Η κρυφή γοητεία του οπορτουνισμού της Αντ.Αρ.Συ.Α.

Επι­μέ­λεια Ομά­δα ¡H.lV.S! //

Η Αντ.Αρ.Συ.Α. — Αντικα­πι­τα­λι­στι­κή Αριστε­ρή Συνερ­γα­σία για την Ανατρο­πή, από­γο­νος ουσια­στι­κά του ΝΑΡ στή­θη­κε τυπι­κά πριν 10 χρό­νια (22-Μαρ-2009) και έχει αυτο­α­να­κη­ρυ­χτεί σε παρά­τα­ξη (κίνη­μα) «της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής & κομ­μου­νι­στι­κής Aρι­στε­ράς, ως Μέτω­πο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, επα­να­στα­τι­κής, κομ­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς και της ριζο­σπα­στι­κής Οικο­λο­γί­ας» με τα αστι­κά ΜΜΕ να της δίνουν κι άλλα γαλό­νια τοπο­θε­τώ­ντας την στην «ανα­τρε­πτι­κή αρι­στε­ρά». Στις δημο­τι­κές & περι­φε­ρεια­κές εκλο­γές εμφα­νί­ζο­νται με διά­φο­ρα ονό­μα­τα συνή­θως (1^ο συν­θε­τι­κό) ως «ανυ­πό­τα­κτοι» ενώ στους φοι­τη­τές σαν ΕΑΑΚ (φθί­νου­σα δύνα­μη στα ΑΕΙ και ασή­μα­ντη στα ΤΕΙ). Κοι­νός παρο­νο­μα­στής η αντιΚ­ΚΕ δρά­ση της.

Για την ιστο­ρία: συμ­με­τεί­χαν αρχι­κά Αρι­στε­ρή Συσπεί­ρω­ση, ΕΚΚΕ, ΝΑΡ ‑για την Κομ­μου­νι­στι­κή Απε­λευ­θέ­ρω­ση, η Νεο­λαία Κομ­μου­νι­στι­κή Απε­λευ­θέ­ρω­ση (ΝΚΑ), οι Οικο­λό­γοι Εναλ­λα­κτι­κοί, η ΟΚΔΕ-Σπάρ­τα­κος, το ΣΕΚ και η Ενω­τι­κή Πρω­το­βου­λία Παρέμ­βα­σης & Δια­λό­γου, ήδη από τον πρώ­το χρό­νο απο­χώ­ρη­σε η ΟΚΔΕ, το 2013 η Κομ­μου­νι­στι­κή Ανα­νέ­ω­ση και το 2015 προ­κει­μέ­νου να συνερ­γα­στούν εκλο­γι­κά με τη «ΛαΕ» οι ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ (πιθα­νά και άλλοι που μας δια­φεύ­γουν). Θυμί­ζου­με πως το 2012 έκα­νε πρό­τα­ση για «κοι­νή δρά­ση της Αρι­στε­ράς» με επι­στο­λή της προς το ΚΚΕ (και ‑όπως η ίδια λέει στον ΣΥΡΙΖΑ…) στην οποία το ΚΚΕ απά­ντη­σε πολι­τι­κά και στις τελευ­ταί­ες βου­λευ­τι­κές (Σεπ-2015) συνερ­γά­στη­κε με τους τρο­τσκι­στές (ΕΕΚ). Πρό­σφα­τα σε δια­κή­ρυ­ξη με πολ­λά «αντί» ‑ως συνή­θως, «για μια πλα­τιά συσπεί­ρω­ση αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών / αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών / αντιΕΕ δυνά­με­ων» μας πλη­ρο­φο­ρούν ότι «Το 2018 τέλειω­σε με τα «κίτρι­να γιλέ­κα» να συμ­βο­λί­ζουν και να συμπυ­κνώ­νουν όλους τους φόβους των κυρί­αρ­χων τάξε­ων για το μέλ­λον των ευρω­παϊ­κών καπι­τα­λι­σμών και της ίδιας της Ε.Ε.» και επί­σης «Το δικό μας “έξω από την ΕΕ” εμπνέ­ε­ται από τα μεγά­λα διε­θνι­στι­κά κινή­μα­τα κατά της καπι­τα­λι­στι­κής παγκο­σμιο­ποί­η­σης από την Γένο­βα έως σήμε­ρα» και άλλα παρό­μοια, που ‑και αυτό δεν είναι και­νούρ­γιο αυτό, δεί­χνουν ανά­γλυ­φα ποιο είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το «επα­να­στα­τι­κό υπο­κεί­με­νο» της Αντ.Αρ.Συ.Α. Έτσι κι αλλιώς το πρό­γραμ­μά της (βλ |> Πολι­τι­κή Από­φα­ση 1ης Συν­διά­σκε­ψης) «με πολι­τι­κό στό­χο την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή της επί­θε­σης, δηλ εκεί­νο το σύνο­λο από μετα­βα­τι­κούς στό­χους που σήμε­ρα ορί­ζουν πραγ­μα­τι­κά τη ρήξη με την κυρί­αρ­χη πολι­τι­κή από αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή σκο­πιά ‑στό­χους ταυ­τό­χρο­να άμε­σους αλλά και “μετά­βα­σης” προς την επα­νά­στα­ση για μια άλλη κοι­νω­νι­κή οργά­νω­ση, με την ίδια την εμπει­ρία και τη δρά­ση των μαζών», μιλά­ει για «παύ­ση πλη­ρω­μών — δια­γρα­φή του δημό­σιου, αλλά και του ιδιω­τι­κού χρέ­ους, έξο­δο από το ευρώ με επι­στρο­φή σε εθνι­κό νόμι­σμα, ρήξη και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή απο­δέ­σμευ­ση από την ΕΕ (;;) εθνι­κο­ποί­η­ση και κρα­τι­κο­ποί­η­ση με εργα­τι­κό έλεγ­χο και χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση όλων των τρα­πε­ζών και των επι­χει­ρή­σε­ων στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας, στην προ­ο­πτι­κή της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σής τους, ριζι­κή ανα­δια­νο­μή του πλού­του υπέρ της εργα­σί­ας και σε βάρος των καπι­τα­λι­στών» και άλλα όπως πχ. «Ανα­τρο­πή από τον δημο­κρα­τι­κά οργα­νω­μέ­νο λαό, οποιασ­δή­πο­τε κυβέρ­νη­σης η οποία ψηφί­ζει και εφαρ­μό­ζει μνη­μό­νια» κά ‑όλ’ αυτά μετα­βαί­νο­ντας προς την επα­νά­στα­ση (!!). Συνειρ­μι­κά, επει­δή να μην το ξεχνά­με, πριν κάποια χρό­νια, σε συγκε­κρι­μέ­νη φάση ανά­πτυ­ξης του ΚΜΚ στη χώρα μας, δεν υπήρ­χαν ιδιω­τι­κές τρά­πε­ζες και όλες σχε­δόν οι επι­χει­ρή­σεις στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας ήταν κρα­τι­κές, βρε­θή­κα­με στο παρά πέντε, αλλά κάτι πρέ­πει να συνέ­βη και «δεν έτυ­χε», ούτε «πέτυ­χε».

«ΑΝΤΙ», «ΑΝΤΙ…» ή καραμπινάτος οπορτουνισμός;

Οι εκλο­γές του 2012 ήρθαν να επι­βε­βαιώ­σουν την εκτί­μη­ση ‑προει­δο­ποί­η­ση του ΚΚΕ για την επι­χει­ρού­με­νη αντι­δρα­στι­κή ανα­μόρ­φω­ση του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος: Ο παλιός δικομ­μα­τι­σμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έλα­βε τέλος, δίνο­ντας τη θέση του σ’ έναν κεντρο­δε­ξιό πόλο με πυρή­να τη ΝΔ και έναν κεντρο­α­ρι­στε­ρό με πυρή­να το ΣΥΡΙΖΑ, με συντο­νι­σμέ­νη επι­δί­ω­ξη να εντα­χθεί και το ΚΚΕ στον κεντρο­α­ρι­στε­ρό ή «αρι­στε­ρό» πόλο, ώστε να ακυ­ρω­θεί οποιοσ­δή­πο­τε μελ­λο­ντι­κός κίν­δυ­νος από την ανά­πτυ­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και της λαϊ­κής συμ­μα­χί­ας του σε γραμ­μή σύγκρου­σης-ρήξης-ανα­τρο­πής. Γι’ αυτό άλλω­στε στην προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δο και ύστε­ρα από αυτήν η πρό­τα­ση του ΣΥΡΙΖΑ για δημιουρ­γία κυβέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς αξιο­ποι­ή­θη­κε ως μοχλός για την άσκη­ση πίε­σης στο ΚΚΕ, προ­κει­μέ­νου να προ­σαρ­μό­σει τη στρα­τη­γι­κή του στα πλαί­σια της εξου­σί­ας του κεφαλαίου.

Πρό­κει­ται την ‑σε συνέ­χεια της «εθνι­κής ευρεί­ας απο­δο­χής» του 2011 (παραί­τη­ση Παπαν­δρέ­ου …Παπα­δή­μος, συμ­φω­νία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ & ΛαΟΣ) τρι­κομ­μα­τι­κή κυβέρ­νη­ση Σαμα­ρά (ΝΔ, ΠΑ.ΣΟ.Κ. & ΔημΑρ) σε διά­φο­ρες παραλ­λα­γές, που επέ­ζη­σε μέχρι την «1^η φορά αρι­στε­ρά» τον Ιαν- 2015

Από την αρχή φάνη­κε ο νέος ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, να οδη­γεί αργά ή γρή­γο­ρα στην ανά­δει­ξη του αστι­κού σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού δια­χει­ρι­στι­κού χαρα­κτή­ρα της πολι­τι­κής του πρό­τα­σης, τρο­φο­δο­τώ­ντας ανα­κα­τα­τά­ξεις τόσο στο εσω­τε­ρι­κό του, όσο και στον ευρύ­τε­ρο οπορ­του­νι­στι­κό χώρο: όπως έγρα­ψε η «Ισκρα» «…το κύριο πρό­βλη­μα για την αρι­στε­ρά είναι πώς θα κατα­φέ­ρει να μορ­φο­ποι­ή­σει έναν τρί­το, ανύ­παρ­κτο σήμε­ρα, πόλο, ο οποί­ος θα ανα­λά­βει να σηκώ­σει το βάρος των επερ­χό­με­νων συγκρού­σε­ων…»,  δια­μορ­φώ­νο­ντας δηλ. κάτι πιο δια­κρι­τό στο οπορ­του­νι­στι­κό ρεύ­μα και υπο­στη­ρί­ζο­ντας παράλ­λη­λα πως υπάρ­χει «ανά­γκη μιας αρι­στε­ρής κρι­τι­κής στο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που το ΚΚΕ, έτσι κι αλλιώς, έχει στα­θεί ανί­κα­νο να κάνει… η ίδια η ζωή θα ζητά έναν αρι­στε­ρό πόλο οργά­νω­σης της λαϊ­κής πάλης και αφο­μοί­ω­σης της πεί­ρας από την πάλη αυτή, που, δυστυ­χώς, το ΚΚΕ με την πορεία που έχει πάρει και τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά που έχει πλέ­ον παγιο­ποι­ή­σει, δε δεί­χνει ότι μπο­ρεί να παίξει».

Στις ζυμώ­σεις αυτές ‑πέρα από το «Αρι­στε­ρό Ρεύ­μα» του ΣΥΝ, το (πάλαι ποτέ) «Μέτω­πο αλλη­λεγ­γύ­ης και ανα­τρο­πής» με επι­κε­φα­λής τον Αλα­βά­νο καθο­ρι­στι­κό ρόλο έπαι­ξαν οι δυνά­μεις του ΝΑΡ / Αντ.Αρ.Συ.Α., όλοι αυτοί έχουν παρα­πλή­σιες βασι­κές θέσεις, με  αλλη­λο­προ­βο­λή, κάνουν κοι­νές εκδη­λώ­σεις κλπ «fair play», ενώ προ­ε­κλο­γι­κά «ανι­χνεύ­τη­κε» μέχρι και το ενδε­χό­με­νο κοι­νής εκλο­γι­κής καθό­δου της Αντ.Αρ.Συ.Α. & ΜΑΑ: αν πάμε λίγο «στα παλιά» π.χ. το ΝΑΡ από το 1990, όπως εν πολ­λοίς κάνει σήμε­ρα και το «παι­δί» του απέρ­ρι­ψε το μαρ­ξι­σμό-λενι­νι­σμό και τη δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του, πρό­βαλ­λε αναρ­χο­αυ­τό­νο­μες-φιλε­λεύ­θε­ρες ‑αστι­κές στην ουσία, αντι­λή­ψεις για το «κόμ­μα», για την «πρω­το­πο­ρία» και για την «τάξη», μιλώ­ντας ‑όπως και σήμε­ρα για μια θολή «εργα­τι­κή δημο­κρα­τία» «διπλή φύση» (της εργα­τι­κής τάξης), για στά­διο «ολο­κλη­ρω­τι­κού καπι­τα­λι­σμού», απορ­ρί­πτο­ντας τη θεω­ρία του Λένιν για τον «ιμπε­ρια­λι­σμό ως ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού» καθώς και το βαθύ­τε­ρο νόη­μα του «σαπί­ζει και πεθαί­νει» απορ­ρί­πτο­ντας παράλ­λη­λα την έννοια «Κόμ­μα» ‑πολύ περισ­σό­τε­ρο εκεί­νο του νέου τύπου, εφευ­ρί­σκο­ντας νεό­κο­πους όρους χωρίς περιε­χό­με­νο, όπως πχ. «νεο­μπολ­σε­βι­κι­σμός».)

Δεν είναι τυχαίο επί­σης ότι η Αντ.Αρ.Συ.Α. υπο­δέ­χτη­κε με διθυ­ράμ­βους την ενί­σχυ­ση του Συρι­ζα και προ­τού γίνει κυβέρ­νη­ση και στη συνέ­χεια, κάνο­ντας γαρ­γά­ρα την επι­χει­ρου­μέ­νη ανα­μόρ­φω­ση του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, κρύ­βο­ντας τις επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης για ανα­χαί­τι­ση της ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης με την εκστρα­τεία εγκλω­βι­σμού των λαϊ­κών στρω­μά­των στην αστι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή-πολι­τι­κή επιρ­ροή μέσω απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κών, εκβια­στι­κών διλημ­μά­των και αυτα­πα­τών (|>στην από­φα­ση του Πανελ­λα­δι­κού Συντο­νι­στι­κού της Αντ.Αρ.Συ.Α., το Μάη του 2012, ανα­φέ­ρε­ται χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα απο­τε­λεί μια σημα­ντι­κή νίκη του λαού που επι­φύ­λα­ξε μια συντρι­πτι­κή ήττα στο “μαύ­ρο μέτω­πο” του Μνη­μο­νί­ου και στρά­φη­κε κατά κύριο λόγο στην αρι­στε­ρά […] Η ενί­σχυ­ση της αρι­στε­ράς, η μεγα­λύ­τε­ρη από το 1958, είναι καρ­πός της συσ­σω­ρευ­μέ­νης οργής και αγα­νά­κτη­σης από τις πολι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων […] Το μήνυ­μα της κάλ­πης δίνει μεγα­λύ­τε­ρη αυτο­πε­ποί­θη­ση στους εργα­ζό­με­νους και όλο το λαό για να κλι­μα­κώ­σουν τους αγώ­νες τους»).

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ «ΑΜΕΣΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ»
ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ

Οι δυνά­μεις ΝΑΡ/ Αντ.Αρ.Συ.Α. ‑όπως ήδη ειπώ­θη­κε εισα­γω­γι­κά κάλε­σαν (το 2012) το ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣυΡιζΑ σε κοι­νή δρά­ση με συγκε­κρι­μέ­νο «περιε­χό­με­νο-πλαί­σιο», που συμπυ­κνώ­νε­ται στην «Ανα­δια­νο­μή του πλού­του υπέρ των εργα­ζο­μέ­νων»: αυτό συμπί­πτει σε βασι­κούς της στό­χους με μια νεο­κεϋν­σια­νή (αστι­κή) γραμ­μή δια­χεί­ρι­σης της οικο­νο­μι­κής κρί­σης για λόγους προ­φα­νείς (ανα­φέ­ρα­με και παρα­πά­νω) …δε συνι­στά μετα­τρο­πή της παρα­γω­γής σε λαϊ­κή περιου­σία για­τί όχι μόνο δεν καταρ­γεί το κεφά­λαιο, αλλά αντί­θε­τα προ­ε­τοι­μά­ζει νέους κύκλους ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, απαλ­λάσ­σο­ντας καπι­τα­λι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις από τα βάρη της κρί­σης, η καπι­τα­λι­στι­κή κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση, είτε με τη μορ­φή της κρα­τι­κο­ποί­η­σης είτε με τη μορ­φή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, εξυ­πη­ρε­τεί τη διευ­ρυ­μέ­νη ανα­πα­ρα­γω­γή του κεφα­λαί­ου και όχι τις λαϊ­κές ανά­γκες κλπ. (βλ και τις ‑από κοι­νού με το ΣΥΡΙΖΑ, θριαμ­βο­λο­γί­ες τους, για το πέρα­σμα μέρους του μετο­χι­κού πακέ­του της πετρε­λαϊ­κής YPF υπό κρα­τι­κό έλεγ­χο από την Κρι­στί­να Κίρ­χνερ στην Αργε­ντι­νή), όσο για την έξο­δο από το ευρώ, στις παρού­σες συν­θή­κες «στην προ­ο­πτι­κή εξό­δου σε επό­με­νη φάση» όπως λένε, αυτή θα ήταν κατα­στρο­φι­κή για τη λαϊ­κή οικο­γέ­νεια, ενώ θα βόλευε και μερί­δα του ντό­πιου και ξένου κεφα­λαί­ου (|> ΣΣ βλ σχετ. §¶ «Για την πιθα­νό­τη­τα εξό­δου της Ελλά­δας απο ευρω­ζώ­νη-ΕΕ» από την εισή­γη­ση της ΚE του ΚΚE στο 20ο Συνέ­δριο). Να θυμί­σου­με πως το Μάιο του 2012 έχου­με έκκλη­ση ηγε­τι­κής ομά­δας της Αντ.Αρ.Συ.Α. για «κοι­νό εκλο­γι­κό μέτω­πο με τον ΣΥΡΙΖΑ» και το Νοέμ­βρη του ίδιου χρό­νου ο Δ. Στρα­τού­λης ‑ένα βήμα πιο μπρο­στά ζητά­ει «συμπα­ρά­τα­ξη ΣυΡι­ζΑ, ΚΚΕ και Αντ.Αρ.Συ.Α.»

Επί­σης: πρω­το­κλα­σά­τα στε­λέ­χη της (εν είδει προ­σω­πι­κο­τή­των) υπο­γρά­φουν το συλ­λο­γι­κό κεί­με­νο «Διά­σω­ση του λαού και όχι διά­σω­ση του ευρώ», για το πως βλέ­πουν την «πραγ­μα­τι­κή εθνι­κή-λαϊ­κή κυριαρ­χία», όπου η «ρήξη με την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση» και η «παρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της οικο­νο­μί­ας σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή-φιλο­λαϊ­κή κατεύ­θυν­ση», …«Προ­ϋ­πο­θέ­τει υιο­θέ­τη­ση εθνι­κού νομί­σμα­τος και Εθνι­κο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συστή­μα­τος και πριν απ’ όλα της Τρά­πε­ζας της Ελλά­δος, με στό­χο να στη­ρι­χθεί η εγχώ­ρια παρα­γω­γή και να επι­βλη­θούν αυστη­ροί έλεγ­χοι στην κίνη­ση των κεφα­λαί­ων. Γεν­ναία ανα­δια­νο­μή του πλού­του (;;) για να ενι­σχυ­θεί το εισό­δη­μα των εργα­ζο­μέ­νων και να τονω­θεί η εσω­τε­ρι­κή αγο­ρά. Προ­ϋ­πο­θέ­τει τον πλή­ρη δημό­σιο (;;) έλεγ­χο στους στρα­τη­γι­κούς τομείς της οικο­νο­μί­ας. Ολό­κλη­ρη η παρα­γω­γι­κή μηχα­νή της χώρας πρέ­πει ‑βασι­σμέ­νη σε προ­γράμ­μα­τα δημο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων και στον εργα­τι­κό κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο (;;) — να προ­σα­να­το­λι­στεί στην ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών». Δηλα­δή πάλι έξο­δος από το ευρώ σε καπι­τα­λι­στι­κό περι­βάλ­λον, από τη σκο­πιά της προ­στα­σί­ας της εγχώ­ριας καπι­τα­λι­στι­κής παρα­γω­γής, που θα σημαί­νει ή σύν­δε­ση με νόμι­σμα άλλου ιμπε­ρια­λι­στι­κού κέντρου ή έντα­ξη σ’ ένα νέο κοι­νό νόμι­σμα (ΣΣ |> συζη­τιό­τα­νε πολύ τότε το «ευρώ του νότου» …ήταν και οι Podemos στο παι­χνί­δι). Όλα αυτά φάνη­καν πιο καθα­ρά το 2015 όταν ‑στον αντί­πο­δα της θέσης του ΚΚΕ, μαζί  με τους «δεν πλη­ρώ­νω», «Μ.ΑΡ.Σ.», «εργα­τι­κό αγώ­να» κά, αιτιο­λο­γού­σαν τη στά­ση τους κατά το δημο­ψή­φι­σμα ΝΑΙ-ΟΧΙ (που έτσι κι αλλιώς, ανε­ξαρ­τή­τως «απο­τε­λέ­σμα­τος», θα κατέ­λη­γε ‑όπως είχε προει­δο­ποι­ή­σει το ΚΚΕ σε ένα μεγά­λο ΝΑΙ σε όλα), όπου μάλι­στα στη σχε­τι­κή της επί­ση­μη ανα­κοί­νω­ση η Αντ.Αρ.Συ.Α. ανα­φέ­ρει και ότι «Απο­τε­λεί ένα βήμα μπρο­στά για όλους όσους παλέ­ψα­με και παλεύ­ου­με ενά­ντια σε παλιά και νέα Μνη­μό­νια». Επί­σης το γνω­στό στέ­λε­χός της Π. Παπα­κων­στα­ντί­νου έγρα­ψε «Για να είμα­στε δίκαιοι: Δεν εννο­ού­με ότι είναι εξ ορι­σμού εσφαλ­μέ­νη η προ­σπά­θεια του ΣΥΡΙΖΑ να προ­βά­λει μια γραμ­μή, ας το πού­με έτσι, “του καλού ευρώ”- ενός εκ θεμε­λί­ων μετα­σχη­μα­τι­σμού της ευρω­ζώ­νης, που θα στη­ρι­ζό­ταν σε μεγά­λες μετα­φο­ρές πόρων και τεχνο­γνω­σί­ας από τις ισχυ­ρό­τε­ρες στις ασθε­νέ­στε­ρες χώρες, στη γεν­ναία ανα­δια­νο­μή εισο­δή­μα­τος υπέρ των λαϊ­κών στρω­μά­των σε πανευ­ρω­παϊ­κή κλίμακα…»

Συμπέ­ρα­σμα: η ανοι­χτά από τότε εμφα­νώς δια­χει­ρι­στι­κή στρα­τη­γι­κή του ΣΥΡΙΖΑ, καμου­φλά­ρε­ται από την Αντ.Αρ.Συ.Α. ‑μέσα από μια επι­δερ­μι­κή κρι­τι­κή, με ένα μαν­δύα από «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά συν­θή­μα­τα», σε ένα είδος προ­γράμ­μα­τος μιας (δήθεν)  «κυβέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς», έτσι ώστε να ασκεί και «αρι­στε­ρή δια­κυ­βέρ­νη­ση» ενώ παράλ­λη­λα υπάρ­χει ένας συνε­χής διά­λο­γος και από κοι­νού πρω­το­βου­λί­ες (σύστα­ση του «Αρι­στε­ρού Βήμα­τος Δια­λό­γου», η «Πρω­το­βου­λία Αρι­στε­ρών Οικο­νο­μο­λό­γων», η «Πρω­το­βου­λία για τη συγκρό­τη­ση Επι­τρο­πής Λογι­στι­κού Ελέγ­χου», η «Πρω­το­βου­λία κατά του Ευρώ» κ.ά.) Οι δυνά­μεις τους επί­σης συνερ­γά­στη­καν στε­νά στο κίνη­μα, πρώτ’ απ’ όλα στο εργα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό, αλλά και στα πανε­πι­στή­μια, στους χώρους εκπαί­δευ­σης γενι­κό­τε­ρα και αλλού, σε πολ­λές περι­πτώ­σεις μάλι­στα η συνερ­γα­σία φτά­νει μέχρι και τη συγκρό­τη­ση κοι­νών σχημάτων.

Με βάση τα παρα­πά­νω γίνε­ται φανε­ρό ότι η «έκκλη­ση» για κοι­νή δρά­ση δε βρί­σκε­ται σε κατεύ­θυν­ση σύγκρου­σης με το κεφά­λαιο και την εξου­σία του, αλλά κινεί­ται σε γραμ­μή ενσω­μά­τω­σης. Εξυ­πη­ρε­τεί την επι­δί­ω­ξη να ασκη­θεί πίε­ση στο ΚΚΕ, προ­κει­μέ­νου να συναι­νέ­σει σε ένα ετε­ρό­κλη­το μέτω­πο «αρι­στε­ρών» και ευρύ­τε­ρων «αντι­μνη­μο­νια­κών» δυνά­με­ων ώστε να ενσω­μα­τω­θεί σε μια σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή γραμ­μή, εγκα­τα­λεί­πο­ντας τη στρα­τη­γι­κή του.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ (δια)ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ;

Δυνά­μεις της Αντ.Αρ.Συ.Α. ανα­φέ­ρο­νται στην ανά­γκη ύπαρ­ξης ενός «άμε­σου πολι­τι­κού προ­γράμ­μα­τος», με ποι­κί­λες απα­ντή­σεις από τις διά­φο­ρες συνι­στώ­σες της και στε­λέ­χη του ΝΑΡ στο εάν πρό­κει­ται για ένα πλαί­σιο άμε­σων αιτη­μά­των πάλης ή ένα «μετα­βα­τι­κό κυβερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα», δηλα­δή στο ερώ­τη­μα «ποιος θα το υλο­ποι­ή­σει» Δελα­στίκ, Βατι­κιώ­της, Π. Παπα­κων­στα­ντί­νου, Α. Ανα­γνω­στά­κης, κά. υπο­στη­ρί­ζουν την ανά­γκη μιας «αρι­στε­ρής», «λαϊ­κής» κυβέρ­νη­σης (προ­φα­νώς αστι­κής), που θα το πραγ­μα­το­ποι­ή­σει, ενώ σε κάποια άλλα κεί­με­να του ΝΑΡ γρά­φουν πως θα το επι­βά­λει στις αστι­κές κυβερ­νή­σεις το μαζι­κό λαϊ­κό κίνη­μα με έναν «εκβια­σμό διαρ­κεί­ας» (πως θα τους πιά­σου­με στον ύπνο δηλα­δή…), επι­βε­βαιώ­νο­ντας την ασα­φή, θολή «εξου­σία των εργα­ζο­μέ­νων» για την οποία μιλή­σα­με παρα­πά­νω που ‑όπως λένε- δια­χω­ρί­ζε­ται τόσο από τη δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου όσο και από τη δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του. Μάλι­στα η συνι­στώ­σα της Αντ.Αρ.Συ.Α. «ΑΡΑΝ» ‑δεί­ξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι… (ΣΣ |> Αριστε­ρή Ανασύν­θε­ση με ιστο­ρι­κή προ­έ­λευ­ση την νεο­λαία του «ΚΚΕ­ες», «ΕΚΟΝ-Ρήγας Φεραί­ος»), το λέει καθα­ρά, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι μια τέτοια κυβέρ­νη­ση δεν είναι αυτο­σκο­πός, αλλά μπο­ρεί να γίνει κρί­κος στην πάλη για το σοσια­λι­σμό: «Αυτά (ΣΣ  |>  τα μέτρα του άμε­σου προ­γράμ­μα­τος) αντι­κει­με­νι­κά ανοί­γουν και το θέμα της εξου­σί­ας. Προ­φα­νώς κάποια από αυτά θα μπο­ρού­σαν να τα πάρουν και αστι­κές κυβερ­νή­σεις ‚ωστό­σο το ερώ­τη­μα της εξου­σί­ας από τη μεριά μιας λαϊ­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής συμ­μα­χί­ας, γίνε­ται  επι­τα­κτι­κό [… ] Ούτε αρκεί να επι­κα­λού­μα­στε ως γενι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή ανα­φο­ρά τη γενι­κή απερ­γία και την ένο­πλη εξέ­γερ­ση, όταν ξέρου­με ότι εδώ και πολ­λές δεκα­ε­τί­ες οποια­δή­πο­τε δια­δι­κα­σία μετα­σχη­μα­τι­σμού σε χώρες με ανα­πτυγ­μέ­νους κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς θεσμούς και ιδε­ο­λο­γι­κούς μηχα­νι­σμούς δεν μπο­ρεί να είναι μια στιγ­μιαία εξε­γερ­τι­κή δια­δι­κα­σία. Η πραγ­μα­τι­κή επε­ξερ­γα­σία μιας σύγ­χρο­νης επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής, μπο­ρεί να περι­λαμ­βά­νει και το ζήτη­μα μιας κυβέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς ή με συμ­με­το­χή της Αρι­στε­ράς όχι ως αυτο­σκο­πό, αλλά ως κομ­μά­τι μιας ευρύ­τε­ρης επα­να­στα­τι­κής διερ­γα­σί­ας […] που θα μπο­ρού­σε να σημα­το­δο­τή­σει… την πραγ­μα­τι­κή στα­δια­κή απο­νέ­κρω­ση των αστι­κών κρα­τι­κών μηχα­νι­σμών, σε μια δια­δι­κα­σία ανα­γκα­στι­κά πρω­τό­τυ­πη» Και όλ’ αυτά όταν ‑μέχρι και σήμε­ρα δίνει και παίρ­νει στα κεί­με­νά τους με τη μορ­φή κυρί­αρ­χης αντί­θε­σης ο όρος / ψευ­το­δί­λημ­μα μνη­μο­νια­κός-αντι­μνη­μο­νια­κός (με την έννοια της κυβέρ­νη­σης, της κοι­νω­νι­κής και οικο­νο­μι­κής ομά­δας, ακό­μα και της προ­ο­πτι­κής εξουσίας).

Παράλ­λη­λα, η προ­βο­λή του «άμε­σου πολι­τι­κού προ­γράμ­μα­τος» της Αντ.Αρ.Συ.Α., συν­δυά­στη­κε με επί­θε­ση ενά­ντια στη γραμ­μή του ΚΚΕ για την εργα­τι­κή-λαϊ­κή εξου­σία, γρά­φο­ντας τα τετριμ­μέ­να περί «2ας παρου­σί­ας», ότι το ΚΚΕ «αφο­πλί­ζει πολι­τι­κά το κίνη­μα  παρα­πέ­μπο­ντας  όλα τα κρί­σι­μα ζητή­μα­τα στη λαϊ­κή οικο­νο­μία — λαϊ­κή εξου­σία», προ­σφέ­ρο­ντας μια ακό­μη υπη­ρε­σία στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα. Χαρα­κτη­ρι­στι­κές και οι θέσεις της βασι­κής συνι­στώ­σας της ‑του ΝΑΡ, σχε­τι­κά με  την κοι­νω­νία του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού προ­ϊ­όν αξιο­ποί­η­σης μεγά­λου μέρους του αστι­κού ιδε­ο­λο­γι­κού οπλο­στα­σί­ου, που ακρι­βώς γι αυτό κατα­λή­γουν ουσια­στι­κά στην άρνη­ση του νέου, ποιο­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κού χαρα­κτή­ρα της σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής οικο­νο­μί­ας κι εξουσίας.

Και επει­δή για εκλο­γές πάμε…

Η συμμετοχή του ΚΚΕ στον εκλογικό πολιτικό αγώνα, η διεκδίκηση ψήφου από τις εργατικές — λαϊκές δυνάμεις δε γίνεται με αυταπάτες για τη δυνατότητα να μετασχηματιστεί το κοινοβούλιο από όργανο της αστικής εξουσίας σε όργανο της εργατικής εξουσίας. Η κυβέρνηση είναι τμήμα του κρατικού μηχανισμού της αστικής τάξης. Συνεπώς κάθε κυβέρνηση στα πλαίσια της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας θα είναι όργανο της δικτατορίας της αστικής τάξης. Η εργατική εξουσία προϋποθέτει την ανατροπή της αστικής εξουσίας, δηλαδή την ανατροπή όλων των θεσμών, των μηχανισμών της, της (οικονομικής) βάσης -αυτό που λέμε «κλειδιά της οικονομίας» και του εποικοδομήματος. Ο ρόλος των αριστερών κυβερνήσεων σε όλες τις εκδοχές τους έχει αποδειχτεί και ιστορικά και θεωρητικά. Οι ρεφορμιστικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες των μαζών μπορεί να δυναμώνουν σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αλλά περιθώρια το κομμουνιστικό κίνημα να επαναλάβει τα ίδια λάθη δεν έχει. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε εκφυλισμό, προδοσία της επανάστασης και των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Αντ.Αρ.Συ.Α. — ΝΑΡ  |>ένας ακόμη Οπορτουνιστικός Πόλος<|

Ο οπορ­του­νι­σμός είναι απο­τέ­λε­σμα της επί­δρα­σης και διείσ­δυ­σης της αστι­κής και μικρο­α­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας στο επα­να­στα­τι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα. Βασι­κά του γνω­ρί­σμα­τα είναι η απόρ­ρι­ψη θεμε­λιω­δών αρχών του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού, η άρνη­ση των νομο­τε­λειών της ταξι­κής πάλης, η άρνη­ση του καθο­δη­γη­τι­κού ρόλου και των αρχών λει­τουρ­γί­ας του ΚΚ, η υιο­θέ­τη­ση πλευ­ρών της αστι­κής και μικρο­α­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας για την ερμη­νεία της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Το ΚΚΕ έχει επί­γνω­ση τόσο της κοι­νω­νι­κής βάσης του οπορ­του­νι­σμού όσο και της νομο­τε­λεια­κής εμφά­νι­σής του. Έχει αντλή­σει συμπε­ρά­σμα­τα από τη μελέ­τη της ιστο­ρί­ας του διε­θνούς και του ελλη­νι­κού κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Αυτά τα συμπε­ρά­σμα­τα επι­βε­βαιώ­νουν την ανά­γκη συνε­χούς και αδιάλ­λα­κτης πάλης απέ­να­ντί του, ως απα­ραί­τη­του όρου για να μπο­ρεί το ΚΚ να προ­ω­θεί τη στρα­τη­γι­κή του, να επι­βε­βαιώ­νει στην πρά­ξη το ρόλο του ως ιδε­ο­λο­γι­κής και πολι­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας της εργα­τι­κής τάξης. Όσον αφο­ρά τους πολι­τι­κούς φορείς του οπορ­του­νι­σμού, επι­βε­βαιώ­νε­ται η ανά­γκη στα­θε­ρής στο­χο­ποί­η­σής τους και όχι η προ­βο­λή τους ως δυνά­μει συμμάχων.

Η Αντ.Αρ.Συ.Α., συν­δυά­ζο­ντας την (υπερ)επαναστατική λογο­κο­πία με μια πρα­κτι­κή που σπέρ­νει αυτα­πά­τες, ευνου­χί­ζει τον ταξι­κό ριζο­σπα­στι­σμό και ως εφε­δρεία αστι­κών δυνά­με­ων όχι μόνο δεν τρο­μά­ζει το ΣυΡι­ζα, αλλά προ­βάλ­λε­ται από αυτόν ως «δημιουρ­γι­κή κρι­τι­κή», ενώ αξιο­ποιεί­ται για τη ρυμούλ­κη­ση αγω­νι­στών στο κυβερ­νη­τι­κό του άρμα.

Παράλ­λη­λα, ακο­λου­θώ­ντας τη διε­θνή πεπα­τη­μέ­νη «νέου επα­να­στα­τι­κού υπο­κει­μέ­νου», αρνεί­ται ουσια­στι­κά το ρόλο του ΚΚ, σαν Κόμ­μα Νέου Τύπου υπο­βαθ­μί­ζο­ντας κι εξι­σώ­νο­ντάς τον με το ρόλο αστι­κών κομ­μά­των, αλλά και συν­δι­κα­λι­στι­κών εργα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων, έτσι το ΚΚ δεν απο­τε­λεί την ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή πρω­το­πο­ρία της εργα­τι­κής τάξης, αλλά απλώς ένα είδος δια­φώ­τι­σης των υπό­λοι­πων (;;) τμη­μά­των του επα­να­στα­τι­κού υποκειμένου.

Και αυτή απο­τε­λεί ειδο­ποιό δια­φο­ρά: το ΚΚ απο­τε­λεί  οργά­νω­ση που απο­τε­λεί­ται από τα πιο πρω­το­πό­ρα, τα πιο συνει­δη­τά στοι­χεία της εργα­τι­κής τάξης και είναι φορέ­ας της συνέ­νω­σης της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας με το εργα­τι­κό κίνη­μα, είναι η συνει­δη­τή οργα­νω­μέ­νη ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­κή πρω­το­πο­ρία της, η ανώ­τα­τη μορ­φή οργά­νω­σής της. Αυτό που δια­φο­ρο­ποιεί το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα από τις άλλες οργα­νώ­σεις της εργα­τι­κής τάξης είναι η συνει­δη­τά σχε­δια­σμέ­νη πάλη για την απαλ­λα­γή από την εκμε­τάλ­λευ­ση, η υπε­ρά­σπι­ση και προ­βο­λή των γενι­κών συμ­φε­ρό­ντων της εργα­τι­κής τάξης ως τάξης ένα­ντι των ιδιαί­τε­ρων συμ­φε­ρό­ντων των επι­μέ­ρους τμη­μά­των της. Η πολι­τι­κή ενό­τη­τα της εργα­τι­κής τάξης, η ενό­τη­τα στη βάση της ιστο­ρι­κής της απο­στο­λής, μπο­ρεί να εκφρα­στεί μόνο με τη συσπεί­ρω­ση της εργα­τι­κής τάξης γύρω από το Κόμ­μα της. Αυτό το καθή­κον δεν μπο­ρεί να το επι­τε­λέ­σει κανέ­να μέτω­πο και κανέ­να τμή­μα του συν­δι­κα­λι­στι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος, ακρι­βώς για­τί η επα­να­στα­τι­κή, ταξι­κή συνεί­δη­ση δεν ανα­πτύσ­σε­ται ούτε ενιαία, ούτε αυθόρ­μη­τα στην εργα­τι­κή τάξη. Αυθόρ­μη­τα η εργα­τι­κή τάξη δε φτά­νει στον αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό, αλλά στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση στον οικο­νο­μι­κό αγώ­να. Η επα­να­στα­τι­κή συνεί­δη­ση «εισά­γε­ται» μέσα στο εργα­τι­κό κίνη­μα από το πρω­το­πό­ρο τμή­μα της τάξης, από το ΚΚ, το οποίο προ­σπα­θεί να συγκε­ντρώ­νει το πρω­το­πό­ρο τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης στις γραμ­μές του και γύρω του, να το προ­ε­τοι­μά­ζει πολύ­πλευ­ρα για την ανα­γκαιό­τη­τα ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­σμού και οικο­δό­μη­σης της σοσια­λι­στι­κής-κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Για να το κάνει αυτό βέβαια, πρέ­πει να κατα­κτά μια σει­ρά χαρα­κτη­ρι­στι­κά: Να σφυ­ρη­λα­τεί δεσμούς με ευρύ­τε­ρες εργα­τι­κές-λαϊ­κές δυνά­μεις, να μην υπο­κύ­πτει σε πιέ­σεις μικρο­α­στι­κού χαρα­κτή­ρα, αλλά και να μην απο­σπά­ται από τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες. Να έχει γνώ­ση των αντι­κει­με­νι­κών παρα­γό­ντων και της περι­πλο­κό­τη­τας δια­μόρ­φω­σης της εργα­τι­κής συνεί­δη­σης στην κάθε περί­πτω­ση. Να έχει συνεί­δη­ση των νομο­τε­λειών της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, των δια­φο­ρε­τι­κών καθη­κό­ντων που απορ­ρέ­ουν γι’ αυτό σε μη επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες και σε συν­θή­κες επα­να­στα­τι­κής κατά­στα­σης. Κόμ­μα το οποίο σε μη επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες θα ετοι­μά­ζε­ται ιδε­ο­λο­γι­κά, πολι­τι­κά, οργα­νω­τι­κά για να μη χάσει την «πυξί­δα» του την κρί­σι­μη στιγ­μή, τη στιγ­μή της εμφά­νι­σης της επα­να­στα­τι­κής κατάστασης.

Το «σύγ­χρο­νο κόμ­μα κομ­μου­νι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης» που ευαγ­γε­λί­ζε­ται το ΝΑΡ δεν έχει καμία σχέ­ση με τα παρα­πά­νω χαρα­κτη­ρι­στι­κά, δεν έχει καμία σχέ­ση με το κόμ­μα νέου τύπου, απο­τε­λεί καρι­κα­τού­ρα κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος, ένα συνον­θύ­λευ­μα οπορ­του­νι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων με κομ­μου­νι­στι­κή ανα­φο­ρά, χωρίς επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα, χωρίς ιδε­ο­λο­γι­κή-πολι­τι­κή ενό­τη­τα, χωρίς επα­να­στα­τι­κές αρχές λει­τουρ­γί­ας. Καθό­λου τυχαία δεν είναι επί­σης η πλή­ρης απου­σία ανα­φο­ράς στην ανα­γκαιό­τη­τα αδιάλ­λα­κτης και συνε­πούς πάλης απέ­να­ντι στον οπορ­του­νι­σμό ως απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για τον επα­να­στα­τι­κό χαρα­κτή­ρα του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος. Το ακρι­βώς αντί­θε­το, ο οπορ­του­νι­σμός –ο οποί­ος έτσι κι αλλιώς θα κυριαρ­χεί στο «σύγ­χρο­νο κόμ­μα κομ­μου­νι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης»– προ­βάλ­λε­ται όχι ως θανά­σι­μος αντί­πα­λος, αλλά ως εν δυνά­μει σύμ­μα­χος, ως όχη­μα «πολι­τι­κής συνερ­γα­σί­ας και μετω­πι­κής συμπόρευσης».

Τα παρα­πά­νω είναι διά­χυ­τα και στην αντί­λη­ψη των  ΝΑΡ-Αντ.Αρ.Συ.Α. για το σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό (σε μια ατα­ξι­κή έως φιλε­λεύ­θε­ρη προ­σέγ­γι­ση του εργα­τι­κού κρά­τους) μέσω θολών δια­τυ­πώ­σε­ων του είδους «παγκοι­νω­νι­κό σχέ­διο» «παν­κοι­νω­νι­κός πανε­θνι­κός σχε­δια­σμός» κλπ όπου οι εργα­ζό­με­νοι κάθε παρα­γω­γι­κής μονά­δας θα έχουν το δικαί­ω­μα ν’ απο­φα­σί­ζουν μέχρι και την έξο­δό τους από αυτά τα «παγκοι­νω­νι­κά» και όλ’ αυτά σε πλή­ρη αντι­στοι­χία με τις αντί­στοι­χες αντι­λή­ψεις για το εποι­κο­δό­μη­μά της … «Κάθε μέλος της εργα­τι­κής κοι­νό­τη­τας έχει το δικαί­ω­μα της κρι­τι­κής και της πολε­μι­κής απέ­να­ντι στην εργα­τι­κή εξου­σία, απέ­να­ντι στα άμε­σα και τα αντι­προ­σω­πευ­τι­κά όργα­νά της, ιδιαί­τε­ρα αν βρί­σκε­ται στη μειο­ψη­φία, ακό­μα και αν είναι ενά­ντια στην επα­νά­στα­ση, με την προ­ϋ­πό­θε­ση ότι δεν εκπρο­σω­πεί ένο­πλη απει­λή απέ­να­ντί της … ελεύ­θε­ρη και ανε­μπό­δι­στη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, η ελεύ­θε­ρη και χωρίς προ­σκόμ­μα­τα λει­τουρ­γία-δρά­ση πολι­τι­κών κομ­μά­των, συμ­με­το­χή στα αντι­προ­σω­πευ­τι­κά όργα­να, ελεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση ιδε­ών και πλη­ρο­φο­ριών, …θεω­ρού­νται αξί­ες απα­ρά­βα­τες» (!!) … ο μικρο­α­στι­σμός της αντί­λη­ψης του ΝΑΡ οδη­γεί ακό­μα και στην ανα­γνώ­ρι­ση της ελευ­θε­ρί­ας δρά­σης ενά­ντια στην επα­νά­στα­ση, αρκεί (sic!) αυτή να μην παίρ­νει μορ­φή ένο­πλης δρά­σης. Η οργά­νω­ση αντε­πα­να­στα­τι­κής δρά­σης από τα υπο­λείμ­μα­τα της παλιάς κοι­νω­νί­ας που παλεύ­ουν λυσ­σα­σμέ­να για την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού ανα­βαθ­μί­ζε­ται ως η ουσία της εργα­τι­κής δημοκρατίας.

Αντ.Αρ.Συ.Α. και Τοπική Διοίκηση

Τελευ­ταία, εν όψει και των εκλο­γών υπάρ­χει ένα μπα­ράζ άρθρων (κάποια επιστημονικο_κοινωνικοφανή — άλλα απλά κατα­γέ­λα­στα) — εις άγρα ψήφων, ψαρεύ­ο­ντας στα θολά νερά, με άξο­να και κοι­νό παρο­νο­μα­στή «ένας είναι ο εχθρός …οι κομ­μου­νι­στές δήμαρ­χοι».

Θυμί­ζου­με πως με βάση τον τελευ­ταίο «Καλ­λι­κρά­τη», η χώρα έχει 324 δήμους (από τους 910 δήμους + 124 κοι­νό­τη­τες του «Καπο­δί­στρια» που είχαν προ­κύ­ψει από συνε­νώ­σεις το 1997 με τον άλλο «Καπο­δί­στρια») και 13 περι­φέ­ρειες, όπου κέρ­δι­σε τη μερί­δα του λέο­ντος η ΝΔ, αλλά έχα­σε στο νήμα την Αττι­κή από το ΣυΡι­ζα, το ίδιο ισχύ­ει και για τους δήμους. Από αυτούς το ΚΚΕ ανα­δεί­χτη­κε διοί­κη­ση σε 5 (Πάτρα, Πετρού­πο­λη, Χαϊ­δά­ρι, Και­σα­ρια­νή και Ικαρία)

Έχου­με ήδη ανα­δεί­ξει κάποιες πλευ­ρές, θα προ­σθέ­σου­με επι­γραμ­μα­τι­κά κάποια ακόμη:

1) Οι «επα­να­στά­τες» της Αντ.Αρ.Συ.Α. για λόγους προ­φα­νείς που ο καθέ­νας κατα­λα­βαί­νει «απα­ξιούν» την ενα­σχό­λη­ση με ΣυΡι­ζα, ΝΔ και «ανε­ξάρ­τη­τους» επι­κε­ντρώ­νο­ντας σχε­δόν απο­κλει­στι­κά στο ΚΚΕ / Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση

2) Με ανα­κοι­νώ­σεις καρ­μπόν καταγ­γέλ­λουν, εκ του ασφα­λούς, τους κόκ­κι­νους δήμαρ­χους (κυρί­ως στην Πάτρα, όπου ισχύ­ει κυριο­λε­κτι­κά το «δύο», ο λαός κι ο Πελε­τί­δης -«ενα­ντί­ον όλων» και στην Και­σα­ρια­νή — λιγό­τε­ρο σε Χαϊ­δά­ρι / Πετρού­πο­λη, ενώ η Ικα­ριά τους πέφτει μακριά) γενι­κά για την πολι­τι­κή που ασκούν και ειδι­κό­τε­ρα για:

3) … «Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς εντός μνη­μο­νί­ων», «που τους υπο­βάλ­λουν για έγκρι­ση στο Παρα­τη­ρη­τή­ριο», γενι­κό­λο­γα  για τα «εργα­τι­κά» («ελα­στι­κή εργα­σία», «κοι­νω­νι­κή», 8μηνίτες κλπ) «ΕΣΠΑ», «ισο­σκε­λι­σμέ­νους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς» και για άλλα τερ­τί­πια του αστι­κού κρά­τους φτά­νο­ντας και σε:

4) Βαριές πολι­τι­κές κατη­γο­ρί­ες όπως «Δεν συγκρού­στη­καν με την αστι­κή νομι­μό­τη­τα, δεν δια­κιν­δύ­νευ­σαν απει­θαρ­χία στις εντο­λές των Βρυ­ξελ­λών και το θεσμι­κό πλαί­σιο Καλ­λι­κρά­τη-Κλει­σθέ­νη, δεν απο­τέ­λε­σαν μετε­ρί­ζια για να εμπο­δί­σουν αυταρ­χι­κά μέτρα.

5) Το μόνο που μας ανα­γνω­ρί­ζουν ‑εκτός από την εντι­μό­τη­τα (αυτό έλει­πε) είναι κάποια «θετι­κά και ενέρ­γειες συμ­βο­λι­κής σημα­σί­ας, όπως η πορεία κατά της ανερ­γί­ας που οργά­νω­σε ο δήμος Πάτρας, καθώς και τις δηλώ­σεις των δημο­τι­κών αρχών κατά των μνη­μο­νί­ων, της κυβέρ­νη­σης, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της ελα­στι­κής εργα­σί­ας, του Κλει­σθέ­νη και υπο­στή­ρι­ξης εργα­τι­κών αγώνων»

6) Από την άλλη προ­βο­κά­ρουν ανοι­χτά λέγο­ντας πχ. πως «ο δήμος Πάτρας αντα­μεί­βε­ται για αυτή τη στά­ση, (που τα κάνει «πλα­κά­κια» δηλ. με την κεντρι­κή εξου­σία) με απορ­ρό­φη­ση που έφτα­σε μέχρι και του 14% των 8μηνιτών των δήμων όλης της χώρας» ή «στο δήμο Και­σα­ρια­νής, επί­σης, κάνει (το ΚΚΕ) χρή­ση ελα­στι­κής-υπα­μει­βό­με­νης εργα­σί­ας. Ήδη, έχουν χρη­σι­μο­ποι­η­θεί 600 εργα­ζό­με­νοι με συμ­βά­σεις για 2, 5, 8 μήνες, που στη συνέ­χεια απο­λύ­ο­νται» ακό­μη και «για τα δημο­τι­κά τέλη που προ­βάλ­λο­νται ως επί­τευγ­μα μειώ­σεις ή απαλ­λα­γές για φτω­χά νοι­κο­κυ­ριά (όπως) στην Πάτρα ο Πελε­τί­δης (που) επω­φε­λή­θη­καν 6.000 οικο­γέ­νειες με μειώ­σεις 50% ή πλή­ρεις απαλ­λα­γές, αλλά (όχι και) για τα τέλη (κεφα­λι­κά που δεν λαμ­βά­νουν υπό­ψη εισό­δη­μα, αξία κατοι­κί­ας, όρο­φο, παλαιό­τη­τα κλπ), με βάση πρό­βλε­ψη του νόμου, (το μόνο που δεν είπαν ακό­μη είναι πως και για τον ΕΝΦΙΑ φταί­νε οι κομ­μου­νι­στές και ο Πελε­τί­δης για­τί δεν βρή­καν τρό­πο να μη πλη­ρώ­νε­ται, αλλά τους Αντ.Αρ.Συ.Αίους όλα μπο­ρεί να τα περι­μέ­νει κανείς)…

Βέβαια, αυτά όλα εκ του ασφα­λούς είναι, ο ελλη­νι­κός λαός όσο κι αν τα απα­νω­τά χτυ­πή­μα­τα από την άρχου­σα τάξη τον έχουν απο­συ­ντο­νί­σει λίγο και «ψάχνε­ται», δεν φαί­νε­ται να έχει πρό­θε­ση να εμπι­στευ­τεί την ομα­δού­λα αυτή σε τίπο­τε, τα ψέμα­τα και οι λεο­ντα­ρι­σμοί έχουν κοντά ποδά­ρια, αλλά ας κάνου­με μια υπό­θε­ση εργα­σί­ας:

Ας πού­με λοι­πόν πως κερ­δί­ζει στις εκλο­γές ‑στις αστι­κές τοπι­κές εκλο­γές, με το σύστη­μα που ισχύ­ει (εκτός και κατέ­βει  υπο­ψή­φια με άλλο δικό της σύστη­μα) ένα δήμο με όλα τα καλού­δια, που δηλ. δε θα ναι (υπερ)χρεωμένος, στο ΤΠΔ, στις τρά­πε­ζες, στους προ­μη­θευ­τές και γενι­κά «στης Μιχα­λούς», που δεν θα του έχουν κόψει πόρους επί 20 και βάλε χρό­νια και δεν θα του χρω­στά­νε 3–4 δόσεις ΣΑΤΑ, που δε θα έχει έλλει­ψη προ­σω­πι­κού ‑βέβαια οι μισοί θα είναι συμ­βα­σιού­χου και αρκε­τοί θα ετοι­μά­ζο­νται για σύντα­ξη…, που όλα τα απορ­ριμ­μα­το­φό­ρα θα είναι τζι­τζί και όχι «σαπά­κια», που θα έχει αξιο­πρε­πείς κτι­ρια­κές εγκα­τα­στά­σεις για τους εργα­ζό­με­νους, για τις κοι­νω­νι­κές δρά­σεις, για τον πολι­τι­σμό, για την τρί­τη ηλι­κία κλπ. πρά­σι­νο να φαν’ κι οι κότες, γήπε­δα και αθλη­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις σε επάρ­κεια, ένας παρά­δει­σος τέλος πάντων από άλλο πλα­νή­τη, που ο καλός θεού­λης τους το κρά­τα­γε έκπληξη.

Αρχι­κά λοι­πόν, προ­τού καν τελειώ­σουν οι θριαμ­βο­λο­γί­ες και οι ζητω­κραυ­γές ο κος Αντ.Αρ.Συ.Ας με την κομπα­νία του θα δου­λέ­ψουν ανα­γκα­στι­κά στο ζοφε­ρό κλί­μα του εγκρι­μέ­νου ‑ισο­σκε­λι­σμέ­νου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της προη­γού­με­νης συστη­μι­κής δημο­τι­κής αρχής και γενι­κά σε ασφυ­κτι­κό «μνη­μο­νια­κό» περι­βάλ­λον, οπό­τε …ερω­τή­σεις κρίσεως:

Σενά­ριο 1^ο: Κάνεις τρο­πο­ποί­η­ση προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, που δε θα είναι ισο­σκε­λι­σμέ­νος (όπως γου­στά­ρεις κι αγα­πάς, που λένε), τον στέλ­νεις στα «παρα­τη­ρη­τή­ρια» και περι­μέ­νεις μέρες, βδο­μά­δες …τίπο­τα! άκρα του τάφου σιω­πή, σε γρά­φουν κανο­νι­κά, αρχί­ζουν να σου κάνουν και τη ζωή λίγο «δύσκο­λη», οπό­τε περ­νάς στην αντε­πί­θε­ση, αρχι­κά κατά­λη­ψη στο δημαρ­χείο, αδειά­ζεις κι ένα-δυο απορ­ριμ­μα­το­φό­ρα σε νευ­ραλ­γι­κά σημεία των ντό­πιων τροϊ­κα­νών και σε πάνελ πρω­ι­νά­δι­κου πάραυ­τα και μετά περι­μέ­νεις να δεις πως θα παν τα πράγ­μα­τα. Στο μετα­ξύ σαν κίνη­μα γει­το­νιάς που είσαι βγαί­νεις παγα­νιά και εξη­γείς για τους «ισο­σκε­λι­σμούς», με απο­τε­λέ­σμα­τα μηδε­νι­κά έως πενι­χρά, δε δεί­χνει να τους ενδια­φέ­ρει το θέμα ούτε τους δικούς σου ‑εδώ ο κόσμος και­ί­γε­ται και το μ… σου λένε. Περ­νά­νε οι μέρες, στο μετα­ξύ κάποιες συμ­βά­σεις λήγουν και αρχί­ζουν τα ζόρια, βγά­ζεις ανα­κοί­νω­ση — καταγ­γε­λία (πολύ σωστά!), αλλά δεν υπάρ­χει αυτός που θα κάνει τη δου­λειά τους και το χει­ρό­τε­ρο 3 από αυτούς-ές  δου­λεύ­ουν στους παι­δι­κούς σταθ­μούς (η μία είναι δασκά­λα και κρα­τά­ει όχι 10, ούτε 15 αλλά 25 παι­διά). Αγριε­μέ­νοι γονείς ‑κάποιοι των 400 ευρώ, που αν αργή­σουν πέντε λεπτά κιν­δυ­νεύ­ουν με από­λυ­ση κινού­νται απει­λη­τι­κά. Σε ένα δημο­τι­κό τελειώ­νει το πετρέ­λαιο με το ταμείο της σχο­λι­κής επι­τρο­πής να είναι στο μεί­ον ‑λες «παι­διά περι­μέ­νε­τε!, κάτι θα κάνου­με…» κανείς δε συμ­με­ρί­ζε­ται τον πόνο σου, αγα­να­κτι­σμέ­νοι και «αγα­να­κτι­σμέ­νοι» μπου­κά­ρουν στο δημαρ­χείο (μαζί τους και μερι­κά φασι­στα­ριά της περιο­χής). Ανα­γκά­ζε­σαι σε «τακτι­κή» υπο­χώ­ρη­ση, λες «ΟΚ, πάμε έτσι αλλά με τον και­νούρ­γιο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό θα σας δεί­ξω εγώ! (sic!). Βέβαια δεν αλλά­ζουν πολ­λά πράγ­μα­τα, δασκά­λα δε βρί­σκεις και σε δυο μήνες λήγουν 20 ακό­μη συμ­βά­σεις, έχεις και μια ληξι­πρό­θε­σμη δόση του δάνειου που κλη­ρο­νό­μη­σες (αγο­ρά απορ­ριμ­μα­το­φό­ρων και σκού­πας) σου μπλό­κα­ραν και κάτι λογα­ρια­σμούς τσι­μπώ­ντας σου τις πλη­ρω­μές των εργα­ζό­με­νων της δημο­τι­κής επι­χεί­ρη­σης, που δεν πρό­λα­βες να κάνεις «υπη­ρε­σία του δήμου» από ΑΕ. Σκού­ρα τα πράματα…

Σενά­ριο 2^ο: Προ­χω­ράς προ­σε­κτι­κά με “master plan”, κατα­γρά­φεις οικο­νο­μι­κά, προ­σω­πι­κό, υπο­χρε­ώ­σεις, εργα­σια­κά ‑ειδι­κά τα με «ελα­στι­κές» μορ­φές, τα πάντα όλα με μέθο­δο, επι­στη­μο­νι­κά! Πας και στους τοπι­κούς φορείς (παι­διά βοή­θεια!). Αυτά βέβαια δεν αναι­ρούν, ούτε τη λήξη των συμ­βά­σε­ων ‑ειδι­κά εκεί­νη της δασκά­λας σου κόβει τα πόδια …ούτε την προ­μή­θεια πετρε­λαί­ου (ανα­κα­λύ­πτεις μάλι­στα πως και σ’ άλλα σχο­λεία η κατά­στα­ση είναι παρό­μοια), ούτε αλλά­ζουν την κατά­στα­ση στο προ­σω­πι­κό και σ’ ένα μήνα σου φεύ­γει και ο οδη­γός του γερα­νο­φό­ρου που είναι ΜΕ και θέλει ειδι­κό δίπλω­μα ‑αρχί­ζεις και ψάχνεις τον ΟΕΥ να δεις τι θα κάνεις και κολ­λάς στο τόσο % πρέ­πει να φύγουν για να πάρεις μόνο έναν … Χάος!

Σενά­ριο 3^ο: Προ­σγειώ­νε­σαι και ανα­φω­νείς «καλά τα λέει το ΚΚΕ» (στερ­νή μου γνώ­ση να σ’ είχα πρώ­τα), αλλά όντας οπορ­του­νι­στής του κερα­τά και βαμ­μέ­νος αντιΚ­ΚΕ, γίνε­σαι βασι­λι­κό­τε­ρος του βασι­λιά, τα βάζεις με όλους και με όλα γύρω σου, με τους τεμπέ­λη­δες εργα­ζό­με­νους και με το κακό το ριζι­κό σου, μπαί­νο­ντας με τα μπού­νια στον 4^ο δρό­μο για το σοσια­λι­σμό του 21^ου αιώνα.

Δε δημιουργούμε αυταπάτες!

Η εργα­ζό­με­νοι πρέ­πει να αξιο­ποι­ή­σουν την πεί­ρα που απέ­κτη­σαν όλο αυτό το διά­στη­μα, να κρί­νουν με βάση το δικό τους συμ­φέ­ρον, να κλεί­σουν τα αυτιά τους στις σει­ρή­νες και να στη­ρί­ξουν τους αγω­νι­στι­κούς συν­δυα­σμούς του ΚΚΕ / Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης παντού, χωρίς φρού­δες ελπί­δες για σωτή­ρες και για αλλα­γές χωρίς σκλη­ρό αγώ­να,  προ­κει­μέ­νου να μπει φρέ­νο σε αυτή την πολι­τι­κή, ν’ ανοί­ξει η προ­ο­πτι­κή για ικα­νο­ποί­η­ση των ανα­γκών μας, σύμ­φω­να με το σήμε­ρα, με βάση τις δυνα­τό­τη­τες της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας.

Έχου­με πορευ­τεί όλο αυτό το διά­στη­μα με βάση την επα­να­στα­τι­κή αλή­θεια, κοι­τώ­ντας τον κόσμο της δου­λειάς στα μάτια, λέγο­ντας ‑και το λέμε πάλι σήμε­ρα, πως θα είμα­στε -απ’ ‘όποιο μετε­ρί­ζι προ­κύ­ψει μαχη­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να στή­ριγ­μα στην πάλη του. Καλού­με όλους τους πολί­τες σε συστρά­τευ­ση για να συνε­χί­σου­με στον ίδιο δρό­μο, ενά­ντια στο αντι­δρα­στι­κό πλαί­σιο αλλα­γών στην τοπι­κή διοί­κη­ση που καθη­με­ρι­νά ανοί­γει νέα πεδία για την επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, επέ­κτα­ση ΣΔΙΤ και ΜηΚυΟ, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα προ­βλή­μα­τα μα και τις αιτί­ες που τα γενούν.

Τόσο στα «μεγά­λα» για παι­δεία, υγεία, πρό­νοια, για το μερο­κά­μα­το με μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά στους δήμους και γενι­κά, για την αύξη­ση της κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης, κατα­δι­κά­ζο­ντας τις πολι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων και τα  μέτρα σε βάρος του λαού, αλλη­λέγ­γυοι στους πρό­σφυ­γες θύμα­τα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων, ενά­ντια στους πλει­στη­ρια­σμούς της πρώ­της κατοι­κί­ας και στην παρά­δο­ση των απο­θε­μα­τι­κών των δήμων, ενά­ντια στην παρα­χώ­ρη­ση στο υπερ­τα­μείο της δημό­σιας γης και των ελεύ­θε­ρων χώρων, ενά­ντια στα ναρ­κω­τι­κά καθώς και στα «μικρά» που έχουν να κάνουν με την καθη­με­ρι­νό­τη­τα της λαϊ­κής οικογένειας.

Έχο­ντας σαν δοσμέ­νο, τον ξεχω­ρι­στό και ανα­ντι­κα­τά­στα­το ρόλο των εργα­ζό­με­νων, που είναι καθο­ρι­στι­κός, αφού η παρα­γω­γή του πλού­του και ό,τι υπάρ­χει στην κοι­νω­νία μας γίνε­ται από αυτούς, από την εργα­τι­κή τάξη και τα υπό­λοι­πα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, ενώ μια χού­φτα ιδιο­κτή­τες του πλού­του καρ­πώ­νο­νται τον ιδρώ­τα τους.

Το πραγ­μα­τι­κά ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ στην ιστο­ρία των κοι­νω­νιών, της ταξι­κής πάλης είναι να μην υπο­τάσ­σε­σαι σε αρνη­τι­κούς συσχε­τι­σμούς, αλλά να παλεύ­εις για να τους αλλάξεις.

Ακού­με: δε θέλεις πια να δου­λέ­ψεις μαζί μας… Γονά­τι­σες,  δε μπο­ρείς άλλο να τρέ­χεις. Κου­ρά­στη­κες… Μάθε λοι­πόν: εμείς το ζητάμε!

Λες: πολύν και­ρό αγω­νί­στη­κες. δε μπο­ρείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Λες: πολύν και­ρό ήλπι­ζες, δεν μπο­ρείς άλλο πια να ελπί­σεις. Ήλπι­ζες τι; Πώς ο αγώ­νας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χει­ρό­τε­ρη απ’ όσο νόμι­ζες. Είναι τέτοια που: αν δεν κατα­φέ­ρου­με το αδύ­να­το δεν έχου­με ελπίδα!

Όταν ο αγώ­νας είναι στην πιο σκλη­ρή καμπή του, οι αγω­νι­στές έχουν την πιο μεγά­λη κού­ρα­ση. Οι κου­ρα­σμέ­νοι, χάνουν τη μάχη.

[ Berthold Brecht ] 

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog