Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιάννης Ρίτσος: «Σταθερά της «αντιστάσεως» και ποτέ της «καταστάσεως»

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Με τίτλο «Οι μεν της κατα­στά­σε­ως οι δε της αντι­στά­σε­ως» (από ποι­η­τι­κή ρήση του Ντί­νου Χρι­στα­νό­που­λου) ο συγ­γρα­φές Χρή­στος Χωμε­νί­δης γρά­φει στα ΝΕΑ (19/12) σχε­τι­κά με το ζήτη­μα του ότι «πόσες και πόσες μετριό­τη­τες δεν έκα­ναν λαμπρή καριέ­ρα στην τέχνη και στο πνεύ­μα προσ­δε­δε­μέ­νοι στη μία ή στην αντί­θε­τή της ιδεολογία ; »

Για να στη­ρί­ξει όμως τις από­ψεις του πραγ­μα­το­ποιεί και ένα ατό­πη­μα, δείγ­μα των ευρύ­τε­ρων ιδε­ο­λο­γι­κών του προσανατολισμών…

Ανα­φέ­ρει το παρά­δειγ­μα δύο ανθρώ­πων. Του Σπύ­ρου Μελά (που ξεκί­νη­σε από «σοσια­λι­στής» και «κατή­ντη­σε επί Κατο­χής δωσί­λο­γος» και του Γιάν­νη Ρίτσου:

Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά λοι­πόν: «…Τέτοια ποι­η­τι­κή ιδιο­φυία, τέτοιος ωκε­α­νός έμπνευ­σης, γενιές είχε να φανεί στην ελλη­νι­κή γλώσ­σα. Τι το ‘θελε ο Ρίτσος του «Επι­τα­φί­ου», της «Ρωμιο­σύ­νης» , της «Σονά­τας του Σελη­νό­φω­τος», να γρά­φει ρέκ­βιεμ για τον Στά­λιν; Να στη­θο­δέρ­νε­ται για εκεί­νον που «με το όνο­μά του ανοί­γει η Ιστο­ρία τις πύλες της στον Άνθρω­πο»; Είχαν συμ­βεί οι δίκες της Μόσχας. Μπο­ρού­σε ο Ρίτσος με το οξύ­τα­το βλέμ­μα του να δια­κρί­νει την τυραν­νία, την απά­τη, όπως την είχε δια­κρί­νει κατα­δεί­ξει ο Τζωρτζ Οργου­ελ στη «Φάρ­μα των Ζώων» και στο «1984». Μα το’χε πεί­σμα να μένει πιστός σε εκεί­νους οι οποί­οι πρό­δι­δαν την πίστη του».

Ο Γιάν­νης Ρίτσος , «Ποι­η­τής της Ρωμιο­σύ­νης» έγρα­ψε για το λαό, για τις αγω­νί­ες, τους πόθους και τους αγώ­νες του. Έγρα­ψε και άλλα ποι­ή­μα­τα που ίσως τα «ξεχνά» ο αρθρο­γρά­φος όπως : Για τον Νίκο Ζαχα­ριά­δη, για τον  Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη, «Τα παι­διά της ΚΝΕ»  και τόσα άλλα που και αυτά ήταν εξί­σου στρα­τευ­μέ­να στη μεγά­λη υπό­θε­ση της απε­λευ­θέ­ρω­σης των εργα­ζό­με­νων από τα καπι­τα­λι­στι­κά δεσμά, προ­βάλ­λο­ντας παράλ­λη­λα «τους δικούς μας Χριστούς/ τους δικούς μας Αγιους».

Ο Γιάν­νης Ρίτσος ποτέ δεν έκρυ­ψε την ιδε­ο­λο­γία του, την τιμή να είναι μέλος του ΚΚΕ μέχρι τον θάνα­το του, κάτι για το οποίο το αστι­κό κρά­τος τον «αντά­μει­ψε» με πολύ­χρο­νες φυλα­κές και εξορίες.

Αυτό ακρι­βώς είναι που πραγ­μα­τι­κά «ενο­χλεί» τον αρθρο­γρά­φο που κατα­φεύ­γει σε πρω­τό­γο­νο αντι­κομ­μου­νι­σμό, «ψέγο­ντας» τον ταυ­τό­χρο­να για­τί δεν μελέ­τη­σε Οργουελ…

Τον ενο­χλεί δηλα­δή ότι ο Γιάν­νης Ρίτσος δεν «μπή­κε στα δικά του μέτρα» παρα­μέ­νο­ντας σε όλη του τη ζωή με τη δρά­ση και με το έργο του  «Στα­θε­ρά της «αντι­στά­σε­ως» και ποτέ της «κατα­στά­σε­ως»!

«Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα», του Ηρα­κλή Κακαβάνη

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο