Η αποτελεσματικότητα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα

Το παρα­κά­τω σημεί­ω­μα ‑πολι­τι­κή ανά­λυ­ση είδε το φως τις προη­γού­με­νες μέρες μέσω <|telesurtv.net/opinion/|> με την υπο­ση­μεί­ω­ση  «teleSUR no se hace responsable de las opiniones emitidas en esta sección» …δεν συμ­με­ρι­ζό­μα­στε ανα­γκα­στι­κά της από­ψεις αυτής της στήλης»
Cali, Κολομ­βία, 7‑Αυγ-2020 — Luis Alfonso Mena S.

…
Ο λόγος για τον οποίο η διε­θνής αλλη­λεγ­γύη είναι τόσο σημα­ντι­κή που πολ­λοί από εμάς έχουν μάθει από νεα­ρή ηλι­κία και πολ­λοί νέοι σήμε­ρα δεν εκτι­μούν, ανά­γε­ται στα παρακάτω:

Οι συγκρί­σεις με μιας χώρας εγκλη­μα­τι­κά περι­κυ­κλω­μέ­νης από τον ιμπε­ρια­λι­σμό της Βόρειας Αμε­ρι­κής, όπως η βολι­βα­ρια­νή δημο­κρα­τία της Βενε­ζου­έ­λας, με τη χώρα που κατα­στρέ­φει ο Álvaro Uribe <[link «Ατέχνως»](σήμερα με κατ’ οίκον περιο­ρι­σμό), είναι αδό­κι­μη ‑ανοη­σία.
Έτσι, αυτή η σύγκρι­ση, που γίνε­ται από μερι­κούς ηγέ­τες της κολομ­βια­νής αρι­στε­ράς, δεν κάνει άλλο από το να θολώ­νει τα νερά.

Το οικο­νο­μι­κό μοντέ­λο ανε­ξαρ­τη­σί­ας από τα μονο­πώ­λια των ΗΠΑ και οι εσω­τε­ρι­κές ολι­γαρ­χί­ες στη Βενεζουέλα,
(ΣΣ Ατέ­χνως |> las oligarquías = οι ολι­γάρ­χες, ένα όρος που χρη­σι­μο­ποιεί­ται κατά κόρο από πολ­λούς σήμε­ρα, σε αντι­κα­τά­στα­ση της σαφούς ταξι­κής κατα­γρα­φής, «κεφά­λαιο», «εργα­τι­κή τάξη», «μικρο­με­σαία στρώ­μα­τα» κλπ)
δέχτη­κε όλο το μίσος και την εγκλη­μα­τι­κή επί­θε­ση του αμε­ρι­κά­νι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού και των στε­λε­χών του από τη στιγ­μή που ανέ­λα­βε τα καθή­κο­ντά του ο comandante Ούγκο Τσάβες.

[Θυμά­στε το πρα­ξι­κό­πη­μα που προ­ώ­θη­σαν οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, που ηττή­θη­καν 11–13 Απρ- 2002, ενα­ντί­ον του Προ­έ­δρου Τσά­βες και όλες τις επό­με­νες επιθέσεις;).

Είναι η πολι­τι­κή της αυτό­μα­της εγκλη­μα­τι­κής αντί­δρα­σης των γερα­κιών του Λευ­κού Οίκου ενά­ντια σε όλες τις δια­δι­κα­σί­ες ανε­ξαρ­τη­σί­ας στον κόσμο.

Το έχουν κάνει σε όλη την ιστορία.
Δεν είναι κακό να κοι­τά­με πίσω.
✔️  Τα παρα­δείγ­μα­τα αφθονούν.

Κατά συνέπεια, ο κύριος εχθρός των λαών σήμερα, όπως χθες, είναι ο ιμπεριαλισμός της Βόρειας Αμερικής, ο οποίος στηρίζεται και  από τους εσωτερικούς λακέδες, όπως ο Duque, ο Guaidó και άλλες μαριονέτες.

Η νίκη επί των εσω­τε­ρι­κών ολι­γαρ­χιών σημαί­νει να αντι­με­τω­πί­σου­με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, τον αφέ­ντη και τον προ­στά­τη του. Ένα το κρατούμενο.
Οποια­δή­πο­τε δια­δι­κα­σία αλη­θι­νής αλλα­γής θα βρε­θεί αυτό­μα­τα απέ­να­ντι στην επι­θε­τι­κό­τη­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού ΗΠΑ, για τον οποίο, πολ­λοί από τους «αρι­στε­ρούς» δεν μιλούν πλέ­ον, αλλά συνε­χί­ζει να εισβάλ­λει κατα­στρέ­φο­ντας τους λαούς.

Σήμερα, όπως χθες, οι επαναστατικές διαδικασίες πρέπει να γνωρίζουν ότι το πρώτο πράγμα είναι η προετοιμασία γι αυτήν την επίθεση.

Η Βολι­βία απο­τε­λεί ένα απτό και τρέ­χον παρά­δειγ­μα του τι συμ­βαί­νει όταν αυτή η λαν­θά­νου­σα απει­λή δεν είναι κατα­νοη­τή και γίνε­ται απο­δε­κτό το νομι­κό και στρα­τιω­τι­κό σύστη­μα της αστι­κής τάξης.

Το να πιστεύ­εις ότι ο Biden <[link «Ατέχνως»]είναι δια­φο­ρε­τι­κός από τον Trump απο­τε­λεί ένα άλλο θόλω­μα.
Τόσο οι «δημο­κρα­τι­κοί» όσο και οι «δημο­κρά­τες» είναι υπο­στη­ρι­κτές των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολι­τι­κών επι­θε­τι­κό­τη­τας, εισβο­λής και οικο­νο­μι­κής, πολι­τι­στι­κής και στρα­τιω­τι­κής υπο­τα­γής των λαών που δεν γονα­τί­ζουν.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πολυ­φω­νία στις διε­θνείς σχέ­σεις είναι τόσο σημα­ντι­κή για να σπά­σει την εξάρ­τη­ση από τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες και τις δυτι­κές δυνάμεις.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η διε­θνής αλλη­λεγ­γύη είναι τόσο σημα­ντι­κή που πολ­λοί από εμάς έχουν μάθει από νεα­ρή ηλι­κία και ότι πολ­λοί νέοι σήμε­ρα δεν εκτιμούν.

Πιστεύω, εν συντο­μία, ότι ο αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμός, τον οποίο κάποιοι αρνού­νται ή και κρύ­βουν, είναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη των αγώ­νων του Κολομ­βια­νού λαού, με την ευκαι­ρία της 201ης επε­τεί­ου της μάχης στη Boyacá, <[link «Ατέχνως»]στις 7‑Αυγ-1819.

Η πρώ­τη ανε­ξαρ­τη­σία υπό τη σκέ­πη του δικού μας Simón Bolívar ενα­ντί­ον της ισπα­νι­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας συνε­χί­ζει να περι­μέ­νει τη δεύ­τε­ρη απε­λευ­θέ­ρω­ση, αυτήν από το ζυγό του ιμπε­ρια­λι­σμού της Βόρειας Αμε­ρι­κής και των απά­τρι­δων συνερ­γα­τών του.

Το «Ατέ­χνως», μέσω ρεπορ­τάζ και πολι­τι­κών ανα­λύ­σε­ων για την Κολομ­βία, καθώς και για τον λεγό­με­νο σοσια­λι­σμό του 21^ου αιώ­να (δεί­τε και |> εδώ)

H Βενε­ζου­έ­λα βιώ­νει ‑από χρό­νια, μια βαθιά καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση, που δεν κατορ­θώ­θη­κε να αντι­με­τω­πι­στεί από τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση του Ούγκο Τσά­βες από το 1998 και πολύ περισ­σό­τε­ρο από τον Νικο­λάς Μαδού­ρο, ενώ εντεί­νε­ται καθη­με­ρι­νά η τάση συμ­βι­βα­σμού με τμή­μα­τα του κεφα­λαί­ου, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δίνουν και παίρ­νουν, καταρ­ρέ­ουν τα ενα­πο­μεί­να­ντα δίκτυα προ­στα­σί­ας από τη φτώ­χεια που είχαν δημιουρ­γη­θεί τα προη­γού­με­να χρό­νια και αφο­ρού­σαν σημα­ντι­κά τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού (σε αυτό συνέ­βα­λαν τα προη­γού­με­να χρό­νια τα υψη­λά έσο­δα από τις εξα­γω­γές πετρε­λαί­ου, που πλέ­ον δεν υπάρχουν).

Όλ’ αυτά δημιουρ­γούν δυσα­ρέ­σκεια ‑εκτός από τα μικρο­α­στι­κά και σε ευρύ­τε­ρα εργα­τι­κά – λαϊ­κά στρώ­μα­τα, η κατά­στα­ση των οποί­ων επι­δει­νώ­νε­ται και από κινή­σεις τμη­μά­των του κεφα­λαί­ου που δρα­στη­ριο­ποιού­νται στον τομέα των τρο­φί­μων και του εμπο­ρί­ου, είτε για να κερ­δο­σκο­πή­σουν είτε για να πλή­ξουν πολι­τι­κά την κυβέρ­νη­ση με κινή­σεις σαμπο­τάζ επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι στα πλαί­σιο της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, ακό­μα και ορι­σμέ­να θετι­κά μέτρα που μπο­ρούν να παρ­θούν προς όφε­λος εργα­τι­κών – λαϊ­κών στρω­μά­των δεν είναι εξα­σφα­λι­σμέ­να, στο βαθ­μό που δεν συν­δέ­ο­νται με την ανα­τρο­πή της ίδιας της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και εξου­σί­ας.
Απο­δει­κνύ­ε­ται επί­σης ότι ο κύκλος της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, που είναι αντι­κει­με­νι­κή δια­δι­κα­σία, φορ­τώ­νει τα βάρη στην εργα­τι­κή τάξη και τα άλλα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, ανε­ξάρ­τη­τα από τη δια­χεί­ρι­ση που ακολουθείται.

Στην ομι­λία του, στο Παγκό­σμιο Κοι­νω­νι­κό Φόρουμ στο Καρά­κας το 2005, ο Ούγκο Τσά­βες αφό­του δια­κή­ρυ­ξε ότι εμπνέ­ε­ται από επα­να­στά­τες όπως ο Χρι­στός, ο Μπο­λι­βάρ, ο Αμπρέ­ου ε Λίμα και ο Τσε Γκε­βά­ρα, ξεκα­θά­ρι­σε:«Πρέ­πει να επα­νε­φεύ­ρου­με το σοσια­λι­σμό. Δεν μπο­ρεί να είναι το είδος του σοσια­λι­σμού που είδα­με στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση (…) Πρέ­πει να διεκ­δι­κή­σου­με εκ νέου το σοσια­λι­σμό ως θέση, ως σχέ­διο και μονο­πά­τι, αλλά έναν νέο τύπο σοσια­λι­σμού, έναν ανθρω­πι­στι­κό σοσια­λι­σμό που βάζει τους ανθρώ­πους και όχι τις μηχα­νές ή το κρά­τος πάνω απ’ όλα».

Ποιος είναι όμως; αυτός ο «ανθρω­πι­στι­κός» σοσια­λι­σμός, ο οποί­ος δια­κρί­νε­ται από τον… μάλ­λον «απάν­θρω­πο» της ΕΣΣΔ και πρέ­πει να επανεφευρεθεί;

Τα κρά­τη της «Μπο­λι­βα­ρια­νής» δια­δι­κα­σί­ας προ­χώ­ρη­σαν σε μια σει­ρά προ­σαρ­μο­γές στην ασκού­με­νη πολι­τι­κή,  παρεμ­βαί­νο­ντας πιο άμε­σα στην οικο­νο­μι­κή ζωή: ανα­λαμ­βά­νο­ντας πχ. τα ίδια επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρά­ση με κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις σε τομείς που τους εξα­σφα­λί­ζουν τερά­στια έσο­δα, ιδιαί­τε­ρα σε περιό­δους ανό­δου των τιμών του πετρε­λαί­ου και των άλλων εξα­γό­με­νων πρώ­των υλών και μ’ αυτά χρη­μα­το­δό­τη­σαν τους εκσυγ­χρο­νι­σμούς σε μια σει­ρά τομείς (παι­δεία ή υγεία), τη δια­χεί­ρι­ση της ακραί­ας φτώ­χειας που δημιουρ­γεί ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης καθώς και την ίδια την καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη (μέσω της στή­ρι­ξης συγκε­κρι­μέ­νων επιχειρηματιών).

Το «νέο» κρά­τος δηλ. που επι­κα­λού­νται είναι το ίδιο το αστι­κό κρά­τος με αλώ­βη­το το σύνο­λο των θεσμών του και αυτό που απο­κα­λούν «επα­νά­στα­ση» είναι ο έλεγ­χος αυτών των ίδιων των θεσμών (κοι­νο­βού­λιο, κυβέρ­νη­ση, δήμοι κ.λπ.) από τις «μπο­λι­βα­ρια­νές» δυνάμεις.
Αυτός ο …λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κος ευρω­κομ­μου­νι­σμός προ­βάλ­λε­ται ανοι­χτά πχ. από τη Harnecker:

 «Οι μετα­βά­σεις που επι­χει­ρού­με δεν είναι οι κλα­σι­κές όπου οι επα­να­στά­τες κατα­κτάν την κρα­τι­κή εξου­σία και κάνουν ή ξεκά­νουν τα πάντα από αυτή την αφετηρία.
Σήμε­ρα πρώ­τα κατα­κτά­με τη διοί­κη­ση (|> ΣΣ κρα­τι­κή) και από αυτό το σημείο προ­χω­ρά­με» ή αλλού: «Δεν έχου­με τον έλεγ­χο ολό­κλη­ρου του κρά­τους στη διά­θε­σή μας, αντί­θε­τα ελέγ­χου­με μόνο ένα μικρό μέρος του».

Οι τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις επι­βε­βαιώ­νουν τις συνέ­πειες που έχει για τη ζωή των λαϊ­κών στρω­μά­των ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης, όποιο ιδε­ο­λο­γι­κό μαν­δύα και αν φέρει. Απο­τε­λούν έμπρα­κτη απόρ­ρι­ψη των οπορ­του­νι­στι­κών κελευ­σμά­των περί της δυνα­τό­τη­τας εξαν­θρω­πι­σμού του καπιταλισμού.
Φωτί­ζουν ποια είναι τα ανα­πό­φευ­κτα αρνη­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα όταν το εργα­τι­κό – λαϊ­κό κίνη­μα δεν προ­χω­ρά στο τσά­κι­σμα του αστι­κού κράτους.

Η σύν­θε­τη αυτή κατά­στα­ση γεν­νά­ει υψη­λού επι­πέ­δου υπο­χρε­ώ­σεις για τα ΚΚ με ενί­σχυ­ση της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής αυτο­τε­λούς πάλης σε ρήξη με τις δυνά­μεις της δια­χεί­ρι­σης, το κεφά­λαιο και την εξου­σία του απο­τε­λούν απα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις, ώστε να δίνε­ται απο­φα­σι­στι­κή απά­ντη­ση και στις πιέ­σεις που ασκού­νται για ενσω­μά­τω­ση στο αστι­κό σύστη­μα μέσω της συμ­με­το­χής ή στή­ρι­ξης των απο­κα­λού­με­νων προ­ο­δευ­τι­κών κυβερνήσεων.
Αυτή, άλλω­στε, απο­δεί­χτη­κε οδυ­νη­ρή για την εργα­τι­κή τάξη, για το εργα­τι­κό – λαϊ­κό αλλά και για το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, για την ανά­πτυ­ξη της ταξι­κής πάλης.

Μέσα από την αρνη­τι­κή πεί­ρα ανα­δει­κνύ­ε­ται η ανα­γκαιό­τη­τα της συγκέ­ντρω­σης δυνά­με­ων για τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση και την οικο­δό­μη­ση της σοσια­λι­στι­κής – κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας.
Αυτή η τιτά­νια προ­σπά­θεια περ­νά μέσα από την αντι­πα­ρά­θε­ση και με το «σοσια­λι­σμό του 21^ου αιώ­να» όπως και παλαιό­τε­ρα περ­νού­σε μέσα από την αντι­πα­ρά­θε­ση με ρεύ­μα­τα με τα οποία αυτός μοι­ρά­ζε­ται πολ­λά κοι­νά στοι­χεία («σοσια­λι­σμός της αγο­ράς», «δημο­κρα­τι­κός σοσια­λι­σμός», ευρω­κομ­μου­νι­σμός, ο λεγό­με­νος περο­νι­σμός κ.λπ.).