» και «μει­κτής οικο­νο­μί­ας», δεν μπο­ρούν να υπάρ­ξουν πραγ­μα­τι­κές φιλο­λαϊ­κές αλλα­γές. Την ίδια ώρα, τμή­μα­τα του κεφα­λαί­ου με ευκο­λία, ανά­λο­γα και με τη συγκυ­ρία, αλλά­ζουν προ­σα­να­το­λι­σμό και ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες. Οπως φαί­νε­ται και στο παρά­δειγ­μα της Βολι­βί­ας, όσο και σε άλλες χώρες του λεγό­με­νου «προ­ο­δευ­τι­σμού» στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, που ανέ­πτυ­ξαν συνερ­γα­σί­ες με τη Ρωσία ή την Κίνα τις προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες, τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης που συνερ­γά­στη­καν με αυτές τις σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές δια­χει­ρι­στι­κές δυνά­μεις, εύκο­λα μπο­ρούν να μετα­το­πι­στούν προς τον άξο­να των ΗΠΑ, όπως συνέ­βη για παρά­δειγ­μα στη Βρα­ζι­λία, στο Εκουα­δόρ, στο Περού.

Η επί­θε­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού σε κυβερ­νή­σεις της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής που είχαν άλλους γεω­πο­λι­τι­κούς προ­σα­να­το­λι­σμούς, σχε­τί­ζε­ται με την από­φα­ση της αμε­ρι­κα­νι­κής κυβέρ­νη­σης να μετα­το­πί­σει το ενδια­φέ­ρον της στην περιο­χή που θεω­ρεί «αυλή» των συμ­φε­ρό­ντων της. Εκφρά­ζει απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να βάλει εμπό­δια σε ιμπε­ρια­λι­στές αντα­γω­νι­στές της να εγκα­τα­στή­σουν ισχυ­ρά ερεί­σμα­τα στην περιοχή.

Παλιό­τε­ρα με την ευκαι­ρία που ο Μάρ­κος Ντό­μιτς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Βολι­βί­ας (Marcos Domic Partido Comunista de Bolivia) και υπεύ­θυ­νος Διε­θνών Σχέ­σε­ων βρέ­θη­κε στη χώρα έδω­σε μια συνέ­ντευ­ξη (που μπο­ρεί­τε να δεί­τε εδώ |> «εξε­λί­ξεις στη Βολι­βία»)

Evo Morales

▪️  Επι­λέ­γου­με δυο ερω­τή­σεις — απα­ντή­σεις κλει­διά  🔻🔻

🔹 Οσον αφο­ρά την οικο­νο­μία, ποιες προ­τά­σεις έχει το κόμ­μα, πέρα από την εθνικοποίηση;

🔻 Βασι­κά απαι­τεί­ται επα­νά­κτη­ση της εθνι­κής κλη­ρο­νο­μιάς, δηλα­δή οι στρα­τη­γι­κές εται­ρεί­ες του κρά­τους κυρί­ως τριών τομέ­ων: ενέρ­γεια (υδρο­γο­νάν­θρα­κες, φυσι­κό αέριο και πετρέ­λαιο, παρα­γω­γή ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας), μετα­φο­ρές (να απο­κα­τα­στα­θεί το σιδη­ρο­δρο­μι­κό δίκτυο που κατέ­στρε­ψε ο νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, αυτός ο εξαρ­τώ­με­νος καπι­τα­λι­σμός), η επα­νά­κτη­ση των επι­κοι­νω­νιών και το νερό που θα πρέ­πει να δια­χει­ρί­ζε­ται το βολι­βια­νό κρά­τος. Όταν μιλά­με για απο­κα­τά­στα­ση της οικο­νο­μί­ας, ανα­φε­ρό­μα­στε στην απο­κα­τά­στα­ση των εται­ρειών, όπως των ορυ­χεί­ων, των σιδη­ρο­δρό­μων, αερο­πο­ρί­ας, και τηλεπικοινωνίες.

🔹 Πώς βλέ­πε­τε το θέμα της πορεί­ας προς το σοσια­λι­σμό, που σίγου­ρα εκτι­μά­τε και εσείς ότι είναι η μόνη εναλ­λα­κτι­κή λύση που έχει ο βολι­βια­νός λαός;

🔻 Ευτυ­χώς στη Βολι­βία υπάρ­χει μία ιστο­ρι­κή, πολι­τι­κή συνεί­δη­ση αρκε­τά σημαντική.
Η Γενι­κή Συνο­μο­σπον­δία Εργα­τών Βολι­βί­ας (COB), για παρά­δειγ­μα, στην πιο σημα­ντι­κή δια­κή­ρυ­ξη αρχών της, το 1970, καθό­ρι­σε ξεκά­θα­ρα ότι διε­ξά­γει αγώ­να για την εθνι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση με προ­σα­να­το­λι­σμό προς το σοσια­λι­σμό, προς την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού και την υπέρ­βα­ση της καπι­τα­λι­στι­κής κοινωνίας.

Ο σοσια­λι­σμός ως ιδέα ή λέξη δεν είναι ξένη για τον βολι­βια­νό λαό. Αυτό σαν πρώ­το και σαν δεύ­τε­ρο θα πρέ­πει να ενι­σχύ­σου­με και να ανα­πτύ­ξου­με την παρα­γω­γι­κή μηχα­νή.
Για παρά­δειγ­μα στον τομέα των υδρο­γο­ναν­θρά­κων, με τη βοή­θεια της Βενε­ζου­έ­λας, εγκαι­νιά­ζο­νται μονά­δες δια­χω­ρι­σμού των υγρών, καθώς και του­λά­χι­στον δύο πετρο­χη­μι­κές μονάδες.
Με αυτόν τον τρό­πο η Βολι­βία όχι μόνο θα που­λή­σει πρώ­τες ύλες, αλλά και επε­ξερ­γα­σμέ­να προ­ϊ­ό­ντα με πρό­σθε­τη αξία, που είναι σημαντικό.

Το εθνι­κό εισό­δη­μα μπο­ρεί με αυτόν τον τρό­πο να αυξη­θεί σημαντικά.

Μετά υπάρ­χει η χορή­γη­ση πιστώ­σε­ων για την ανά­πτυ­ξη μικρών και μεσαί­ων βιο­μη­χα­νι­κών μονά­δων. Πρέ­πει να αυξη­θεί η εθνι­κή παρα­γω­γι­κό­τη­τα και πρέ­πει να δοθούν εγγυ­ή­σεις γι’ αυτό, το ίδιο πρέ­πει να γίνει και στον τομέα των τρο­φί­μων, για­τί, παρα­δό­ξως, η Βολι­βία παρά το ότι έχει μεγά­λη κτη­νο­τρο­φία στα ανα­το­λι­κά της χώρας, εισά­γει γάλα, για­ούρ­τι, προ­ϊ­ό­ντα που θα μπο­ρού­σε κάλ­λι­στα να παρά­γει η ίδια. Θα πρέ­πει να επι­τευ­χθεί η δια­τρο­φι­κή επάρ­κεια ώστε ο λαός να ζει και να δια­τρέ­φε­ται σε καλύ­τε­ρες συνθήκες.

Να κατα­πο­λε­μη­θεί ο παι­δι­κός υπο­σι­τι­σμός, που είναι πολύ σοβα­ρός στη χώρα, όπου υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κά πεί­να. Ακό­μα έχου­με τους υψη­λό­τε­ρους δεί­κτες παι­δι­κής θνη­σι­μό­τη­τας στη Νότια Αμερική.

Αυτά είναι τα πρω­ταρ­χι­κά καθή­κο­ντα, όμως υπάρ­χουν επί­σης σοβα­ρά καθή­κο­ντα στον γεωρ­γο­κτη­νο­τρο­φι­κό τομέα. Η Βολι­βία έχει εκτε­τα­μέ­νες εκτά­σεις γης στα ανα­το­λι­κά που μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για την παρα­γω­γή σόγιας, βαμ­βα­κιού, ζάχα­ρης, ρυζιού, καφέ και άλλων προϊόντων.
Θα πρέ­πει να γίνει και ένα σχέ­διο προ­στα­σί­ας του περι­βάλ­λο­ντος. Τα τελευ­ταία χρό­νια κατα­στρά­φη­καν, ουσια­στι­κά, μεγά­λες εκτά­σεις δασών από την παρά­νο­μη υλοτομία.

Τα σχό­λια περιτ­τεύ­ουν: όταν αυτή είναι η πορεία προς το σοσια­λι­σμό, που «ευαγ­γε­λί­ζε­ται» ένα Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, μάλ­λον αρμε­νί­ζει στρα­βά ‑μια και ο για­λός, λίγο δύσκο­λο να είναι (τόσο πολύ στραβός).ΚΚΕ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο λαός έχει τη δύναμη να ανατρέψει τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών

Σε ανα­κοί­νω­σή του για τις εξε­λί­ξεις στη Βολι­βία, το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ καταγ­γέλ­λει το αμε­ρι­κα­νό­πνευ­στο πρα­ξι­κό­πη­μα και σημειώ­νει: «Ο λαός έχει τη δύνα­μη με την πάλη του να ανα­τρέ­ψει τους σχε­δια­σμούς των ιμπε­ρια­λι­στών, της ντό­πιας ολι­γαρ­χί­ας και της “μήτρας” που τα γεν­νά — του καπι­τα­λι­στι­κού δρόμου».

Και προ­σθέ­τει:

«Το ΚΚΕ καταγ­γέλ­λει τις συλ­λή­ψεις και τις διώ­ξεις λαϊ­κών δυνά­με­ων που αντι­στέ­κο­νται στο πρα­ξι­κό­πη­μα, τους βαν­δα­λι­σμούς στην πρε­σβεία της Βενε­ζου­έ­λας και την αντι­κου­βα­νι­κή υστερία.

Το ΚΚΕ εκφρά­ζει την αλλη­λεγ­γύη του στο λαό της Βολι­βί­ας και για άλλη μια φορά τονί­ζει πως οι εξε­λί­ξεις στη Βολι­βία, στη Βενε­ζου­έ­λα, στη Χιλή και στις άλλες χώρες της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής είναι υπό­θε­ση των λαών τους, της πάλης των εργα­τι­κών — λαϊ­κών κινη­μά­των, των συν­δι­κά­των και των άλλων λαϊ­κών οργα­νώ­σε­ων, που έχουν δικαί­ω­μα να διεκ­δι­κή­σουν και να επι­βά­λουν το δίκιο τους. Για να χαρά­ξουν τη δική τους πορεία, ενά­ντια στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και στην καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, που είναι η πηγή της όξυν­σης των λαϊ­κών προ­βλη­μά­των, η “μήτρα” της φτώ­χειας, της ανερ­γί­ας, των πολέ­μων, μετα­ξύ άλλων και της κατα­στο­λής της θέλη­σης του λαού, με στρα­τιω­τι­κά πραξικοπήματα».

Επί­σης παρέμ­βα­ση έκα­νε και η Ομά­δα του ΚΚΕ στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο.

  • Ανα­κοι­νώ­σεις καταγ­γε­λί­ας του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος και αλλη­λεγ­γύ­ης στον βολι­βια­νό λαό εξέ­δω­σαν από την πρώ­τη στιγ­μή το Παγκό­σμιο Συμ­βού­λιο Ειρή­νης, η Παγκό­σμια Συν­δι­κα­λι­στι­κή Ομο­σπον­δία, Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα από την περιο­χή της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και όλο τον κόσμο. Στη χώρα μας ανα­κοι­νώ­σεις εξέ­δω­σαν το Πανερ­γα­τι­κό Αγω­νι­στι­κό Μέτω­πο, η Ελλη­νι­κή Επι­τρο­πή για τη Διε­θνή Υφε­ση και Ειρή­νη, η Ελλη­νι­κή Επι­τρο­πή Διε­θνούς Δημο­κρα­τι­κής Αλλη­λεγ­γύ­ης, ο Ελλη­νο­κου­βα­νι­κός Σύν­δε­σμος Φιλί­ας και Αλλη­λεγ­γύ­ης και η Ομο­σπον­δία Γυναι­κών Ελλάδας.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο