Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Λαυρέντης Διανέλλος, από τις πιο συμπαθητικές μορφές του ελληνικού κινηματογράφου

Μια από τις πιο συμπα­θη­τι­κές μορ­φές του ελλη­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου και θεά­τρου, ο καλός πατέ­ρας των ελλη­νι­κών ται­νιών, έφυ­γε από τη ζωή στις 16 Σεπτεμ­βρί­ου 1978.

Ο Λαυ­ρέ­ντης Δια­νέλ­λος γεν­νή­θη­κε το 1911 στον Άγιο Λαυ­ρέ­ντιο Μαγνη­σί­ας. Ηταν ένας από τους πρώ­τους μαθη­τές και συνερ­γά­τες του Καρό­λου Κουν, στη σχο­λή του οποί­ου γνώ­ρι­σε τη σύζυ­γό του Φρό­σω Κοκ­κό­λα (1912–1999), ηθο­ποιό και τρα­γου­δί­στρια δημο­τι­κών τραγουδιών.

Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στο θέα­τρο το 1936 με τον «Πλού­το» του Αριστοφάνη.

Στη μεγά­λη οθό­νη εμφα­νί­στη­κε για πρώ­τη φορά το 1938 στην ελλη­νο-αιγυ­πτια­κή παρα­γω­γή «Δόκτωρ Επα­μει­νών­δας», που σκη­νο­θέ­τη­σε ο εβραί­ος Τόγκο Μιζ­ρα­χί, με πρω­τα­γω­νι­στές τον Παρα­σκευά Οικο­νό­μου και τις αδελ­φές Καλου­τά. Από το 1955 καθιε­ρώ­θη­κε στον ελλη­νι­κό κινη­μα­το­γρά­φο, παί­ζο­ντας με την ίδια άνε­ση στο δρά­μα, στην κωμω­δία, αλλά και στο μιού­ζι­καλ, σε αξιό­λο­γους δεύ­τε­ρους ρόλους.

Υπήρ­ξε ο πιο παρα­γω­γι­κός ηθο­ποιός του Ελλη­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου (ακο­λου­θούν κατά πόδας ο Νάσος Κεδρά­κας και ο Γιώρ­γος Βελέν­τζας), με του­λά­χι­στον 207 ται­νί­ες στο ενερ­γη­τι­κό του (κατά τη διάρ­κεια της 25ετίας 1948–1973) . Δια­κρί­θη­κε σε ρόλους «πατέ­ρα», δίπλα σε μεγά­λες πρω­τα­γω­νί­στριες του ελλη­νι­κού κινηματογράφου.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο