Καμπουριάζουμε,
σαν ερωτηματικά.
Ρωτάμε τα δέντρα,
ρωτάμε τα λουλούδια.
Κοιτάζουμε τις πέτρες.
Πριν από εμάς,
άλλοι διάλεγαν ονόματα,
πεθαίνανε για εμάς,
κάθε μέρα.
Ένα μαχαίρι,
μπηγμένο στο χώμα,
ένας σταυρός,
χαράζει τα μάρμαρα.
Μένει μόνο η αιτία,
μένει μόνο η ζωή
και συνεχίζει
να φωτίζει
τον δρόμο μας.
Εμείς περπατάμε,
μέχρι τον πιο
ψηλό λόφο,
πάντα
και στεκόμαστε
ατενίζοντας,
σαν θαυμαστικά.
