Η διάσπαση του 1968: Η σημαία του ΚΚΕ θα κυματίζει ψηλά, σε πείσμα των οπορτουνιστών

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ήταν Φλε­βά­ρης του 1968, τότε που η δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή πλατ­φόρ­μα των φρα­ξιο­νι­στών οδή­γη­σε στη διά­σπα­ση του ΚΚΕ. Τα γεγο­νό­τα της 12ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του ΚΚΕ (5–15 Φλε­βά­ρη 1968) έχουν καταγραφεί. 

Τα «έργα και οι ημέ­ρες» του ευρω­κομ­μου­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος, των θλι­βε­ρών ταξι­κών ναυα­γί­ων που επι­χεί­ρη­σαν τη διά­λυ­ση του Κόμ­μα­τος και στην συνέ­χεια καπη­λευό­με­νοι το όνο­μα του ίδρυ­σαν το λεγό­με­νο «ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού», είναι γνω­στά. Όπως είναι επί­σης γνω­στή η μετέ­πει­τα πορεία των ρεφορ­μι­στών του «ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού» που, έχο­ντας πάρει ορι­στι­κό δια­ζύ­γιο από το μαρ­ξι­σμό-λενι­νι­σμό, κατέ­λη­ξαν να γίνουν ουρά των πολι­τι­κών επι­λο­γών της αστι­κής τάξης. 

Η διά­σπα­ση του 1968, που απο­τέ­λε­σε από­το­κο μιας αλλη­λου­χί­ας εξε­λί­ξε­ων στο εγχώ­ριο και διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα της επο­χής, υπήρ­ξε η μεγα­λύ­τε­ρη σε έκτα­ση προ­σπά­θεια διά­λυ­σης του Κόμ­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης. Ωστό­σο, πριν τα γεγο­νό­τα του 1968 είχαν προη­γη­θεί του­λά­χι­στον άλλες δύο παρό­μοιες από­πει­ρες: η πρώ­τη το 1926–27 με το όργιο φρα­ξιο­νι­στι­κής-δια­λυ­τι­κής δρά­σης του τρο­τσκι­στι­κού ρεύ­μα­τος (Που­λιό­που­λος-Για­τσό­που­λος) και η δεύ­τε­ρη το 1958, όταν η 8η Ολο­μέ­λεια απο­φά­σι­σε- λαν­θα­σμέ­να- την διά­λυ­ση των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων, την συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στην ΕΔΑ και τη μετα­τρο­πή της τελευ­ταί­ας σε ενιαίο κόμμα. 

Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το βαρύ οπλο­στά­σιο του οπορ­του­νι­σμού της επο­χής (αντι­σο­βιε­τι­σμός, άνο­δος ευρω­κομ­μου­νι­σμού στη Δυτ. Ευρώ­πη, ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί «δημο­κρα­τι­κού δρό­μου» προς τον σοσια­λι­σμό, κλπ.) και επι­τι­θέ­με­νοι στη γραμ­μή και καθο­δή­γη­ση του ΚΚΕ από δεξιές οπορ­του­νι­στι­κές θέσεις, οι φρα­ξιο­νι­στές του 1968 πέτυ­χαν τη διά­σπα­ση- και απο­δυ­νά­μω­ση- του Κόμ­μα­τος, κατα­φέρ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να πλήγ­μα στην αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη. Δεν κατά­φε­ραν ωστό­σο να οδη­γή­σουν στη διά­λυ­ση του.

Έμελ­λε να περά­σουν 23 χρό­νια πρω­τού εκδη­λω­θεί νέα προ­σπά­θεια διά­λυ­σης του ΚΚΕ, αυτήν τη φορά στο φόντο των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες. Αυτήν τη φορά το 1991, με όχη­μα τον «Συνα­σπι­σμό», τμή­μα των μελών της ΚΕ του Κόμ­μα­τος, σε αγα­στή συνερ­γα­σία με δεξιές οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις που είχαν πρω­το­στα­τή­σει το 1968, ξανα­ε­πι­χεί­ρη­σαν τη διά­λυ­ση του ΚΚΕ. Όπως οι Παρ­τσα­λί­δης-Ζωγρά­φος-Δημη­τρί­ου το ’68, έτσι και το 1991 μια κάστα «επι­στη­μό­νων» του οπορ­του­νι­σμού, φορώ­ντας το μαν­δύα της «ανα­νέ­ω­σης», βάλ­θη­καν να ξερι­ζώ­σουν τον κομ­μου­νι­στι­κό χαρα­κτή­ρα του Κόμ­μα­τος. Δυστυ­χώς γι’ αυτούς και ευτυ­χώς για την εργα­τι­κή τάξη απέτυχαν.

Η πολι­τι­κή πορεία που ακο­λού­θη­σαν οι δια­σπα­στές του ’91 απο­τε­λεί από­δει­ξη του πόσο δίκιο είχαν όσα στε­λέ­χη, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ αγω­νί­στη­καν τη δύσκο­λη εκεί­νη περί­ο­δο των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, υπε­ρα­σπι­ζό­με­να το χαρα­κτή­ρα και τους στό­χους του Κόμ­μα­τος ενά­ντια στη δια­λυ­τι­κή πορεία του οπορ­του­νι­σμού. Από την πλευ­ρά του, το αστι­κό σύστη­μα απο­δεί­χθη­κε γεν­ναιό­δω­ρο, με τον έναν ή με τον άλλο τρό­πο, σε αυτούς που πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στις προ­σπά­θειες διά­λυ­σης του ΚΚΕ, προ­σφέ­ρο­ντας τους υπουρ­γι­κούς θώκους, αξιώ­μα­τα και λοι­πές τιμές. Μην ξεχνά­με, άλλω­στε, ότι πολι­τι­κό «εγγό­νι» του «ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού» και «τέκνο» του Συνα­σπι­σμού είναι ο σημε­ρι­νός ΣΥΡΙΖΑ. Ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά τέκνα των ηγε­τών του οπορ­του­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος (βλέ­πε Λ.Κύρκος, Μ.Γλέζος, Τ.Μπενάς, κλπ.) είναι οι σημε­ρι­νοί σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες τύπου Δρα­γα­σά­κη, Κοτζιά και Τσίπρα. 

Πενή­ντα χρό­νια μετά την διά­σπα­ση του 1968 και παρά την θύελ­λα των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών του 1989–1991, το ΚΚΕ όχι μόνο στά­θη­κε όρθιο δια­τη­ρώ­ντας άθι­κτες τις ιδε­ο­λο­γι­κές αρχές και αξί­ες του, αλλά έχει πολι­τι­κή γραμ­μή που δικαιώ­νε­ται από την ίδια την ιστο­ρία, χαρά­ζο­ντας προ­ο­πτι­κή. Αυτό, ασφα­λώς, ενο­χλεί τους πάσης φύσης παλιούς και νέους οπορ­του­νι­στές, που με αφορ­μή την συμπλή­ρω­ση των 100 χρό­νων του Κόμ­μα­τος βγή­καν παγα­νιά, στα έντυ­πα και τις δια­δι­κτυα­κές τους «γιάφ­κες», να προ­πα­γαν­δί­σουν το τυφλό αντι-ΚΚΕ μένος τους. 

Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, όσο κι’ αν εντρυ­φή­σουν στην προ­σφι­λή τους τακτι­κή της λαθο­λο­γί­ας, όσο κι’ αν «κανι­βα­λί­σουν» απέ­να­ντι την ιστο­ρία, ας το βάλουν καλά στο νου τους: Τον στό­χο τους δεν θα τον πετύ­χουν. Η σημαία του ΚΚΕ θα κυμα­τί­ζει ψηλά.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.