Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Κυβερ­νή­τες που ξεπου­λά­νε τα πάντα. Ξεπε­σμέ­να και ανα­ξιο­πρε­πή ανθρω­πά­κια-υπουρ­γοί. Τρα­μπού­κοι και «πρώ­ην» φασί­στες. Πολ­λοί υπό­δι­κοι, άλλοι κατα­δι­κα­σμέ­νοι για ποι­νι­κά αδι­κή­μα­τα, κάποιοι απλώς απα­τε­ώ­νες. Κι όλοι τους μαριο­νέ­τες δεμέ­νοι με νήμα­τα που τελειώ­νουν στα δάχτυ­λα των αστών.

Ένας λαός δυστυ­χής. Εργα­ζό­με­νοι της πεί­νας. Μισο­ερ­γα­ζό­με­νοι της εξα­θλί­ω­σης. Άνερ­γοι της ανυ­παρ­ξί­ας. Απέλ­πι­δες και παρα­τη­μέ­νοι. Στε­ρη­μέ­νοι, όλοι μας, από τα ανα­φαί­ρε­τα δικαιώ­μα­τά μας – πολ­λές φορές κι απ’ αυτό – το πρω­ταρ­χι­κό, της ίδιας μας της ύπαρξης.

Νέοι χωρίς μέλ­λον. Με τη ζωή να περ­νά μπρος απ’ το σβη­σμέ­νο βλέμ­μα τους στις καφε­τέ­ριες. Δίχως ενδια­φέ­ρο­ντα. Με προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο «αύριο» το δικό μας, σημε­ρι­νό, θλι­βε­ρό «σήμε­ρα». Στε­ρη­μέ­να απ’ τον έρω­τα κι απ’ αυτό το σεξ ακό­μη, την ουσια­στι­κή γνώ­ση, την τέχνη. Απο­κομ­μέ­να από αξί­ες και ιδανικά.

Συγ­γρα­φείς της νύχτας, γρα­φιά­δες της κρί­σης αξιών, της χυδαί­ας απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης, επαί­τες και γλεί­φτες των ισχυ­ρών και της φτη­νής δημο­σιό­τη­τας, των θλι­βε­ρών μπαρ και των πάρ­τι όπου θα «ψωνί­σουν» ή θα «ψωνι­στούν», της πνευ­μα­τι­κής μιζέ­ριας, της έκπτω­σης και του μεθυ­σιού. Πελα­γο­δρο­μούν στη θλι­βε­ρή ενδο­σκό­πη­ση, στον ηθι­κό, αξια­κό και κοι­νω­νι­κό ξεπε­σμό, ανί­κα­νοι να εμπνευ­στούν και να εμπνεύσουν.

Άνθρω­ποι της τέχνης που απο­δέ­χο­νται την σχε­δόν πλή­ρη και καθο­λι­κή έκπτω­ση πολι­τι­σμού που μας κατακλύζει.

Επι­στή­μο­νες που αρνού­νται την ίδια τους την επι­στή­μη. Ανθρω­πά­κια που δεν τολ­μούν να ψιθυ­ρί­σουν μια λέξη ενα­ντί­ον του ανορ­θο­λο­γι­σμού και του σκο­τα­δι­σμού που επελαύνουν.

Στα πανε­πι­στή­μια καθη­γη­τά­δες-τοπο­τη­ρη­τές αστών, «ιδρυ­μά­των» βιο­μη­χά­νων κι εφο­πλι­στών. Άλλοι καθη­γη­τές – που κι αν δεν έχουν παρα­δο­θεί, επεν­δύ­ουν την «προ­ο­δευ­τι­κή» σιω­πή τους στο χρη­μα­τι­στή­ριο ανταλ­λα­γής των εκλε­κτο­ρι­κών σωμά­των, προς μέλ­λου­σα ανά­δει­ξη (βόλε­μα) γόνων και συγγενών.

Παντού σκου­πί­δια και παρά­σι­τα που μολύ­νουν κάθε πτυ­χή της κοι­νω­νι­κής μας ζωής. Που ρυπαί­νουν κάθε μας εκδή­λω­ση, αμβλύ­νουν και εκμαυ­λί­ζουν συνειδήσεις.

Και κάποιοι ελά­χι­στοι. Που επι­μέ­νουν πως η γη πρέ­πει να γυρί­ζει. Πως δεν πρέ­πει να ανε­χό­μα­στε τη σαπί­λα. Και προ πάντων, να μην την συνη­θί­σου­με. Πρέ­πει να υπάρ­ξει μια άλλη κοι­νω­νία. Πριν αυτή, στον επι­θα­νά­τιο ρόγ­χο της, μας παρα­σύ­ρει στην πτώ­ση της. Να Ζήσου­με, όπως έχου­με κάθε δικαί­ω­μα, αλλά και υπο­χρέ­ω­ση. Την μία, μονα­δι­κή και εξ αυτού πολύ­τι­μη ζωή που μας πρό­σφε­ρε η φύση. Να τους επι­στρέ­ψου­με τους εφιάλ­τες και να πάρου­με πίσω τα όνει­ρά μας. Τα αυτο­νό­η­τα, δηλα­δή. Που, δυστυ­χώς, είναι ζητού­με­να για τους πολλούς.

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ