Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η απλυσιά της εκφασισμένης ανοησίας

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Πριν μερι­κά χρό­νια άκου­σα, για τελευ­ταία φορά, το επι­χεί­ρη­μα για… αξύ­ρι­στες μασχά­λες. Το εκστό­μι­σε μια “αρι­στε­ρή” – στέ­λε­χος τότε και εκτρε­φό­με­νη παχυ­λά από την… καθα­ρή ΑΕΠΙ. Εκεί­νη την επο­χή το θεώ­ρη­σα απλώς μια βλα­κεία, έναν εκχυ­δαϊ­σμό της ανοη­σί­ας, από τους τόσους που ακού­με κι έρχο­νται απ’ τα παλιά.

Σήμε­ρα, το ακούω να επα­να­λαμ­βά­νε­ται συχνά. Συμπλη­ρώ­νε­ται μάλι­στα από τα “άπλυ­τος”, “βρω­μιά­ρης”, “προ­δό­της”, “ξεπε­ρα­σμέ­νος”, “απο­λί­τι­στος” και άλλα τέτοια γνω­στά από περα­σμέ­νες (;) και σκο­τει­νές επο­χές. Τα απευ­θύ­νουν στους κομ­μου­νι­στές. Τα ξερ­νά­νε εκτός απ’ τους φασί­στες και διά­φο­ροι “προ­ο­δευ­τι­κοί”. Η τρα­γω­δία είναι πως απο­κα­λούν βρω­μιά­ρη­δες τους κομ­μου­νι­στές αυτοί που, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δεν έχουν να πλυ­θούν. Τους απο­κα­λούν προ­δό­τες αυτοί που ποτέ δεν σήκω­σαν κεφά­λι και παρά­τη­σαν στο ξεπού­λη­μα ακό­μη και τα παι­διά τους. Τους απο­κα­λούν ξεπε­ρα­σμέ­νους τα παρω­χη­μέ­να έρμαια της αστι­κής τάξης. Αυτοί που δεν γνώ­ρι­σαν το νέο – ούτε καν το φαντά­στη­καν, που δεν ονει­ρεύ­τη­καν – μιας και τους έκλε­ψαν και τ’ όνει­ρο ακό­μη. Τους απο­κα­λούν απο­λί­τι­στους αυτοί που πιθή­κι­ζαν στα τρα­πέ­ζια σκυ­λά­δι­κων και στις κερ­κί­δες στα­δί­ων, ανί­κα­νοι να εκστα­σια­στούν μπρο­στά σ’ ένα έργο τέχνης. Αυτοί που, αφού πρώ­τα τους ζαβλά­κω­σαν με τον υπο­πο­λι­τι­σμό και την αισθη­τι­κή χυδαιό­τη­τα που τους τάι­σαν αφει­δώς, τώρα τους εκφα­σί­ζουν αργά και σταθερά.

Όλοι αυτοί που πέρα­σαν ανω­φε­λώς ή κι επι­βλα­βώς απ’ τη μονα­δι­κή ζωή τους χάνο­ντας τα πάντα, αλλά πολύ περισ­σό­τε­ρο το δικαί­ω­μα στην ύπαρ­ξή τους και στον σκο­πό που την ικανοποιεί.

Αγνο­ούν οι δυστυ­χείς την μεγά­λη αλή­θεια που έγρα­ψε και ο Τσέ­χωφ στις “Τρεις Αδερ­φές”, από τις αρχές του προη­γού­με­νου αιώνα:

«Σε έναν αιώ­να, σε δύο, σε χίλια χρό­νια από τώρα, ο κόσμος θα ζει αλλιώς, πιο ευτυ­χι­σμέ­να. Εμείς δεν θα προ­λά­βου­με να το δού­με, αλλά γι’ αυτό ζού­με και γι’ αυτό δου­λεύ­ου­με. Γι’ αυτό επί­σης υπο­φέ­ρου­με. Εμείς το δημιουρ­γού­με. Αυτός είναι ο σκο­πός της ύπαρ­ξής μας. Η μόνη ευτυ­χία που μπο­ρού­με να γνω­ρί­σου­με έρχε­ται δου­λεύ­ο­ντας γι’ αυτό το σκοπό».

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο