Αντιγράφουμε από τον τοίχο του διαχειριστή του Ατέχνως Ηρακλή Κακαβάνη:
Ευαισθητοποιήθηκε ο Θεοδωρικάκος και έπραξε τα… δέοντα για την Αιδηψό.
Όμως ο μπάτσος μπορεί να χτυπά αλύπητα τον συνταξιούχο όταν διεκδικεί ψίχουλα για την επιβίωσή του…
ο συνοριοφύλακας μπορεί να αποτρέπει με κάθε τρόπο τον κατατρεγμένο να διέλθει σε ευρωπαϊκό έδαφος…
τα ΜΑΤ μπορούν να προστατεύουν την Cosco και κάθε εργοδότη που ξεζουμίζει τον εργαζόμενο και σαν τον σακατέψει τον πετά σαν στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια…
με τις ευλογίες (κάθε) Θεοδωρικάκου και την ανοχή (ή σιωπή) ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας
Και για να πω και μια αλήθεια, με όσα συμβαίνουν, δεν έχω χώρο, δεν έχω περίσσευμα να εξοργιστώ με τον τύπο στην Αιδηψό…
Η οργή μου όλη γι’ αυτούς που συσσωρεύουν πλούτη απομυζώντας τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων, για τους έμπορους των όπλων και των πολέμων, τους σφαγείς των λαών, τους υπεύθυνους για τα εκατομμύρια πρόσφυγες και τους χιλιάδες κατατρεγμένους που άφησαν την τελευταία τους πνόη σε κάποια έρημο, σε κάποιο ποτάμι ή κάποια θάλασσα.
Η οργή μου όλη για το πολιτικό τους προσωπικό που τους υπηρετεί και μας δουλεύει ψιλό γαζί.
Σε ένα σύστημα που ο άνθρωπος υφίσταται πολύμορφη βία είναι ουτοπία να ελπίζουμε ότι θα είναι φιλικό για τα ζώα
ΥΓ: Το ότι δε μου περισσεύει οργή δε σημαίνει ότι δεν επικρίνω το γεγονός. πρέπει να γίνει ότι προβλέπεται. Όμως τα συναισθήματά μας πρέπει να είναι αντίστοιχα των γεγονότων και η οργή δεν είναι για ξόδεμα.