Μας γνωρίζετε. Μας εμπιστεύεστε;

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

«…είδα το Παλιό να πλη­σιά­ζει, μα ερχό­ταν σα Νέο…»
Μπ. Μπρεχτ

Ο πρώ­τος εικο­νι­ζό­με­νος, είμαι ο Λαπα­βί­τσας. «Δεν είμαι τίπο­τα το σπέ­σιαλ, το κατα­πλη­κτι­κό, είμαι αυτό που λέμε δείγ­μα τυπι­κό». Τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από Βαρου­φά­κης σε έκδο­ση Λαπα­βί­τσα. Δηλώ­νω καθη­γη­τής πανε­πι­στη­μί­ου του Λον­δί­νου. Βέβαια κι ο… Κατρού­γκα­λος, καθη­γη­τής πανε­πι­στη­μί­ου είναι.

Η δεύ­τε­ρη είμαι η… Νάντια. Με ξέρε­τε σαν «κάλ­πι­κη δεκά­ρα». Όταν ήμουν υπουρ­γός της κυβέρ­νη­σης με τους συντρό­φους των ΑΝΕΛ – κυβέρ­νη­ση που σας την φορέ­σα­με μέχρι σήμε­ρα, έτσι ήθε­λα να με φωνά­ζουν οι καθαρίστριες.

Η δική μου περί­πτω­ση είναι πιο ιλα­ρο­τρα­γι­κή. Εγώ, διέ­σπα­σα το ΚΚΕ το 1989 εξαι­τί­ας του τρί­του και του τέταρ­του εικο­νι­ζό­με­νων που ήθε­λαν να πάει το ΚΚΕ δεξιά. Για μερι­κά χρό­νια έλε­γα πως αυτοί είναι χαλα­σμέ­νοι αρι­στε­ροί κι εγώ συνέ­χι­σα να θέλω να πάει το ΚΚΕ αρι­στε­ρά, απ’ έξω όμως. Και σήμε­ρα θέλω να πάει το ΚΚΕ αρι­στε­ρά – στο σταυ­ρό που σας κάνω. Εν τω μετα­ξύ πήγε ο Σύρι­ζα «αρι­στε­ρά» κι έτσι εγώ βρέ­θη­κα (2007), με τους άλλους που δεν χώνευα, τα βρή­κα­με μια χαρά και μ’ έκα­ναν και υπουρ­γό. Παρα­μο­νές των εκλο­γών του ’15 είχα κάνει την βαρυ­σή­μα­ντη δήλω­ση, που έμει­νε στην ιστορία:

«Δεν θα έχει λόγο ύπαρ­ξης το ΤΑΙΠΕΔ, με Κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ». Όπως ξέρε­τε το ΤΑΙΠΕΔ είναι εκεί­νο που μέσω του οποί­ου ξεπου­λιού­νται όλα.

Αλλά ο κόσμος είναι κακός και με ζήλευε. Έτσι όταν – εντε­λώς τυχαία απέ­συ­ρε η μητέ­ρα μου 100.000 ψωρο­χι­λιά­δες ευρώ από τον λογα­ρια­σμό της – ψιλο­οι­κο­νο­μί­ες για διά­φο­ρα μικρο­έ­ξο­δα, μερι­κές μέρες πριν τα κάπι­ταλ κοντρόλς… λυσ­σά­ξα­νε. Και τι δεν είπαν.

Ο τρί­τος των εικο­νι­ζό­με­νων είμαι ο Λαφα­ζά­νης. Δεν είμαι για πολ­λά, αλλά κατά­φε­ρα, όλα αυτά τα χρό­νια να επι­πλέω. Το 1991 διέ­σπα­σα το ΚΚΕ και πετά­χτη­κα έξω με τις κλω­τσιές. Αμέ­σως μετά ψήφι­σα το Μάα­στριχτ – το νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο όσων τρα­βά­με σήμε­ρα. Στη συνέ­χεια έμει­να στον τότε Συνα­σπι­σμό ο οποί­ος ήθε­λα να γίνει κόμ­μα, από συνα­σπι­σμός κομ­μά­των που είχε συμ­φω­νη­θεί να είναι. Αυτό για να δια­λυ­θεί το ΚΚΕ, διό­τι κρί­να­με πως δεν χρεια­ζό­ταν. Όλα αυτά τα χρό­νια έκα­να και είπα διά­φο­ρα που θα μεί­νουν στην ιστο­ρία ως «Λαφα­ζα­νιές». Το 1992 έτρε­χα στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Θεσ­σα­λο­νί­κης με τους παπά­δες και τα φασι­στοει­δή. Με την αλλα­γή ονό­μα­τος σε Σύρι­ζα, πάλε­ψα από πρω­τα­γω­νι­στι­κή θέση για την απο­κοί­μι­ση των μαζών, την εξα­φά­νι­ση του ΚΚΕ και για να γίνει το ανά­χω­μα κυβέρ­νη­ση. Γίνα­με κυβέρ­νη­ση και να φαντα­στεί­τε, έγι­να (με κάνα­νε) υπουρ­γός! Ποιος; Εγώ, ο Λαφα­ζά­νης! Κορόι­δε­ψα τον κόσμο, στή­ρι­ξα την κυβέρ­νη­ση Σύρι­ζα, σας φορέ­σα­με το περι­βό­η­το δημο­ψή­φι­σμα, έκα­να μερι­κές μετά­νοιες στον πρό­ε­δρο της Γκαζ­πρόμ-Αλε­ξέι Μίλερ και παραιτήθηκα.

Σήμε­ρα, μαζί με τους εικο­νι­ζό­με­νους, συνε­χί­ζω το ρόλο του ανα­χώ­μα­τος (χρεια­ζού­με­νος να ‘μαι) και δημιουρ­γού­με την κίνη­ση των «114» – μην κολ­λά­τε στον αριθ­μό, μπο­ρεί να την πού­με και «Τρεις κι η… Κούκα».

Ο τέταρ­τος είμαι ο Αλα­βά­νος. Ήθε­λα κι εγώ το ΚΚΕ να γίνει Συνα­σπι­σμός, γι αυτό και όταν απο­χώ­ρη­σα, κρά­τη­σα την έδρα του ευρω­βου­λευ­τή με τα δόντια (ένε­κα συναι­σθη­μα­τι­κό­τη­τας), αν και είχα εκλε­γεί με στή­ρι­ξη του ΚΚΕ.

Έγι­να και πρό­ε­δρος του Σύρι­ζα και μετ’ ου πολύ και παρ’ όλη την αγα­στή σχέ­ση μου με την εκκλη­σία και τα… θεία, προ­χώ­ρη­σα στην τερα­το­γέ­νε­ση του… ρόζ­μω­ρου ή τσό­γλαν-μπόι. Μετά έφυ­γα διό­τι τους έβρι­σκα πολύ δεξιούς, μπο­ρεί και πολύ αρι­στε­ρούς – δεν έχει σημα­σία, έκα­να το «πλά­νο Β» έχο­ντας συγκε­κρι­μέ­νο πλά­νο (κανείς δεν ξέρει πως τα φέρ­νει η ζωή) και συνερ­γά­στη­κα με την Ανταρ­σύα, αλλά κι από κει έφυ­γα. Όλα αυτά τα χρό­νια στά­θη­κα στην πρώ­τη γραμ­μή θολου­ρο­ποί­η­σης, απο­χαύ­νω­σης και απο­στρά­τευ­σης των μαζών με ιδιαί­τε­ρη συνέ­πεια. Είμαι κάτι σαν το… άρμα του Θέσπι­δος σε πιο πολύ (μα πολύ πιο πολύ) γκρο­τέ­σκο. Πού και πού πετάω – εν είδει δήλω­σης και καμιά «μα@ακία», να περ­νά­ει η ώρα. Στα μεσο­δια­στή­μα­τα, κατα­τεί­νω στην… κατατονία .

Μας ζήσα­τε. Σήμε­ρα, υπο­μέ­νε­τε το έργο μας. Μας εμπι­στεύ­ε­στε ακόμη;

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ