Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η σφαγή στην Piazza Fontana

12-Δεκ-1969 ⏰ 16.37.13: ξεκι­νά­ει στην Ιτα­λία μια αλυ­σι­δω­τή αντί­δρα­ση εκρή­ξε­ων βομ­βών, αρχί­ζο­ντας από τη Banca nazionale dell’agricoltura (αγρο­τι­κή τρά­πε­ζα) του Μιλά­νου, την ώρα που σε από­στα­ση ανα­πνο­ής από την κεντρι­κή της είσο­δο ‑στην Piazza Fontana, δια­δη­λώ­νουν αγρό­τες και καλ­λιερ­γη­τές από την επαρχία.

Το δάπε­δο της τρά­πε­ζας γίνε­ται συντρίμ­μια παρα­σύ­ρο­ντας στο θάνα­το 17 και τραυ­μα­τί­ζο­ντας πάνω από 90, ενώ με δια­φο­ρά λεπτών τρεις άλλες εκρή­ξεις έλα­βαν χώρα στη Ρώμη (η μία σε Τρά­πε­ζα και οι άλλες δύο, στο Altare della Patria και στην Piazza Venezia) χωρίς ευτυ­χώς νεκρούς αλλά με πολ­λούς τραυ­μα­τί­ες και υλι­κές ζημιές και μια τέταρ­τη εντο­πί­ζε­ται στην Εμπο­ρι­κή Τρά­πε­ζα της Piazza della Scala (Μιλά­νο)

La strage è di Stato L UNITÀ

Το 1969, η αστυ­νο­μία έχει ήδη κατα­γρά­ψει 145 (!!) –βομ­βι­στι­κές επι­θέ­σεις, μια δηλ. κάθε τρεις ημέ­ρες, από αυτές του­λά­χι­στον 96, έχουν τη φασι­στι­κή σφρα­γί­δα (στό­χοι τα τοπι­κά γρα­φεία  του PCI και του PSIUP [κόμ­μα που απο­σχί­στη­κε από τα «αρι­στε­ρά» του PSI] αντι­στα­σια­κά μνη­μεία, αρι­στε­ρές εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ομά­δες, φοι­τη­τι­κό κίνη­μα, ακό­μη και συνα­γω­γές) αν και οι περισ­σό­τε­ροι ‑γνω­στοί / άγνω­στοι δρά­στες (φυσι­κά…) δεν εντοπίστηκαν.

Οι άλλες όταν δεν γίνε­ται μπο­ρε­τό να χρε­ω­θούν σε ομά­δες της άκρας αρι­στε­ράς και «αναρ­χι­κούς» (όπως οι βόμ­βες στις 25-Απρ στη Fiera και στον κεντρι­κό σιδη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό του Μιλά­νου ) χαρα­κτη­ρί­ζο­νται από το επί­ση­μο αστι­κό κρά­τος «άγνω­στης προ­έ­λευ­σης» (όπως σει­ρά των επι­θέ­σε­ων σε τρέ­να στις 8–9 Αυγ ‑8 βόμ­βες σε ισά­ριθ­μα τρέ­να ‑χωρίς νεκρούς μόνο τραυματίες)

Στις 15 Νοέμ­βρη στη Monza επώ­νυ­μος ανώ­τα­τος στρα­τιω­τι­κός διοι­κη­τής, δηλώ­νει δημό­σια ‑παρου­σία εισαγ­γε­λέα: «Με δεδο­μέ­νη την τρέ­χου­σα κατά­στα­ση της ανα­τα­ρα­χής σε εργο­στά­σια και σχο­λεία, ο στρα­τός έχει ως απο­στο­λή την προ­ά­σπι­ση των εσω­τε­ρι­κών συνό­ρων της χώρας – ο στρα­τός απο­τε­λεί τώρα το μόνο προ­πύρ­γιο ενά­ντια στη δια­τά­ρα­ξη της τάξης και την αναρ­χία».

Η σφα­γή στην Piazza Fontana -«ένας βρυ­χηθ­μός και μετά κόλα­ση», υπήρ­ξε η αρχή επε­ξερ­γα­σμέ­νου στις λεπτο­μέ­ρειες πολι­τι­κού σχε­δί­ου ενός νέου μείγ­μα­τος αστι­κής δια­χεί­ρι­σης που αλλά­ζει άρδην το πολι­τι­κό σκη­νι­κό ‑όχι μόνο στην Ιτα­λία, αλλά και σ’ όλη την Ευρώ­πη, όπου φασί­στες και παρα­κρα­τι­κοί, μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες, «στο­ές» και «στα­γο­νί­δια» δια­πλέ­κο­νται με το επί­ση­μο κρά­τος, ενώ το 1970 εμφα­νί­ζο­νται ‑σχε­δόν ταυ­τό­χρο­να, Rote Armee Fraktion (RAF) — Baader / Meinhof (ομά­δα Μπά­α­ντερ-Μάιν­χοφ) στη Γερ­μα­νία — και Brigate Rosse (ερυ­θρές ταξιαρ­χί­ες) στην Ιταλία.
Ο ευρω­κομ­μου­νι­σμός είναι στα σπάρ­γα­να, αλλά το PCI έχει ήδη δρο­μο­λο­γή­σει τον «ιτα­λι­κό δρό­μο για το σοσια­λι­σμό» και ξεκι­νά­ει να επε­ξερ­γά­ζε­ται το «compromesso storico», που στη συνέ­χεια θα απο­τε­λέ­σει την αρχή του τέλους του

Ξεκί­να­γε η «στρα­τη­γι­κή της έντα­σης», του ιτα­λι­κού κρά­τους και παρα­κρά­τους, που θα κρα­τή­σει σχε­δόν 20 χρόνια …

 


 

|> ΣΣ <|

Το πανό της φωτο­γρα­φί­ας στην κεφα­λί­δα γρά­φει: «τις βόμ­βες τις βάζουν τα αφε­ντι­κά, αγώ­νας των μαζών είναι η ταξι­κή πάλη»

περισ­σό­τε­ρα |> εδώ <|

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο