Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γεωργία Καλαμποκά: «Εδώ Νοσοκομείο! Είμαστε άοπλοι» (Ποίημα)

Εδώ Νοσο­κο­μείο!
Εδώ Νοσοκομείο!
Εδώ Νοσο­κο­μεια­κοί Γιατροί.
Εδώ ΟΕΝΓΕ.
Χρεια­ζό­μα­στε στρα­τιώ­τες (μόνι­μο προσωπικό)!
Χρεια­ζό­μα­στε επι­θε­τι­κά όπλα!
(ανα­πνευ­στή­ρες και κλί­νες ΜΕΘ)!
Χρεια­ζό­μα­στε αμυ­ντι­κά όπλα!
(ατο­μι­κά μέσα προ­τα­σί­ας για το υγειο­νο­μι­κό προσωπικό
ώστε να μη βγει εκτός μάχης):

Κύριοι Δυνα­τοί
Μας δώσα­τε τον πρώτο,
τον κύριο λόγο.
Ακού­στε μας!!!
Έστω και τώρα.

“Είμα­στε σε πόλεμο”
‑είπα­τε-
“Με έναν αόρα­το, αλλά όχι ανί­κη­το, εχθρό”
‑είπα­τε-
Είμα­στε η εμπροσθοφυλακή.
Χρεια­ζό­μα­στε ενισχύσεις
(2000 είπα­τε –πριν τον πόλεμο-
τώρα όσους έχουμε-λέμε-)
Οι εφε­δρεί­ες να έρθουν τώρα!!!

Για­τροί, νοση­λευ­τές, υγειο­νο­μι­κό προσωπικό!
Στην πρώ­τη γραμμή!
ΜΕΘ (ν΄ανοίξουν όσες χρειά­ζο­νται. ΤΩΡΑ).
ΤΕΠ
ΕΚΑΒ

Αντι­δρα­στή­ρια και τεστ δωρε­άν, τώρα!!!
Όπου απο­φα­σί­σει το δικό μας επιτελείο.
Εμείς οι μαχη­τές της πρώ­της γραμμής.

Αδέρ­φια μας πολίτες
Αδέρ­φια μας άνθρωποι

Είμα­στε άοπλοι!!!

Δεν είναι ποίημα.
Δεν είναι λέξεις.
Είναι κραυ­γή πριν τις κραυγές…
Προ­τού η τελευ­ταία Αντι­γό­νη κάθε σπιτιού
δε θα μπο­ρεί ούτε αδέρ­φια ούτε γονείς
να θάψει όπως πρέπει…

Αδέρ­φια μας γιατροί.
Ξημε­ρώ­νουν οι λέξεις σας το σκοτάδι.
Δίνουν ελπί­δα. Ξέρε­τε τι είναι να γίνει.
Μας μαθαί­νε­τε τι να ζητή­σου­με. Τώρα.
Εδώ γεν­νιού­νται τα ποιήματα.
Εδώ εσείς είστε οι ποιητές!

Φωτί­στε τα πλη­κτρο­λό­για συμπολίτες!!!
Εκτο­ξεύ­στε στε­ντό­ρεια τη φωνή σας…
Να γίνει τώρα ένα με των γιατρών.
Κανέ­να χει­ρο­κρό­τη­μα. Αυτό μετά.
Τώρα η φωνή τους, φωνή σας.
Να μας φοβη­θούν οι δυνατοί,
έστω κι απ΄ την απο­μό­νω­σή μας.
Για­τί κάποια μέρα θα τελειώσει.

Και τότε θα ξέρου­με τον αίτιο.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο