Με αφορμή τη μαύρη επέτειο: Δυο στους τρεις Ρώσους αποζητούν τη Σοβιετική Ένωση

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S! //

Το 66% των Ρώσων πολι­τών νοσταλ­γούν τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση ! Το μεγα­λύ­τε­ρο ποσο­στό την τελευ­ταία 10ετία ! Ηλι­κί­ας και 18 – 24 χρο­νών που δεν γνώ­ρι­σαν ποτέ τη χώρα των Σοβιέτ! ‑αυτοί είναι κάποιοι από τους τίτλους που ‑με ανα­λύ­σεις και συμπε­ρά­σμα­τα κατά το δοκούν, ΜΜΕ, ανα­πα­ρή­γα­γαν ρεπορ­τάζ του ΑΠΕ – ΜΠΕ  (τα ΝΕΑ πχ. όπως και άλλα, επι­σή­μα­ναν πως «πρό­κει­ται κυρί­ως για πολί­τες άνω των 55 ετών, αν και…» το ίδιο το liberal.gr και ασχο­λί­α­στα το kerdos.gr κλπ)

Το «Ατέ­χνως» με τίτλο «ο καπι­τα­λι­στι­κός “παρά­δει­σος” απο­δεί­χθη­κε απά­τη», είδε την ουσία ‑δια­βά­ζο­ντας την πολι­τι­κο-ταξι­κή σκο­πιά του θέματος.

Τα παρα­πά­νω αφο­ρούν δημο­σκό­πη­ση από το «ανε­ξάρ­τη­το» ερευ­νη­τι­κό κέντρο Levada-Centr που δεί­χνει πως «στη Ρωσία, η «νοσταλ­γία» για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, ενι­σχύ­θη­κε το τελευ­ταίο διά­στη­μα, όπως έδει­ξε, η οποία δια­πί­στω­σε ότι το ποσο­στό των Ρώσων που λυπού­νται για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, φθά­νει σήμε­ρα το 66%, και είναι το μεγα­λύ­τε­ρο που κατα­γρά­φη­κε την τελευ­ταία δεκα­ε­τία. Το 2017 το ποσο­στό των Ρώσων που εξέ­φρα­ζαν την λύπη τους για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης έφθα­νε το 58% , ενώ επί δέκα συνε­χή χρό­νια δεν είχε υπερ­βεί το 61%. Το μεγα­λύ­τε­ρο ρεκόρ είχε κατα­γρα­φεί το 2000, όταν το 75% των Ρώσων εξέ­φρα­ζε την λύπη του για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένωσης» 

Η πρό­σφα­τη αυτή δημο­σκό­πη­ση του Levada-Centr έδει­ξε επί­σης ότι «το 60% των Ρώσων, πιστεύ­ουν ότι η διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης θα μπο­ρού­σε να είχε απο­φευ­χθεί (αυτό το ποσο­στό είναι το μεγα­λύ­τε­ρο των τελευ­ταί­ων 13 ετών). Αξί­ζει βέβαια να σημειω­θεί ότι η πλειο­ψη­φία αυτών που νοσταλ­γούν την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση είναι άτο­μα ηλι­κί­ας 55 ετών και άνω, παρό­τι τα τελευ­ταία δύο χρό­νια αυξά­νο­νται αυτού του τύπου οι δια­θέ­σεις και μετα­ξύ των νέων ηλι­κί­ας 18–24 ετών»

Οι βασι­κοί λόγοι που εκτρέ­φουν αυτή την νοσταλ­γία, την έλλει­ψη της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης που νοιώ­θουν οι Ρώσοι, είναι ‑όπως πιστεύ­ει το 52% «η κατα­στρο­φή του ενιαί­ου οικο­νο­μι­κού συστή­μα­τος» και ακό­μη «η απώ­λεια τους αισθή­μα­τος ότι είναι πολί­τες μιας μεγά­λης δύνα­μης» (36%).

Επί­σης «ένας στους τρεις Ρώσους (31%) νοσταλ­γεί το Σοβιε­τι­κό Σύστη­μα Εξου­σί­ας, εξαι­τί­ας της αύξη­σης της αμοι­βαί­ας δυσπι­στί­ας και της σκλη­ρό­τη­τας που επι­κρα­τεί στην σημε­ρι­νή Ρωσι­κή κοι­νω­νία (31%). Η αγριό­τη­τα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, φαί­νε­ται ότι αφυ­πνί­ζει συνει­δή­σεις στη Ρωσία» 

Όπως επι­ση­μαί­νε­ται η τάση είναι όλο και πιο αισθη­τή, «μετά τη μεταρ­ρύθ­μι­ση του συντα­ξιο­δο­τι­κού συστή­μα­τος, που ανα­κοί­νω­σε πέρυ­σι η ρωσι­κή κυβέρ­νη­ση και η οποία προ­βλέ­πει την αύξη­ση των ορί­ων συντα­ξιο­δό­τη­σης».

Η δημο­σκό­πη­ση έγι­νε για λογα­ρια­σμό της εφη­με­ρί­δας vedomosti |> Ведомости και δημο­σιεύ­τη­κε εκεί με τίτλο |> Число сожалеющих о распаде СССР достигло максимума за десятилетие … Ностальгию по Союзу подстегнула пенсионная реформа, поясняют эксперты <| (ο αριθ­μός των «λυπη­μέ­νων» για την κατάρ­ρευ­ση της ΕΣΣΔ κορυ­φώ­θη­κε σε μια δεκα­ε­τία — Τη νοσταλ­γία για την ΕΣΣΔ ώθη­σε η συντα­ξιο­δο­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση, εξη­γούν οι ειδι­κοί) ‑βλ ανα­λυ­τι­κά στο τέλος του σημειώματος

Αυθε­ντι­κός τίτλος & φωτο­γρα­φία του πρωτότυπου

|>  ΣΣ.

Πέρα από το αδιαμ­φι­σβή­τη­το, δηλ την έλξη που ασκεί το πρώ­το στην ιστο­ρία σοσια­λι­στι­κό κρά­τος και μάλι­στα μέσα στο στό­μα του λύκου και ενώ το ξανα­γρά­ψι­μο της ιστο­ρί­ας, με την εξί­σω­ση κομ­μου­νι­σμού φασι­σμού κλπ. καλά κρα­τεί, έχει σημα­σία να δει κανείς το πρω­τό­τυ­πο, με την έννοια, της αντι­με­τώ­πι­σης του φαι­νό­με­νου από την άρχου­σα (αστι­κή) τάξη στη μετα­σο­βιε­τι­κή Ρωσία του Πού­τιν  … «Να εφαρ­μό­σει δια­φο­ρε­τι­κή κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή; Δεν υπάρ­χουν τα χρή­μα­τα», «Ο κόσμος εξη­γεί την νοσταλ­γία του για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση επι­κα­λού­με­νος κυρί­ως ανορ­θο­λο­γι­κές αντι­λή­ψεις που έχει για την ισχυ­ρή οικο­νο­μία και την ευη­με­ρία της επο­χής εκεί­νης, ξεχνώ­ντας τις ελλεί­ψεις και τα κου­πό­νια που υπήρ­χαν», «οι ρομα­ντι­κές δια­θέ­σεις για κάθε τι το σοβιε­τι­κό, ιδιαί­τε­ρα μετα­ξύ της νεο­λαί­ας, η οποία δεν γνω­ρί­ζει την ιστο­ρία, μπο­ρεί να οδη­γή­σει στην επα­νε­κτί­μη­ση είτε στην απο­κα­τά­στα­ση ζητη­μά­των, όπως η δικαί­ω­ση των στα­λι­νι­κών διώ­ξε­ων, το ξανα­γρά­ψι­μο της Ιστο­ρί­ας, η πλή­ρης υπο­τί­μη­ση των δημο­κρα­τι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων της δεκα­ε­τί­ας του 1990»  κλπ.

Σε ότι μας αφο­ρά τι μένει; τίπο­τε περισ­σό­τε­ρο από το μεγά­λο μάθη­μα και σε λίγες μέρες «χρο­νι­κά» επί­και­ρο…

«Η σοβιε­τι­κή κόκ­κι­νη σημαία δεν κυμα­τί­ζει πλέ­ον στους τρού­λους του Κρεμ­λί­νου. Η υπο­στο­λή της σφρά­γι­σε με δρα­μα­τι­κό και ταυ­τό­χρο­να συμ­βο­λι­κό τρό­πο το τέλος της 74χρονης πορεί­ας του πρώ­του στον κόσμο σοσια­λι­στι­κού κρά­τους. Για μια στιγ­μή οι δεί­χτες των ρολο­γιών έμει­ναν ακί­νη­τοι, σημα­δεύ­ο­ντας την κρί­σι­μη στιγ­μή. Οι καρ­διές πολ­λών εκα­τομ­μυ­ρί­ων εργα­τών σ’ όλο τον κόσμο στα­μά­τη­σαν να χτυ­πούν, ανα­με­τρώ­ντας το μέγε­θος των απωλειών»
(Ριζο­σπά­στης 28 Δεκέμ­βρη 1991)

Στις 22 Δεκέμ­βρη 1991 οι ηγε­σί­ες τριών από τις μεγα­λύ­τε­ρες Σοβιε­τι­κές Δημο­κρα­τί­ες απο­φά­σι­σαν τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ. Είχε προη­γη­θεί το καλο­καί­ρι του ’91 η απα­γό­ρευ­ση του ΚΚΣΕ.

Στις 25 Δεκέμ­βρη του ’91 ο Γκορ­μπα­τσόφ ανα­κοί­νω­σε την παραί­τη­σή του από Πρό­ε­δρος της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης. Το βρά­δυ της 26 Δεκέμ­βρη 1991 η κόκ­κι­νη σημαία έπα­ψε να κυμα­τί­ζει στο Κρεμ­λί­νο.

Μια πορεία, που επί­ση­μα ξεκί­νη­σε το 1985 ως περε­στρόι­κα και κορυ­φώ­θη­κε το ’89 ως ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με, έλη­ξε το 1991 με την ολο­κλη­ρω­τι­κή επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης.

Οι «The New York Times» έγρα­ψαν: «Έχο­ντας συλ­λη­φθεί μέσα σε μια ουτο­πι­κή υπό­σχε­ση και γεν­νη­θεί μέσα στις βίαιες εξε­γέρ­σεις της “Μεγά­λης Οχτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης”, η Ένω­ση Σοβιε­τι­κών Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών εξέ­πνευ­σε μέσα στο τρο­μα­κτι­κό σκο­τά­δι μιας από τις τελευ­ταί­ες μέρες ενός Δεκέμβρη».

Το ντό­πιο «Βήμα» αφιέ­ρω­σε μια ολό­κλη­ρη σελί­δα για να πει ότι το ΚΚΕ «είναι μια πεθα­μέ­νη υπό­θε­ση», ενώ ο τότε «Συνα­σπι­σμός», σε ανα­φο­ρά του για τον Γκορ­μπα­τσόφ, σημεί­ω­νε ότι «θεω­ρεί χρέ­ος του να εξά­ρει το ρόλο και τη συμ­βο­λή του (…) στη διά­δο­ση και­νούρ­γιων ιδε­ών, που σχε­τί­ζο­νται με μια νέα σκέ­ψη για την πορεία της Ευρώ­πης και της ανθρω­πό­τη­τας».

Αυτές οι και­νούρ­γιες ιδέ­ες που εξα­σφά­λι­σαν πεί­να και δυστυ­χία σε δισε­κα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πων σε όλο τον πλα­νή­τη…

Ήταν 25η Δεκέμ­βρη, εκεί­νες τις κρύ­ες μέρες του 1991, όταν η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο υπο­στέλ­λο­νταν από την κορυ­φή του Κρεμ­λί­νου όταν το πρώ­το εργα­τι­κό κρά­τος στον κόσμο – η ταξι­κή πατρί­δα κάθε εργά­τη – λύγι­ζε κάτω από το βάρος της αντεπανάστασης.

Ήταν εκεί­νες τις μέρες που έβγα­ζε «βρώ­μα η ιστο­ρία ότι ξοφλή­σα­με», πως ο σοσια­λι­σμός ήταν «το παρα­τρά­γου­δο στα ωραία (ιμπε­ρια­λι­στι­κά) άσμα­τα» και οι κάθε λογής Φου­κου­γιά­μα δια­τυ­μπά­νι­ζαν το τέλος της ιστο­ρί­ας και την ορι­στι­κή επι­κρά­τη­ση του καπιταλισμού.

Η πατρί­δα που έχτι­σαν οι ηρω­ι­κοί μπολ­σε­βί­κοι, η πατρί­δα του Λένιν, του Στά­λιν, του Στα­χά­νοφ, του Ζού­κωφ, του Γκα­γκά­ριν, του Σοστα­κό­βιτς, η πατρί­δα του σοβιε­τι­κού λαού μετα­τρέ­πο­νταν σε λάφυ­ρο της νέας, αστι­κής Ρωσί­ας που ανα­δύ­ο­νταν από το βούρ­κο της περε­στρόι­κα.

Όπως και οι εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες, τα εκα­τομ­μύ­ρια Πάβελ Κορ­τσά­γιν που «έδε­ναν το ατσά­λι» μαζί με το τιτά­νιο ιστο­ρι­κό οικο­δό­μη­μα που “γέν­νη­σε” τον άνθρω­πο της νέας κοι­νω­νί­ας του πρώ­ι­μου και ανο­λο­κλή­ρω­του σοσιαλισμού.

Οι μυλό­πε­τρες της αντε­πα­νά­στα­σης, υπο­στη­ρι­ζό­με­νες από τα γρα­νά­ζια του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού, συνέ­τρι­βαν τα πάντα, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως ο θάνα­τος των παρα­πά­νω είναι κατά βάση μόνο βιο­λο­γι­κός. Για­τί ακό­μα σήμε­ρα, όχι μόνο στην Ελλά­δα της κρί­σης, αλλά και σ΄ όλο τον κόσμο συνε­χί­ζουν να εμπνέ­ουν αυρια­νούς επα­να­στά­τες για το τσά­κι­σμα της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, την απε­λευ­θέ­ρω­ση της ανθρω­πό­τη­τας και την κομ­μου­νι­στι­κή προοπτική. 

Πριν πάμε στο (με την ευκαι­ρία της δημο­σκό­πη­σης) στο πρω­τό­τυ­πο δημο­σί­ευ­μα, κάποια στοι­χεία για την εφημερίδα:

Από τον και­ρό της μεγά­λης σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, μέχρι τις ανα­τρο­πές (1917–1991) η Ведомости — πάντα στο Λένιν­γκραντ ήταν η θρυ­λι­κή Ленинградская Правда (Leningradskaya Pravda). Η Pravda του Λένι­γκραντ, (μέχρι τις 30-Ιαν-1924 Petrogradskaya Pravda), άρχι­σε να δημο­σιεύ­ει από τα τέλη Μαρ­τί­ου 1918, μετά τον εκδο­τι­κό της δια­χω­ρι­σμό, για πρα­κτι­κούς λόγους και στα­δια­κά από την «κεντρι­κή» Правда, μετά τη μετα­φο­ρά της τελευ­ταί­ας στη Μόσχα. Αρχι­κά, ήταν μόνο τοπι­κή κομ­μα­τι­κή έκδο­ση και στη συνέ­χεια έγι­νε μια εφη­με­ρί­δα της σοβιε­τι­κής εξουσίας(των τοπι­κών και περι­φε­ρεια­κών επι­τρο­πών του ΚΚΣΕ, του περι­φε­ρεια­κού συμ­βου­λί­ου κλπ) με παρα­γω­γή και άλλων περιο­δι­κών και μη περιο­δι­κών εκδόσεων

Σε όλη την περί­ο­δο του απο­κλει­σμού (πολιορ­κία των 900 ημε­ρών) του Λένιν­γκραντ, από τους χιτλε­ρι­κούς μόνο μια μέρα δεν κυκλο­φό­ρη­σε: την 25η Ιανουα­ρί­ου 1942, που αν και έτοι­μη (|> ΣΣ δηλ. στοι­χειο­θε­τη­μέ­νη με το χέρι από τις λινο­τυ­πι­κές μηχα­νές της επο­χής) δεν στά­θη­κε δυνα­τό να τυπω­θεί λόγω γενι­κής δια­κο­πής ρεύματος.

Στις 21-Ιουν-1957, με το διά­ταγ­μα του Προ­ε­δρεί­ου του Ανώ­τα­του Σοβιέτ της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, υπο­γε­γραμ­μέ­νο από τους K. Voroshilov και M. Georgadze, απο­νε­μή­θη­κε στην εφη­με­ρί­δα ‑στα  250 χρό­νια της πόλης, το Βρα­βείο Λένιν για την για την «επα­να­στα­τι­κή της αξία και την επι­τυ­χή επί­πο­νη δου­λειά στην κινη­το­ποί­η­ση των εργα­ζο­μέ­νων για επι­τεύγ­μα­τα στην πολυ­ε­θνι­κή οικονομία».

Το 1963, η σύντα­ξη γρα­φείο της εφη­με­ρί­δας στε­γά­στη­κε σε ένα νέο κτί­ριο στην περιο­χή Fontanka Embankment, μαζί με τα εκδο­τι­κά των εφη­με­ρί­δων Vecherny Leningrad , Smena , «Строительный рабочий»  (|> ΣΣ «Οικο­δό­μος»), «Ленинские искры» (|> «Σπί­θες του Λένιν») κά

Η ιστο­ρι­κή και ηρω­ι­κή αυτή περί­ο­δος κλεί­νει με τις ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ -

Εδώ ένα από τα τελευ­ταία φύλ­λα της σοβιε­τι­κής Πρά­βδα του Λένι­γκραντ, της Ленинградская Правда 1991, Νο. 190 (Φ.23232,19-Αυγ). Στην πρώ­τη σελί­δα, αντα­πό­κρι­ση του TASS ανέ­φε­ρει: «Προ­σφυ­γή στο σοβιε­τι­κό λαό της κρα­τι­κής επι­τρο­πής για την κατά­στα­ση της έκτα­κτης ανά­γκης στην ΕΣΣΔ — Δήλω­ση του Προ­έ­δρου του Ανώ­τα­του Σοβιέτ -. Δήλω­ση της σοβιε­τι­κής ηγε­σί­ας (υπο­γε­γραμ­μέ­νη από τους Γ. Για­να­έφ, Β. Παβλόφ, Ο. Μπα­κλά­νοφ) — Ψήφι­σμα του Προ­έ­δρου του Ανώ­τα­του Σοβιέτ της ΕΣΣΔ “Σχε­τι­κά με τη σύγκλη­ση έκτα­κτης συνό­δου” …» κλπ. ‑είναι   η αρχή του τέλους

Στον αντί­πο­δα, η «σύγ­χρο­νη» καπι­τα­λι­στι­κή Vedomosti μια καθη­με­ρι­νή (5 φύλ­λα τη βδο­μά­δα), βασι­κά επι­χει­ρη­μα­τι­κή εφη­με­ρί­δα της Ρωσί­ας, που «παρέ­χει πλη­ρο­φο­ρί­ες για οικο­νο­μι­κά, και πολι­τι­κά γεγο­νό­τα, ανα­λύ­σεις και προ­βλέ­ψεις για την κατά­στα­ση», με δημιουρ­γό και μέντο­ρα τον ολλαν­δό μεγι­στά­να των ΜΜΕ και μεγα­λο­εκ­δό­τη Derk Sauer (ιδρυ­τή & ιδιο­κτή­τη της Independent Media, γενι­κού διευ­θυ­ντή της RBC holding, σύμ­φω­να με το περιο­δι­κό Career και το εβδο­μα­διαίο Novy Vzglyad «από τους πέντε πιο σημα­ντι­κούς δια­χει­ρι­στές μέσων μαζι­κής ενη­μέ­ρω­σης της μετα­σο­βιε­τι­κής Ρωσί­ας». Ο Sauer είναι παράλ­λη­λα αντι­πρό­ε­δρος του ομί­λου Onexim — Gruppa ONEKSIM, του ρωσι­κού  ιδιω­τι­κού επεν­δυ­τι­κού κολοσ­σού που ανή­κει στον επι­χει­ρη­μα­τία Mikhail Prokhorov, με έδρα  τη Μόσχα και δρα­στη­ριό­τη­τες … «χρη­μα­το­δό­τη­ση», μεταλ­λουρ­γία, παρα­δο­σια­κή και μη ενέρ­γεια, ανά­πτυ­ξη, μέσα ενη­μέ­ρω­σης, και­νο­τό­μα έργα, νανο­τε­χνο­λο­γία κλπ κλπ. περισ­σό­τε­ρα εδώ  εδώ & FaceBook

Ο πρώ­τος επι­κε­φα­λής συντά­κτης του Vedomosti (1999–2002) ήταν ο «πολύς» και από «το που­θε­νά» (όπως και πολ­λοί άλλοι μετά τις ανα­τρο­πές) Leonid Bershidsky, με βασι­κές αρχές το δόγ­μα (sic!!) «ανε­ξαρ­τη­σία, ειλι­κρί­νεια, αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα».

Από μια στιγ­μή και μετά και ως το 2015, λει­τουρ­γεί σε συγ­χώ­νευ­ση (33% ο καθέ­νας) με τη «Sanoma Independent Media» τους (αγγλι­κούς) «Financial Times» και (την αμε­ρι­κα­νι­κή) «Wall Street Journal» (…παράρ­τη­μα της «News Corporation», που ελέγ­χε­ται από το μεγι­στά­να Rupert Murdoch), όταν παρεμ­βαί­νουν νομο­θε­τι­κά οι λεγό­με­νοι «φίλοι του Πού­τιν» που ενδια­φέ­ρο­νταν επι­χει­ρη­μα­τι­κά για τους αδελ­φούς Kovalchuk και τη «Gazprom-media holding» και γίνε­ται ανα­δια­νο­μή και οι ιδιο­κτή­τες του Vedomosti ανα­κοί­νω­σαν την πώλη­ση του 100% των μετο­χών στον Demyan Kudryavtsev.

Τον Σεπ-2015, ο επι­κε­φα­λής του πρα­κτο­ρεί­ου PR Denis Terekhov, στη σελί­δα του στο Facebook, δήλω­σε ότι «η Vedomosti φέρε­ται να πλή­ρω­σε 100.000 δολά­ρια έτσι ώστε να μην δημο­σιεύ­ει «ευαί­σθη­το» υλι­κό σχε­τι­κά με μια συγκε­κρι­μέ­νη εται­ρεία και πρό­σω­πο», τον Ιουλ-2016, δημο­σιεύ­θη­κε ένα άρθρο (στη Vedomosti), σύμ­φω­να με το οποίο «ο επι­κε­φα­λής της Rosneft, Igor Sechin, οικο­δο­μεί ένα σπί­τι στη Barvikha σε «οικό­πε­δο» αξί­ας 60.000.000$», τον Απρ-2017, ο συνι­διο­κτή­της του ομί­λου Alfa και του LetterOne, Μιχα­ήλ Φρί­ντμαν, κατέ­θε­σαν αγω­γή ενα­ντί­ον της, «ζητώ­ντας να ανα­κα­λέ­σει τις πλη­ρο­φο­ρί­ες σε άρθρο πως “η σχέ­ση του Mikhail Fridman με ισπα­νι­κό πρό­τζεκτ εμπλέ­κε­ται στην περί­πτω­ση της ρωσι­κής μαφί­ας”» και  η εφη­με­ρί­δα παρα­δέ­χτη­κε το λάθος της και δημο­σί­ευ­σε μια «νότα μεταμέλειας»…

(ακο­λου­θεί το σχε­τι­κό με την έρευ­να πρω­τό­τυ­πο κείμενο):

Στην Ρωσία, η νοσταλ­γία για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, ενι­σχύ­θη­κε το τελευ­ταίο διά­στη­μα, όπως έδει­ξε δημο­σκό­πη­ση που διε­νήρ­γη­σε το ανε­ξάρ­τη­το ερευ­νη­τι­κό κέντρο Levada-Centr, η οποία δια­πί­στω­σε ότι το ποσο­στό των Ρώσων που λυπού­νται για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, φθά­νει σήμε­ρα το 66%, και είναι το μεγα­λύ­τε­ρο που κατα­γρά­φη­κε την τελευ­ταία δεκα­ε­τία. Το 2017 το ποσο­στό των Ρώσων που εξέ­φρα­ζαν την λύπη τους για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης έφθα­νε το 58%, ενώ επί δέκα συνε­χή χρό­νια δεν είχε υπερ­βεί το 61%. Το μεγα­λύ­τε­ρο ρεκόρ είχε κατα­γρα­φεί το 2000, όταν το 75% των Ρώσων εξέ­φρα­ζε την λύπη του για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης. Ήταν ακρι­βώς η χρο­νιά που ανε­λάμ­βα­νε τα ηνία της εξου­σί­ας ο Βλα­ντί­μιρ Πούτιν.

Η πρό­σφα­τη αυτή δημο­σκό­πη­ση του Levada-Centr έδει­ξε επί­σης ότι το 60% των Ρώσων, πιστεύ­ουν ότι η διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης θα μπο­ρού­σε να είχε απο­φευ­χθεί (αυτό το ποσο­στό είναι το μεγα­λύ­τε­ρο των τελευ­ταί­ων 13 ετών). Αξί­ζει βέβαια να σημειω­θεί ότι η πλειο­ψη­φία αυτών που νοσταλ­γούν την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση είναι άτο­μα ηλι­κί­ας 55 ετών και άνω, παρό­τι τα τελευ­ταία δύο χρό­νια αυξά­νο­νται αυτού του τύπου οι δια­θέ­σεις και μετα­ξύ των νέων ηλι­κί­ας 18–24 ετών.

Οι βασι­κοί λόγοι που εκτρέ­φουν αυτή την νοσταλ­γία, την έλλει­ψη της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης που νοιώ­θουν οι Ρώσοι, είναι όπως πιστεύ­ει το 52% η κατα­στρο­φή του ενιαί­ου οικο­νο­μι­κού συστή­μα­τος, η απώ­λεια τους αισθή­μα­τος ότι είναι πολί­τες μιας μεγά­λης δύνα­μης (36%) και η αύξη­ση της αμοι­βαί­ας δυσπι­στί­ας και της σκλη­ρό­τη­τας που επι­κρα­τεί στην κοι­νω­νία (31%) .

Η τάση της αυξα­νό­με­νης νοσταλ­γί­ας για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση είναι όλο και πιο αισθη­τή, δηλώ­νει η κοι­νω­νιο­λό­γος Καρί­να Πιπία του Levada-Centr, η οποία επι­ση­μαί­νει ότι αφορ­μή για την ενί­σχυ­ση αυτών των δια­θέ­σε­ων, υπήρ­ξε η μεταρ­ρύθ­μι­ση του συντα­ξιο­δο­τι­κού συστή­μα­τος, που ανα­κοί­νω­σε πέρυ­σι η ρωσι­κή κυβέρ­νη­ση και η οποία προ­βλέ­πει την αύξη­ση των ορί­ων συντα­ξιο­δό­τη­σης. «Ο κόσμος εξη­γεί την νοσταλ­γία του για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση επι­κα­λού­με­νος κυρί­ως ανορ­θο­λο­γι­κές αντι­λή­ψεις που έχει για την ισχυ­ρή οικο­νο­μία και την ευη­με­ρία της επο­χής εκεί­νης, ξεχνώ­ντας τις ελλεί­ψεις και τα κου­πό­νια που υπήρ­χαν, και με βάση τις αυξα­νό­με­νες ανη­συ­χί­ες που έχει σήμε­ρα για τα ζητή­μα­τα της ευη­με­ρί­ας» λέει η Καρί­να Πιπία.

Η ίδια επι­ση­μαί­νει ότι μετά την κρί­ση της Κρι­μαί­ας (προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας) οι νοσταλ­γι­κές δια­θέ­σεις για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και για μεγά­λη δύνα­μη, είναι λιγό­τε­ρο έντο­νες επει­δή η Κρι­μαία και η αντι­πα­ρά­θε­ση με την Δύση υπο­κα­τέ­στη­σαν σε μεγά­λο βαθ­μό την ανά­γκη για την ύπαρ­ξη μιας μεγά­λης δύνα­μης όπως η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. «Η ενί­σχυ­ση των συναι­σθη­μά­των λύπης για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, οι ρομα­ντι­κές δια­θέ­σεις για κάθε τι το σοβιε­τι­κό, ιδιαί­τε­ρα μετα­ξύ της νεο­λαί­ας, η οποία δεν γνω­ρί­ζει καλά την ιστο­ρία, μπο­ρεί να οδη­γή­σει στην επα­νε­κτί­μη­ση είτε στην απο­κα­τά­στα­ση ζητη­μά­των που ήταν ανε­κτά ή μη απο­δε­κτά στη μετα­σο­βιε­τι­κή Ρωσία, όπως η δικαί­ω­ση των στα­λι­νι­κών διώ­ξε­ων, το ξανα­γρά­ψι­μο της Ιστο­ρί­ας, η πλή­ρης υπο­τί­μη­ση των δημο­κρα­τι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων της δεκα­ε­τί­ας του 1990 κτλ», επι­ση­μαί­νει η Ρωσί­δα κοινωνιολόγος.

Ο πολι­τειο­λό­γος Αλε­ξέι Μακάρ­κιν, δηλώ­νει ότι όταν δια­λύ­θη­κε η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, πίστευαν ότι η οικο­νο­μία θα έπαι­ζε με την μία ή την άλλη μορ­φή σημα­ντι­κό ρόλο στην ανα­συ­γκρό­τη­ση της, γι αυτό και αντι­με­τώ­πι­ζαν την διά­λυ­ση της με ηρε­μία, «αλλά τώρα έχουν πει­σθεί ότι αυτό δεν θα συμ­βεί»

Ο Μακάρ­κιν εντο­πί­ζει δύο παρά­γο­ντες, που συνέ­βαλ­λαν στην ενί­σχυ­ση των νοσταλ­γι­κών δια­θέ­σε­ων για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και των συναι­σθη­μά­των λύπης για την διά­λυ­ση της. «Αρχι­κά υπήρ­ξε η αίσθη­ση ότι οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες στην πλα­τεία Μαϊ­ντάν είναι ένα προ­σω­ρι­νό φαι­νό­με­νο, μετά εμφα­νί­σθη­καν τα γεγο­νό­τα της Νοβο­ρω­σί­ας (ανα­το­λι­κή Ουκρα­νία), αλλά τώρα έχουν αντι­λη­φθεί ότι η Ουκρα­νία δεν θα επι­στρέ­ψει και αφού δεν θα επι­τρέ­ψει, δεν θα υπάρ­ξει επι­στρο­φή και για τα υπό­λοι­πα. Όλα αυτά εκτρέ­φουν τις νοσταλ­γι­κές δια­θέ­σεις για την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Ο δεύ­τε­ρος παρά­γο­ντας εμφα­νί­στη­κε φέτος. Εξαι­τί­ας τη μεταρ­ρύθ­μι­σης στο συντα­ξιο­δο­τι­κό, ο κόσμος άρχι­σε και πάλι να εξι­δα­νι­κεύ­ει την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση όπου έβγαι­ναν νωρίς σε σύντα­ξη και με τα λεφτά εκεί­να μπο­ρού­σαν κάπως να ζήσουν».

Η μεταρ­ρύθ­μι­ση του συντα­ξιο­δο­τι­κού συστή­μα­τος δεν ήταν τόσο ένα σοκ για τον κόσμο, όσο μια ένδει­ξη απο­σύν­θε­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, με το οποίο συν­δέ­ε­ται η ύπαρ­ξη της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, επι­ση­μαί­νει ο Μακάρ­κιν, ο οποί­ος συμπε­ραί­νει ότι η κυβέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί με κανέ­να τρό­πο να αξιο­ποι­ή­σει αυτές τις διαθέσεις.

Τι να κάνει διε­ρω­τά­ται: «Να εφαρ­μό­σει δια­φο­ρε­τι­κή κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή; Δεν υπάρ­χουν τα χρή­μα­τα. Να ενι­σχύ­σει την κατα­στο­λή; Έτσι λοι­πόν μέσα σ’ αυτά τα μυθο­λο­γή­μα­τα η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση εκλαμ­βά­νε­ται ως η χώρα στην οποία όλα ήταν καλά».