Να τα «βάζουμε» αριστερά στο παντελόνι μας ή έχετε αντίρρηση; — του  Στέλιου Κανάκη

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Για­τί να έρθει ο Ζαρα­λί­κος στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, που προη­γου­μέ­νως είχε πάει στη γιορ­τή του ΣΥΡΙΖΑ; Τον Μπέ­ζο για­τί τον καλέ­σα­τε; Ο Ντα­λά­ρας; Τι φορά η… Μπο­φί­λιου; Να και φωτο­γρα­φία του Λοβέρ­δου στο Φεστι­βάλ! Μα καλά θα τιμή­σουν τον Ξαρ­χά­κο; Πόσα χρή­μα­τα έχει η Λιά­να; Για­τί ψηφί­σα­τε «ναι» σ’ αυτό το νομο­σχέ­διο; Για­τί «παρών» στο άλλο; Για­τί «όχι» στο τρί­το; Όλη αυτή η ενα­σχό­λη­ση ανο­ή­των και αφά­σιων πολι­τι­κο­κοι­νω­νι­κά που κατα­πί­νουν τα πάντα από το σύστη­μα αδια­μαρ­τύ­ρη­τα, είναι σχε­δόν καθημερινή.

Στις περισ­σό­τε­ρες απ’ αυτές τις περι­πτώ­σεις δεν έχει παρά να γελά­σει κανείς ή να λυπη­θεί. Διό­τι το φαι­νό­με­νο θλι­βε­ρό και γελοίο συγ­χρό­νως, προ­σφέ­ρει και τις δύο δυνα­τό­τη­τες. Κάποιοι και κάποιες και από δια­φο­ρε­τι­κές αφε­τη­ρί­ες και λόγους διά­φο­ρους, γκρου­που­σκου­λι­κοί, ανό­η­τοι αντί-ΚΚΕ, αλλά και αφε­λείς που στην καθη­με­ρι­νή τους ζωή κατα­πί­νουν την κάμη­λο του συστή­μα­τος ή είναι απλώς από­ντες, σκαρ­φά­λω­σαν στα κερα­μί­δια αλλό­φρο­νες. Μ’ ένα κοι­νό χαρα­κτη­ρι­στι­κό όλοι τους: «Πολι­τι­κή σκέ­ψη επι­πέ­δου βρέ­φους και πολι­τι­κή βλα­κεία άνευ ορί­ων» όπως τους κατα­λό­γι­σε ιδιαί­τε­ρα επι­τυ­χώς ο Γιώρ­γος Μαργαρίτης.

Τηρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών, ένα μόνο απ’ όσα υπο­μέ­νουν από την αστι­κή δικτα­το­ρία θα ήταν ικα­νό να τους κάνει επα­να­στά­τες, αλλά εκεί σιω­πή και υπο­τα­γή. Το πρό­βλη­μά τους, αυτή τη φορά, το γαμη­μέ­νο το εξα­κο­σά­ρι στους μπά­τσους και στους λιμε­νι­κούς. Κάποιοι προ­χώ­ρη­σαν και στην αήθη και προ­βο­κα­τό­ρι­κη παρα­χά­ρα­ξη και δια­κί­νη­ση φωτο­γρα­φί­ας κομ­μου­νι­στή που του την πέφτουν οι μπά­τσοι. Μετα­ξύ αυτών και φιλό­σο­φος στρα­τη­γός με δανει­κά… αστέ­ρια που «από πόλε­μο δεν κάτε­χε», ο πρώ­τος απ’ τους τέσ­σε­ρις του γνω­στού ποι­ή­μα­τος του Μπρεχτ «Τέσ­σε­ρις στρα­τη­γοί». Αυτός ο «στρα­τη­γός» με κάποιους θλι­βε­ρούς και δυστυ­χείς ακό­λου­θους, ακό­μη και του… νοσο­κο­μεί­ου, υβρι­στές, εθνι­κο­φα­σί­ζο­ντες και… εθνι­κο­κομ­μου­νι­στές και έτε­ρους… λεβε­ντο­κο­ρέ­ους, με κοι­νό τόπο το άκρα­το αντί-ΚΚΕ μένος τους, επι­τί­θε­νται στο ΚΚΕ χυδαία, και με κατα­γέ­λα­στες αφορ­μές, όπου δια­βά­ζεις και για «προ­βο­κα­τό­ρι­κο ΚΚΕ» κι απο­κά­μο­ντας μετρά­νε σφυ­ρο­δρέ­πα­να στο… Ντον­μπάς και εκστα­σιά­ζο­νται. Του οποί­ου «στρα­τη­γού» θα του πάρει και­ρό να μαζέ­ψει τα ανε­ρυ­θρί­α­στα συντρίμ­μια της αξιο­πρέ­πειάς του από χαμαί, εάν και εφό­σον αντι­λη­φθεί την κατά­ντια του.

Θεω­ρώ την κρι­τι­κή ακό­μη και τη σκλη­ρή, ανα­γκαία και επι­βε­βλη­μέ­νη. Σ’ αυτό είμαι από­λυ­τος. Και στα παι­διά μου που είναι στρα­τευ­μέ­να. Η κρι­τι­κή μπο­ρεί να διορ­θώ­σει ή και να προ­λά­βει λάθη. Ειδι­κά σε και­ρούς που συντε­λού­νται κατα­κλυ­σμιαί­ες αλλα­γές και μετα­το­πί­σεις. Ουδείς αλά­θη­τος και ειδι­κά εκεί­νος που δρα, που το παλεύ­ει. Μερι­κοί όμως, θύμα­τα κατ’ αρχήν της δυσβά­στα­χτης κι ενδε­χο­μέ­νως επώ­δυ­νης δια­νοη­τι­κής απορ­ρύθ­μι­σης που βιώ­νουν ή (και) των συμπλεγ­μά­των και εμμο­νών που ταλαι­πω­ρούν την ανω­φε­λή (στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση) ζωή τους, ξεπέ­ρα­σαν εαυ­τόν. Η πολι­τι­κή χυδαιό­τη­τα και το μένος, συνε­πι­κου­ρού­με­να από την εγγε­νή αδυ­να­μία αντί­λη­ψης και αξιο­λό­γη­σης, κυρί­ες και κύριοι, δεν είναι κρι­τι­κή. Είναι αλη­τεία. Κι όσα τσι­τά­τα κι αν κατε­βά­σε­τε πάνε στρά­φι διό­τι απλού­στα­τα αδυ­να­τεί­τε χαρα­κτη­ρι­στι­κά και θλι­βε­ρά να τα αντι­λη­φθεί­τε. Σ’ ένα μόνο θα στα­θώ προς ώρας: Άλλο ένας οργα­νι­σμός και ο συγκε­κρι­μέ­νος ρόλος του στα πλαί­σια της κρα­τι­κής μηχα­νής της αστι­κής δικτα­το­ρί­ας και άλλο – εντε­λώς ανό­μοιο και δια­φο­ρε­τι­κό το ανθρώ­πι­νο δυνα­μι­κό που τον απαρ­τί­ζει. Ο οργα­νι­σμός παρα­μέ­νει ακλό­νη­τος στους λόγους ύπαρ­ξής του, όσο το υπάρ­χον σύστη­μα τον τρέ­φει και στη­ρί­ζει τη λει­τουρ­γία του. Ο αστυ­νο­μι­κός είναι άνθρω­πος, επι­δε­κτι­κός στις επι­δρά­σεις ένθεν κακεί­θεν, δια­μορ­φώ­νε­ται, πλά­θε­ται, μπο­ρεί να απο­κτή­σει ή να διευ­ρύ­νει τη συνεί­δη­σή του, να μάθει, να αφυ­πνι­στεί, πάσχει όπως όλοι οι άλλοι, πει­νά­ει, κρυώ­νει, χαί­ρε­ται ή λυπά­ται… Φαί­νε­ται πως εκτός από τους βλά­κες και τους αφε­λείς αυτό αδυ­να­τούν να το κατα­νο­ή­σουν και άλλοι. Ο οργα­νι­σμός υπάρ­χει και λει­τουρ­γεί για να εκπλη­ρώ­νει τους σκο­πούς ύπαρ­ξής του. Οι άνθρω­ποι που τον απαρ­τί­ζουν γεν­νιού­νται πασχί­ζο­ντας να πάρουν ανά­σα και το ίδιο κάνουν σε όλη τους τη ζωή ως προ­λε­τά­ριοι. Βεβαί­ως και ο οργα­νι­σμός έχει τη δύνα­μη και τα μέσα να δια­μορ­φώ­νει πολ­λούς από αυτούς κατά το δοκούν, αλλά υπάρ­χουν και άλλοι που κατα­φέρ­νουν να κρα­τη­θούν, να αντι­στα­θούν. Στην αστυ­νο­μία, στο στρα­τό, στους ένστο­λους γενι­κά (έχω γνω­ρί­σει αρκε­τούς στις συνα­να­στρο­φές μου, ακό­μη και στις συλ­λή­ψεις μου), στη δικαιο­σύ­νη, στην παι­δεία… Να καταρ­γη­θούν τα σώμα­τα κατα­στο­λής όχι όμως οι άνθρω­ποι που τα απαρ­τί­ζουν. Κι αυτά είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά. Όπως, πολ­λές φορές, δια­φο­ρε­τι­κό είναι το καλ­λι­τε­χνι­κό έργο και η αξία του από την πολι­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση – πρό­σκαι­ρη, συνει­δη­το­ποι­η­μέ­νη ή όχι του καλ­λι­τέ­χνη. Αλλά αυτό δεν είναι του παρό­ντος, χώρια που είναι ακό­μη ψιλό­τε­ρα γράμ­μα­τα για πολ­λούς. Ή μήπως έχε­τε άλλη άπο­ψη; Πώς σας φαί­νε­ται να υπο­χρε­ώ­σου­με όσους από τους συνα­δέλ­φους τους τα παίρ­νουν απ’ τα ναρ­κω­τι­κά να ταΐ­ζουν και τους υπό­λοι­πους ή να μπού­νε κι αυτοί στο κόλ­πο; Δεν γνω­ρί­ζε­τε πως αστυ­νο­μι­κοί δεν είναι μόνο τα κωλό­παι­δα των ΜΑΤ;

Αγνο­εί­τε και τους χιλιά­δες γονείς, στην ανα­σφά­λεια για το μέλ­λον των παι­διών τους ή στην αδυ­να­μία τους να πλη­ρώ­σουν για τις σπου­δές τους, που τα προ­τρέ­πουν να εισα­χθούν στις σχο­λές αστυ­νο­μί­ας και στις στρα­τιω­τι­κές; Και τα παι­διά, όσα εισά­γο­νται στις συγκε­κρι­μέ­νες σχο­λές, είναι από την ίδια κοι­νω­νι­κή δεξα­με­νή με τους υπό­λοι­πους των άλλων σχο­λών. Να κόψου­με και σ’ αυτούς τη δυνα­τό­τη­τα αυξή­σε­ων ίσως και ζωής; Καμώ­νε­στε πως δεν ξέρε­τε πόσες χιλιά­δες παι­διά επι­λέ­γουν αυτές τις σχο­λές για να εξα­σφα­λί­σουν, κατ’ ελά­χι­στον έστω, το μέλ­λον τους; Δεν έπε­σε στην αντί­λη­ψή σας (όση δια­θέ­τε­τε) ότι οι σχο­λές αυτές είναι πρώ­τες σε βαθ­μο­λο­γία, απλώς και μόνο λόγω της προ­τί­μη­σης; Είστε ικα­νοί σε επό­με­νη δια­νοη­τι­κή κρί­ση να ζητή­σε­τε το κλεί­σι­μο των εν λόγω σχο­λών και τον εξο­στρα­κι­σμό των παι­διών. Αλλά ούτε οι δικα­στι­κοί να δικαιού­νται αύξη­σης. Να τους πλη­ρώ­νουν οι καπι­τα­λι­στές απ’ την τσέ­πη τους αφού το δικό τους σύστη­μα εξυ­πη­ρε­τούν ως σώμα ή και πολ­λοί από αυτούς αφ’ εαυ­τού τους. Και σ’ όλους τους υπό­λοι­πους εργα­ζό­με­νους να επι­λέ­γου­με με κρι­τή­ρια που ελπί­ζω οι πολι­τι­κά ενδε­είς να κατα­θέ­σε­τε. Και οι απερ­γο­σπά­στες να μη δικαιού­νται των όσων κερ­δί­ζουν με τους αγώ­νες τους οι απερ­γοί. Τι; Σωπαί­νε­τε εδώ; Είστε πολ­λοί (ξέρω και λέω για πλά­κα να αρχί­σω να παρα­θέ­τω ονό­μα­τα) που ούτε καν απερ­γεί­τε και καρ­πώ­νε­στε τα όποια κέρ­δη. Προ­τεί­νε­τε, λοι­πόν, κρι­τή­ρια κι ας αρχί­σου­με τις προγραφές.

Και όσο για το… timing (το μάθα­τε κι αυτό) της θετι­κής ψήφου ή ας ψηφί­ζα­νε «παρών» αφού έτσι κι αλλιώς θα περ­νού­σε, τι να πει κανείς πέραν του να εκστα­σια­στεί από την απύθ­με­νη βλα­κεία σας ή και την ηθι­κή σας. Αυτό πράτ­τε­τε και έτσι ξοδεύ­ε­τε όλη σας τη ζωή. ΟΦΑ! Όπου φυσά­ει ο άνε­μος! Κι όπου ζέχνει καιροσκοπισμό!

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ