Μπλες Πασκάλ

Στις 19 Ιου­νί­ου 1623 γεν­νιέ­ται ο Μπλες Πασκάλ. Γάλ­λος μαθη­μα­τι­κός, φυσι­κός, θρη­σκευ­τι­κός φιλό­σο­φος και συγγραφέας.

Ο Μπλεζ Πασκάλ ήταν έναν παι­δί θαύ­μα. Από νεα­ρή ηλι­κία, εκδή­λω­σε εξαι­ρε­τι­κές μαθη­μα­τι­κές ικανότητες.

Η μητέ­ρα του πέθα­νε όταν ήταν τριών μόλις χρο­νών, και λίγο αργό­τε­ρα, ο πατέ­ρας του Πασκάλ, Ετιέν Πασκάλ, ένας πλού­σιος φοροει­σπρά­κτο­ρας και παθια­σμέ­νος ερα­σι­τέ­χνης μαθη­μα­τι­κός, μετα­κό­μι­σε από το Κλερ­μόν, στο Παρί­σι, όπου προ­σω­πι­κά επέ­βλε­ψε την κατ’ οίκον εκπαί­δευ­ση του υιού του. Ο Ετιέν είχε κάποιες παρά­ξε­νες από­ψεις. Απο­φά­σι­σε πως ο γιος του Μπλεζ, δεν έπρε­πε να διδα­χτεί μαθη­μα­τι­κά πριν από τα 15 του χρό­νια, και γι’ αυτό τον λόγο απο­μά­κρυ­νε κάθε είδους μαθη­μα­τι­κό εγχει­ρί­διο από το σπί­τι στο οποίο διέ­με­ναν. Όμως το μόνο που κατά­φε­ρε με όλη αυτή την κίνη­ση ήταν να εξά­ψει την περιέρ­γεια του νεα­ρού Μπλεζ για το απα­γο­ρευ­μέ­νο αντι­κεί­με­νο. Έτσι ο Πασκάλ άρχι­σε να μελε­τά γεω­με­τρία σε ηλι­κία δώδε­κα ετών. Ανα­κά­λυ­ψε μόνος του ότι το άθροι­σμα των γωνιών ενός τρι­γώ­νου ισού­ται με δύο ορθές γωνί­ες και όταν ο πατέ­ρας του, Ετιέν, είδε τα επι­τεύγ­μα­τα του γιου του, εντυ­πω­σιά­στη­κε τόσο ώστε να απο­φα­σί­σει να άρει την από­φα­σή του, και να επι­τρέ­ψει στο γιο τη μελέ­τη μαθη­μα­τι­κών κει­μέ­νων, αρχί­ζο­ντας με το κλασ­σι­κό έργο «Στοι­χεία» του Ευκλεί­δη. Άρχι­σε επί­σης να πηγαί­νει, τον προ­φα­νώς χαρι­σμα­τι­κό Μπλεζ στις συνα­ντή­σεις της Ακα­δη­μί­ας του Μερ­σέν, μια από τις πολ­λές ημιε­πί­ση­μες ομά­δες μαθη­μα­τι­κών και επι­στη­μό­νων στο Παρί­σι, οι οποί­ες οδή­γη­σαν στη ίδρυ­ση της Βασι­λι­κής Ακα­δη­μί­ας Επι­στη­μών το 1666.

Δεκα­έ­ξι ετών έγρα­ψε τη δια­τρι­βή του «Περί των κωνι­κών τομών», όπου περι­λαμ­βά­νε­ται ένα από τα κυριό­τε­ρα θεω­ρή­μα­τα της προ­βο­λι­κής γεω­με­τρί­ας, το «θεώ­ρη­μα Πασκάλ». Στη­ριγ­μέ­νος σ’ αυτό, ο μεγά­λος μαθη­μα­τι­κός Γ. Λάι­μπνιτς προ­χώ­ρη­σε στη δημιουρ­γία του δια­φο­ρι­κού και ολο­κλη­ρω­τι­κού λογισμού.

Ο Πασκάλ θεω­ρεί­ται ιδρυ­τής της κλα­σι­κής υδρο­στα­τι­κής και της κυριό­τε­ρης αρχής του υδραυ­λι­κού πιε­στη­ρί­ου, η οποία ονο­μά­στη­κε «αρχή Πασκάλ». Στρά­φη­κε προς το χρι­στια­νι­σμό και προ­σπά­θη­σε να θεμε­λιώ­σει με ανθρω­πο­λο­γι­κές μελέ­τες τις θεο­λο­γι­κές δοξα­σί­ες. Ηταν ιδιαί­τε­ρα καυ­στι­κός για τους Ιησουί­τες μονα­χούς και τις από­ψεις τους. Οι «επαρ­χια­κές επι­στο­λές» του θεω­ρού­νται από τα αρι­στουρ­γή­μα­τα της σατι­ρι­κής γαλ­λι­κής λογο­τε­χνί­ας και συνέ­τει­ναν στο να θεω­ρεί­ται ο ιησουι­τι­σμός συνώ­νυ­μος της υποκρισίας.

Πέθα­νε στο Παρί­σι στις 19 Αυγού­στου 1662.