Ενός λεπτού σιγή, για τους νεκρούς της εργατικής τάξης

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Χθες Παρα­σκευή, ένας εργα­ζό­με­νος στον τομέα καθα­ριό­τη­τας του Δήμου Ασπρο­πύρ­γου έχα­σε τη ζωή του όταν παρα­σύρ­θη­κε από διερ­χό­με­νο όχη­μα. Πριν τρεις εβδο­μά­δες, στην Αχαϊα, 50χρονος χει­ρι­στής σκα­πτι­κού μηχα­νή­μα­τος σκο­τώ­θη­κε κατά τη διάρ­κεια εργα­σιών κατε­δά­φι­σης σπι­τιού, ενώ στις αρχές Οκτώ­βρη άλλος ένας εργά­της βρή­κε το θάνα­το σε λατο­μείο στο Κορω­πί. Αν πάμε ακό­μη πιο πίσω στο χρό­νο, μέσα στο 2018, ο αριθ­μός των θυμά­των ολο­έ­να και αυξάνεται… 

Πρό­κει­ται γι’ αυτούς τους νεκρούς στους οποί­ους δεν θα ανα­φερ­θούν τα δελ­τία ειδή­σε­ων και οι τηλε­ο­πτι­κές εκπο­μπές. Πρό­κει­ται για τα λεγό­με­να «εργα­τι­κά ατυ­χή­μα­τα». Που μόνο «ατυ­χή­μα­τα» δεν είναι καθώς, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πρό­κει­ται για εργο­δο­τι­κά εγκλή­μα­τα, για δολο­φο­νί­ες στο βωμό του κέρ­δους και της ανταγωνιστικότητας. 

Είναι οι νεκροί-θύμα­τα της συνε­χι­ζό­με­νης, καθη­με­ρι­νής, ανε­λέ­η­της θηριω­δί­ας που έχει ένα και μόνο όνο­μα: Καπιταλισμός. 

Ενδει­κτι­κά να ανα­φέ­ρου­με ότι σύμ­φω­να με τα δηλω­μέ­να στο Σώμα Επι­θε­ώ­ρη­σης Εργα­σί­ας (ΣΕΠΕ) εργα­τι­κά «ατυ­χή­μα­τα», τα στοι­χεία κάνουν λόγο για:

• 72 νεκρούς εργα­ζό­με­νους το 2016
• 67 νεκρούς εργα­ζό­με­νους το 2015
• 63 νεκρούς εργα­ζό­με­νους το 2014
• 67 νεκρούς εργα­ζό­με­νους το 2013
• 64 νεκρούς εργα­ζό­με­νους το 2012
• 70 νεκρούς εργα­ζό­με­νους το 2011
• 94 νεκρούς εργα­ζό­με­νους το 2010

Με λίγα λόγια, μέσα σε μια εξα­ε­τία, από το 2010 έως το 2016, του­λά­χι­στον 497 εργα­ζό­με­νοι βρή­καν το θάνα­το αγω­νι­ζό­με­νοι για το μερο­κά­μα­το. Πρό­κει­ται- επα­να­λαμ­βά­νου­με- για τις κατα­γε­γραμ­μέ­νες περι­πτώ­σεις θανά­των σε εργα­τι­κά «ατυ­χή­μα­τα», με τον ανε­πί­ση­μο αριθ­μό να είναι ενδε­χο­μέ­νως πολύ μεγαλύτερος. 

Γι’ αυτούς τους νεκρούς- παι­διά της εργα­τι­κής τάξης που έγι­ναν λίπα­σμα στα γρα­νά­ζια της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου – δεν θα ακου­στούν εμβα­τή­ρια και κανέ­να αστι­κό κοι­νο­βού­λιο δεν θα κρα­τή­σει ενός λεπτού σιγή. 

Αυτούς τους νεκρούς, που έφυ­γαν ένα πρωί για τη δου­λειά και δε γύρι­σαν ποτέ, που «αλέ­θη­καν» στις μυλό­πε­τρες του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, μόνο ο ίδιος ο εργα­ζό­με­νος λαός μπο­ρεί να τους τιμή­σει έτσι όπως τους αξί­ζει. Μέσα από τους αγώ­νες για την εργα­τι­κή-λαϊ­κή εξου­σία, ώστε ο λαός να γίνει ο ίδιος αφέ­ντης του πλού­του που παράγει.

Μπέρ­τολτ Μπρεχτ: «Οδη­γία στους ανω­τέ­ρους» – Ένα ποί­η­μα για τον Άγνω­στο Εργάτη

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.