Η Ιστορία δεν τελείωσε στο Γράμμο…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Ο αντα­γω­νι­σμός ανά­με­σα στο προ­λε­τα­ριά­το και την αστι­κή τάξη είναι πάλη τάξης με τάξη, πάλη που σα φτά­σει στην ανώ­τε­ρη έκφρα­σή της γίνε­ται ολο­κλη­ρω­τι­κή επα­νά­στα­ση. Πρέ­πει, άλλω­στε, να παρα­ξε­νευό­μα­στε που μια κοι­νω­νία θεμε­λιω­μέ­νη πάνω στην αντί­θε­ση των πραγ­μά­των κατα­λή­γει σε μια βίαιη αντί­φα­ση, σε μια σύγκρου­ση σώμα με σώμα σαν τελευ­ταία λύση;»

- Καρλ Μαρξ, «Η αθλιό­τη­τα της φιλο­σο­φί­ας» (1847).

Πέρα­σαν 70 χρό­νια. Ήταν τέτοιες ημέ­ρες, τέλη Αυγού­στου του 1949, όταν στις βου­νο­πλα­γιές του Γράμ­μου γρά­φο­νταν οι τελευ­ταί­ες σελί­δες της τρί­χρο­νης επο­ποι­ί­ας του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας (ΔΣΕ). Η κατά­λη­ψη από τον αστι­κό εθνι­κό στρα­τό των υψω­μά­των του Κάμε­νικ σήμα­νε την συντε­ταγ­μέ­νη υπο­χώ­ρη­ση των αντάρ­τι­κων δυνά­με­ων του ΔΣΕ προς τη Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία της Αλβανίας.

Απέ­να­ντι στις ισχυ­ρό­τα­τες δυνά­μεις του αστι­κού στρα­τού και των αμε­ρι­κα­νών ιμπε­ρια­λι­στών, απέ­να­ντι σε βομ­βαρ­δι­στι­κά αερο­σκά­φη και βόμ­βες ναπάλμ, οι αντάρ­τες και αντάρ­τισ­σες, μαχη­τές και μαχή­τριες του ΔΣΕ αντι­πα­ρέ­τα­ξαν απα­ρά­μιλ­λο ηρω­ϊ­σμό και γεν­ναιό­τη­τα σφρα­γί­ζο­ντας, με την ψυχή και το αίμα τους, την κορύ­φω­ση της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα του 20ου αιώνα.

Η τρί­χρο­νη επο­ποι­ία του ΔΣΕ (1946–1949) απο­τέ­λε­σε το ανα­πό­φευ­κτο απο­τέ­λε­σμα της όξυν­σης της ταξι­κής πάλης τη δεδο­μέ­νη ιστο­ρι­κή περί­ο­δο. Η συγκρό­τη­ση και δρά­ση του ΔΣΕ ήταν πρά­ξη βαθιά δημο­κρα­τι­κή, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή και πατριω­τι­κή απέ­να­ντι στις επι­διώ­ξεις της εγχώ­ριας αστι­κής τάξης και των αγγλο­α­με­ρι­κα­νών ιμπε­ρια­λι­στών συμ­μά­χων της.

Η συγκρό­τη­ση και ένο­πλη δρά­ση του ΔΣΕ ήταν η απά­ντη­ση του λαϊ­κού κινή­μα­τος απέ­να­ντι στους εκβια­σμούς των αστών και των συμ­μά­χων τους. Άλλω­στε, όταν ο λαός βρί­σκε­ται μπρο­στά στον κίν­δυ­νο της τυραν­νί­ας, δεν έχει πολ­λές επι­λο­γές – ή θα δια­λέ­ξει τις αλυ­σί­δες, ή τα όπλα.

Για τη δημιουρ­γία του ΔΣΕ, το Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ ανα­φέ­ρει χαρακτηριστικά:

«Αντι­κει­με­νι­κά, ο ΔΣΕ ήταν προ­ϊ­όν μιας σκλη­ρής ταξι­κής σύγκρου­σης που είχε τις ρίζες της στην επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση που δια­μορ­φώ­θη­κε κατά την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελλά­δας, με την απο­φα­σι­στι­κή ένο­πλη δρά­ση του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ υπό την καθο­δή­γη­ση του ΚΚΕ. H εγχώ­ρια αστι­κή τάξη γνώ­ρι­σε τότε το μεγα­λύ­τε­ρο κίν­δυ­νο για την κυριαρ­χία της, την οποία στή­ρι­ζε το σύνο­λο των πολι­τι­κών δυνά­με­ων («δεξιών» και «κεντρώ­ων»), σε συμ­μα­χία με τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη της Μ. Βρε­τα­νί­ας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρα­τιω­τι­κή, οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή ενί­σχυ­ση των ξένων συμ­μά­χων της, η αστι­κή τάξη στην Ελλά­δα δεν θα μπο­ρού­σε να νική­σει» (Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ, Τόμος Β2, σελ. 494, 2018 «Σύγ­χρο­νη Εποχή»).

Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα της περιό­δου της ΕΑΜι­κής Αντί­στα­σης και του αγώ­να του ΔΣΕ πιστο­ποιεί πως εργά­τες και καπι­τα­λι­στές έχουν εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τα συμ­φέ­ρο­ντα. Ανα­δεί­χθη­κε περί­τρα­να η αδή­ρι­τη ανά­γκη για την ολι­κή, τελε­σί­δι­κη χει­ρα­φέ­τη­ση της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των από την επιρ­ροή των αστών και των κομ­μά­των τους.

«Ο ΔΣΕ - ανα­φέ­ρει το Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας - είναι η πιο τρα­νή από­δει­ξη ότι οι κοι­νω­νι­κές αντι­θέ­σεις δε χωρά­νε στα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα της λεγό­με­νης “εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας” και της κατάρ­γη­σης των ταξι­κών δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών». Από­σταγ­μα της δρά­σης του ΔΣΕ, όπως και πριν αυτόν του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, απο­τε­λεί η δυνα­τό­τη­τα του εργα­ζό­με­νου λαού να σπά­σει τις αλυ­σί­δες της καπι­τα­λι­στι­κής τυραν­νί­ας, να συγκρο­τη­θεί σε «τάξη καθ’ εαυ­τήν» με σκο­πό την ανα­τρο­πή του σάπιου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος.

«Ο Γράμ­μος είν’ λίγο τραχύς
οι άνθρω­ποι τον γλυκαίνουν/
Τους βάρ­βα­ρους σκοτώνουμε
μικραί­νου­με τη νύχτα/
Κι απ’ το μπα­ρού­τι πιο κουτοί
μας αγνο­ούν οι εχθροί μας/
Δεν ξέρουν τίπο­τα απ’ τον άνθρω­πο, ούτε απ’ την έξο­χη τη δύνα­μή του/ Η καρ­διά μας στιλ­βέ­νει την πέτρα».

- Πωλ Ελυάρ (1895–1952).

Η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη μπο­ρεί να κέρ­δι­σε τη μάχη απέ­να­ντι στο ΔΣΕ το 1949. Δεν στα­μά­τη­σε ωστό­σο ούτε στιγ­μή, εδώ και δεκα­ε­τί­ες, την εκστρα­τεία κατα­συ­κο­φά­ντη­σης του ένο­πλου λαϊ­κού αγώ­να. Τόνοι λάσπης, αντι­κομ­μου­νι­στι­κής ψευ­δο­λο­γί­ας και ιστο­ρι­κής δια­στρέ­βλω­σης χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν και χρη­σι­μο­ποιού­νται από την αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία και τους πάσης φύσης λακέ­δες της αντί­δρα­σης στην επι­χεί­ρη­ση σπί­λω­σης των «κομ­μου­νι­στο­συμ­μο­ρι­τών» όπως απο­κα­λούν – στη χυδαία διά­λε­κτο τους- τους μαχη­τές του ΔΣΕ.

Για­τί, όμως, συνε­χί­ζε­ται, 70 χρό­νια μετά, η ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή επί­θε­ση των αστι­κών επι­τε­λεί­ων απέ­να­ντι στους «συμ­μο­ρί­τες» του ΔΣΕ, απέ­να­ντι στο ΚΚΕ και την ιστο­ρία του; Αφού, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται, ο «κομ­μου­νι­σμός έχει πεθά­νει» και η ταξι­κή πάλη είναι «ανα­χρο­νι­σμός», για­τί σπα­τα­λούν τόση μελά­νη προ­κει­μέ­νου να συκο­φα­ντή­σουν κάτι που θεω­ρούν «τελειω­μέ­νο» και «ξεπε­ρα­σμέ­νο»;

Η απά­ντη­ση είναι ξεκά­θα­ρη: Οι «νικη­τές» της περιό­δου 1946–1949, η αστι­κή τάξη, γνω­ρί­ζει ότι η νίκη της αυτή είναι προ­σω­ρι­νή. Γι’ αυτό χτυ­πά­νε το παρελ­θόν, έχο­ντας στραμ­μέ­νο το βλέμ­μα στο μέλ­λον. Ξέρουν καλά ότι παρά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές και τα πισω­γυ­ρί­σμα­τα της ιστο­ρί­ας, η αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου-εργα­σί­ας είναι ανει­ρή­νευ­τη και πως οι σοσια­λι­στι­κές επα­να­στά­σεις θα επα­νέλ­θουν στο προ­σκή­νιο τον 21ο αιώνα.

Γνω­ρί­ζουν, εν τέλει, πως τον Αύγου­στο του 1949 κέρ­δι­σαν μια μάχη, αλλά όχι τον πόλε­μο. Η Ιστο­ρία δεν τελεί­ω­σε στο Γράμμο…

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.