Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κάρολος Δαρβίνος, κατέστησε «περιττό» το ρόλο του Θεού στη «δημιουργία» του ανθρώπου

Στις 12 Φεβρουα­ρί­ου 1809 γεν­νή­θη­κε ο Κάρο­λος Δαρ­βί­νος, Aγγλος φυσιο­δί­φης, «πατέ­ρας» της θεω­ρί­ας περί της εξέ­λι­ξης των ειδών και της φυσι­κής επιλογής.

Οι παρα­τη­ρή­σεις που έκα­νε στη διάρ­κεια ενός ταξι­διού στη Ν. Αμε­ρι­κή και στον Ειρη­νι­κό Ωκε­α­νό τον οδή­γη­σαν στο συμπέ­ρα­σμα ότι τα είδη των ζώων δεν παρα­μέ­νουν ίδια, αλλά μετα­βάλ­λο­νται με το πέρα­σμα του χρό­νου. Στο σημα­ντι­κό­τε­ρο έργο του «Περί της γέν­νη­σης των ειδών μέσω της φυσι­κής επι­λο­γής» (εκδό­θη­κε στις 24 Νοεμ­βρί­ου 1859) δια­τύ­πω­σε τη θεω­ρία της κατα­γω­γής των ειδών, η οποία έτυ­χε γενι­κής ανα­γνώ­ρι­σης, και επί­σης θεμε­λί­ω­σε τη θεω­ρία της φυσι­κής επι­λο­γής που εξη­γεί πώς δημιουρ­γού­νται τα είδη. Ακο­λού­θη­σε το 1871 το εξί­σου πολύ­κρο­το «Η κατα­γω­γή του ανθρώ­που και η φυσι­κή επι­λο­γή», όπου υπο­στή­ρι­ξε ότι ο άνθρω­πος κατά­γε­ται από τα πιθηκοειδή

 «Ο Δαρ­βί­νος έβα­λε τέρ­μα στην άπο­ψη που υπο­στή­ρι­ζε πως τα είδη των ζώων και των ανθρώ­πων δε συν­δέ­ο­νται καθό­λου μετα­ξύ τους και πως χρω­στιού­νται σε τυχαί­ες αιτί­ες, για­τί “δημιουρ­γή­θη­καν από το θεό”. Ηταν ο πρώ­τος που έβα­λε τη βιο­λο­γία πάνω σε βάσεις από­λυ­τα επι­στη­μο­νι­κές και καθό­ρι­σε πώς έγι­νε η εξέ­λι­ξη των ειδών και σε ποια σχέ­ση δια­δέ­χτη­καν το ένα το άλλο» (Λένιν)

Ετσι, ο άνθρω­πος δε δημιουρ­γή­θη­κε με κάποιο υπερ­φυ­σι­κό τρό­πο, αλλά είναι το απο­τέ­λε­σμα της εξε­λι­κτι­κής δια­δι­κα­σί­ας στο ζωι­κό βασί­λειο. Φυσι­κά, ο άνθρω­πος δεν είναι απευ­θεί­ας από­γο­νος του πιθή­κου, όπως δια­στρε­βλώ­νε­ται συχνά η ιστο­ρία της προ­έ­λευ­σης του ανθρώ­που. Οι άνθρω­ποι και οι πίθη­κοι είναι δια­φο­ρε­τι­κοί κλά­δοι του ίδιου δέντρου, θα μπο­ρού­σα­με να πού­με. Στα βάθη του παρελ­θό­ντος, κάποιοι ανθρω­πό­μορ­φοι πίθη­κοι ήταν οι κοι­νοί πρό­γο­νοι και των δύο αυτών ειδών.

Ο Δαρ­βί­νος άθε­λά του — καθό­τι ο ίδιος ήταν βαθύ­τα­τα πιστός και θρη­σκευό­με­νος — κατέ­στη­σε «περιτ­τό» το ρόλο του Θεού στη «δημιουρ­γία» του ανθρώ­που, ξεση­κώ­νο­ντας έτσι τη μήνη της εκκλη­σί­ας. Βέβαια, οι σχε­τι­κές ιδε­α­λι­στι­κές και σκο­τα­δι­στι­κές θεω­ρή­σεις καλά κρα­τούν έως σήμερα.

Μαρξισμός και δαρβινισμός

Η δαρ­βι­νι­κή θεω­ρία απο­τέ­λε­σε την κορω­νί­δα της επι­στη­μο­νι­κής σκέ­ψης στη βιο­λο­γία έως εκεί­νο τον και­ρό, επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι τα πάντα στη φύση βρί­σκο­νται σε μια δια­δι­κα­σία συνε­χούς αλλα­γής και εξέλιξης.

Οι Μαρξ και Ενγκελς εκτι­μού­σαν βαθύ­τα­τα τις ανα­κα­λύ­ψεις του Δαρ­βί­νου , που απο­δεί­κνυαν επι­στη­μο­νι­κά ότι η ανθρω­πό­τη­τα είχε ανα­δυ­θεί από το ζωι­κό βασί­λειο. Θεω­ρού­σαν, μάλι­στα, ότι η θεω­ρία του Δαρ­βί­νου απο­τε­λού­σε έναν από τους προ­πο­μπούς, στο επί­πε­δο των φυσι­κών επι­στη­μών, που συνέ­βα­λαν στη γέν­νη­ση του δια­λε­κτι­κού υλι­σμού. Ο Ενγκελς τόνι­ζε ότι η θεω­ρία του Δαρ­βί­νου ήταν για τη βιο­λο­γία αυτό που ήταν για την ιστο­ρία η ανα­κά­λυ­ψη από τον Μαρξ των αντι­κει­με­νι­κών νόμων που καθο­ρί­ζουν την κοι­νω­νι­κή και οικο­νο­μι­κή ανάπτυξη.

Οι Μαρξ και Ενγκελς όχι μόνο απο­δέ­χτη­καν τη δαρ­βι­νι­κή θεω­ρία της κατα­γω­γής του ανθρώ­που από προ­γο­νι­κά ζώα, αλλά ερμή­νευ­σαν την ειδο­ποιό δια­φο­ρά του ανθρώ­που από τα άλλα είδη, ανα­ζη­τώ­ντας στους υλι­κούς — κοι­νω­νι­κούς όρους ζωής των πιθη­κό­μορ­φων προ­γό­νων του την εξή­γη­ση της ανω­τε­ρό­τη­τάς του. Απέ­δει­ξαν έτσι ότι η «ανθρω­πο­ποί­η­ση» είναι απο­τέ­λε­σμα, από ένα σημείο και έπει­τα, αλλα­γών στον τρό­πο ζωής των προ­γό­νων μας, με καθο­ρι­στι­κό το ρόλο της εργα­σί­ας, της συνει­δη­τής αλλα­γής από τον κοι­νω­νι­κό άνθρω­πο του φυσι­κού του περι­βάλ­λο­ντος και μαζί και της ανθρώ­πι­νης φύσης.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο