Γκουστάβο Πέτρο, Ζαν Λικ Μελανσόν και παραμύθια για «αριστερές κυβερνήσεις»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η ιστο­ρία δεν τους δίδα­ξε τίπο­τα. Ούτε αυτή του 20ου αιώ­να, ούτε η πιο πρό­σφα­τη. Άλλοι, πάλι, όταν δεν τους συμ­φέ­ρουν τα ιστο­ρι­κά διδάγ­μα­τα φρο­ντί­ζουν να τα δια­στρε­βλώ­νουν φέρ­νο­ντας τα στα μέτρα τους, με στό­χο να παρα­πλα­νή­σουν και να σπεί­ρουν αυτα­πά­τες. Ο λόγος για όλους αυτούς που σήμε­ρα πανη­γυ­ρί­ζουν – κάποιοι συγκρα­τη­μέ­να, άλλοι απρο­κά­λυ­πτα – για τις εκλο­γι­κές επι­τυ­χί­ες της «αρι­στε­ράς» σε Κολομ­βία και Γαλλία.

Η νίκη του σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη Γκου­στά­βο Πέτρο παρου­σιά­ζε­ται ως «θρί­αμ­βος της αρι­στε­ράς» που τάχα μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει φιλο­λαϊ­κό αδιέ­ξο­δο στα προ­βλή­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης και του λαού. Το έχου­με ξανα­δεί πολ­λές φορές το έργο. Όπως τον περα­σμέ­νο Δεκέμ­βρη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή», η «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών», το «Πριν» και μια σει­ρά άλλες δυνά­μεις, σκορ­πού­σαν αυτα­πά­τες με αφορ­μή την εκλο­γή του Γκά­μπριελ Μπό­ριτς στην Χιλή.

Το παρα­μύ­θι των «αρι­στε­ρών-προ­ο­δευ­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων» στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή είναι πλέ­ον γνω­στό: Το είδα­με στη Βρα­ζι­λία με το δίδυ­μο Λού­λα-Ρού­σεφ, το βλέ­που­με στο Μεξι­κό με τον Ομπρα­δόρ, στο Περού με τον Καστί­γιο, στη Βενε­ζου­έ­λα με την κυβέρ­νη­ση του PSUV και αλλού. Απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να ότι οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, ασχέ­τως αν προσ­δοιο­ρί­ζο­νται ως «αρι­στε­ρές», «αντι­φα­σι­στι­κές», «προ­ο­δευ­τι­κές» κλπ, είναι εξ’ ορι­σμού δεσμευ­μέ­νες στην υλο­ποί­η­ση της στρα­τη­τι­κής του κεφα­λαί­ου και τη διαιώ­νι­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εκμετάλλευσης.

Ο «αρι­στε­ρός» πρό­ε­δρος της Χιλής Γκά­μπριελ Μπό­ριτς με τον Τζο Μπάι­ντεν στο πλαί­σιο της «Συνό­δου της Αμε­ρι­κής». Όπως ο Μπό­ριτς τον περα­σμέ­νο Δεκέμ­βρη, έτσι και ο Κολομ­βια­νός Γκoυ­στά­βο Πέτρο έλα­βε τα συγ­χα­ρη­τή­ρια των ΗΠΑ για την εκλο­γή του.

Δυστυ­χώς, μια σει­ρά Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα και δυνά­μεις στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, αλλά και στην Ευρώ­πη, έχο­ντας υιο­θε­τή­σει την λαν­θα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή των «ενδιά­με­σων στα­δί­ων» εγκλω­βί­ζουν εργα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες στην λογι­κή της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Κάποια στιγ­μή, όμως, αργά ή γρή­γο­ρα, οι αυτα­πά­τες γκρε­μί­ζο­νται και κάνουν πάτα­γο, σκορ­πώ­ντας την απο­γο­ή­τευ­ση και την παραί­τη­ση απ’ τον αγώ­να, με φυσι­κό επα­κό­λου­θο την τελ­μά­τω­ση και υπο­χώ­ρη­ση της οργά­νω­σης και ανά­πτυ­ξης της ταξι­κής πάλης.

Η περί­πτω­ση του ιδε­ο­λο­γι­κά μεταλ­λαγ­μέ­νου ΚΚ Γαλ­λί­ας, που συμ­με­τεί­χε στον εκλο­γι­κό συνα­σπι­σμό «Νέα Οικο­λο­γι­κή και Κοι­νω­νι­κή Λαϊ­κή Ένω­ση» (NUPES) του σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη και­ρο­σκό­που Μελαν­σόν είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή. Έχο­ντας πάρει ορι­στι­κό και αμε­τά­κλη­το δια­ζύ­γιο από το μαρ­ξι­σμό-λενι­νι­σμό, το ΚΚ Γαλ­λί­ας έχει κατα­ντή­σει εξα­πτέ­ρυ­γο της Γαλ­λι­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, βασι­κός πολι­τι­κός εκφρα­στής της οποί­ας είναι σήμε­ρα ο Μελαν­σόν και το κόμ­μα του.

Η «αρι­στε­ρά» ενω­μέ­νη. Μελαν­σόν και Αλέ­ξης Τσί­πρας μαζί σε… παλιές καλές εποχές.

Η ιστο­ρία έχει επι­βε­βαιώ­σει ότι καμία – ανε­ξαι­ρέ­τως – από τις επο­νο­μα­ζό­με­νες «αρι­στε­ρές-προ­ο­δευ­τι­κές κυβερ­νή­σεις» που κλή­θη­καν να δια­χει­ρι­στούν το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα δεν κατά­φε­ρε να λύσει τα μεγά­λα προ­βλή­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης και των λαών. Στις καλύ­τε­ρες των περι­πτώ­σε­ων πάρ­θη­καν ορι­σμέ­να φιλο­λαϊ­κά μέτρα κατά της ακραί­ας φτώ­χειας τα οποία, όμως, αναι­ρέ­θη­καν για­τί ήταν ασύμ­βα­τα με τις ανά­γκες του κεφαλαίου.

Οι εργα­ζό­με­νοι, ο λαός έχει πλέ­ον συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα και γνω­ρί­ζει ότι «φιλο­λαϊ­κός» καπι­τα­λι­σμός δεν υπάρ­χει και πως καμιά «αρι­στε­ρή» κυβέρ­νη­ση, όσο καλές προ­θέ­σεις κι’ αν έχει, δεν πρό­κει­ται να αμφι­σβη­τή­σει την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής, ούτε να έρθει σε σύγκρου­ση με την εξου­σία των μονοπωλίων.

Όσο για τους «αρι­στε­ρού­λη­δες» που, έχο­ντας ανα­γά­γει την πολι­τι­κή εξα­πά­τη­ση σε επάγ­γελ­μα, συνε­χί­ζουν να μοι­ρά­ζουν αυτα­πά­τες δεξιά και αρι­στε­ρά ισχύ­ει η γνω­στή ρήση: Μπο­ρείς να κοροϊ­δεύ­εις πολ­λούς για λίγο διά­στη­μα, λίγους για μεγά­λο διά­στη­μα, αλλά όχι όλους για πάντα.

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας