Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Εσύ τι πιστεύεις ότι θα γίνει;

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

Εγώ δεν πιστεύω ότι θα γίνει πόλε­μος. Εγώ πιστεύω ότι θα γίνει.

Εγώ πιστεύω ότι δεν θα βάλουν άλλους φόρους. Εγώ πιστεύω ότι θα βάλουν.

Ο ένας πιστεύ­ει ότι η κρί­ση θα συνε­χι­στεί, ενώ ο άλλος ότι γρή­γο­ρα θα έρθει η ανάκαμψη.

Κάποιος μου έλε­γε ότι δεν πιστεύ­ει ότι ο καπι­τα­λι­σμός έχει φτά­σει στο τέλος του, ενώ ο γεί­το­νάς του πίστευε ακρι­βώς το αντίθετο.

Ο φίλος μου ο Περι­κλής πιστεύ­ει στον κομ­μου­νι­σμό και ταυ­τό­χρο­να πιστεύ­ει ότι αυτός δεν θα υλο­ποι­η­θεί ποτέ.

Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδι­κο. Εσύ ποιος νομί­ζεις ότι έχει δίκιο;

Ίσως ήδη έσπευ­σες να απαντήσεις.

Πρό­σε­ξες όμως ότι σε όλες τις παρα­πά­νω φρά­σεις υπάρ­χει το ρήμα «πιστεύω»;

Όταν υπάρ­χει η λέξη «πιστεύω», αυτο­μά­τως δηλώ­νε­ται ότι υπάρ­χει άγνοια και όχι γνώ­ση. Για να πάρεις θέση σε ένα ζήτη­μα πρέ­πει να έχεις στοι­χεία και απο­δεί­ξεις. Η επι­στή­μη πάντα στη­ρί­ζε­ται στις απο­δεί­ξεις. Κανέ­νας επι­στή­μο­νας δεν χρη­σι­μο­ποιεί τη λέξη «πιστεύω». Τα δικα­στή­ρια δεν μπο­ρούν να κατα­δι­κά­σουν κάποιον στη­ριγ­μέ­να σε υπο­θέ­σεις και «πιστεύω» των μαρ­τύ­ρων, αλλά μόνο σε στοιχεία.

Από μία ταρά­τσα ρίχνω μία πέτρα. Άλλοι πιστεύ­ουν ότι θα πέσει προς τα κάτω δια­τη­ρώ­ντας την ίδια ταχύ­τη­τα και άλλοι ότι η ταχύ­τη­τα θα αυξά­νε­ται. Αυτοί που γνω­ρί­ζουν λένε ότι, η πέτρα όσο πέφτει θα αυξά­νει την ταχύ­τη­τά της κατά 9,81 μέτρα/δευτερόλεπτο. Αυτή είναι η επι­τά­χυν­ση που δημιουρ­γεί ο νόμος της βαρύ­τη­τας. Αυτή είναι η επι­στη­μο­νι­κή γνώση.

Πριν λοι­πόν απα­ντή­σεις στο «ποιος έχει δίκιο», ανα­ρω­τή­σου αν την απά­ντη­σή σου τη στη­ρί­ζεις σε στοι­χεία και απο­δεί­ξεις ή σε φήμες και σε αυτά που άκου­σες κάπου ή από κάποιους. Αν δεν είσαι σίγου­ρος, τότε οφεί­λεις να ψάξεις.

gnosi1

Για­τί και πώς δημιουρ­γού­νται οι κρί­σεις; Για­τί κάθε οχτώ-δέκα χρό­νια ξεσπά­νε μικρές ή μεγά­λες οικο­νο­μι­κές κρί­σεις; Για­τί υπάρ­χει φορο­λο­γία; Πώς κατα­νέ­μο­νται οι φόροι;

Για­τί στον καπι­τα­λι­σμό δεν μπο­ρεί να μηδε­νι­στεί η ανερ­γία και με ποιο τρό­πο μπο­ρού­με να την καταργήσουμε;

Ποιες είναι οι αιτί­ες που γίνο­νται οι πόλε­μοι; Για τον πόλε­μο φταί­ει ο τρε­λός Τραμπ, ο πανέ­ξυ­πνος Πού­τιν, ο σουλ­τά­νος Ερντο­γάν, ο αντι­δη­μο­κρά­της Άσσαντ, η σκλη­ρό­καρ­δη Μέρ­κελ, ο υπο­το­νι­κός Τσί­πρας; Οι πόλε­μοι είναι θέμα κάποιων προσώπων;

Μήπως οι πόλε­μοι γίνο­νται λόγω των αντα­γω­νι­σμών των μονο­πω­λί­ων για τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές του πλα­νή­τη; Για τον έλεγ­χο των δρό­μων του εμπο­ρί­ου; Για την αύξη­ση των κερ­δών των πολυεθνικών;

Εάν, κατό­πιν μελέ­της, κατα­λή­ξεις στο ότι οι πόλε­μοι γίνο­νται λόγω των σκλη­ρών αντα­γω­νι­σμών των καπι­τα­λι­στών, τότε ποιός είναι ο τρό­πος για να απο­φύ­γου­με τους πολέ­μους; Αν κοι­νω­νι­κο­ποι­η­θούν τα μεγά­λα και συγκε­ντρω­μέ­να μέσα παρα­γω­γής, δηλα­δή αν η κοι­νω­νία απαλ­λο­τριώ­σει τις επι­χει­ρή­σεις των καπι­τα­λι­στών (και επο­μέ­νως δεν θα έχουν λόγο να τσα­κώ­νο­νται), μήπως τότε εκλεί­ψουν και οι λόγοι των πολέμων;

Θεω­ρείς ότι ο καπι­τα­λι­σμός θα βρί­σκει συνε­χώς λύσεις και θα παρα­τεί­νει τη ζωή του επ’ άπειρον;

Νομί­ζεις ότι ο καπι­τα­λι­σμός μπο­ρεί να ξεφύ­γει από τις νομο­τέ­λειες της ζωής και του θανά­του, του νόμου που λέει ότι, αυτό που γεν­νιέ­ται στο τέλος πεθαί­νει και παρα­χω­ρεί τη θέση του στο καινούργιο;

gnosi2

Όσα μπό­τοξ και να κάνει ο άνθρω­πος, όσες πλα­στι­κές εγχει­ρή­σεις, όσες μετα­μο­σχεύ­σεις και να επι­χει­ρή­σει, το γήρας δεν μπο­ρεί να το ανα­στρέ­ψει. Μπο­ρού­με με τα φάρ­μα­κα, με την καλύ­τε­ρη ποιό­τη­τα ζωής, να μεγα­λώ­σου­με το προσ­δό­κι­μο της ζωής, αλλά τον θάνα­το δεν μπο­ρού­με να τον αποφύγουμε.

Έτσι κι ο καπι­τα­λι­σμός. Όσα μερε­μέ­τια και να κάνει δεν μπο­ρεί να απο­φύ­γει το εσω­τε­ρι­κό του σάπι­σμα. Η εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα, τα ναρ­κω­τι­κά, η δια­φθο­ρά, το λαθρε­μπό­ριο, η πορ­νεία, η παι­δε­ρα­στία, η βία, συνε­χώς αυξά­νουν. Λόγω της εξέ­λι­ξης της τεχνο­λο­γί­ας και της πρω­τό­γνω­ρης αύξη­σης της παρα­γω­γι­κό­τη­τας, από εδώ και πέρα, η ανερ­γία και η φτώ­χεια θα εξα­πλώ­νο­νται ανε­ξέ­λεγ­κτα σαν την πανού­κλα. Οι αντι­θέ­σεις θα οξυν­θούν από­το­μα και οι ταξι­κές συγκρού­σεις θα γιγαντωθούν.

Αυτά δεν θα γίνουν επει­δή κάποιοι τα «πιστεύ­ουν» ή απλά κάποιοι τα θέλουν, αλλά επει­δή η εξέ­λι­ξη της ανθρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας υπα­κού­ει σε συγκε­κρι­μέ­νους νόμους και βαδί­ζει βάσει νομοτελειών.

Η επι­στή­μη του Δια­λε­κτι­κού και Ιστο­ρι­κού Υλι­σμού μάς δίνει τα εφό­δια να κατα­νο­ή­σου­με αυτούς τους νόμους, να τους γνω­ρί­σου­με και να κατα­λά­βου­με τον κόσμο μας. Μας βοη­θά­ει να πάρου­με τις απο­φά­σεις μας, με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε.

Μην αρκεί­σαι στο ΠΙΣΤΕΥΩ, προ­σπά­θη­σε να κατα­κτή­σεις το ΓΝΩΡΙΖΩ!

gnosi3

________________________________________________________________________________________________

Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος — συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα. Είναι εκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Διδάσκει δωρεάν Πολιτική Οικονομία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο «Δημήτρης Γληνός».
[email protected]  FACEBOOK Γιάννης Βεντούρας
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο