Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Κυκλοφόρησε πρόσφατα- από τις εκδόσεις «ατέχνως»- το πρώτο βιβλίο της εκπαιδευτικού Μαρίας Παπαϊωαννίδου.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί «μονορούφι». Σ’αυτό συμβάλει το μικρό μέγεθος (62 σελίδες), η στρωτή-ευχάριστη γραφή, αλλά και η με ευκρίνεια διατύπωση των χαρακτήρων του έργου αλλά και των σκέψεων-αντιλήψεων που αυτά κουβαλούν.
Αυτός όμως είναι και ο λόγος που «επιβάλει» στους αναγνώστες και μία «δεύτερη ματιά» μιας και τα υπό διαπραγμάτευση ζητήματα άπτονται πλευρών της ζωής των γυναικών σε διάφορες φάσεις της ηλικίας τους, σε συνδυασμό πάντα με τα διάφορα «κοινωνικά στερεότυπα» που δεν προέρχονται μόνο από τον «αντρικό πληθυσμό».
Από τις σκέψεις των ηρωίδων «περνούν» σοβαρά ζητήματα –πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουν- και που δεν συναντιούνται μόνο στον «μικρόκοσμο» της επαρχίας όπου ζουν. Ο έρωτας και οι αυταπάτες που συχνά κουβαλά, ο συζυγικός βίος και η καταπίεση που βιώνουν εντός του, η υιοθεσία, η μοναξιά της «τρίτης ηλικίας», τα όνειρα που ζητούν διέξοδο.
Στα υπέρ του βιβλίου ο ρεαλισμός μαζί με μία τρυφερότητα που εκπέμπει, η προβολή της δυνατότητας για να ξεφύγει κάποια απ’ αυτό που φαίνεται ως «η μοίρα της, οι καλοδολουμένοι χαρακτήρες του έργου, η σύνδεση μεταξύ τους ως βάση για την τελική τους «λύτρωση».
Ένα βιβλίο που δεν αφορά μόνο τις γυναίκες-και ας έχει η γραφή του έντονο το γυναικείο ψυχισμό- αλλά και τους άντρες, που βοηθά τη σκέψη τους στην κατανόηση απέναντι «στο άλλο μισό του ουρανού».
