Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κεραμέως-ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεχνάμε τον φασισμό

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανάκης //

Είμα­στε η μόνη χώρα στον κόσμο – παγκό­σμια πρω­το­τυ­πία που γιορ­τά­ζει την έναρ­ξη του… πολέ­μου. Για τον απλού­στα­το λόγο πως στον εύλο­γο εορ­τα­σμό της απε­λευ­θέ­ρω­σης, θα έπρε­πε να δεί­χνουν σφυ­ρο­δρέ­πα­να και να μιλά­νε για τον αγώ­να κατά του φασι­στι­κού κτή­νους από τον λαό και τους κομ­μου­νι­στές. Σημαί­ες με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και κόκ­κι­νες, καθώς ο λαός γιόρ­τα­ζε την απε­λευ­θέ­ρω­σή του.

Κάθε τέτοια μέρα ακού­με διά­φο­ρες αηδί­ες για «εθνι­κή ενό­τη­τα» και «ομο­ψυ­χία». «Εθνι­κή ενό­τη­τα» δεν υπήρ­ξε και δεν ήταν δυνα­τό να υπάρ­ξει. Κρύ­βουν πως η αστι­κή τάξη – όση δεν το έσκα­σε στο εξω­τε­ρι­κό, συνερ­γά­στη­κε με τους Γερ­μα­νούς. Πως ο λαός ήταν εκεί­νος που έστη­σε το μεγα­λειώ­δες κίνη­μα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ψυχή του οποί­ου ήταν οι κομμουνιστές.

Εφέ­τος, η Κερα­μέ­ως, στις επι­κίν­δυ­νες και ανι­στό­ρη­τες σάχλες που εκστό­μι­σε, δεν είδε κανέ­να φασι­σμό. «Αγνο­εί» τον απύθ­με­νο λάκ­κο της τρο­με­ρής βαρ­βα­ρό­τη­τας που έσυ­ρε ο φασι­σμός την ανθρω­πό­τη­τα. Δεν «γνω­ρί­ζει» για «φυλε­τι­κή καθα­ρό­τη­τα», «ζωτι­κό χώρο», για τα εκα­τομ­μύ­ρια εξο­λο­θρευ­μέ­νων – τις φρι­χτές σφα­γές Εβραί­ων, Σλά­βων, Κινέ­ζων, Ρομά και Σίντι, κομ­μου­νι­στών και άλλων. Συλεί και σκυ­λεύ­ει τις 600.000 χιλιά­δες των Ελλή­νων που θυσιά­στη­καν στον αντι­φα­σι­στι­κό αγώ­να. Άχνα για τα χιλιά­δες χωριά και πόλεις που οι φασί­στες έσβη­σαν από τον χάρ­τη. Για τα στρα­τό­πε­δα εξο­λό­θρευ­σης εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων. Προ­φα­νώς σιω­πά και για το σύστη­μα που γέν­νη­σε αυτό το κτή­νος και το υπη­ρε­τεί πιστά και η ίδια.

Από την άλλη, οι έτε­ροι απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού, τα έκθε­τα του ΣΥΡΙΖΑ, οι ίδιοι που ψήφι­σαν στις 9 Μάη για την πτώ­ση του «σιδη­ρού παρα­πε­τά­σμα­τος», ανα­φέρ­θη­καν σε «κάθε φασι­σμό». Μαζί με τη νεο­λαία της ΝΔ. Είναι τόσο ελε­ει­νοί που έχουν περά­σει πια τη γραμ­μή του εκφασισμού.

Και οι δύο όμως, καθώς και τα κόμ­μα­τά τους, εκφρά­ζουν τα ίδια συμ­φέ­ρο­ντα. Στη­ρί­ζουν το ίδιο απάν­θρω­πο σύστη­μα που στις δυσκο­λί­ες του γεν­νά τον φασι­σμό. Προ­σπα­θούν να ξεχά­σου­με το Μπέλ­ζετς και το Σόμπι­μπορ, την Τρε­μπλίν­κα, το Άου­σβιτς, το Μπίρ­κε­να­ου και τόσα άλλα στρα­τό­πε­δα εξο­λό­θρευ­σης εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώπων.

Έτσι είναι για τους υπη­ρέ­τες και απο­λο­γη­τές του συστή­μα­τος που γεν­νά και τρέ­φει το τέρας. Ή δεν υπάρ­χει κανείς ή υπάρ­χουν περισ­σό­τε­ροι του ενός… φασι­σμοί. Το σύστη­μά τους τελεί υπό κατάρ­ρευ­ση. Η ανι­σό­τη­τα και ο παρα­λο­γι­σμός του μόνο με τον εκφα­σι­σμό του μπο­ρούν να παρα­τα­θούν. Γι’ αυτό αλλη­θω­ρί­ζουν προς τον φασι­σμό. Μήπως και σωθούν.

Και εδώ κάτω όλο και περισ­σό­τε­ροι γινόμαστε
Και αυξα­νό­μα­στε και πληθυνόμαστε.
Τα χωρά­φια σας γεμά­τα κιό­λας από εμάς
Και μια μέρα η γη σας θα εκραγεί.
Και τότε θα βγού­με από τη γη,
Πλή­θος τρο­με­ρό, γυμνά κρα­νία και οστά.
Στο πρό­σω­πο όλων των ανθρώ­πων θα βρυχηθούμε.
Εμείς οι νεκροί κατη­γο­ρού­με!

Το γράμ­μα που άφη­σε ανώ­νυ­μος Τσέ­χος που εξο­λο­θρεύ­τη­κε στο Άουσβιτς.

Αυτό ακρι­βώς είναι που φοβού­νται οι ελε­ει­νοί απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού. Μη και στο όνο­μα των εκα­τομ­μυ­ρί­ων θυμά­των του συστή­μα­τός τους ξυπνή­σουν οι απο­στε­ω­μέ­νοι λαοί και τους πάρουν φαλάγ­γι, πετώ­ντας το σύστη­μά τους στα σκου­πί­δια της ιστορίας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο