Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οδός Αγραίων, αριθμός 47: ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

kastro1

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Παρα­σκευή 28 Απρί­λη του 1944. Δια­κό­σιοι Γερ­μα­νοί συνο­δευό­με­νοι από ένα τάγ­μα γερ­μα­νο­τσο­λιά­δων στή­νουν μπλό­κο γύρω από το μικρό σπι­τά­κι της οδού Αγραί­ων 47 στον Υμητ­τό, έχο­ντας πλη­ρο­φο­ρί­ες ότι εκεί ο εφε­δρι­κός ΕΛΑΣ φυλάσ­σει οπλι­σμό. Μέσα στο σπί­τι βρί­σκο­νται τρία παλι­κά­ρια ΕΠΟ­Νί­τες: ο Δημή­τρης Αυγέ­ρης, ο Θάνος Κιοκ­με­νί­δης και ο Κώστας Φολ­τό­που­λος, που έμελ­λε να δώσουν ένα μάθη­μα ενα­ντί­ον των κατα­κτη­τών και των Ελλή­νων συνερ­γα­τών τους, μετα­τρέ­πο­ντας με τον ηρω­ι­σμό τους το ταπει­νό εκεί­νο σπι­τά­κι σε άπαρ­το κάστρο λευ­τε­ριάς και θυσίας.

Οι Γερ­μα­νοί και οι προ­δό­τες συνερ­γά­τες τους ζητά­νε από τα τρία παλι­κά­ρια να παρα­δο­θούν. Οι μαχη­τές ΕΠΟ­Νί­τες απα­ντούν με τα όπλα. Η μάχη μαί­νε­ται για ώρες. Ο αγώ­νας είναι άνι­σος. Τρία αμού­στα­κα παι­διά απέ­να­ντι σε εκα­το­ντά­δες πάνο­πλους εκπαι­δευ­μέ­νους στρα­τιώ­τες. Το «κάστρο» δεν πέφτει. Οι Γερ­μα­νοί λυσ­σα­σμέ­νοι καλούν ενι­σχύ­σεις. Ένα κανό­νι στή­νε­ται και αρχί­ζει να βάζει στους τοί­χους του σπιτιού.

Ο Κώστας Φολ­τό­που­λος πέφτει πρώ­τος και λίγο αργό­τε­ρα ξεψυ­χά­ει και ο Θάνος Κιοκ­με­νί­δης. Μένει ζωντα­νός ο Δημή­τρης Αυγέ­ρης να πολε­μά­ει και για τους δυο χαμέ­νους συντρό­φους του. Τον γεμί­ζουν θάρ­ρος τα ιδα­νι­κά της ΕΠΟΝ κι ο πόθος για τη λευ­τε­ριά. Οι ώρες περ­νούν και τα πυρο­μα­χι­κά του τελειώ­νουν. Οι φασί­στες συνε­χί­ζουν να βάζουν με λύσ­σα με όλον τον οπλι­σμό τους. Ο Δημή­τρης Αυγέ­ρης τραυ­μα­τί­ζε­ται βαριά, όμως δεν παρα­δί­νε­ται. Αφή­νει την τελευ­ταία του πνοή βρο­ντο­φω­νά­ζο­ντας «Σας νική­σα­με τέρα­τα! Ζήτω η Ελλάδα!».

Οι τρεις ήρωες ΕΠΟΝίτες

Οι τρεις ήρω­ες ΕΠΟΝίτες

Για λίγες στιγ­μές τα πάντα τα σκε­πά­ζει η σιω­πή. Το σπι­τά­κι-κάστρο είναι κατα­τρυ­πη­μέ­νο από τα βόλια του φασι­σμού. Το ίδιο και τα κορ­μιά των τριών ηρώ­ων. Οι Γερ­μα­νοί εξου­θε­νω­μέ­νοι από τη σκλη­ρή μάχη μπαί­νουν στο σπί­τι και βλέ­πουν πως τόσες ώρες είχαν απέ­να­ντί τους τρία παι­διά. Ο Γερ­μα­νός διοι­κη­τής στέ­κε­ται προ­σο­χή. Οι στρα­τιώ­τες του απο­χω­ρούν, νικη­μέ­νοι, με το κεφά­λι σκυμ­μέ­νο από ντροπή.

Μόλις πέφτει το σκο­τά­δι ένας άλλος ΕΠΟ­Νί­της αψη­φώ­ντας τον κίν­δυ­νο θα γρά­ψει στον τοί­χο του ηρω­ι­κού σπι­τιού: «ΔΙΑΒΑΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ, ΓΟΝΑΤΙΣΕ, ΣΦΙΞΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΟΥ ΚΙ ΟΡΚΙΣΟΥ ΕΚΔΙΚΗΣΗ. ΕΠΟΝ»

Το «Κάστρο του Υμητ­τού», όπως το βάφτι­σε ο λαός μας, απο­τε­λεί μια από τις πιο λαμπρές σελί­δες της ένδο­ξης ιστο­ρί­ας της Εθνι­κής μας Αντί­στα­σης. Την έγρα­ψαν με το αίμα τους οι τρεις ήρω­ες ΕΠΟ­Νί­τες κι έμει­νε να συντρο­φεύ­ει τις επό­με­νες γενιές θυμί­ζο­ντας ότι στο βωμό της λευ­τε­ριάς και των πιο αγνών ιδα­νι­κών κάποιοι άνθρω­ποι δεν δίστα­σαν κάπο­τε να θυσιά­σουν τη ζωή τους.

"Το κάστρο του Υμηττού", χαρακτικό του Γιώργου Μόσχου

“Το κάστρο του Υμητ­τού”, χαρα­κτι­κό του Γιώρ­γου Μόσχου

Με αυτούς τους στί­χους κατέ­γρα­ψε η ποι­ή­τρια της Εθνι­κής μας Αντί­στα­σης Σοφία Μαυ­ροει­δή – Παπα­δά­κη, δέκα μόλις μέρες μετά τη θυσία τους, τη νίκη των τριών νεο­λαί­ων της ΕΠΟΝ ενά­ντια στους φασί­στες κατα­κτη­τές και τους ντό­πιους προ­δό­τες-συνερ­γά­τες τους:

ΣΑΝ ΘΡΥΛΟΣ

Κάστρο δεν ήταν, ένα σπί­τι απλό
βαμ­μέ­νο απ’ τα συν­θή­μα­τα του αγώνα
σαν όλα τ’ άλλα εκεί στον Υμηττό.
Μα τ’ όρι­σε η τύχη προμαχώνα.

Κάστρο δεν ήταν, μ’ άντε­ξε σαν Κάστρο.
Ολά­κε­ρη μια μέρα και βωμός
υψώ­θη­κε κι ολό­κλη­ρο σαν άστρο
στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός

Τρία παι­διά, τρεις νέοι, τρεις επονίτες
ήταν οι μόνοι άξιοι του φρουροί
και γύρω ένα φου­σά­το γκεσταμπίδες,
τσο­λιά­δες, καστρο­πάρ­τες Γερμανοί.

Κι όταν το γέρ­μα του ήλιου οι αντρειωμένοι
σιγή­σαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή
προ­χώ­ρη­σαν αργά, δει­λά, σκιαγμένοι
οι πολιορ­κη­τές μες στη σιγή.

Σωρό τα πτώ­μα­τα έλε­γαν θα βρούνε
και βρή­καν μόνον τρία νεκρά παιδιά.
Κατά­πλη­κτοι τα βλέ­πουν κι απορούνε
πού­θε έβγαι­νε μια τέτοια λεβεντιά.

Πού­θε έβγαι­νε; Απ’ τα Νιά­τα απ’ τη θυσία,
τάχεν η ΕΠΟΝ γεν­νή­σει η ηρωική
να ξανα­γρά­ψουν μια παλιά ιστορία
σε νέα σελί­δα ακό­μα πιο λαμπρή.

Στο Κού­γκι τώρα και στ’ Αρκάδι,
το σπί­τι — Κάστρο στέ­κε­ται ιερό.
Κι οι τρεις λεβέ­ντες λάμπουν κάθε βράδυ
τρί­δυ­μα αστέ­ρια εκεί στον Υμηττό.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο