ΘΑΝΑΣΗ Ν. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Θεατρικές διαδρομές σε κείμενα, βιβλία και παραστάσεις για παιδιά και ενήλικες

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Θεα­τρι­κές διαδρομές

σε κεί­με­να, βιβλία και παρα­στά­σεις για παι­διά και ενήλικες

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Εκδό­σεις Πάρα­λος, Αθή­να 2021, σχή­μα: 0,235 Χ 0,16 εκατ., σσ. 352

Παρου­σιά­ζει η Χρυ­σό­θε­μις Στα­μα­το­πού­λου-Βασι­λά­κου[1] //

Με ιδιαί­τε­ρη χαρά παρου­σιά­ζω την παρού­σα έκδο­ση του εκλε­κτού συνα­δέλ­φου στη θεα­τρο­λο­γι­κή έρευ­να, Δρ. Θανά­ση Ν. Καρα­γιάν­νη, με τίτλο «Θεα­τρι­κές δια­δρο­μές σε κεί­με­να, βιβλία και παρα­στά­σεις για παι­διά και ενή­λι­κες. Ιστο­ρι­κά και θεω­ρη­τι­κά ζητή­μα­τα» (Εκδό­σεις Πάρα­λος, Αθή­να 2021), την πιο πρό­σφα­τη, με την ευχή να μην είναι η τελευ­ταία στη μακρά και ακμαία συγ­γρα­φι­κή πορεία του.

Έχο­ντας δια­νύ­σει 44 χρό­νια προ­σφο­ράς στα γράμ­μα­τα και στην εκπαί­δευ­ση ως εμπνευ­σμέ­νος παι­δα­γω­γός και μάχι­μος εκπαι­δευ­τι­κός, πρώ­ην Σχο­λι­κός Σύμ­βου­λος Π.Ε., αλλά και ως ερευ­νη­τής και μελε­τη­τής του σχο­λι­κού θεά­τρου, του θεά­τρου για παι­διά και εφή­βους και της παι­δι­κής λογο­τε­χνί­ας, ευρύ­τε­ρα, Διδά­κτο­ρας Επι­στη­μών της Αγω­γής του Πανε­πι­στη­μί­ου Ιωαν­νί­νων, ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης με την παρού­σα έκδο­σή του συμπλη­ρώ­νει 30 τόμους πλού­σιου και πολύ­πλευ­ρου συγ­γρα­φι­κού έργου, προ­σφέ­ρο­ντας αφει­δώ­λευ­τα γνώ­ση και έμπνευ­ση δημιουρ­γί­ας στον χώρο της εκπαί­δευ­σης και της έρευνας.

Το κύριο αντι­κεί­με­νο της μελέ­της του, το παι­δι­κό θέα­τρο ή καλύ­τε­ρα το θεα­τρι­κό έργο για παι­διά είναι ένα τερά­στιο και εν πολ­λοίς ανε­ξε­ρεύ­νη­το αντι­κεί­με­νο στο οποίο ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης έχει αφιε­ρώ­σει ένα σημα­ντι­κό μέρος του ερευ­νη­τι­κού και συγ­γρα­φι­κού του βίου, συμ­βάλ­λο­ντας απο­φα­σι­στι­κά στη γνώ­ση και στην εμβά­θυν­ση του αντι­κει­μέ­νου με τις ενδε­λε­χείς και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νες μελέ­τες του που εντυ­πω­σιά­ζουν με το θησαυ­ρό των νέων πλη­ρο­φο­ριών που φέρ­νουν στην επιφάνεια.

Όπως έχει ήδη επι­ση­μά­νει ο Βάλ­τερ Πού­χνερ «ο χώρος του παρα­στα­σιο­λο­γί­ου του σχο­λι­κού θεά­τρου είναι αχα­νής και δυσπρό­σι­τος ως προς τις πηγές». Γι’ αυτό και το έργο του Θανά­ση Καρα­γιάν­νη καθί­στα­ται ακό­μη πολυ­τι­μό­τε­ρο για τον πλού­το των πλη­ρο­φο­ριών που προ­σφέ­ρει στους σύγ­χρο­νους ερευ­νη­τές και σε κάθε ενδια­φε­ρό­με­νο μελετητή.

Η παρού­σα έκδο­ση έρχε­ται ως επι­στέ­γα­σμα της προη­γη­θεί­σας μακρο­χρό­νιας συγ­γρα­φι­κής και ερευ­νη­τι­κής ενα­σχό­λη­σης του Θανά­ση Καρα­γιάν­νη. Εδώ, συγκε­ντρώ­νει σε ένα συλ­λο­γι­κό τόμο miscellanea, μικρό­τε­ρες σε έκτα­ση συμ­βο­λές του που επ’ ουδε­νί υπο­λεί­πο­νται σε αξία του εκτε­νούς κυρί­ως έργου του στον τομέα των αυτο­τε­λών εκδόσεων.

Πρό­κει­ται για συλ­λο­γή κει­μέ­νων που συνέ­γρα­ψε και στη συνέ­χεια δημο­σί­ευ­σε, για διά­φο­ρες περι­στά­σεις, τα οποία χωρί­ζο­νται σε πέντε (5) ενότητες:

α) Δοκί­μια, άρθρα και ειση­γή­σεις σε συνέ­δρια, σεμι­νά­ρια, ημε­ρί­δες (6 κείμενα)

β) Κρι­τι­κές θεά­τρου (14 κείμενα)

γ) Βιβλιο­πα­ρου­σιά­σεις (33 κείμενα)

δ) Συνε­ντεύ­ξεις (3 κεί­με­να) και

ε) Διά­φο­ρα (8 κείμενα)

Θα ανα­φερ­θώ ιδιαί­τε­ρα σε ορι­σμέ­να κεί­με­να που προ­σέλ­κυ­σαν περισ­σό­τε­ρο το ενδια­φέ­ρον μου.

Όπως μου έχει ο ίδιος διη­γη­θεί, κατά την τελευ­ταία δεκα­ε­τία, ασχο­λή­θη­κε συστη­μα­τι­κά με την έρευ­να. Έτσι, ανα­ζή­τη­σε αθη­σαύ­ρι­στο υλι­κό σε σχο­λι­κές βιβλιο­θή­κες, ανορ­γά­νω­τες τις περισ­σό­τε­ρες φορές, ή σε ξεχα­σμέ­νες συλ­λο­γές παι­δι­κών και σχο­λι­κών βιβλί­ων σε κάποια σκο­νι­σμέ­να ντου­λά­πια σε αίθου­σες και απο­θή­κες σχο­λεί­ων. Επί­σης σε δημο­τι­κές και κοι­νο­τι­κές βιβλιο­θή­κες και ιστο­ρι­κά αρχεία, που κρύ­βουν ακό­μα θησαυ­ρούς, οι περισ­σό­τε­ρες των οποί­ων παρα­μέ­νουν δυστυ­χώς ακα­τά­γρα­φες μέχρι σήμερα.

Απόρ­ροια των ερευ­νών του αυτών είναι ο τόμος Ιστο­ρία της δρα­μα­τουρ­γί­ας για παι­διά στην Ελλά­δα (1871–1949) και στην Κύπρο (1932–1949) (Εκδό­σεις Αντ. Στα­μού­λη, Θεσ­σα­λο­νί­κη 2012, 550 σελ).

Πρό­κει­ται για την πρώ­τη εκδο­μέ­νη εκτε­νή και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη μελέ­τη για το αντι­κεί­με­νο αυτό, που συνο­δεύ­ε­ται από παραρ­τή­μα­τα με λεπτο­με­ρή βιβλιο­γρα­φία έργων για το σχο­λι­κό θέα­τρο από τον 19ο αιώ­να μέχρι το 1974, έργο εξαι­ρε­τι­κά βοη­θη­τι­κό, πραγ­μα­τι­κό από­κτη­μα για τη μελέ­τη του παι­δι­κού θεά­τρου, που απο­δελ­τί­ω­σα  συστη­μα­τι­κά και συμπε­ριέ­λα­βα στο έργο μου Ελλη­νι­κή βιβλιο­γρα­φία θεα­τρι­κών έργων, δια­λό­γων και μονο­λό­γων 1900–1940 (2 τόμοι, Αθή­να, Ίδρυ­μα Ουρά­νη, Αθή­να 2020).

Στο αντι­κεί­με­νο αυτό προ­σθέ­τει τώρα νέο υλι­κό με τη μελέ­τη του: «Ο Θανά­σης Διά­κος και η μάχη της Αλα­μά­νας στο σχο­λι­κό μας θέα­τρο (1950–1974): Μία πρώ­τη προ­σέγ­γι­ση», όπου παρου­σιά­ζει θεα­τρι­κά έργα για παι­διά με θέμα το πρό­σω­πο του ήρωα του 1821, Αθα­νά­σιου Διά­κου και τον μαρ­τυ­ρι­κό θάνα­τό του, θεμα­το­λο­γία πολύ ενδια­φέ­ρου­σα και επί­και­ρη λόγω και του φετι­νού εορ­τα­σμού της επε­τεί­ου των 200 χρό­νων από την Ελλη­νι­κή Επα­νά­στα­ση (σελ. 64–114). Το μελέ­τη­μα συμπλη­ρώ­νε­ται με παραστα­σιογραφία, συμπε­ρά­σμα­τα, κατά­λο­γο θεα­τρι­κών έργων και βιβλιο­γρα­φία (σελ. 108–114).

Στην ίδια θεμα­το­λο­γία του σχο­λι­κού θεά­τρου εντάσ­σε­ται και το μελέ­τη­μα: «Δρα­μα­το­ποι­ή­σεις παρα­μυ­θιών στο σχο­λι­κό θέα­τρο της περιό­δου 1950–1966» (σελ. 115–136), θέμα εξί­σου πολύ επί­και­ρο λόγω της εκτε­τα­μέ­νης χρή­σης δρα­μα­το­ποι­η­μέ­νων κει­μέ­νων  από την ελλη­νι­κή  και ξένη λογο­τε­χνία στη σχο­λι­κή και επαγ­γελ­μα­τι­κή σκη­νή για ενή­λι­κες και παι­διά που παρα­τη­ρεί­ται στην ελλη­νι­κή  και παγκό­σμια σκη­νή τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες και πριν την αρχή του 21ου αιώ­να. Το μελέ­τη­μα αυτό επι­κε­ντρώ­νε­ται στη δρα­μα­το­ποί­η­ση παρα­μυ­θιών και συμπλη­ρώ­νε­ται με σχε­τι­κή βιβλιο­γρα­φία (σελ. 133–136).

Ιδε­ο­λό­γος της Αρι­στε­ράς, που δια­τυ­πώ­νει με θέρ­μη και παρ­ρη­σία τις πολι­τι­κές από­ψεις του στον έντυ­πο και ηλε­κτρο­νι­κό τύπο όπου έχει συνερ­γα­στεί, ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης κατα­θέ­τει και στην παρού­σα έκδο­ση τρία (3) σχε­τι­κά κεί­με­να, μικρό­τε­ρα σε έκταση:

α) «Ο Μπέρ­τολτ Μπρεχτ και το διδα­κτι­κό δια­λε­κτι­κό έργο του κατάλ­λη­λο για παι­διά και εφή­βους: Μία πρώ­τη προ­σέγ­γι­ση» (σελ. 19–55), όπου εντο­πί­ζει και ανα­δει­κνύ­ει από το συνο­λι­κό μπρε­χτι­κό έργο αντι­προ­σω­πευ­τι­κά ποι­η­τι­κά, θεα­τρι­κά και πεζο­γρα­φι­κά κεί­με­να για παι­διά, κεί­με­να που δια­κρί­νο­νται για την πολι­τι­κή χροιά τους και την επα­να­στα­τι­κή και διαλεκτική/μαρξιστική σκέ­ψη του συγ­γρα­φέα τους.

β) «Παι­δα­γω­γι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά ζητή­μα­τα σε προ­λο­γι­κά κεί­με­να του σχο­λι­κού θεά­τρου» (σελ. 56–63), όπου ο συγ­γρα­φέ­ας στο σύντο­μο κεί­με­νό του επι­ση­μαί­νει τις παι­δα­γω­γι­κές από­ψεις που έχουν δια­τυ­πώ­σει στους προ­λό­γους των έργων τους ο Γρη­γό­ριος Ξενό­που­λος, η Ευφρο­σύ­νη Λόντου — Δημη­τρα­κο­πού­λου, ο Φίλιπ­πος Δ. Κολο­βός, ο Στρά­της Π. Παπα­δά­κης και ο Γιώρ­γος Ματσι­νό­που­λος. Μελε­τώ­ντας τους προ­λό­γους ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης εντό­πι­σε και μία ομά­δα συγ­γρα­φέ­ων έργων για σχο­λι­κές παρα­στά­σεις, όπου μέσα από το ιδε­ο­λο­γι­κό τρί­πτυ­χο «Πατρίς-Θρη­σκεία-Οικο­γέ­νεια» της μετα­ξι­κής και μετα­πο­λε­μι­κής περιό­δου εμφι­λο­χω­ρούν αντι­κομ­μου­νι­στι­κές ιδέ­ες, όπως στις περι­πτώ­σεις των Νικ. Α. Βιτζη­λαί­ου, Ευθύ­μιου Η. Γού­βα­λη (1938), Β. Χ. Κρι­τσέ­λη (1957) και Κώστα Πανα­γιώ­του (1957). Το θέμα αυτό που έχει κεντρί­σει το ενδια­φέ­ρον του, όπως σημειώ­νει ο ίδιος, θα απο­τε­λέ­σει αντι­κεί­με­νο μελ­λο­ντι­κού μελε­τή­μα­τός του.

γ) Στην ίδια θεμα­το­λο­γία εντάσ­σε­ται και το σύντο­μο κεί­με­νό του με τίτλο «Η αστι­κή προ­πα­γάν­δα στο σχο­λι­κό θέα­τρο της περιό­δου 1941–1949: Αντι­κομ­μου­νι­σμός, θρη­σκο­λη­ψία, εθνι­κι­σμός, ανορθολο­γισμός» που καθρε­πτί­ζει ανά­γλυ­φα τα δίσε­κτα αυτά χρό­νια για την ιστο­ρία της χώρας μας (σελ. 150–156).

Με την ευκαι­ρία ανα­φο­ράς στα τρία προη­γη­θέ­ντα κεί­με­να, πρέ­πει εδώ να επαι­νέ­σου­με την αξιο­ποί­η­ση του περιε­χο­μέ­νου των προ­λό­γων έργων για παι­διά που συγκέ­ντρω­σε και μελέ­τη­σε ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης στον τόμο του Σχο­λι­κό θέα­τρο και σκη­νι­κές οδη­γί­ες για σχο­λι­κές παρα­στά­σεις (1923–1974). Πρό­λο­γοι. Θεω­ρη­τι­κά και πρα­κτι­κά ζητή­μα­τα (Εκδό­σεις Στα­μού­λη, Θεσ­σα­λο­νί­κη 2018, 276 σελ.). Πρό­κει­ται για μία εξαι­ρε­τι­κή έκδο­ση, πολύ­τι­μο εργα­λείο για εκπαι­δευ­τι­κούς, θεα­τρο­λό­γους και σκη­νο­θέ­τες, για­τί εκτός από την ανά­δει­ξη της συμ­βο­λής των συγ­γρα­φέ­ων παι­δι­κού θεά­τρου σε θέμα­τα αισθη­τι­κής και παι­δα­γω­γι­κών από­ψε­ων μέσα από τους προ­λό­γους των έργων τους, στο δεύ­τε­ρο μέρος του τόμου δημο­σιεύ­ο­νται σκη­νι­κές οδη­γί­ες για σχο­λι­κές παρα­στά­σεις που απο­κα­λύ­πτουν εύγλωτ­τα τους τρό­πους υλο­ποί­η­σης των σχο­λι­κών παρα­στά­σε­ων στην εξε­τα­ζό­με­νη δια­χρο­νία, συν­δέ­ο­ντας τα κεί­με­να με τη σκη­νι­κή πρά­ξη, πολύ­τι­μη πηγή για τη μελέ­τη της ιστο­ρί­ας της ελλη­νι­κής παρα­στα­σιο­λο­γί­ας. Παρό­μοιας σημα­σί­ας και αξί­ας είναι και το βιβλίο του Σχο­λι­κό Θέα­τρο (1871–1974). Πρό­λο­γοι Θεα­τρι­κών Έργων & Σχο­λι­κών Γιορ­τών (Εκδό­σεις Πάρα­λος, Αθή­να 2013), στο οποίο περιέ­χο­νται 140 πρό­λο­γοι θεα­τρι­κών έργων για παιδιά.

Στη συνέ­χεια δύο μελε­τή­μα­τα είναι αφιε­ρω­μέ­να στον πολυ­σχι­δή συγ­γρα­φέα και δια­νοη­τή της Αρι­στε­ράς, ποι­η­τή, θεα­τρι­κό συγ­γρα­φέα, ηθο­ποιό, θια­σάρ­χη και μετα­φρα­στή του Σαίξ­πηρ, Βασί­λη Ρώτα (1889–1977), στη μελέ­τη της ζωής και του έργου του οποί­ου έχει αφιε­ρώ­σει ένα σημα­ντι­κό μέρος του ερευ­νη­τι­κού και συγ­γρα­φι­κού έργου του, ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης (βλ. αρχι­κά, αφιε­ρώ­μα­τα για τον Βασί­λη Ρώτα στα περιο­δι­κά Έρευ­να, αρ. 1, 2001, Το Σχο­λείο και το Σπί­τι, αρ. 444–445, 2002, Σύγ­χρο­νη Εκπαί­δευ­ση, αρ. 126–127, 2002, Δια­βά­ζω αρ. 434, 2002, Μαν­δρα­γό­ρας, αρ. 38, 2008 και στη συνέ­χεια ανα­λυ­τι­κά στη διδα­κτο­ρι­κή δια­τρι­βή του Ο Βασί­λης Ρώτας (1889–1977) και η συμ­βο­λή του στη λογο­τε­χνία για παι­διά και εφή­βους: Ποί­η­ση – Θέα­τρο – Πεζο­γρα­φία – Κλασ­σι­κά Εικο­νο­γρα­φη­μέ­να: θεμα­το­λο­γι­κές, ιδε­ο­λο­γι­κές, παι­δα­γω­γι­κές προ­σεγ­γί­σεις», που κατα­τέ­θη­κε στο Παι­δα­γω­γι­κό Τμή­μα Δημο­τι­κής Εκπαί­δευ­σης της Σχο­λής Επι­στη­μών Αγω­γής του Πανε­πι­στη­μί­ου Ιωαν­νί­νων το 2005 (432 σελ.) με την οποία του απο­νε­μή­θη­κε το 2006 ο τίτλος του Διδά­κτο­ρα Επι­στη­μών Αγω­γής με βαθ­μό «Άρι­στα» και η οποία εκδό­θη­κε από τις εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Επο­χή το 2007 σε ένα καλαί­σθη­το ογκώ­δη τόμο (654 σελ.).

Στη δια­τρι­βή του ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης μελε­τά μία λιγό­τε­ρο γνω­στή πτυ­χή του έργου του Βασί­λη Ρώτα, αυτού για παι­διά και εφή­βους που απλώ­νε­ται σε όλα τα είδη του γρα­πτού λόγου θέα­τρο, ποί­η­ση, πεζο­γρα­φία και στις εικο­νο­γρα­φη­μέ­νες εκδό­σεις, τα Κλασ­σι­κά Εικο­νο­γρα­φη­μέ­να, αγα­πη­μέ­νη συντρο­φιά της παι­δι­κής και νεα­νι­κής ηλι­κί­ας για χιλιά­δες ελλη­νό­που­λα, όπως και για την υπο­γρά­φου­σα και παράλ­λη­λα προ­χω­ρά­ει στην πολύ­πλευ­ρη ανά­λυ­ση του έργου του, ερμη­νευ­τι­κά, θεμα­το­λο­γι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά και παιδαγωγικά.

Στο μελέ­τη­μά του για τον Βασί­λη Ρώτα στην παρού­σα έκδο­ση με τίτλο «Βασί­λης Ρώτας : Η λογο­τε­χνι­κή και θεα­τρι­κή περι­πλά­νη­σή του κατά την περί­ο­δο 1908–1938: Συμ­βο­λή στην ιδε­ο­λο­γι­κή ενί­σχυ­ση του εργα­τι­κού και ταξι­κού κοι­νω­νι­κού κινή­μα­τος», ο Θ. Καρα­γιάν­νης, αντλώ­ντας υλι­κό από τις προη­γού­με­νες μελέ­τες του για τον Ρώτα, συμπλη­ρώ­νει και εμπλου­τί­ζει με νέα στοι­χεία παρα­θέ­το­ντας ενδει­κτι­κά κει­με­νι­κά απο­σπά­σμα­τα ποί­η­σης και θεά­τρου (σελ.137–148).

Στον Βασί­λη Ρώτα είναι επί­σης αφιε­ρω­μέ­νο και το πρώ­το κεί­με­νό του στην ενό­τη­τα Ε΄ «Διά­φο­ρα» με τίτλο «Βασί­λης Ρώτας, Μέγα εθνι­κό κεφά­λαιο: Σημειώ­σεις για το έργο του» με αφορ­μή τα 100 χρό­νια από τη γέν­νη­σή του, επέ­τειο που εορ­τά­στη­κε το 1989. Στο σύντο­μο αυτό κεί­με­νο γίνε­ται ανα­σκό­πη­ση της ζωής και του έργου του τιμώ­με­νου και συμπλη­ρώ­νε­ται από πλή­ρες σχε­τι­κό χρο­νο­λό­γιο (σελ. 294–305).

Στην ενό­τη­τα Β΄ «Κρι­τι­κή θεά­τρου», ο Θ. Καρα­γιάν­νης δημο­σιεύ­ει δεκα­τρία (13) κεί­με­να κρι­τι­κής θεά­τρου για παρα­στά­σεις από το 2004 έως το 2019 που έχει δημο­σιεύ­σει μετα­ξύ άλλων στο περιο­δι­κό «Θέμα­τα Παι­δεί­ας», στην εφη­με­ρί­δα «Απο­γευ­μα­τι­νή» της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης και στην ηλε­κτρο­νι­κή ιστο­σε­λί­δα «Ατέ­χνως» (https://atexnos.gr).

Ο ίδιος ήταν επί­σης υπεύ­θυ­νος της τακτι­κής εβδο­μα­διαί­ας σελί­δας «Κρι­τι­κή θεά­τρου» με τίτλο «Θέα­τρο για παι­διά» στην εφη­με­ρί­δα «Ριζο­σπά­στης» από το 2008–2010, όπου δημο­σί­ευε κρι­τι­κές παρα­στά­σε­ων για παι­διά, επί­σης υπεύ­θυ­νος της εβδο­μα­διαί­ας τηλε­ο­πτι­κής εκπο­μπής στο σταθ­μό «902» το 2009–2010 και το 2014 της εβδο­μα­διαί­ας εκπο­μπής στο webradio του «902» με τον ίδιο τίτλο.

Ο Θανά­σης Καρα­γιάν­νης είχε την καλο­σύ­νη να δωρί­σει  το καλο­καί­ρι του 2020 στο Τμή­μα Θεα­τρι­κών Σπου­δών του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών 74 κου­τιά αρχειο­θέ­τη­σης με αρχεια­κό υλι­κό από παρα­στά­σεις παι­δι­κού θεά­τρου της δεκα­ε­τί­ας 2000–2010 με θεα­τρι­κά έργα, προ­γράμ­μα­τα παρα­στά­σε­ων, φωτο­γρα­φί­ες, αφί­σες, βίντεο και λοι­πό οπτι­κο­α­κου­στι­κό υλι­κό, απόρ­ροια της ανω­τέ­ρω δρα­στη­ριό­τη­τάς του. Για την πρω­το­βου­λία του αυτή το Τμή­μα Θεα­τρι­κών Σπου­δών τον ευχα­ρί­στη­σε θερ­μά για τη συμ­βο­λή του στον εμπλου­τι­σμό των ερευ­νη­τι­κών Εργα­στη­ρί­ων του Τμή­μα­τος, προ­σφέ­ρο­ντας υλι­κό προς έρευ­να στην ακα­δη­μαϊ­κή κοινότητα.

Στην ενό­τη­τα Γ΄ «Βιβλιο­πα­ρου­σιά­σεις» ανα­δη­μο­σιεύ­ο­νται τριά­ντα τρία (33) κεί­με­να βιβλιοπαρου­σιάσεων αυτο­τε­λών εκδό­σε­ων σημα­ντι­κών μελε­τη­τών και ηθο­ποιών που έχει δημο­σιεύ­σει στον ημε­ρή­σιο και περιο­δι­κό τύπο από το 1987 έως και το 2013 και στην ιστο­σε­λί­δα Ατέ­χνως στο διά­στη­μα 2015–2021, τα οποία φανε­ρώ­νουν τα ιδιαί­τε­ρα πνευ­μα­τι­κά και ερευ­νη­τι­κά ενδια­φέ­ρο­ντα του κρίνοντα.

Το βιβλίο ολο­κλη­ρώ­νε­ται με δύο ακό­μη ενό­τη­τες Δ΄ «Συνε­ντεύ­ξεις» (3 κεί­με­να) και Ε΄ «Διά­φο­ρα» (8 κεί­με­να). Από τις δύο αυτές ενό­τη­τες στα­χυο­λο­γώ τα κεί­με­να εκεί­να που φέρ­νουν στην επι­φά­νεια άγνω­στο υλι­κό για το ρωμαί­ι­κο ερα­σι­τε­χνι­κό και σχο­λι­κό θέα­τρο στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη του 20ού αιώ­να τη μετα­πο­λε­μι­κή περί­ο­δο, προ­κα­λώ­ντας μου ιδιαί­τε­ρη συγκί­νη­ση για ένα αντι­κεί­με­νο στο οποίο έχω αφιε­ρώ­σει το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του ερευ­νη­τι­κού και συγ­γρα­φι­κού μου έργου, με έμφα­ση στην περί­ο­δο από το 19ο αιώ­να μέχρι το 1922, αλλά και για­τί η θεα­τρι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα των Ρωμιών της Πόλης στα δύσκο­λα αυτά χρό­νια, μετά τη μικρα­σια­τι­κή κατα­στρο­φή, δεν έχει καμία σύγκρι­ση με την πολύ­πλευ­ρη δρά­ση και τον πλού­το της πριν το 1922 περιό­δου θεα­τρι­κής και γενι­κό­τε­ρης καλ­λι­τε­χνι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας του κων­στα­ντι­νου­πο­λί­τι­κου ελλη­νι­σμού. Το θέμα αυτό συμπλη­ρώ­νε­ται με συνέ­ντευ­ξη του συγ­γρα­φέα από τον Αιμί­λιο Κομ­βό­που­λο, κων­στα­ντι­νου­πο­λί­τη ερα­σι­τέ­χνη ηθο­ποιό και σκη­νο­θέ­τη για τον οποίο έχει εκδώ­σει και σχε­τι­κό βιβλίο/αφιέρωμα (Εκδό­σεις Τσου­κά­του, Αθή­να 2019) και με δημο­σιεύ­σεις δειγ­μά­των θεα­τρι­κών έργων.

Ο παρών τόμος εμπλου­τί­ζε­ται με άγνω­στο αντι­προ­σω­πευ­τι­κό φωτο­γρα­φι­κό υλι­κό, τα κεί­με­να είναι ενδια­φέ­ρο­ντα και ευα­νά­γνω­στα, θετι­κά στοι­χεία που προϊ­δε­ά­ζουν για την ευχά­ρι­στη πρό­σλη­ψή του από το ανα­γνω­στι­κό κοι­νό, ειδι­κό και μη. Είμαι βέβαιη ότι θα αξιο­ποι­η­θεί και θα αξιο­λο­γη­θεί επαι­νε­τι­κά από τους ειδι­κούς μελε­τη­τές, αλλά και από κάθε ενδιαφερόμενο.

Ας είναι καλο­τά­ξι­δο και γρή­γο­ρα να φέρει τη συνέ­χειά του.

 [1]. Η Χρυ­σό­θε­μις Στα­μα­το­πού­λου-Βασι­λά­κου είναι Ομ. Καθη­γή­τρια Εθνι­κού και Καπο­δι­στρια­κού Πανε­πι­στη­μί­ου Αθηνών.

Ακο­λου­θή­στε το Ατέ­χνως στο Google News, στο Facebook και στο Twitter

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων