Η Δική μας Αμερική μπροστά στις επιθέσεις του ιμπεριαλισμού και των ολιγαρχιών – Δήλωση του Υπ.Εξ της Κούβας

Τα πιο πρό­σφα­τα γεγο­νό­τα στην περιο­χή επι­βε­βαιώ­νουν την κυβέρ­νη­ση των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών και τις αντι­δρα­στι­κές ολι­γαρ­χί­ες ως κύριο υπεύ­θυ­νο για την επι­κίν­δυ­νη ανα­τα­ρα­χή και την πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή αστά­θεια της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊβικής.

Όπως επε­σή­μα­νε την 1η Ιανουα­ρί­ου 2019, ο Πρώ­τος Γραμ­μα­τέ­ας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Κού­βας, Αρχη­γός του Στρα­τού Ραούλ Κάστρο Ρουζ:

«Εκεί­νοι που αυτα­πα­τώ­νται για την απο­κα­τά­στα­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής κυριαρ­χί­ας στην περιο­χή μας θα πρέ­πει να κατα­λά­βουν ότι η Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και η Καραϊ­βι­κή έχουν αλλά­ξει και ο κόσμος επί­σης […] η περιο­χή μοιά­ζει με λιβά­δι σε περί­ο­δο ξηρα­σί­ας. Μια σπί­θα θα μπο­ρού­σε να δημιουρ­γή­σει μια ανε­ξέ­λεγ­κτη πυρ­κα­γιά που θα έβλα­πτε τα εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα όλων»

O πρό­ε­δρος Ντό­ναλντ Τραμπ δια­κη­ρύσ­σει την ισχύ του Δόγ­μα­τος Μον­ρόε και κατα­φεύ­γει στο μακαρ­θι­σμό για να δια­τη­ρή­σει την ιμπε­ρια­λι­στι­κή κυριαρ­χία πάνω στους φυσι­κούς πόρους της περιο­χής, να απο­τρέ­ψει την άσκη­ση εθνι­κής κυριαρ­χί­ας και τις φιλο­δο­ξί­ες για περι­φε­ρεια­κή ολο­κλή­ρω­ση και συνερ­γα­σία. Επι­χει­ρεί να απο­κα­τα­στή­σει την μονο­πο­λι­κή ηγε­μο­νία του σε παγκό­σμια και ημι­σφαι­ρι­κή κλί­μα­κα, να εξα­λεί­ψει τα προ­ο­δευ­τι­κά, επα­να­στα­τι­κά και εναλ­λα­κτι­κά στον άγριο καπι­τα­λι­σμό μοντέ­λα, να αντι­στρέ­ψει τις πολι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις και να επι­βάλ­λει νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρα μοντέ­λα, πέρα από το Διε­θνές Δίκαιο, τους κανό­νες παι­χνι­διού της αντι­προ­σω­πευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, το περι­βάλ­λον και την ευη­με­ρία των λαών. 

Αυτή τη Δευ­τέ­ρα, 2 Δεκέμ­βρη, ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Μάικ Πομπέο απεί­λη­σε την Κού­βα και τη Βενε­ζου­έ­λα με κατη­γο­ρί­ες  ότι επι­χει­ρούν να επω­φε­λη­θούν και υπο­στη­ρί­ζουν την αύξη­ση της ανα­τα­ρα­χής στις χώρες της περιοχής.
Παρα­πλανά και χει­ρα­γω­γεί την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και απο­κρύ­πτει τη μόνι­μη παρέμ­βα­ση των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Καραϊ­βι­κή, ως κεντρι­κό στοι­χείο της περι­φε­ρεια­κής αστάθειας. 

Οι δίκαιες δια­δη­λώ­σεις και οι μαζι­κές λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις που έχουν κατα­γρα­φεί στην ήπει­ρο, ιδί­ως στο πολυ­ε­θνι­κό κρά­τος της Βολι­βί­ας, στη Χιλή, στην Κολομ­βία, στο Εκουα­δόρ και στη Βρα­ζι­λία, οφεί­λο­νται στη φτώ­χεια και στην αυξα­νό­με­νη ανι­σό­τη­τα στη δια­νο­μή του πλού­του. Στην πεποί­θη­ση ότι οι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες  φόρ­μου­λες του απο­κλει­σμού επι­δει­νώ­νουν την μη βιώ­σι­μη κοι­νω­νι­κή κατά­στα­ση.  Στην απου­σία ή επι­σφά­λεια των υπη­ρε­σιών υγεί­ας, εκπαί­δευ­σης και κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης. Στις κατα­χρή­σεις κατά της ανθρώ­πι­νης αξιο­πρέ­πειας, στην ανερ­γία, στην περι­στο­λή των εργα­σια­κών δικαιω­μά­των, στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, στο υψη­λό κόστος και στον περιο­ρι­σμό των κοι­νω­φε­λών υπη­ρε­σιών και στην αύξη­ση της ανα­σφά­λειας των πολιτών.

Όλα αυτά απο­κα­λύ­πτουν την κρί­ση των πολι­τι­κών συστη­μά­των, την έλλει­ψη πραγ­μα­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, τη δυσπι­στία απέ­να­ντι στα παρα­δο­σια­κά συντη­ρη­τι­κά κόμ­μα­τα, τη δια­μαρ­τυ­ρία ενά­ντια στην τυπι­κή ιστο­ρι­κή δια­φθο­ρά που είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό των στρα­τιω­τι­κών δικτα­το­ριών και των δεξιών κυβερ­νή­σε­ων, την μεί­ω­ση της λαϊ­κής υπο­στή­ρι­ξης προς τις επί­ση­μες αρχές και τη δυσπι­στία στα θεσμι­κά όργα­να και στο δικα­στι­κό σύστημα.

Κατά τον ίδιο τρό­πο, δια­δη­λώ­νουν ενά­ντια στην βίαιη αστυ­νο­μι­κή κατα­στο­λή και την στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σή της με το πρό­σχη­μα της προ­στα­σί­ας των υπο­δο­μών ζωτι­κής σημα­σί­ας, ενά­ντια στην απαλ­λα­γή από ποι­νι­κές ευθύ­νες των οργά­νων κατα­στο­λής, στην χρή­ση πολε­μι­κών όπλων και μονά­δων αντι­με­τώ­πι­σης ταρα­χών, που προ­κα­λούν θανά­τους, σοβα­ρούς τραυ­μα­τι­σμούς, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων εκα­το­ντά­δων νέων με μη ανα­τρέ­ψι­μες βλά­βες στα μάτια από τη χρή­ση πλα­στι­κών σφαι­ρών. Ενά­ντια στην ποι­νι­κο­ποί­η­ση των δια­δη­λώ­σε­ων,  στους βια­σμούς, ξυλο­δαρ­μούς και της βίας κατά των κρα­του­μέ­νων, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των ανη­λί­κων· και ακό­μη τη δολο­φο­νία κοι­νω­νι­κών ηγε­τών, απο­στρα­τευ­μέ­νων ανταρ­τών και δημοσιογράφων.

Οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες υπε­ρα­σπί­ζο­νται και υπο­στη­ρί­ζουν την κατα­πί­ε­ση κατά των δια­δη­λω­τών υπό το πρό­σχη­μα της δια­φύ­λα­ξης της δήθεν «δημο­κρα­τι­κής τάξης». Η σιω­πή συγκά­λυ­ψης από πολ­λές κυβερ­νή­σεις, θεσμούς και προ­σω­πι­κό­τη­τες, που έχουν εμφα­νι­στεί πολύ κρι­τι­κοί και δρα­στή­ριοι ενα­ντί­ον της αρι­στε­ράς είναι ντρο­πή. Η συνε­νο­χή των μεγά­λων ΜΜΕ είναι επαίσχυντη.

Οι λαοί βάσιμα αναρωτιούνται πού είναι η δημοκρατία και το κράτος δικαίου, που είναι οι οργανισμοί που υποτίθεται ότι υπάρχουν για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πού είναι το σύστημα δικαιοσύνης, η ανεξαρτησία του οποίου διακηρύσσεται; 

Ας εξε­τά­σου­με ορι­σμέ­να γεγο­νό­τα. Τον Μάρ­τη του 2015, ο Πρό­ε­δρος Μπα­ράκ Ομπά­μα υπο­γρά­φει ένα ασυ­νή­θι­στο Εκτε­λε­στι­κό Διά­ταγ­μα που ανα­κη­ρύσ­σει τη Μπο­λι­βα­ρια­νή Δημο­κρα­τία της Βενε­ζου­έ­λας ως «μια ασυ­νή­θι­στη και εξαι­ρε­τι­κή απει­λή για την εθνι­κή ασφά­λεια, την οικο­νο­μία και την εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή» της μεγά­λης δύνα­μης. Το Νοέμ­βρη του 2015, συμ­βαί­νει η επώ­δυ­νη εκλο­γι­κή ήττα της Αρι­στε­ράς στην Αργεντινή.

Καθο­ρι­στι­κή στιγ­μή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επί­θε­σης ήταν τον Αύγου­στο του 2016, με το κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δικα­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα στη Βρα­ζι­λία κατά της Προ­έ­δρου Ντίλ­μα Ρου­σεφ, την ποι­νι­κο­ποί­η­ση και τη φυλά­κι­ση των ηγε­τών του Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος και αργό­τε­ρα του πρώ­ην Προ­έ­δρου Λουίς Ινά­σιο Λού­λα ντα Σίλ­βα, με την εξ αρχής συμ­με­το­χή του Υπουρ­γεί­ου Δικαιο­σύ­νης των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, μέσω του νόμου περί διε­φθαρ­μέ­νων πρα­κτι­κών στο εξω­τε­ρι­κό, και με την επι­βο­λή μιας εξαρ­τη­μέ­νης κυβέρ­νη­σης, πρό­θυ­μης να αντι­στρέ­ψει σημα­ντι­κές κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις μέσω νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρων προ­σαρ­μο­γών, την κατα­στρο­φι­κή αλλα­γή του ανα­πτυ­ξια­κού μοντέ­λου, την κατα­στρο­φή των εθνι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και τη λεη­λα­σία της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, την πώλη­ση των πόρων και της υπο­δο­μής της χώρας στις πολυ­ε­θνι­κές των ΗΠΑ.

Στα τέλη του 2017, ξεσπά­νε δια­δη­λώ­σεις στην Ονδού­ρα κατά του εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος και αντι­με­τω­πί­ζο­νται με τρο­με­ρή καταστολή.

Τον Γενά­ρη του 2018, οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες ματαιώ­νουν την υπο­γρα­φή συμ­φω­νί­ας μετα­ξύ της κυβέρ­νη­σης της Βενε­ζου­έ­λας και της αντι­πο­λί­τευ­σης. Ένα μήνα αργό­τε­ρα, ο Υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Μάικ Πομπέο δια­κη­ρύσ­σει την ισχύ του δόγ­μα­τος Μον­ρόε και ζητά ένα στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα κατά της Μπο­λι­βα­ρια­νής και Τσα­βι­στι­κής επανάστασης.

Τον Μάρ­τη του 2018, λαμ­βά­νει χώρα η άγρια δολο­φο­νία της βρα­ζι­λιά­νας δημο­τι­κής συμ­βού­λου Μαριέ­λε Φράν­κο, η οποία προ­κά­λε­σε ένα κύμα αγα­νά­κτη­σης στη χώρα και στον κόσμο και της οποί­ας οι σκο­τει­νές δια­συν­δέ­σεις των ομά­δων εξου­σί­ας παρα­μέ­νουν κρυμ­μέ­νες. Τον Απρί­λη, ο Λού­λα συνε­λή­φθη με ψευ­δείς νομι­κούς ελιγ­μούς. Υπάρ­χουν άφθο­νες απο­δεί­ξεις για την παρέμ­βα­ση των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών στις βρα­ζι­λιά­νι­κες εκλο­γές μέσω εξει­δι­κευ­μέ­νων εται­ρειών που χρη­σι­μο­ποιούν τεχνο­λο­γία “big data” και πολυ­με­τρί­ας για να χει­ρα­γω­γή­σουν εξα­το­μι­κευ­μέ­να  τη βού­λη­ση των ψηφο­φό­ρων, όπως αυτές που δια­χει­ρί­ζε­ται ο εξαι­ρε­τι­κά αντι­δρα­στι­κός Στιβ Μπά­νον και άλλοι Ισραηλινοί.

Την ίδια περί­ο­δο, κινεί­ται δικα­στι­κή δια­δι­κα­σία κατά των πρώ­ην προ­έ­δρων Κρι­στί­να Φερ­νά­ντες ντε Κίρσ­νερ (Αργε­ντι­νή) και Ραφα­έλ Κορέα (Εκουα­δόρ). Τον Απρί­λη του 2018, προ­σπα­θούν να απο­στα­θε­ρο­ποι­ή­σουν τη Νικα­ρά­γουα μέσω εξω­τε­ρι­κών παρεμ­βά­σε­ων και την εφαρ­μο­γή μονο­με­ρών εξα­να­γκα­στι­κών μέτρων.

Στις 4 Αυγού­στου 2018, είναι η από­πει­ρα δολο­φο­νί­ας ενα­ντί­ον του Προ­έ­δρου Νικό­λας Μαδού­ρο Μόρος. Τον Γενά­ρη του 2019, πραγ­μα­το­ποιεί­ται η αυτο­α­να­κή­ρυ­ξη του άγνω­στου και διε­φθαρ­μέ­νου Χουάν Γκουαι­δό που διορ­γα­νώ­νε­ται στην Ουά­σινγ­κτον. Τον Μάρ­τη του 2019, ο Πρό­ε­δρος Τραμπ ανα­νε­ώ­νει το εκτε­λε­στι­κό διά­ταγ­μα που θεω­ρεί απει­λή τη Βενε­ζου­έ­λα. Στις 30 Απρί­λη απο­τυγ­χά­νει πατα­γω­δώς το επι­χει­ρού­με­νο πρα­ξι­κό­πη­μα στη Βενε­ζου­έ­λα και εκδι­κη­τι­κά, οι ΗΠΑ κλι­μα­κώ­νουν τον ανορ­θό­δο­ξο πόλε­μο ενά­ντια στο νοτιο­α­με­ρι­κα­νι­κό έθνος, που αντι­στέ­κε­ται επί­μο­να και ηρω­ι­κά μέσω της πολι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κής ένω­σης του λαού του.

Καθ ‘όλη τη διάρ­κεια αυτής της περιό­δου η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ εφαρ­μό­ζει άγριες αντι-μετα­να­στευ­τι­κές πολι­τι­κές με επι­θε­τι­κή γεμά­τη μίσος συμπε­ρι­φο­ρά για να τρο­φο­δο­τεί φόβο και τη διαί­ρε­ση στους ψηφο­φό­ρους. Εφαρ­μό­ζει το ξενο­φο­βι­κό τεί­χος στα σύνο­ρα με το Μεξι­κό και απει­λεί το κρά­τος αυτό και την Κεντρι­κή Αμε­ρι­κή με τρο­με­ρά οικο­νο­μι­κά μέτρα και κυρώ­σεις, εάν δεν στα­μα­τή­σουν (να έρχο­νται) αυτοί που εγκα­τα­λεί­πουν τη φτώ­χεια και την ανα­σφά­λεια και πολ­λα­πλα­σιά­ζει τις απε­λά­σεις. Χωρί­ζει βάρ­βα­ρα τα παι­διά από τους γονείς τους, συλ­λαμ­βά­νο­ντας 69.000 παι­διά και προ­σπα­θεί να απε­λά­σει τα παι­διά των μετα­να­στών που γεν­νή­θη­καν και μεγά­λω­σαν σε έδα­φος των ΗΠΑ.

Εκφρά­ζο­ντας ξεδιά­ντρο­πη υπο­τα­γή στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, η ακρο­δε­ξιά κυβέρ­νη­ση της Βρα­ζι­λί­ας του Ζαϊρ Μπολ­σο­νά­ρο, υιο­θέ­τη­σε το ψέμα και τον ξενο­φο­βι­κό, ρατσι­στι­κό, μισο­γυ­νι­κό και ομο­φο­βι­κό λόγο και σε συν­δυα­σμό με την παρα­λη­ρη­μα­τι­κή ρητο­ρι­κή για κοι­νω­νι­κά και πολι­τι­κά φαι­νό­με­να, όπως για την κλι­μα­τι­κή αλλα­γή, τους αυτό­χθο­νες πλη­θυ­σμούς, τις πυρ­κα­γιές στον Αμα­ζό­νιο και το μετα­να­στευ­τι­κό, (θέσεις) οι οποί­ες προ­κά­λε­σαν την απόρ­ρι­ψη πολ­λών ηγε­τών και οργα­νι­σμών. Η κυβερ­νη­τι­κή της δια­χεί­ρι­ση, έχει καταρ­γή­σει τις πολι­τι­κές που εφαρ­μό­στη­καν κατά τη διάρ­κεια των κυβερ­νή­σε­ων του Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος και οδή­γη­σαν τη Βρα­ζι­λία στη σημα­ντι­κή μεί­ω­ση του επι­πέ­δου της φτώ­χειας και του κοι­νω­νι­κού αποκλεισμού.

Από τον Μάη του 2019, δεκά­δες χιλιά­δες δια­δη­λω­τές έρχο­νται στους δρό­μους ενά­ντια στις περι­κο­πές στην εκπαί­δευ­ση, τις μεταρ­ρυθ­μί­σεις στο συντα­ξιο­δο­τι­κό σύστη­μα, τις πολι­τι­κές που εισά­γουν δια­κρί­σεις και τη βία που βασί­ζε­ται στο φύλο.

Η κυβέρ­νη­ση της Βρα­ζι­λί­ας παρε­νέ­βη στις εσω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις γει­το­νι­κών χωρών όπως η Βενε­ζου­έ­λα, η Αργε­ντι­νή, η Παρα­γουάη και η Ουρου­γουάη και ανέ­λα­βε εχθρι­κές θέσεις ένα­ντι της Κού­βας, παρα­βιά­ζο­ντας το διε­θνές δίκαιο. Όπως δημο­σί­ευ­σε ο βρα­ζι­λιά­νος τύπος τον Απρί­λη του 2019, το υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών εξέ­δω­σε οδη­γία προς 15 πρε­σβεί­ες της,  προ­κει­μέ­νου να συντο­νι­στούν με τις ΗΠΑ και να παρο­τρύ­νουν  τις απο­δέ­κτριες κυβερ­νή­σεις να κατα­δι­κά­σουν την Κού­βα σε διε­θνή φόρουμ.

Για πρώ­τη φορά από το 1992, η Βρα­ζι­λία ψήφι­σε φέτος κατά – μαζί με τις ΗΠΑ και το Ισρα­ήλ – στο ψήφι­σμα της Γενι­κής Συνέ­λευ­σης των Ηνω­μέ­νων Εθνών για τον τερ­μα­τι­σμό του οικο­νο­μι­κού, εμπο­ρι­κού και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού απο­κλει­σμού, τον οποίο τώρα σκλη­ραί­νουν οι ΗΠΑ, και την παύ­ση της εξω­ε­δα­φι­κής εφαρ­μο­γής των νόμων της ένα­ντι τρί­των κρατών.

Παράλ­λη­λα, η κυβέρ­νη­ση της Κολομ­βί­ας απεί­χε από το ίδιο ψήφι­σμα, το οποίο υπο­στή­ρι­ζε από το 1992, σε μια επο­χή που ισχυ­ρο­ποιεί­ται (το αίτη­μα) του τερ­μα­τι­σμού του γενο­κτο­νι­κού απο­κλει­σμού των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών κατά της Κού­βας και της εξω­ε­δα­φι­κής εφαρ­μο­γής του. Για να δικαιο­λο­γή­σουν αυτήν την απα­ρά­δε­κτη από­φα­ση, οι αρχές αυτής της χώρας οδη­γή­θη­καν στην χει­ρα­γώ­γη­ση, αχά­ρι­στη και με πολι­τι­κά κίνη­τρα, σχε­τι­κά με την αλτρουι­στι­κή, ταγ­μέ­νη και δια­κρι­τι­κή συμ­βο­λή της Κού­βας για την ειρή­νη στην Κολομ­βία, ένα ζήτη­μα για το οποίο, η συμ­βο­λή της χώρας ανα­γνω­ρί­ζε­ται παγκο­σμί­ως. Είναι γνω­στή η ευρεία και κρι­τι­κή συζή­τη­ση που διε­ξά­γε­ται στο συγκε­κρι­μέ­νο έθνος, το οποίο πάνω απ΄ όλα, θα συνε­χί­ζου­με να στη­ρί­ζου­με τις προ­σπά­θειές του για την επί­τευ­ξη ειρήνης.

Η συκο­φα­ντία των ΗΠΑ που απο­δί­δει στην Κού­βα υπο­τι­θέ­με­νες ευθύ­νες στην οργά­νω­ση λαϊ­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων ενά­ντια στον νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό στη Νότια Αμε­ρι­κή απο­τε­λεί μια απί­στευ­τη δικαιο­λο­γία για να δικαιο­λο­γή­σει και να ενι­σχύ­σει τον απο­κλει­σμό και την εχθρι­κή πολι­τι­κή ενα­ντί­ον του λαού μας. Ομοί­ως, καθί­στα­ται άχρη­στο να κρύ­βουν  την απο­τυ­χία του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, να προ­στα­τεύ­ουν  κραυ­γα­λέ­ες και κατα­πιε­στι­κές κυβερ­νή­σεις, να κρύ­βουν τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά, δικα­στι­κά, αστυ­νο­μι­κά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα. και να επι­στρα­τεύ­ουν το φάντα­σμα του σοσια­λι­σμού για να εκφο­βί­σουν τους λαούς. Με αυτό, απο­σκο­πούν επί­σης να δικαιο­λο­γή­σουν την κατα­στο­λή και την ποι­νι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νι­κής διαμαρτυρίας.

Η μόνη ευθύνη της Κούβας είναι αυτή που προέρχεται από το παράδειγμα που ο ηρωικός λαός της επέδειξε στη υπεράσπιση της κυριαρχίας του, στην αντίσταση στις πιο βάναυσες και συστηματικές επιθέσεις, στην ακλόνητη πρακτική της αλληλεγγύης και της συνεργασίας με τα αδελφά έθνη της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. 

Πονά­ει τον ιμπε­ρια­λι­σμό που η Κού­βα έχει δεί­ξει ότι υπάρ­χει ένας άλλος εφι­κτός κόσμος και ότι μπο­ρεί να οικο­δο­μη­θεί ένα εναλ­λα­κτι­κό προς τον νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό μοντέ­λο  με βάση την αλλη­λεγ­γύη, τη συνερ­γα­σία, την αξιο­πρέ­πεια, τη δίκαιη κατα­νο­μή του εισο­δή­μα­τος, την ίση πρό­σβα­ση στην επαγ­γελ­μα­τι­κή εξέ­λι­ξη, στην ασφά­λεια και την προ­στα­σία των πολι­τών και στην πλή­ρη απε­λευ­θέ­ρω­ση των ανθρώπων.

Η κουβανική επανάσταση είναι επίσης απόδειξη ότι ένας σφιχτά ενωμένος λαός, αφεντικό της χώρας του και των θεσμών της, σε μόνιμη και βαθιά δημοκρατία, μπορεί να αντισταθεί νικηφόρα και να προωθήσει την ανάπτυξή του, μπροστά στην επίθεση και στο μακροβιότερο αποκλεισμό στην ιστορία. 

Το πρα­ξι­κό­πη­μα στη Βολι­βία, ενορ­χη­στρω­μέ­νο από τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τον OAΚ και την τοπι­κή ολι­γαρ­χία ως μέσο, είναι μια επί­δει­ξη επι­θε­τι­κό­τη­τας της ιμπε­ρια­λι­στι­κής εφόρ­μη­σης. Η Κού­βα επα­να­λαμ­βά­νει την κατα­δί­κη της στο πρα­ξι­κό­πη­μα, στην άγρια κατα­στο­λή που εξα­πο­λύ­θη­κε και εκφρά­ζει την αλλη­λεγ­γύη της στον σύντρο­φο Έβο Μορά­λες Άιμα και τον βολι­βια­νό λαό.

Εν όσο η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ συνε­χί­ζει τον ανορ­θό­δο­ξο πόλε­μο προ­σπα­θώ­ντας  να ανα­τρέ­ψει τη νόμι­μη κυβέρ­νη­ση του Προ­έ­δρου Νικό­λας Μαδού­ρο Μόρος και επι­κα­λεί­ται τη Δια­με­ρι­κα­νι­κή Συν­θή­κη Αμοι­βαί­ας Βοή­θειας (TIAR), η Κού­βα επα­να­βε­βαιώ­νει την ατα­λά­ντευ­τη βού­λη­ση να δια­τη­ρη­θεί η συνερ­γα­σία με την κυβέρ­νη­ση και τον λαό Βενεζουέλας.

Επα­να­δια­βε­βαιώ­νου­με την αλλη­λεγ­γύη μας στο Σαντι­νί­στα λαό της Νικα­ρά­γουας, υπό την ηγε­σία του Προ­έ­δρου Ντα­νιέλ Ορτέ­γκα ο οποί­ος αντι­με­τω­πί­ζει προ­σπά­θειες απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης και βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κά μονο­με­ρή εξα­να­γκα­στι­κά μέτρα.

Η νόμι­μη κυβέρ­νη­ση της Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας της Δομι­νί­κα και ο πρω­θυ­πουρ­γός της, Ρού­σβελτ Σκέ­ριτ, αξί­ζουν τη διε­θνή αλλη­λεγ­γύη και έχουν ήδη αυτή του κου­βα­νι­κού λαού, σε μια επο­χή που το νησί αυτό είναι θύμα εξω­τε­ρι­κής παρέμ­βα­σης που έχει ήδη προ­κα­λέ­σει βία και επι­διώ­κει να ματαιώ­σει την εκλο­γι­κή διαδικασία.

Σε αυτό το περί­πλο­κο σκη­νι­κό, η κυβέρ­νη­ση του Αντρές Μανου­έλ Λόπες Ομπρα­δόρ στο Μεξι­κό, αντι­με­τω­πί­ζει τον νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και υπε­ρα­σπί­ζε­ται τις αρχές της μη παρέμ­βα­σης και του σεβα­σμού της κυριαρ­χί­ας, ενώ η εκλο­γή των Αλμπέρ­το Φερ­νά­ντες και Κρι­στί­να Φερ­νά­ντες ως προ­έ­δρου και αντι­προ­έ­δρου στην Αργε­ντι­νή, εκφρά­ζει την κατη­γο­ρη­μα­τι­κή απόρ­ρι­ψη από αυτό το έθνος στις νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες φόρ­μου­λες που εξα­σθε­νί­ζουν, χρε­ώ­νουν και βλά­πτουν σοβα­ρά τον λαό. Η απε­λευ­θέ­ρω­ση του Λού­λα είναι θρί­αμ­βος των λαών και η Κού­βα επα­να­λαμ­βά­νει την έκκλη­ση της για παγκό­σμια κινη­το­ποί­η­ση με  την απαί­τη­ση της πλή­ρους ελευ­θε­ρί­ας, της απο­κα­τά­στα­σης της αθω­ό­τη­τας και των πολι­τι­κών του δικαιωμάτων.

Η δια­φθο­ρά που χαρα­κτη­ρί­ζει τη συμπε­ρι­φο­ρά της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών είναι ήδη αναμ­φι­σβή­τη­τη. Ο αντί­κτυ­πος της στους λαούς της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής έχει κόστος σε ζωές, πόνο, αστά­θεια και οικο­νο­μι­κές ζημίες. 

Στη δραματική συγκυρία που περνά η περιοχή και ο κόσμος, η Κούβα επαναβεβαιώνει τις αρχές της κυριαρχίας, της μη παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών και του δικαιώματος κάθε λαού να επιλέγει και να οικοδομεί ελεύθερα το πολιτικό του σύστημα, σε ένα περιβάλλον ειρήνης, σταθερότητας και δικαιοσύνης, χωρίς απειλές, επιθέσεις ή μονομερή εξαναγκαστικά μέτρα και καλεί στην εκπλήρωση της Διακήρυξης της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής σε ζώνη ειρήνης.

Η Κού­βα θα συνε­χί­σει να εργά­ζε­ται στο δρό­μο ενο­ποί­η­σης της Δικής μας Αμε­ρι­κής,  η οποία περι­λαμ­βά­νει την πραγ­μα­το­ποί­η­ση όλων των προ­σπα­θειών ώστε η Κοι­νό­τη­τα των Χωρών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής (CELAC), στην οποία σύντο­μα θα ανα­λά­βει την προ­ε­δρία το Μεξι­κό, να συνε­χί­σει να προ­ω­θεί τα κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα των εθνών μας ενι­σχύ­ο­ντας την ενό­τη­τα μέσα στην διαφορετικότητα.

Μπροστά στην αδυσώπητη επίθεση των πλέον αντιδραστικών δυνάμεων στο ημισφαίριο, η Κούβα προτάσσει την αδιάκοπη αντίσταση του λαού της μαζί με τη βούληση να υπερασπιστεί την ενότητα του έθνους, τις κοινωνικές του κατακτήσεις, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του, και τον σοσιαλισμό, με κάθε κόστος που θα απαιτηθεί. Θα το κάνουμε με αισιοδοξία και ακλόνητη εμπιστοσύνη στη νίκη, που μας έδωσε ο Comandante en Jefe της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο Ρους, με την καθοδήγηση του Πρώτου Γραμματέα του Κόμματός μας και Αρχηγού του Στρατού, Ραούλ Κάστρο Ρουζ, και την ηγεσία του Προέδρου Μιγκέλ Ντίας Κανέλ.

Αβά­να, 3 Δεκέμ­βρη 2019

Πηγή |> Granma |> Nuestra América ante la arremetida del imperialismo y de las oligarquías

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκο­πός μας είναι η προ­ώ­θη­ση της δια­λε­κτι­κής – υλι­στι­κής σκέ­ψης στη βάση του Μαρ­ξι­σμού – Λενι­νι­σμού του Επι­στη­μο­νι­κού Σοσια­λι­σμού και του Προ­λε­τα­ρια­κού Διε­θνι­σμού, ανταλ­λάσ­σο­ντας γνώ­σεις, υλι­κό, σκέ­ψεις κι από­ψεις πάνω στην κοσμο­θε­ω­ρία μας, τη στρα­τη­γι­κή και την ιστο­ρι­κή αλή­θεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επα­νέ­λα­βε ο Γκράμ­σι, είναι επα­να­στα­τι­κή – αντικειμενική
• Θεω­ρού­με τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό ανα­γκαίο και επί­και­ρο όσο ποτέ, βάζο­ντας στο μικρο­σκό­πιο και τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα στις χώρες που οικο­δο­μή­θη­κε ο Σοσια­λι­σμός, όπου έγι­νε και η πρώ­τη έφο­δος στον ουρανό
• |> Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog