Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ: Σε κλίμα συγκίνησης το τελευταίο αντίο στον σ. Γιώργο Γαβριλάκη

Σε κλί­μα συγκί­νη­σης το τελευ­ταίο αντίο στο σύντρο­φο Γιώρ­γο Γαβρι­λά­κη στο Νεκρο­τα­φείο Και­σα­ρια­νής. Στην πολι­τι­κή κηδεία παρευ­ρέ­θη­καν σύντρο­φοι φίλοι και εργα­ζό­με­νοι από το «Σπί­τι του Αγω­νι­στή», ανά­με­σά τους, η περι­φε­ρεια­κή σύμ­βου­λος με τη «Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση», Στέλ­λα Βαλα­βά­νη.

Τον σ.φο Γιώρ­γο απο­χαι­ρέ­τι­σε η ΚΟ Πάνω Και­σα­ρια­νής (δια­βά­στε εδώ).

Επί­σης, ο Κώστας Γαβρι­λά­κης, γραμ­μα­τέ­ας του παραρ­τή­μα­τος Και­σα­ρια­νής της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ,  και από το «Σπί­τι του Αγω­νι­στή, ο πρό­ε­δρος του Διοι­κη­τι­κού Συμ­βου­λί­ου του, Στέ­λιος Λάμπρου.

Σύντρο­φε Γιώρ­γο θα συνε­χί­σου­με τον αγώ­να σου για μια κοι­νω­νία δίκαιη και ειρη­νι­κή χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο.

Και όπως έγρα­ψε ο Σεφέ­ρης στους «Δ’ Αργοναύτες»

«Περά­σα­με κάβους πολ­λούς πολ­λά νησιά τη θάλασσα
που φέρ­νει την άλλη θάλασ­σα, γλά­ρους και φώκιες.
Δυστυ­χι­σμέ­νες γυναί­κες κάπο­τε με ολολυγμούς
κλαί­γα­νε τα χαμέ­να τους παιδιά…

Αρά­ξα­με σ’ ακρο­για­λιές γεμά­τες αρώ­μα­τα νυχτερινά
με κελαη­δί­σμα­τα που­λιών, νερά που αφή­να­νε στα χέρια
τη μνή­μη μιας μεγά­λης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώ­ναν τα ταξίδια»
Καλό σου ταξί­δι Σύντρο­φε Γιώργο.

(στο Γιώρ­γος Γαβρι­λά­κη, το 93χρονο λυκό­που­λο, σύντρο­φο και συνα­γω­νι­στή στον αγώ­να για μια καλύ­τε­ρη ζωή).

Αντί στε­φά­νου κατα­τέ­θη­καν χρή­μα­τα στο «Σπί­τι του Αγω­νι­στή» που τον φιλο­ξε­νού­σε για 10 χρό­νια (για κάθε χρή­ση Λογα­ρια­σμός Eurobank GR1902600520000250101756150)

Αποχαιρετισμός ΠΕΑΕΑ –ΔΣΕ

Συνα­γω­νι­στές και Συνα­γω­νί­στριες, Συντρό­φισ­σες και Σύντρο­φοι – Φίλοι και φίλες,

Μαζευ­τή­κα­με εδώ στους πρό­πο­δες του Υμητ­τού, όπου όταν κατε­βαί­νει το αερά­κι και τα κυπα­ρίσ­σια λικνί­ζο­νται έτσι, γαλη­νεύ­ουν οι ψυχές των δικών μας ανθρώπων,

Σε τού­το τον τόπο μαζευ­τή­κα­με σήμε­ρα να απο­χαι­ρε­τή­σου­με, τον συνα­γω­νι­στή, φίλο και σύντρο­φο Γαβρι­λά­κη Γιώρ­γο (λυκό­που­λο).

Η Διοι­κού­σα Επι­τρο­πή του παραρ­τή­μα­τος Και­σα­ρια­νής της Πανελ­λή­νιας Ένω­σης Αγω­νι­στών Εθνι­κής Αντί­στα­σης και Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας, εκφρά­ζει τα βαθιά συλ­λυ­πη­τή­ρια στην οικο­γέ­νεια ‑του δικού μας Γιώρ­γου με αριθ­μό μητρώ­ου 159.

Για τον συνα­γω­νι­στή Γιώρ­γο είδη ειπώ­θη­καν πολ­λά για την πλού­σια πολι­τι­κή του δράση.

Στην πόλη μας, ζού­σε από το 1947, στις παρά­γκες ‑στον «Ντε­ρέ», και στις αρχές του 1950 στην πάνω Και­σα­ρια­νή στην «Κορέα».

Υπήρ­ξε μέλος ΔΣ σε μαζι­κούς φορείς (Σωμα­τείο ΙΚΑ Και­σα­ρια­νής που ήταν από τα ιδρυ­τι­κά μέλη και για πολ­λά χρό­νια ΓΓ, στην Επι­τρο­πή Οικο­δό­μων, ενώ από την αρχή συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στον θεσμό των ΚΑΠΗ) και ενερ­γό μέλος του Κ.Κ.Ε. από το 1975 έως και σήμε­ρα ακλό­νη­τος στις θέσεις και τις αρχές του.

Μέλος του παραρ­τή­μα­τος, όπου γνω­ρί­στη­κε με τους συνα­γω­νι­στές του στην Μέση Ανα­το­λή – Ελ Τάμπα, Πανα­γιώ­τη Μακρή, και Πανα­γιώ­τη Τρα­πά­τζα­λη, και άλλους ‑τον Γιώρ­γο Σιδέ­ρη, το Γιάν­νη Σταυ­ρι­νί­δη (Αρά­πη), τον Δημή­τρη Αθα­να­σί­ου, τη Στά­σα Χασά­πη, και δεκά­δες ακό­μη, που τώρα που θα τους συνα­ντή­σει, θα τους μετα­φέ­ρει τις ειδή­σεις, ειδή­σεις άσχη­μες κυρί­ως για τον εργα­ζό­με­νο, τον συντα­ξιού­χο, τον ελεύ­θε­ρο επαγ­γελ­μα­τία, τον φτω­χό αγρό­τη, την γυναί­κα, τον νεο­λαίο, για­τί τα όποια εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα είχαν διεκ­δι­κή­σει και κατα­κτή­σει, 8ωρο, συμ­βά­σεις, Βαριά Ανθυ­γιει­νά, υγιει­νή και ασφά­λεια, τα τελευ­ταία χρό­νια τα ξηλώ­νουν, τα εξα­νε­μί­ζουν , με τις μνη­μο­νεια­κές πολι­τι­κές όλων των κυβερ­νή­σε­ων, όπου οι πλού­σιοι συνε­χί­ζουν να γίνο­νται πλου­σιό­τε­ροι και οι φτω­χοί φτωχότεροι.

Δοσμέ­νος λοι­πόν σε ένα δύσκο­λο αγώ­να πριν και μετά την κατο­χή, φυλα­κί­στη­κε, βασα­νί­στη­κε άγρια στην Ελ Τάμπα, όπου ήταν ο πιο μικρός αιχ­μά­λω­τος, αλλά στά­θη­κε όρθιος ζωντα­νό παρά­δειγ­μα για μας τους νεό­τε­ρους στα­θε­ρός σε αρχές, και αξίες.

Γεν­νή­θη­κε το 1929 στις Οινού­σες, και φέτος έγι­νε 93, και από αυτά πάνω από τα μισά ήταν μέλος του ΚΚΕ έως και σήμερα.

Σ’ ευχα­ρι­στού­με σύντρο­φε και συνα­γω­νι­στή Γιώρ­γο που κρά­τη­σες ψηλά το φάρο της οργα­νω­μέ­νης ζωής και δρά­σης, συν­δυά­ζο­ντας τα με τα καθή­κο­ντα του πατέ­ρα, κρα­τώ­ντας μια ισορ­ρο­πία τα δύσκο­λα εκεί­να χρόνια.

Απ’ όταν άρχι­σαν τα προ­βλή­μα­τα υγεί­ας σου, είχες έναν δυνα­μι­σμό στις συζη­τή­σεις μας, θύμω­νες με τον εαυ­τό σου που δεν μπο­ρού­σες να βοη­θή­σεις περισ­σό­τε­ρο, και σου λέγα­με ότι χρειά­ζε­ται να δια­χει­ρι­ζό­μα­στε αυτόν τον θυμό, και παράλ­λη­λα ότι θέλει υπο­μο­νή για­τί: «Για να γυρί­σει ο ήλιος θέλει δου­λειά πολύ».

Σήμε­ρα εδώ θα σε απο­χαι­ρε­τή­σου­με έτσι που εμείς ξέρου­με να απο­χαι­ρε­τού­με, τους ανθρώ­πους, τους συνα­γω­νι­στές, τους συντρό­φους ‚τους γονείς μας, όπου έχουν βάλει ένα λιθα­ρά­κι για να αλλά­ξου­νε τού­τη την κοι­νω­νία, να την κάνου­νε δίκαιη, για να ζήσουν τα παι­δεία τους, σε έναν κόσμο καλύ­τε­ρο , ανθρώ­πι­νο, ειρηνικό.

Σ’ ευχα­ρι­στού­με συνα­γω­νι­στή, σύντρο­φε και πατέ­ρα Γιώρ­γο που κρά­τη­σες ψηλά το φάρο της οργα­νω­μέ­νης ζωής και δρά­σης, δύσκο­λο για μας τους νεό­τε­ρους να το σηκώ­σου­με αυτό το φορ­τίο, αλλά μπο­ρού­με να σου υπο­σχε­θού­με ότι θα προ­σπα­θή­σου­με να μεί­νου­με πιστοί κι εμείς σε αυτόν το δύσκο­λο αλλά δημιουρ­γι­κό οργα­νω­μέ­νο τρό­πο ζωής.

Θέλου­με να σε απο­χαι­ρε­τί­σου­με συνα­γω­νι­στή και σύντρο­φε με το ποί­η­μα «Λεβέ­ντης» του Νότη Περ­γιά­λη που ται­ριά­ζει σε όλους αυτούς που αφιέ­ρω­σαν την ζωή τους στον αγώ­να για να πάμε πάρα πέρα τα όνει­ρα τους, για μια κοι­νω­νία δίκαιη, ειρη­νι­κή χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο .

«Σαν τον αητό φτε­ρού­γα­γε στη στρά­τα | τον καμα­ρώ­νει η γει­το­νιά στα παρα­θύ­ρια | με χαμη­λά τα μαύ­ρα του τα μάτια | λεβέ­ντης εροβόλαγε.

Στα ματιά του ένα σύν­νε­φο | μες  την καρ­διά του σίδερο.
Κυλά­ει το αίμα, σκέ­πα­σε τον ήλιο | κι ο χάρος εροβόλαγε.

Σφα­λούν τα μάτια κι οι καρ­διές | σφα­λούν τα παρα­θύ­ρια | μετά χυμά­ει ο Χάρο­ντας καβά­λα | κι εκεί­νος χαμο­γέ­λα­γε. Ποιος κατε­βαί­νει σήμε­ρα στον Άδη; | Ποιον κου­βε­ντιά­ζει η γει­το­νιά κι ανα­ντα­ριά­ζει; Για­τί βου­βά είναι τα βου­νά κι οι κάμποι; … Λεβέ­ντης εροβόλαγε.»

Καλό ταξί­δι συνα­γω­νι­στή , σύντρο­φε, και πατέ­ρα Γιώρ­γο .__

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο