Για το 20ο Συνέδριο του «Κομμουνιστικού» Κόμματος Κίνας

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στο φόντο του διαρ­κώς κλι­μα­κού­με­νου αντα­γω­νι­σμού με τις ΗΠΑ για την πρω­το­κα­θε­δρία στη διε­θνή ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυρα­μί­δα ξεκί­νη­σε στις 16 Οκτώ­βρη το 20ο Συνέ­δριο του «Κομ­μου­νι­στι­κού» Κόμ­μα­τος της Κίνας (ΚΚΚ). Για όσους τυχόν απορ­ρή­σουν για­τί βάζου­με σε εισα­γω­γι­κά τον χαρα­κτη­ρι­σμό «κομ­μου­νι­στι­κό», η απά­ντη­ση είναι σαφής: Διό­τι, ως γνω­στόν, το κυβερ­νών κόμ­μα της μεγά­λης ασια­τι­κής χώρας έχει πάρει εδώ και πολ­λές δεκα­ε­τί­ες ορι­στι­κό και αμε­τά­κλη­το δια­ζύ­γιο από το Μαρξισμό-Λενινισμό.

Στην εναρ­κτή­ρια ομι­λία του στο συνέ­δριο, ο πρό­ε­δρος της ΛΔ της Κίνας και γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας του κόμ­μα­τος Σι Τζιν­πίνγκ επι­χεί­ρη­σε να παρου­σιά­σει μια δια­φο­ρε­τι­κή εικό­να. «Κατά την διάρ­κεια της τελευ­ταί­ας δεκα­ε­τί­ας παρα­μεί­να­με πιστοί στο Μαρ­ξι­σμό-Λενι­νι­σμό, στην σκέ­ψη του Μάο Τσε­τούνγκ, στη θεω­ρία του Ντενγκ Σια­ο­πίνγκ, στη Θεω­ρία του Τσιάνγκ Τσε­μίν την Επι­στη­μο­νι­κή Θεώ­ρη­ση της Ανά­πτυ­ξης και έχου­με πλή­ρως εφαρ­μό­σει την Θεω­ρία του Σοσια­λι­σμού με Κινέ­ζι­κα Χαρα­κτη­ρι­στι­κά για μια Νέα Επο­χή, όπως επί­σης και την κύρια γραμ­μή και πολι­τι­κή του κόμματος».

Πέραν της γνω­στής ρητο­ρι­κής περί «Σοσια­λι­σμού με κινέ­ζι­κα χαρα­κτη­ρι­στι­κά» και της από­πει­ρας να «ντύ­σει» με το ανά­λο­γο ιδε­ο­λο­γι­κό περί­βλη­μα τα συμ­φέ­ρο­ντα των κινε­ζι­κών μονο­πω­λί­ων, ο ηγέ­της του ΚΚΚ προ­βαί­νει σε μια οφθαλ­μο­φα­νέ­στα­τη αντί­φα­ση. Την ίδια στιγ­μή που ισχυ­ρί­ζε­ται ότι το ΚΚΚ παρέ­μει­νε «πιστό στο Μαρ­ξι­σμό-Λενι­νι­σμό», ο Σι Τζιν­πίνγκ επι­κα­λεί­ται την πιστή εφαρ­μο­γή των αντι­μαρ­ξι­στι­κών-αντι­λε­νι­νι­στι­κών θεω­ριών του Σια­ο­πίνγκ και του Τσε­μίν! Προ­φα­νώς, στο πλαί­σιο του «σοσια­λι­σμού της αγο­ράς» και της ενί­σχυ­σης των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής όλα μπο­ρούν να μπουν στο μίξερ, αρκεί να μεί­νει άθι­κτη η βιτρί­να με το σφυροδρέπανο.

Σε μια ομι­λία 25.000 λέξε­ων και 104 λεπτών ο Κινέ­ζος ηγέ­της ανα­φέρ­θη­κε 29 φορές στην έννοια «μαρξισμός/μαρξιστικό» και μόλις 1 φορά στο Λενι­νι­σμό. Αντί­θε­τα, πλειο­δό­τη­σε σε εθνι­κι­στι­κού τύπου ρητο­ρεί­ες για το «μεγα­λείο του κινέ­ζι­κου έθνους», το «λαμπρό» παρελ­θόν και ακό­μη «λαμπρό­τε­ρο» μέλ­λον της οικο­νο­μί­ας της χώρας. Τηρου­μέ­νων των ιστο­ρι­κών ανα­λο­γιών, κάτι ανά­λο­γες πομπώ­δεις αορι­στο­λο­γί­ες έλε­γε πριν 35 χρό­νια και ο Γκορ­μπα­τσόφ προ­κει­μέ­νου να στη­ρί­ξει το αφή­γη­μα της περε­στρόι­κα και την κατα­στρο­φι­κή για τον λαό φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση του σοβιε­τι­κού μοντέλου.

Η ηγε­σία του ΚΚΚ, βέβαια, απο­δεί­χθη­κε μακράν εξυ­πνό­τε­ρη από την κλί­κα των θλι­βε­ρών αντε­πα­να­στα­τών που είχαν αλώ­σει το ΚΚΣΕ (Γκορ­μπα­τσόφ, Σεβαρ­ντ­νά­τζε, Γιά­κο­βλεφ, κ.α). Από τον Ντενγκ Σια­ο­πίνγκ μέχρι σήμε­ρα, εφάρ­μο­σε την δική της, κινέ­ζι­κου τύπου, περε­στρόι­κα, δια­τη­ρώ­ντας το όνο­μα, τα σύμ­βο­λα και τα θεσμι­κά οργα­να ενός Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Στο πέρα­σμα των χρό­νων εξα­λεί­φθη­κε στα­δια­κά κάθε συζή­τη­ση για ταξι­κή πάλη, κομ­μου­νι­σμό και επα­νά­στα­ση, ενώ καθιε­ρώ­θη­κε ως πολι­τι­κό εργα­λείο ένας σχε­τι­κι­σμός ανα­φο­ρι­κά με την σοσια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Στη βάση αυτή, με οδη­γό τις «κινε­ζι­κές ιδιαι­τε­ρό­τη­τες», χτί­στη­κε ο «σοσια­λι­σμός με κινέ­ζι­κα χαρα­κτη­ρι­στι­κά» που, στην ουσία του, δεν είναι τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο απο ένα είδος καπι­τα­λι­σμού με σοσια­λι­στι­κό περιτύλιγμα.

Κανέ­νας δεν μπο­ρεί να αμφι­σβη­τή­σει ότι τα τελευ­ταία χρό­νια, ταυ­τό­χρο­να με την οικο­νο­μι­κή της γιγά­ντω­ση, η Κίνα έχει κάνει αξιο­ση­μεί­ω­τα βήμα­τα προ­ό­δου σε μια σει­ρά τομείς, μετα­ξύ των οποί­ων και η κατα­πο­λέ­μη­ση της ακραί­ας φτώ­χειας. Αντί­στοι­χα όμως επι­τεύγ­μα­τα έχουν να επι­δεί­ξουν και «καθα­ρό­αι­μες» καπι­τα­λι­στι­κές χώρες. Όσο ο κινέ­ζι­κος ιμπε­ρια­λι­σμός επε­κτεί­νε­ται διεκ­δι­κώ­ντας την πρω­το­κα­θε­δρία από τις ΗΠΑ στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυρα­μί­δα, τόσο αυξά­νε­ται η συσ­σώ­ρευ­ση κερ­δών, σημα­ντι­κό τμή­μα των οποί­ων μπο­ρεί να χρη­σι­μο­ποιεί­ται για την ικα­νο­ποί­η­ση εσω­τε­ρι­κών πολι­τι­κών αναγκών.

Ο Σι Τζιν­πίνγκ και η ηγε­σία του ΚΚΚ έχουν κάθε δικαί­ω­μα να επαί­ρο­νται για τα όποια επι­τεύγ­μα­τα της πολι­τι­κής τους. Είναι, όμως, απά­τη και υπο­κρι­σία να παρου­σιά­ζουν την σημε­ρι­νή καπι­τα­λι­στι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της Κίνας ως «οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού» και τον σφο­δρό αντα­γω­νι­σμό τους με άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις (ΗΠΑ, ΕΕ) για τον διε­θνή καπι­τα­λι­στι­κό κατα­με­ρι­σμό ως… «αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή πάλη».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας