Ιταλία SOS: «επιχείρηση σαρδέλες»…

Η piazza San Giovanni στη Ρώμη φιλο­ξέ­νη­σε τους συμ­με­τέ­χο­ντες στην «ημέ­ρα της σαρ­δέ­λας» στην πρωτεύουσα.

Χωρίς πάλ­κο και ομι­λί­ες, δεκά­δες χιλιά­δες ξέμπαρ­κος κόσμος τρα­γού­δη­σε μέχρι και το «Bella ciao», υπο­στη­ριγ­μέ­νο από χορω­δί­ες που ήταν εκεί για να δώσουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρη φωνή στο «κίνη­μα» που δια­κη­ρύσ­σει «αντί­θε­ση με τα λόγια μίσους και φόβου» με επι­θυ­μία «να δια­σφα­λι­στεί και επι­βε­βαιω­θεί η δημο­κρα­τία»

Ο ιδρυ­τής του κινή­μα­τος, Mattia Santori, δήλω­σε ότι επι­τεύ­χθη­κε ο στό­χος να γεμί­σει η πλα­τεία και ότι τώρα θα μπει πλώ­ρη για νέους στό­χους. «Η ιδέα ήταν να αλλά­ξου­με την αντί­λη­ψη του τι σημαί­νει πολι­τι­κή τα τελευ­ταία χρό­νια»…

Κάτι σαν την ται­νία Roma città aperta (Ρώμη, ανο­χύ­ρω­τη πόλη) του Ρομπέρ­το Ροσε­λί­νι, με τις ιτα­λι­κές αντι­στα­σια­κές οργα­νώ­σεις να δρα­στη­ριο­ποιού­νται κατά των φασι­στι­κών δυνά­με­ων, εκεί­νης της άτυ­πης τρι­λο­γί­ας του (Τρι­λο­γία του πολέ­μου) − μαζί με το «Paisà» (ελλη­νι­κός τίτλος μάλ­λον αδό­κι­μος -«αυτοί που έμει­ναν ζωντα­νοί»), και το «Germania anno zero» (Γερ­μα­νία έτος μηδέν).

Ήταν εκεί και οι λεγό­με­νες «μαύ­ρες σαρ­δέ­λες» που απαι­τούν την κατάρ­γη­ση του δια­τάγ­μα­τος ασφα­λεί­ας (με σύν­θη­μα την εφαρ­μο­γή του συντάγ­μα­τος “Articolo 21”).

Μετά τη Μπο­λό­νια, τη Μόντε­να, το Μιλά­νο, τη Φλω­ρε­ντία, το Τορί­νο και άλλες ιτα­λι­κές πόλεις, στις 14 Δεκεμ­βρί­ου οι σαρ­δέ­λες φτά­σα­νε επί τέλους στη Ρώμη.

Torino, 10_Δεκ-2019  (Mauro Ujetto, NurPhoto/Getty Images)

Η «επανάσταση» της σαρδέλας

Το κίνη­μα  —  movimento sardine, που γεν­νή­θη­κε στην Emilia-Romagna για να εκφρά­σει ‑υπο­τί­θε­ται, την αντί­θε­σή του στην Lega του Matteo Salvini με την ευκαι­ρία των επό­με­νων περι­φε­ρεια­κών εκλο­γών (26-Ιαν-2020), όχι απλώς προ­κά­λε­σε το ενδια­φέ­ρον των αστι­κών ευρω­παϊ­κών ΜΜΕ και ΜΚΔ με πανο­μοιό­τυ­πους τίτλους «Τέρ­μα τα κόμ­μα­τα οι σημαί­ες, και οι προ­σβο­λές» στην Ιτα­λία οι σαρ­δέ­λες αντι­στέ­κο­νται  στον Salvini

«Pas de drapeau, pas de parti, pas d’insulte » : en Italie, des « sardines » pour repousser Salvini: «Είναι μια ανθρώ­πι­νη παλίρ­ροια νέου είδους, αυτό που γέμι­σε τις πλα­τεί­ες των ιτα­λι­κών πόλε­ων από τα μέσα Νοεμ­βρί­ου. Δεν υπάρ­χουν πανό ή προ­γράμ­μα­τα, αλλά μια απλή πολι­τι­κή γραμ­μή — αυτή του αντι­φα­σι­σμού — και μια δια­κη­ρυγ­μέ­νη βού­λη­ση — να απορ­ρί­ψου­με τις παρ­λά­τες του μίσους και των επι­κυ­ρί­αρ­χων, που ενσαρ­κώ­νει ο αρχη­γός της Lega Matteo Salvini “, γρά­φει ο Jérôme Gautheret στη Le Monde.

«Όλα ξεκί­νη­σαν στη Μπο­λό­νια: ενώ ο αρχη­γός της Λίγκας του Βορ­ρά ανα­κοί­νω­σε μια κινη­το­ποί­η­ση στο palazzo dello sport, ξεκι­νώ­ντας την προ­ε­κλο­γι­κή εκστρα­τεία για τις περι­φε­ρεια­κές εκλο­γές στις 26 Ιανουα­ρί­ου, στην Piazza Maggiore, στο κέντρο της πόλης, εμφα­νί­στη­κε η πραγ­μα­τι­κή και­νο­το­μία.

«Ως χαρα­κτη­ρι­στι­κό σημά­δι των εκδη­λώ­σε­ών τους, αυτοί οι ακτι­βι­στές παρου­σιά­ζουν μια παρά­ξε­νη εικό­να, αυτή των σαρ­δέ­λας».
Το αρχι­κό τους μήνυ­μα μοιά­ζει με ένα αστείο: «Χωρίς σημαί­ες και κόμ­μα­τα, δημιουρ­γή­στε τη δική σας σαρ­δέ­λα και συμ­με­τέ­χε­τε στην πρώ­τη επα­νά­στα­ση των ψαριών στην ιστο­ρία.

Ένας “ψαρο­βό­λος” (fishmob) είναι καλύ­τε­ρος από έναν flashmob: οι σαρ­δέ­λες έδω­σαν το ραντε­βού “κολ­λη­μέ­νες η μια στην άλλη, σαν σε κον­σέρ­βα” για να συμ­βο­λί­σουν τη συνο­χή τους ενά­ντια στην άκρα δεξιά. Και η συγκέ­ντρω­ση ήταν ήσυ­χη — τα ψάρια είναι σιω­πη­λά — σε αντί­θε­ση με το τσίρ­κο του Salvini.

La sardine est le symbole de ce mouvement, Φλω­ρε­ντία 30-11-2019. Filippo Monteforte / AFP

Το μήνυ­μά τους ‑εκτός από τις σκέ­ψεις σχε­τι­κά με τις σαρ­δέ­λες, ένα ταπει­νό ψάρι που αντι­προ­σω­πεύ­ει την εργα­ζό­με­νη Ιτα­λία — έγκει­ται κυρί­ως στην άρνη­ση παραί­τη­σης.
Αλλά είναι πάνω απ’ όλα στη μορ­φή που οι σαρ­δέ­λες εκπλήσ­σουν. Το κίνη­μα απαι­τεί έναν ευγε­νι­κό και εκλε­πτυ­σμέ­νο τόνο, λόγο και μετριο­πά­θεια αντί για πάθη και υπερβολές.

Στην Ιτα­λία το 2019, αυτές οι δηλώ­σεις έχουν κάτι έντο­να ανα­τρε­πτι­κό.

Αντι­μέ­τω­πο με αυτό το απροσ­δό­κη­το φαι­νό­με­νο, το Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (Pd) εξέ­φρα­σε την υπο­στή­ρι­ξή του, αλλά με τον πιο δια­κρι­τι­κό τρό­πο. Επί­σης, επει­δή η επι­τυ­χία της σαρ­δέ­λας απο­τε­λεί ακό­μη μια από­δει­ξη της δυσπι­στί­ας του κόμ­μα­τος στον κόσμο της αριστεράς.

Προς το παρόν, ο Λίγκα του Βορ­ρά παρα­μέ­νει στην κορυ­φή των δημο­σκο­πή­σε­ων. Αλλά ο Matteo Salvini δεν έχει πλέ­ον το μονο­πώ­λιο των πλατειών».

Antonio Calanni / AP

Στην Ιταλία, οι σαρδέλες προκαλούν τον Σαλβίνι και τους λαϊκιστές

«Το σύμ­βο­λο της σαρ­δέ­λας δεν είναι τετριμ­μέ­νο: ένα μικρό ψάρι, σιω­πη­λό, αντι­με­τω­πί­ζει τις κραυ­γές των υπο­στη­ρι­κτών του Σαλ­βί­νι και την πολι­τι­κή των μεγα­λο­καρ­χα­ριών.

Ωστό­σο, γνω­ρί­ζο­ντας τις ελπί­δες που δημιουρ­γούν, οι διορ­γα­νω­τές κινη­το­ποι­ή­σε­ων σαρ­δέ­λας σε όλη την Ιτα­λία θα συγκε­ντρω­θούν στη Ρώμη στις 15 Δεκεμ­βρί­ου, την ημέ­ρα μετά τη μεγά­λη εθνι­κή δια­δή­λω­ση », γρά­φει η Mediapart.

«Είναι και­ρός να κατα­λά­βου­με πώς να συνε­χί­σου­με», λέει ένας από τους ιδρυ­τές, Andrea Garreffa.

«Θα προσ­διο­ρί­σου­με τέσ­σε­ρα, πέντε ή έξι σημεία στα οποία θα ζητή­σου­με από τους πολι­τι­κούς να δου­λέ­ψουν: είναι σαφές ότι είτε σε ένα κόμ­μα είτε σε όσους έχουν ήδη πολι­τι­κή, παρου­σιά­ζου­με τις προ­τά­σεις μας, είτε πρό­κει­ται για το Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα, το Κίνη­μα 5 αστέ­ρων ή τη μετριο­πα­θή δεξιά» δήλω­σε ο άλλος ιδρυ­τής, ο Mattia Santori, γνω­ρί­ζο­ντας ότι οι σαρ­δέ­λες καλύ­πτουν ένα κενό πολι­τι­κής αντιπροσώπευσης.

«Δεν αρνού­νται τη σχέ­ση με την πολι­τι­κή, δεν είναι αντι­πο­λι­τι­κές, αλλά ζητούν από την πραγ­μα­τι­κή πολι­τι­κή να ανα­πτύ­ξουν περιε­χό­με­νο για να αντι­με­τω­πί­σουν, σε ένα είδος διαί­ρε­σης των ρόλων στους οποί­ους η κινη­το­ποί­η­ση και η συμ­με­το­χή πραγ­μα­το­ποιού­νται σε άτυ­πες, εικο­νι­κές και πραγ­μα­τι­κές πλα­τεί­ες, ενώ η δημιουρ­γία συγκε­κρι­μέ­νων προ­γραμ­μά­των και προ­ο­πτι­κής ανή­κει στην ικα­νό­τη­τα ανά­λυ­σης των “ανοι­κτών κομ­μά­των” που έχουν ανα­νε­ω­θεί και μεταρ­ρυθ­μι­στεί, με μια νέα ιδέα ακτι­βι­σμού, πιο απαι­τη­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να πιο ελεύ­θε­ρη», λέει ο Alessandro Volpi, καθη­γη­τής της σύγ­χρο­νης ιστο­ρί­ας στο Πανε­πι­στή­μιο της Πίζας

 Η πολι­τι­κή που δια­θέ­τει brio μπο­ρεί να νική­σει την άκρα δεξιά (The Guardian)

ℹ️ ‘Sardine’ movement protesters rally in Reggio Emilia. Φωτο: Guglielmo Mangiapane/Reuters

«Για πάνω από μια δεκα­ε­τία, το κυρί­αρ­χο θέμα στην ευρω­παϊ­κή πολι­τι­κή ήταν η εμφά­νι­ση κινή­σε­ων που επι­διώ­κουν να δρα­μα­το­ποι­ή­σουν και να εκμε­ταλ­λευ­τούν τις κοι­νω­νι­κές διαι­ρέ­σεις μέσω στα­τι­κών — επι­θε­τι­κών συν­θη­μά­των.

Οι προ­ο­δευ­τι­κοί ψηφο­φό­ροι ήταν απελ­πι­σμέ­νοι όταν αντι­με­τώ­πι­σαν την προ­φα­νή αδυ­να­μία των κεντρο­α­ρι­στε­ρών πολι­τι­κών να βρουν τις λέξεις και τις ιδέ­ες για να αμφι­σβη­τή­σουν τη διχα­στι­κή και συχνά βίαιη ρητο­ρι­κή τέτοιων χαρα­κτή­ρων όπως ο Matteo Salvini και η Marine Le Pen.

Αλλά η λύση μπο­ρεί να είναι κοντά, με τη μορ­φή ενός ακμά­ζο­ντος λαϊ­κού κινή­μα­τος στην Ιτα­λία που παίρ­νει ένα σύμ­βο­λο ψαριού».

Είναι το κίνη­μα της σαρ­δέ­λας η πρώ­τη λαϊ­κή εξέ­γερ­ση ενά­ντια στον δεξιό λαϊκισμό;

Οι κινή­σεις έρχο­νται και φεύ­γουν, ειδι­κά στην επο­χή των κοι­νω­νι­κών δικτύων.

Αλλά αυτό που κάνει αυτό μονα­δι­κό είναι η σφρα­γί­δα με την οποία επι­χει­ρεί να μετα­φέ­ρει το μήνυ­μά του. Δια­φή­μι­ση και άλλα σημά­δια της πολι­τι­κής υπα­γω­γής απα­γο­ρεύ­ο­νται. Αυτό είναι τόσο για να προ­ω­θη­θεί ένα πνεύ­μα χωρίς απο­κλει­σμούς όσο και για να δοθεί έμφα­ση σε μια πολι­τι­κή διάσταση.

Ο κύριος στό­χος των συγκε­ντρώ­σε­ων είναι να επι­βε­βαιώ­σουν τις αξί­ες της ανο­χής και της μετριο­πά­θειας.

Όποιο και αν είναι το μέλλον, υπάρχουν μαθήματα που διασχίζουν τα ιταλικά σύνορα.

Όταν η πολι­τι­κή διε­ξά­γε­ται με φαντα­σία και μπρίο, μπο­ρούν να περά­σουν αντι­πο­λε­μι­κά μηνύματα.
Και αν η επι­τυ­χία της σαρ­δέ­λας απο­τε­λεί μύχιο πόθο των Ιτα­λών να υπερ­βούν την αγε­νή γλώσ­σα της λαϊ­κι­στι­κής στιγ­μής, το ίδιο θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί και αλλού.

Χρειά­ζο­νται όλο και περισ­σό­τε­ρες περισ­σό­τε­ρες σαρ­δέ­λες για να κολυ­μπή­σει κανείς σε αυτές τις θάλασσες. ”

Το κίνη­μα της σαρ­δέ­λας που αντι­με­τω­πί­ζει ο Σαλ­βί­νι: «Είναι η πρώ­τη φορά που στην Ιτα­λία δημιουρ­γεί­ται ένα ρεύ­μα νέων ανθρώ­πων ενά­ντια στην άνο­δο της ακρο­δε­ξιάς», υπεν­θυ­μί­ζει ο αντα­πο­κρι­τής Daniel Verdú της El País.

«Όλα ξεκί­νη­σαν σαν μια έκκλη­ση — κάλε­σμα για να επι­δεί­ξουν “σαν σαρ­δέ­λες” στην κεντρι­κή πλα­τεία της Μπο­λό­νια, ένα σύμ­βο­λο της φοι­τη­τι­κής Ιτα­λί­ας που δεν είχε ποτέ επι­κοι­νω­νή­σει με τη λαϊ­κι­στι­κή καται­γί­δα που συγκλό­νι­σε την Ιτα­λία τα τελευ­ταία χρόνια.
Μια αυθόρ­μη­τη επί­δει­ξη στην οποία δεν υπήρ­χαν πολι­τι­κές σημαί­ες ή σύμ­βο­λα κόμ­μα­τος: μόνο σαρδέλες.

Ένα κίνημα των πολιτών, του λαού, το οποίο εξαπλώνεται ήδη σε όλη τη χώρα.

Ακό­μα κι αν για τον Matteo Salvini είναι μόνο “ανή­λι­κοι των κοι­νω­νι­κών κέντρων, οι νέοι squadrists (πλα­τειά­κη­δες)».

Ο κεντρο­δε­ξιός συνα­σπι­σμός κυβερ­νά ήδη σε 12 από τις 20 ιτα­λι­κές περι­φέ­ρειες. Και η Λίγκα φτά­νει στις εκλο­γές της 26ης Ιανουα­ρί­ου στην Emilia-Romagna μετά τη νίκη στις περι­φε­ρεια­κές εκλο­γές στην Ούμπρια, όπου τα τελευ­ταία πενή­ντα χρό­νια κυριαρ­χού­σε η αρι­στε­ρά.

Κανέ­νας στην κυβέρ­νη­ση δεν αμφι­βάλ­λει ότι αν κερ­δί­σει ο Σαλ­βί­νι στις 26 Ιανουα­ρί­ου στην Emilia-Romagna θα ήταν πολύ δύσκο­λο να συνε­χί­σει να κυβερ­νά­ει σαν να μην συνέ­βαι­νε τίποτα.
Με μια δια­λυ­μέ­νη αρι­στε­ρά και ένα διαι­ρε­μέ­νο κίνη­μα 5 αστέ­ρων, οι μόνοι που φαί­νε­ται να αντι­με­τω­πί­ζουν σοβα­ρά την κατά­στα­ση είναι οι σαρ­δέ­λες».

(ΣΣ |> Οι υπο­γραμ­μί­σεις δικές μας)

ℹ️  Οι δημο­σκο­πή­σεις, σχε­τι­κά με τις σαρ­δέ­λες δεί­χνουν πως στις τελευ­ταί­ες βου­λευ­τι­κές εκλο­γές ψήφι­σαν υπέρ του Δημο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος (42%) και του Μ5S (22%) ‑προ­φα­νώς άλλα κόμματα+αποχή το υπό­λοι­πο, καθό­λου ευκα­τα­φρό­νη­το 36%
Σύμ­φω­να με την έρευ­να του IZI που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε για την εφη­με­ρί­δα Messaggero στις 10 Δεκεμ­βρί­ου, για το μέλ­λον της σαρ­δέ­λας, το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του εκλο­γι­κού σώμα­τος φαί­νε­ται να προβληματίζεται:
Το 52,9% πιστεύ­ουν ότι θα εξα­φα­νι­στεί με την πάρο­δο του χρό­νου όπως πολ­λά κινή­μα­τα της “κοι­νω­νί­ας των πολι­τών”, ενώ για το 19,1% θα συνε­χί­σει να είναι ένα αυθόρ­μη­το κίνη­μα που θα λει­τουρ­γή­σει ως κίνη­τρο για την πολι­τι­κή και το υπό­λοι­πο 28% θεω­ρεί πως θα μετα­τρα­πεί σε πολι­τι­κό κόμ­μα.

ℹ️  Ποτέ μέχρι σήμε­ρα δεν τέθη­καν υπό αμφι­σβή­τη­ση από τις  “σαρ­δέ­λες” οι ηγέ­τες της Forza Italia Berlusconi — Meloni.

ℹ️  Ένα πολύ εύστο­χο σχό­λιο σε σχε­τι­κό δημο­σί­ευ­μα «Οι σαρ­δέ­λες είναι ένα από τα πιο ανό­η­τα θαλάσ­σια ψάρια. κινού­νται πολυά­ριθ­μα και συμπα­γή ακο­λου­θώ­ντας την κεφα­λή του κοπα­διού, χωρίς να θέτουν ούτε στό­χο ούτε σαφή στό­χο. Έχουν την τάση να επα­νέρ­χο­νται και να καμου­φλά­ρο­νται συνε­χώς μέσα στο κοπά­δι, ίσως ανό­η­τα πιστεύ­ο­ντας ότι μπο­ρού­με όλοι να μεί­νου­με μέσα και κανείς έξω, όπου θα απαι­τού­σε και μια ελά­χι­στη ατο­μι­κό­τη­τα. Αν κάποιος στρα­βο­πα­τή­σει με ή χωρίς λόγο, όλοι οι άλλοι τον μιμού­νται υπο­τα­κτι­κά χωρίς να ρωτούν για­τί. Εάν η κεφα­λή του κοπα­διού προ­σελ­κύ­ε­ται από ένα παρα­πλα­νη­τι­κό φως, όλες ακο­λου­θούν με ηλί­θιο τρό­πο τη λάμπα, καθι­στώ­ντας όλο το κοπά­δι μια εύκο­λη λεία ενός πονη­ρού και απει­λη­τι­κού ψαρά. Μπο­ρεί να είναι εύκο­λο και ανή­μπο­ρο θήρα­μα ενός άγριου μεγά­λου ψαριού. Θα έλε­γα ότι το όνο­μα δεν θα μπο­ρού­σε να είναι πιο κατάλληλο»

Ο ηγέ­της του ΚΚΙ­τα­λί­ας Marco Rizzo το λέει καθα­ρά: «Στη­μέ­νο …οι σαρ­δέ­λες δεν είναι αυθόρ­μη­το κίνη­μα» (συνέ­ντευ­ξη στο Campus Radio Cusano).

Στο παλιό PCI υπήρ­χε ένας γέρος παρ­τι­ζά­νος που μας έλε­γε: «δεν υπάρ­χει τίπο­τα πιο οργα­νω­μέ­νο από ένα αυθόρ­μη­το κίνη­μα». Από κει και πέρα η τηλε­ό­ρα­ση και τα mainstream στη συνέ­χεια πολ­λα­πλα­σιά­ζουν το φαι­νό­με­νο. Τώρα υπάρ­χουν εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες αξιο­σέ­βα­στων ανθρώ­πων που παίρ­νουν τους δρόμους.

Ωστό­σο, για τι; Τώρα η εξου­σία του αστι­κού κρά­τους έχει ανά­γκη να δια­χει­ρι­στεί τη δια­φω­νία.

Ο Santori βγή­κε στην τηλε­ό­ρα­ση σε 20 ημέ­ρες, παρα­πά­νω απ’ ότι εγώ σε όλη μου τη ζωή, πρό­σθε­σε, παρα­τη­ρώ­ντας ότι «οι ιδέ­ες των σαρ­δε­λά­κη­δων μπο­ρεί να έχουν και μεγά­λη επι­τυ­χία, το πρό­βλη­μα είναι με εκεί­νους που απο­δέ­χο­νται αυτό το μήνυ­μα, εγώ ποτέ δεν θα έβγαι­να στους δρό­μους με ένα σύμ­βο­λο που δεν ξέρω καν τι αντι­προ­σω­πεύ­ει»

(Marco Rizzo ΓΓ PCI)
Για παρά­δειγ­μα, κάνου­με εμείς μια εκδή­λω­ση στη Gaeta, μια πρω­το­βου­λία ενά­ντια στα 70 χρό­νια του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ είναι μια στρα­τιω­τι­κή και πολι­τι­κή οργά­νω­ση που γεν­νή­θη­κε το 1949. Το 1955 δημιουρ­γή­θη­κε το Σύμ­φω­νο της Βαρ­σο­βί­ας και όλοι οι κανο­νι­κοί άνθρω­ποι πιστεύ­ουν ότι το ΝΑΤΟ δημιουρ­γή­θη­κε για να αντι­με­τω­πί­σει τους σοβιε­τι­κούς κακοποιούς.

Σήμε­ρα το Σύμ­φω­νο της Βαρ­σο­βί­ας ανή­κει στο παρελ­θόν, αλλά το ΝΑΤΟ εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει. Ο ίδιος ο Πρό­ε­δρος Conte, σε συνά­ντη­ση με τον γενι­κό γραμ­μα­τέα του ΝΑΤΟ Stoltenberg, δήλω­σε ότι η Ιτα­λία θα δώσει 7 δισ ευρώ για τις στρα­τιω­τι­κές δαπά­νες του ΝΑΤΟ. Και καμιά «σαρ­δέ­λα» δε μιλά­ει γι’ αυτά.

✔️  Κατά τη διάρ­κεια συνά­ντη­σης Marco Rizzo με τον Mattia Santori στα τηλε­ο­πτι­κά στού­ντιο της TG2, την Τρί­τη 10 Δεκεμ­βρί­ου, ο γραμ­μα­τέ­ας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος ανέ­λυ­σε σε βάθος τη γέν­νη­ση του κινή­μα­τος λέγο­ντας χαρα­κτη­ρι­στι­κά «εσείς με την πρα­κτι­κή σας θα ανε­βά­σε­τε τον Salvini στο 80%»…

«Δεν τα βάζουν με το σύστη­μα» ‑συνέ­χι­σε ο γραμ­μα­τέ­ας του ΚΚΙ­τα­λί­ας, «ούτε για τα εκα­τομ­μύ­ρια των κακο­πλη­ρω­μέ­νω νέων, αντί­θε­τα είναι με τις τις κυρί­ες του “Sì Tav” των Monti, Prodi και Fornero”»

“Πιο δυνα­τοί από σένα, Σαλ­βί­νι!” Οι “Τέσ­σε­ρις Σωμα­το­φύ­λα­κες” που ξεκί­νη­σαν το “κίνη­μα της σαρ­δέ­λας” (Σχό­λιο-λεζά­ντα lifo.gr) Φωτο­γρα­φία: “la Reppublica”

Τα δικά μας ΜΜΕ ‑ανα­με­νό­με­νο… ανα­πα­ρή­γα­γαν με τον ίδιο τρό­πο την «επα­νά­στα­ση-σαρ­δέ­λα», μέσω ρεπορ­τάζ της Deutsche Welle κά και με κοι­νό μοτί­βο την επι­τέ­λους «λύση» ενός γόρ­διου δεσμού, την αντί­στα­ση στο κατε­στη­μέ­νο και την προοπτική

«Καλώς ήλθα­τε στην ανοι­χτή θάλασσα. 
Αγα­πη­τοί λαϊ­κι­στές, το έχε­τε καταλάβει. 
Το πάρ­τι τελεί­ω­σε.
Τρα­βή­ξα­τε για πολύ και­ρό το σχοι­νί των συναι­σθη­μά­των μας. 
Το τρα­βή­ξα­τε πάρα πολύ, και έσπασε. 
Εδώ και χρό­νια τρέ­φα­τε εμάς και τους συμπο­λί­τες μας με ψέμα­τα και μίσος: 
συν­δυά­σα­τε την αλή­θεια με τα ψέμα­τα, αντι­προ­σω­πεύ­ο­ντας τον κόσμο με τον τρό­πο που ήταν πιο βολι­κός για σας. 
Επω­φε­λη­θή­κα­τε από την καλή πίστη μας, τους φόβους και τις δυσκο­λί­ες μας, για να τρα­βή­ξε­τε την προ­σο­χή μας. 
Επι­λέ­ξα­τε να πνί­ξε­τε το πολι­τι­κό σας περιε­χό­με­νο μέσα σε έναν ωκε­α­νό κενής επικοινωνίας. 
Δεν έχει απο­μεί­νει τίπο­τε από αυτό το περιεχόμενο. 
Για πολύ και­ρό σας επι­τρέ­ψα­με να το κάνε­τε.
Για πολύ και­ρό γελοιο­ποι­ή­σα­τε σοβα­ρά θέμα­τα για να προ­στα­τεύ­σε­τε τον εαυ­τό σας, δημιουρ­γώ­ντας σύγχυση. 
Για πολύ και­ρό πιέ­ζα­τε τους πιστούς οπα­δούς σας να προ­σβάλ­λουν και να κατα­στρέ­φουν τις ζωές των ανθρώ­πων στο διαδίκτυο. 
Για πολύ και­ρό σας αφή­σα­με ελεύ­θε­ρους, για­τί ήμα­σταν έκπλη­κτοι, απο­σβο­λω­μέ­νοι, τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι από το πόσο χαμη­λά μπο­ρού­σα­τε να πέσετε. 
[…]
Το πήγα­τε πολύ μακριά, πέρα από τα θολά νερά σας και το ασφα­λές σας λιμάνι. 
Είμα­στε ελεύ­θε­ρες σαρ­δέ­λες, και τώρα θα μας βρεί­τε παντού. 
Καλώς ήλθα­τε στην ανοι­χτή θάλασ­σα.
Είναι βέβαιο ότι η σκέ­ψη ενο­χλεί, ακό­μα κι αν αυτός που σκέ­φτε­ται είναι βου­βός σαν το ψάρι. 
Πράγ­μα­τι, είναι ένα ψάρι. 
Και ως ψάρι είναι δύσκο­λο να του κλεί­σεις τον δρό­μο, για­τί η θάλασ­σα το προστατεύει. 
Και η θάλασ­σα είναι τόσο βαθιά».
Από­σπα­σμα από το Μανι­φέ­στο της πρώ­της συγκέ­ντρω­σης “της σαρ­δέ­λας” στη Μπολόνια.

Τα ψαρά­κια των «δεν πληρώνω»

Ένα διδακτικό «κίνημα πλατείας» ‑για όσους έχουν «ασθενή» — επιλεκτική τη μνήμη

Ας θυμη­θού­με λίγο τα δικά μας ‑πάνε κοντά 10 χρό­νια (ήταν Μάης του 2011) με τις αυθόρ­μη­τες και «αυθόρ­μη­τες» κινη­το­ποι­ή­σεις «αγα­να­κτι­σμέ­νων».

Το έδα­φος πρό­σφο­ρο: οξύ­τη­τα των συνε­πειών στη ζωή της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας από την πολι­τι­κή αντι­με­τώ­πι­σης της κρί­σης σε όφε­λος του κεφα­λαί­ου με τερά­στια αύξη­ση της ανερ­γί­ας, μεί­ω­ση μισθών και συντά­ξε­ων, το τσά­κι­σμα των ασφα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των και των παρο­χών υπη­ρε­σιών Υγεί­ας κλπ., ουσια­στι­κά το τσά­κι­σμα όλων των λαϊ­κών ανα­γκών (στοι­χεία που μπο­ρούν εν δυνά­μει να απο­τε­λέ­σουν παρά­γο­ντα λαϊ­κής δράσης).

Από την πρώ­τη μέρα οι ορκι­σμέ­νοι εχθροί του λαϊ­κού κινή­μα­τος, άρχι­σαν να προ­βάλ­λουν τις συγκε­κρι­μέ­νες δρά­σεις σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τις εργα­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, με την απερ­γία, τα πανερ­γα­τι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, κλπ. εκθειά­ζο­ντας μάλι­στα τον τρό­πο οργά­νω­σης (μπρά­βο παι­διά!, καμιά οργα­νω­μέ­νη δύνα­μη πίσω απ’ αυτές τις κινη­το­ποι­ή­σεις, που γίνο­νται από τα μπλογκς και τα ΜΚΔ… και ποιοι βρί­σκο­νται πίσω από την ανω­νυ­μία των μπλογκς; ‑για­τί κάποιοι καλούν σε τέτοια δράση…)

Τα ΜΜΕ ‑εκεί­να που πρω­το­στα­τού­σαν (και πρω­το­στα­τούν σήμε­ρα) ώστε να περά­σουν τα νέα βάρ­βα­ρα μέτρα, τα ίδια ΜΜΕ στή­ρι­ξαν με κάθε τρό­πο αυτές τις συγκε­ντρώ­σεις (ενδει­κτι­κά θυμί­ζου­με τον Πρε­τε­ντέ­ρη, που έγρα­φε «κυρί­ως ότι απέ­δει­ξαν ότι η κοι­νω­νι­κή δρά­ση στην Ελλά­δα, ακό­μη και η δια­μαρ­τυ­ρία ή η αμφι­σβή­τη­ση, μπο­ρεί να εκδη­λω­θεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ…» και τη ζωντα­νή η προ­βο­λή τους από τον ΣΚΑΪ, που ‑σε αντι­πα­ρά­θε­ση λοι­δο­ρού­σε τους αγώ­νες των ναυτεργατών).

Η αστι­κή τάξη και τα επι­τε­λεία της προ­λη­πτι­κά υπερ­τό­νι­ζαν στις λαϊ­κές συνει­δή­σεις τις δεδο­μέ­νες δια­φο­ρές ανά­με­σα στην οργα­νω­μέ­νη ταξι­κή πάλη, από τη μια, και τα «ακομ­μά­τι­στα» και «αυθόρ­μη­τα» ξεσπά­σμα­τα, από την άλλη, για να σπρώ­ξουν τη λαϊ­κή αγα­νά­κτη­ση σε κανά­λια βολι­κά και εύκο­λα χει­ρα­γω­γή­σι­μα από το σύστη­μα σε έναν αγώ­να που ενσω­μα­τώ­νε­ται και ξεφου­σκώ­νει, γεγο­νός που συντε­λεί στο να απο­γοη­τεύ­ε­ται η πλειο­ψη­φία όσων τώρα κάνουν τα πρώ­τα τους βήμα­τα στους δρό­μους και να γυρί­σουν στο σπί­τι τους.

Οι πλα­τειά­κη­δες εκεί­νη την περί­ο­δο είχαν μεγά­λη πέρα­ση επί­σης στην Ισπα­νία (όπου έλε­γαν στον κόσμο «μην ψηφί­σε­τε») και αλλού.

Και μετά το αυγό του φιδιού -“Να καεί να καεί το μπουρ­δέ­λο η βου­λή” και οι προ­βο­κά­τσιες με τα τρα­γι­κά γεγο­νό­τα. Και με τον Σύρι­ζα (αντι­πο­λί­τευ­ση τότε) να αβα­ντά­ρει παντοιοτρόπως