Κατερίνες υπάρχουν πολλές

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Κατε­ρί­νες υπάρ­χουν πολλές.

Δεν ανα­φέ­ρο­μαι όμως στις καθη­με­ρι­νές Κατε­ρί­νες της ζωής μας ή της ζωής των άλλων (χρό­νια πολ­λά σε όλες), αλλά στις αγί­ες. Πέραν της δικής μας που ήταν γλυ­κιά, ήταν ωραία κι είχε τις χάρες όλες, υπάρ­χουν (από μια πρό­χει­ρη κατα­γρα­φή) και οι:

Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (Μεγα­λο­μάρ­τυς). Η δικιά μας Κατερίνα!
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (Γένουας)
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (Μπο­λό­νιας)
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (Ρίτσι)
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (Σιέ­νας)
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (Σου­η­δί­ας)
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (Τάγ­μα) και
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (κολέ­γιο), της καθο­λι­κής εκκλη­σί­ας στη Μιν­νε­σό­τα (ΗΠΑ).
Η Αγία Αικα­τε­ρί­νη (μονα­στή­ρι)

Για την δική μας δεν έχε­τε παρά να δια­βά­σε­τε εδώ[1]. Τίπο­τα το ιδιαί­τε­ρο. Η ίδια ανό­η­τη μανιέ­ρα παρα­γω­γής αγί­ων. Είχε παντρευ­τεί όμως και η δική μας το θεό­που­λο. Κι αυτό το παλι­κά­ρι φαί­νε­ται να είχε ένα κόλ­λη­μα με τις Κατε­ρί­νες. Αυτό που σίγου­ρα αξί­ζει απεί­ρως περισ­σό­τε­ρο από την κάθε αγία Κατε­ρί­να, είναι ο περί­φη­μος πίνα­κας του, ακό­μη περι­φη­μό­τε­ρου, Καρα­βά­τζιο «Η Αικα­τε­ρί­νη της Αλε­ξάν­δρειας». Που βεβαί­ως δεν απει­κο­νί­ζει την δική μας, αλλά μια ακό­μη συνο­νό­μα­τη αγία, της Αλε­ξάν­δρειας αυτή τη φορά, αγνώ­στων λοι­πών στοι­χεί­ων, έργων και θαυμάτων.

Η σπου­δαιό­τε­ρη όλως όμως Κατε­ρί­να η  prima inter pares – του­λά­χι­στον, των Κατί­νων όλου του κόσμου, είναι η εικο­νι­ζό­με­νη Κατε­ρί­να της Σιέ­νας. Αυτή η Κατε­ρί­να, γεν­νή­θη­κε το 1347 στη Σιέ­να και πέθα­νε στη Ρώμη το 1380. Θεω­ρεί­ται στην Ιτα­λία η μεγα­λύ­τε­ρη γυναί­κα της εκκλη­σια­στι­κής ιστορίας.

Το Κατε­ρι­νιώ της Σιέ­να, ήταν το 24^ο από τα 25 παι­διά του Ιάκο­πο Μπε­νιν­κά­σα και της Λάπ­πα ντι Πού­τσιο και ζαβό από μικρό. Ένα βρά­δυ, στα καλά καθού­με­να κι ενώ το εξά­χρο­νο  Κατε­ρι­νιώ κοι­μό­ταν τον ύπνο της αθω­ό­τη­τας, την επι­σκέ­φθη­καν ομο­θυ­μα­δόν ο Γιαχ­βε­δά­κος (το θεό­που­λο – λέγε­ται και χρι­στός) αυτο­προ­σώ­πως, μαζί με τους Πέτρο, Παύ­λο και τον Ευαγ­γε­λι­στή Ιωάν­νη (και μιλά­νε για σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση σήμε­ρα, κάτι γραί­ες που τους θώπευ­σαν τον πισι­νό μισό αιώ­να πριν). Όπως αντι­λαμ­βά­νε­στε με τόσο άγιο συρ­φε­τό πάει η αθω­ό­τη­τα, ενδε­χο­μέ­νως και άλλες ιδιό­τη­τες της παι­δί­σκης, αλλά και πάλι καλά να λέτε που δεν μας φόρ­τω­σαν κανέ­ναν θεό ακό­μη με τόσους μεγα­λο­σχή­μο­νες που μαζεύ­τη­καν στο κρε­βά­τι της.

Το γεγο­νός της συνεύ­ρε­σης με τον θεϊ­κό ουλα­μό απο­τέ­λε­σε μια «θεμε­λιώ­δη εμπει­ρία» (και με το δίκιο της) και απο­φά­σι­σε να στρέ­ψει τα πάντα της προς τον θεό, για όλη της τη ζωή. Μάλι­στα αν και περιο­ρι­σμέ­νης μόρ­φω­σης – ούτε το δημο­τι­κό της επο­χής δεν είχε βγά­λει, μετά της συνεύ­ρε­ση με την τετρά­δα ξελα­μπί­κα­ρε – τρό­πον τινά κι έμα­θε να δια­βά­ζει και να γράφει.

Επτά χρο­νών και κατό­πιν… εορ­τής με τους τέσ­σε­ρις, δίνει όρκο αιώ­νιας παρ­θε­νί­ας κι από τότε όπο­τε προ­σευ­χό­ταν, πάνω από το κεφά­λι της έκο­βε βόλ­τες ένα περι­στέ­ρι, μια δεκα­ο­χτού­ρα, ένας μπού­φος – ανά­λο­γα τι που­λί βρι­σκό­ταν εύκαι­ρο. Στα δεκα­έ­ξι — πάλι βρά­δυ, ξανα­εμ­φα­νί­στη­κε ο Γιαχ­βε­δά­κος – αυτή τη φορά μόνος του και αυτή του είπε (λες και δεν το ‘ξερε από την προη­γού­με­νη φορά, κοτζάμ παλι­κά­ρι του θεού) πως του είναι αφο­σιω­μέ­νη. Τότε ο υιός του Γιαχ­βέ δεν δίστα­σε και την… ενυμ­φεύ­θη. Προς επίρ­ρω­ση μάλι­στα της πρά­ξης διό­τι όσο και θεϊ­κή κι αν ήταν η συνεύ­ρε­ση το κορι­τσά­κι ως ζαβό μπο­ρεί να μην το πολυ­κα­τά­λα­βε, της πρό­σφε­ρε και το  Sanctum praeputium το οποίο υπό μορ­φή δακτυ­λι­διού της το φόρε­σε στον αρι­στε­ρό παρά­με­σο. Από τότε ήταν παντρε­μέ­νοι. Ξέχα­σα να σας γρά­ψω πως το Sanctum praeputium δεν ήταν τίπο­τα λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο – εξαρ­τά­ται βεβαί­ως κι από τις προσ­δο­κί­ες, από την ακρο­πο­σθία ή ακρο­βυ­στία, το πετσά­κι τέλος πάντων, του θεϊ­κού πέους. Το οποίο «πετσά­κι» δεν έφτα­νε που ήταν από το που­λί του θεού (του γιου τέλος πάντων) αλλά ήταν στο­λι­σμέ­νο και με ρου­μπί­νια. Δεν ξεκα­θα­ρί­ζε­ται αν το έκο­ψε και το φιλο­τέ­χνη­σε αμέ­σως μετά την πρά­ξη ο Γιαχ­βε­δά­κος και υπό το κρά­τος μετορ­γα­σμι­κής έξαρ­σης ή το είχε κομ­μέ­νο από πριν και της το πρό­σφε­ρε σε κου­τά­κι δαχτυλιδιού.

Μετά απ’ όλα αυτά και ειδι­κά με τον θεϊ­κό γάμο – την έκα­ναν και καθη­γή­τρια, πήραν τα μυα­λά της αέρα (εδώ άλλες κι άλλες παντρεύ­ο­νται ένα τσο­γλά­νι και το παί­ζουν περι­στέ­ρες) κι άρχι­σε να λέει διά­φο­ρα παρά­ξε­να και να κάνει παρέα με τον πάπα Ουρ­βα­νό και διά­φο­ρους μεγα­λο­σχή­μο­νες της εποχής.

Στο τέλος πέθα­νε. Το πτώ­μα της τεμα­χί­στη­κε (όπως είχε γίνει και με την δικιά μας Κατε­ρί­να παλαιό­τε­ρα) κι έγι­νε ιερά κει­μή­λια, για να ‘χουν όλοι από κάτι και ειδι­κά το δάχτυ­λο με το κομ­μά­τι από το «που­λί» του θεό­που­λου ντύ­θη­κε με ασή­μι και το κεφά­λι της τοπο­θε­τή­θη­κε σε προ­σκυ­νη­μα­τι­κή θέση.

[1]Η αγία Κατε­ρί­να η δικιά μας

Ήταν όμορ­φη, ήταν γλυ­κιά κι είχε τις χάρες όλες. Καλ­λιερ­γη­μέ­νη, γλωσ­σο­μα­θής, δει­νή ρήτο­ρας. Παλιά λεγό­ταν Δωρο­θέα. Ξαφ­νι­κά της τη βάρε­σε-άγνω­στο για­τί, έγι­νε χρι­στια­νή και αυτο­ο­νο­μά­στη­κε Αικα­τε­ρί­να (αίεν καθα­ρι­νά = η πάντο­τε αγνή). Την γού­στα­ρε ο αυτο­κρά­το­ρας Μαξι­μί­νος. Αυτή όμως πρό­λα­βε και δέχτη­κε το «δακτυ­λί­δι πνευ­μα­τι­κής νηστεί­ας» από τον Γιαχ­βε­δά­κο (Χρι­στός) που της το έδω­σε η, πάντα παρ­θέ­να, μάνα του.

Τότε ο Μαξι­μί­νος αγρί­ε­ψε κι έστει­λε 150 ρήτο­ρες να την ταπώ­σουν στο λέγειν. Αυτή όμως όχι μόνο τους ξέσκι­σε αλλά τους έκα­νε και χρι­στια­νούς. Με κάτι τέτοια και διά­φο­ρα άλλα χρι­στια­νι­κά που έκα­νε την μπουντρούμιασαν.

Η Αυγού­στα Φαυ­στί­να (που την έτρω­γε ο κώλος της, ως φαί­νε­ται), μαζί με κάποιον φρού­ραρ­χο Πορ­φυ­ρί­ω­να και δια­κό­σιους φαντά­ρους, έτρε­ξε σ’ ένα επι­σκε­πτή­ριο. Η αχά­ρι­στη  Αικα­τε­ρί­να τους κατέ­στη­σε, αλύ­πη­τα και συλ­λή­βδην, όλους χριστιανούς.

Το πήρε χαμπά­ρι ο Μαξι­μί­νος κι αφού έβρι­σε καριό­λα την Αυγού­στα Φαυ­στί­να, την απο­κε­φά­λι­σε μαζί με τους δια­κό­σιους και τον φρού­ρα­χο κι ησύχασε.

Από το μπου­ντρού­μι όμως η Αικα­τε­ρί­να συνέ­χι­σε να μολύ­νει με τον χρι­στια­νι­σμό, ακό­μη και τους δεσμο­φύ­λα­κες. Έτσι ο Μαξι­μί­νος απο­φά­σι­σε να τη στεί­λει στο θεό της (που το ένα τρί­το του ήταν κι αρρα­βω­νιά­ρης της), μέσω του «τρο­χού των βασα­νι­στη­ρί­ων». Έλα όμως που τα καρ­φιά του τρο­χού έσπα­γαν ή… έφευ­γαν. Έβα­λαν καλύ­τε­ρα καρ­φιά και τότε ο τρο­χός έγι­νε… τετρά­γω­νος. Έφε­ραν άλλον κι έσπα­σε. Της π.… δηλα­δή. Είδε κι απο­εί­δε ο αυτο­κρά­το­ρας και της πήρε το κεφάλι.

Τότε συνέ­βη το μεγά­λο θαύ­μα που μπρο­στά του ωχριά σύσ­σω­μη η παγκό­σμια γαλα­κτο­βιο­μη­χα­νία. Αντί για αίμα έτρε­χε γάλα.

Το σώμα της (με το κεφά­λι) μετα­φέρ­θη­κε στο όρος Σινά υπό «πτε­ρύ­γων αγγέ­λων» όπου έμει­νε άτα­φο και… όρθιο μέχρι τον 6^ο αιώ­να, οπό­τε ειδο­ποι­ή­θη­κε ο Ιου­στι­νια­νός, που έχτι­σε τη γνω­στή μονή και την έχω­σε μέσα.

Η υπό­λοι­πη Αικα­τε­ρί­να, ανέ­βη­κε στους ουρα­νούς όπου η παρ­θέ­να Μαρία την πάντρε­ψε με τον κανα­κά­ρη της.

Παρ’ όλο που το λεί­ψα­νο βρί­σκε­ται «αδιά­φθο­ρο» στη μονή Σινά διά­φο­ρα κομ­μά­τια της Κατε­ρί­νας επι­δει­κνύ­ο­νται στη νορ­μαν­δι­κή πόλη Ρουάν, άλλα κομ­μά­τια βρί­σκο­νται στη μονή Χιλαν­δα­ρί­ου, κάποια στη μονή Κύκ­κου Κύπρου, στο… Λένιν­γκραντ, μέχρι και στα δικά μας Ν. Λιό­σια. Επί­σης ένα δάχτυ­λο έχουν τα ανά­κτο­ρα του Μπά­κιγ­χαμ. Γενι­κώς με τα κομ­μά­τια της γίνε­ται το «έλα Μονή στον τόπο σου».

Φυσι­κά αγνο­εί­ται, σε τέτοιο βαθ­μό, από τους ιστο­ρι­κούς, που ακό­μη και η ρωμαιο­κα­θο­λι­κή εκκλη­σία αφαί­ρε­σε τη γιορ­τή της από το γενι­κό εορ­το­λό­γιο αγίων.

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ