Γιάννη Ρίτσου «Πρωινό άστρο»

Επι­μέ­λεια Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Ποι­η­τι­κό αφιέ­ρω­μα στη θλι­βε­ρή επέ­τειο από τη ρίψη της πρώ­της ατο­μι­κής βόμβας.

Το ποί­η­μα «Πρω­ι­νό άστρο» — μια μικρή εγκυ­κλο­παί­δεια υπο­κο­ρι­στι­κών, όπως το απο­κα­λού­σε ο ίδιος — γρά­φτη­κε στην Αθή­να τον Σεπτέμ­βριο του 1955 και αφιε­ρώ­θη­κε στην κόρη του Έρη. Με αφορ­μή τη γέν­νη­ση της κόρης του μιλά σε έναν νέο άνθρω­πο που μόλις ήρθε στη ζωή για τον κόσμο που έζη­σε αλλά και γι’ αυτόν που ορα­μα­τί­ζε­ται και αγω­νί­ζε­ται. Σε ένα σημείο του ποι­ή­μα­τος μιλά στην κόρη του για τη Χιροσίμα:

Στη Χιρο­σί­μα, κοριτσάκι,
είταν κάτι παι­δά­κια, κοριτσάκι,
είταν κάτι μανού­λες, κοριτσάκι,
– όχι, δε θέλω να σου πω –
είταν κάτι παι­δά­κια, κοριτσάκι…

Πρέ­πει να ξέρεις.
Την ώρα που γεν­νή­θης, κοριτσάκι,
ακού­στη­κε το πρώ­το τζιτζικάκι
ύστερ’ από δέκα χρόνια,
σκέ­ψου, κοριτσάκι,
ύστερ’ από δέκα χρόνια
στο Ναγκα­σά­κι…

(Από­σπα­σμα)

(Στη φωτο­γρα­φία το μνη­μείο των παι­διών στη Χιροσίμα)