Ελένη Χατζηαργύρη, υπηρέτησε το θέατρο με συνέπεια, σεμνότητα και σεβασμό, χωρίς παραχωρήσεις

Σε ηλι­κία 81 ετών έφυ­γε από τη ζωή την 1 Οκτω­βρί­ου 2004 η εξαί­ρε­τη ηθο­ποιός Ελέ­νη Χατζηαρ­γύ­ρη. Γεν­νή­θη­κε στη Χαλ­κί­δα στις 9 Νοεμ­βρί­ου 1923, αλλά η οικο­γέ­νειά της κατα­γό­ταν από την Κωνσταντινούπολη.

Εξι σχε­δόν δεκα­ε­τί­ες, η Ελέ­νη Χατζηαρ­γύ­ρη υπη­ρέ­τη­σε τη θεα­τρι­κή ιδέα με συνέ­πεια, σεμνό­τη­τα και σεβα­σμό, χωρίς παρα­χω­ρή­σεις. Η καριέ­ρα της ξεκι­νά με την ίδρυ­ση του Θεά­τρου Τέχνης, στο οποίο φοί­τη­σε. Πρώ­τη της εμφά­νι­ση στη σκη­νή τη χει­με­ρι­νή περί­ο­δο 1942–1943 στα έργα «Σουά­νε­βιτ» του Στρίντ­μπεργκ, «Ετσι είναι αν έτσι νομί­ζε­τε» του Πιρα­ντέ­λο, «Ρόσμερ­σχολμ» του Ιψεν (πρώ­τος σημα­ντι­κός ρόλος της δίπλα στους Κουν, Καλ­λέρ­γη, Ζερ­βό, Δια­μα­ντό­που­λο). Στη συνέ­χεια στο ΚΘΒΕ ’43-’44 παί­ζει στα έργα «Τρι­σεύ­γε­νη», «Λουί­ζα Μίλ­λερ», «Πει­ρα­σμός». Τα επό­με­να χρό­νια τη βρί­σκουν στο «Θέα­τρο Τέχνης» όπου παί­ζει σε σημα­ντι­κές παρα­στά­σεις όπως «Βυθός» του Γκόρ­κι, «Χοη­φό­ρες» του Αισχύ­λου, «Εμείς κι ο χρό­νος» του Πρί­σλεϊ κ.ά. Ενδιά­με­σα συνερ­γά­ζε­ται με το θία­σο της κυρί­ας Κατε­ρί­νας, του Γιώρ­γου Παπ­πά, του Κώστα Μουσούρη.

Γρή­γο­ρα κατα­ξιώ­θη­κε στο χώρο του θεά­τρου της μετα­πο­λε­μι­κής επο­χής και έγι­νε μια από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες πρω­τα­γω­νί­στριες. Για πολ­λά χρό­νια συνερ­γά­στη­κε με το Εθνι­κό Θέα­τρο σε πολ­λές και σημα­ντι­κές παρα­στά­σεις, μετα­ξύ των οποί­ων «Βρυ­κό­λα­κες», «Η τρε­λή του Σαγιώ», «Το επάγ­γελ­μα της κυρί­ας Γουώ­ρεν», «Ιβά­νωφ», «Προ­μη­θέ­ας Δεσμώ­της», «Ηλέ­κτρα», «Βασι­λιάς Ληρ», «Φοί­νισ­σες» κ.ά.

Το καλο­καί­ρι του 1954 συγκρο­τούν θία­σο με τον Νίκο Τζό­για και παρου­σιά­ζουν το «Ανοι­ξιά­τι­κο Ρομάν­τζο» του Μαρ­τι­νέθ — Σιέ­ρα και το «Πρώ­το καρ­διο­χτύ­πι» του Πιζέ. Στη συνέ­χεια στο Ελλη­νι­κό Λαϊ­κό Θέα­τρο συμ­με­τέ­χει στα έργα «Το χρυ­σό χάπι» του Νότη Περ­γιά­λη, «Το τέλος του ταξι­διού» του Σέριφ, «Εβδο­μος ουρα­νός» του Στρονγκ κ.ά.

Τελευ­ταία της θεα­τρι­κή εμφά­νι­ση ήταν στο θέα­τρο «Εξαρ­χεί­ων», στο έργο «Κύρια Κλάιν».

Στη δεκα­ε­τία του 1950 έπαι­ξε σε πολ­λά κινη­μα­το­γρα­φι­κά μελο­δρά­μα­τα, μετα­ξύ των οποί­ων «Η Αγνή του Λιμα­νιού» (1952), «Ο αγα­πη­τι­κός της βοσκο­πού­λας» (1955), «Η θυσία της μάνας» (1956), «Οπου φτώ­χεια και φιλό­τι­μο» (1957), «Εγκλη­μα στο Κολω­νά­κι» (1957), «Ηρθες αργά» (1961) κ.ά. Τελευ­ταία της τηλε­ο­πτι­κή εμφά­νι­ση ήταν στο σίριαλ Περί Ανέ­μων και Υδά­των, στο «Mega».

Στις 17 του Μάη 2004 το Πανε­πι­στή­μιο Αθη­νών υπο­δέ­χτη­κε για πρώ­τη φορά στους κόλ­πους του μια καλ­λι­τέ­χνι­δα του θεά­τρου και της απέ­νει­με τον υψη­λό­τε­ρο τίτλο τιμής, της επι­τί­μου διδά­κτο­ρός του.